Kroatie HOT or NOT

Kroatië HOT or NOT

Het heeft even geduurd voor ik dit blog kon schrijven, gewoon weg omdat ik er even geen raad mee wist. Het moest een mijlpaal worden van onze reis. Zo heb ik er naar uitgekeken hier weer terug te komen. Met dierbare herinneringen en belevenissen. Misschien moet je soms herinneringen, herinneringen laten.

Kroatië is een mooi land, maar ik denk dat het mooier is rijdend met auto of camper dan de wateren bezeilen. We hebben best mooie plekken gezien, vooral de bergen waar ineens uit het niets een jaren 70 stijl dorpje uit verrijst. Heerlijk die kneuterigheid, niets moderns aan. Het werkt ook nog, de mensen zijn vriendelijk en behulpzaam, de saamhorigheid is hart verwarmend in die mini dorpjes. Dan te bedenken dat ze afhankelijk zijn van een boot om naar het vaste land te gaan om hun levensbehoefte binnen te halen. Vaak telt een dorpje krap 100 bewoners en uiteraard kent iedereen elkaar. Als je er dan als buitenstaander aan wal gaat ben je een bezienswaardigheid. Boodschappen zijn er schaars en als we dan ergens brood kunnen kopen zijn we al blij. We willen ook niet de voorraad van de bewoners plunderen. Meestal halen we boodschappen in een grote stad, en kunnen we ruim uitzingen met de voorraad, maar vers brood is altijd lekker.

We hebben ook een hoop visite mogen ontvangen, maar of dat perse hier moest? Het maakt werkelijk niet uit waar je familie en vrienden ontmoet, het is altijd gezellig waar je ook bent.  Het kost ons € 20. Dan moeten we naar het gerechtshof om daar een apostil te halen dat de Notaris voldoet aan de eisen om dit te mogen doen. We worden vriendelijk binnen gelaten ook al zat de werktijd er al op. We moeten betalen in zegels, dus gaat Martijn de straat op en in een kiosk kan hij voor € 7 postzegels kopen en daarmee hebben we onze stempels betaald. Eerst denken we nog dat die zegels op het document worden geplakt, maar nee ze worden in een la gestopt en de betaling is rond. Ze mogen geen contant geld aannemen. Dat is voor ons weer een nieuwe ervaring. We besluiten in Pula nog een hele andere kant te bezoeken die enkel te bereiken is met de dinghy en ontdekken een oud militair terrein met vervallen huizen in diverse stijlen.  maar het was zeker de moeite waard om doorheen te lopen.

Het is inmiddels erg vervallen en zwervers hebben het zich toegeëigend,

Toch moeten we verder, de tijd dringt. We vonden de tijdsdruk ook erg storend, op de 26

Of je nu in een hutje op de hei zit of hier in Kroatië, voor de gezelligheid maakt het niets uit op welke plek je bent. Als de visite weg is, gaan we een wasserij opzoeken, er zijn veel lakens handdoeken en kleding te wassen. De boot hangt vol met wasgoed. Ook regelen we de machtiging van ons bijna aangeschafte appartement, zo hoeven we niet naar Nederland en is de notaris gemachtigd om voor ons te tekenen. Het is een aparte belevenis, eerst naar een Notaris hier in Pula, die zorgt voor de papieren en kijkt toe hoe we onze handtekeningen zetten en met een stempel word verklaart dat onze handtekeningen echt zijn.

27^ste September moeten we de land grens verlaten, aangezien er of geen wind is of extreem veel is dat nogal een uitdaging. We motoren dan ook zo’n 600 liter diesel op en dat boven op de €537 vaar tax beginnen we toch lichtelijk te zweten als we de bank rekening drastisch zien slinken. Het erge is dat we dat geld het zeker niet waard vinden om hier rond te mogen drijven. Dus zijn we teleurgesteld. Ook vinden we het noorden veel mooier dan het zuiden, maar met nog maar 2 weken voor de boeg, moet het gas erop om op tijd het land uit te zijn. Wel een voordeel is dat het erg rustig is om rond te varen, overal plek genoeg om te ankeren. Als je tenminste een gratis anker plek hebt gevonden. Hier hebben ze bedacht dat als je bij een aantrekkelijke plek je anker uit wilt gooien zo €40 van je af word getroggeld, ja je leest het goed op je eigen anker liggen in een baai kost vaak geld. Daarom is het hier al een stuk rustiger dan jaren geleden, mensen willen niet die hoge tax betalen, om wat eilanden te bezoeken.

Ze zijn net zo mooi als Spanje, Italië, Sicilië, maar dan gratis. Dat voelt toch een stuk relaxter en een stuk meer welkom. We bezoeken nog wat anker baaitjes, liggen voor een klooster waar de monniken nog rond lopen.

en de temperatuur begint al aardig te dalen. Sávonds moet de broek en trui alweer aan. Gadver dat zijn we al een paar maanden niet gewent. We bezoeken nog Dubrovnik, maar aan wal gaan is geen optie, te veel golven en heel veel bootjes verkeer.

Het is soms file varen, als we de menigte op de kant zien sjokken zijn we er niet heel rauwig om dat we niet aan wal gaan. Wat een gekrioel. We varen door naar het laatste plaatsje waar we ons ook uit kunnen klaren. Ook weer een geregel, Eerst naar de haven meester want die sluit om 15:00 en we willen om 20:00 gaan varen, omdat er dan goede wind staat richting Italië. We willen via Italië om Albanië te omzeilen en deze oversteek is de kortste. Tevens kunnen we er GRATIS in de haven liggen.

Daar zijn we wel weer even aan toe, wat geld in de portemonnee houden. De havenmeester kan ons niet uitschrijven want we moeten eerst naar de douane om toestemming te vragen of zij ons eerst mag uitschrijven terwijl we nog een paar uur blijven. Want uitschrijven is direct vertrekken. Grrrr weer dat gezeur. We lopen naar de andere kant van de stad, en vragen of we mogen uitschrijven en nog een paar uur wachten voordat we vertrekken. Nou eigenlijk niet, en we moeten ook met de boot hier aan de steiger liggen. Ze willen ons zien. Na veel heen en weer gesteggel, mogen we uitschrijven bij de haven meester, en net voor vertrek hier met de boot komen om hier uit te klaren. Tja het gaat allemaal niet gemakkelijk. We schrijven uit bij de haven meester en aan het einde van de middag varen we naar de steiger van de douane. We meren af en een man wil perse mijn lijnen aan pakken, ik wil dat niet want 2 lijnen aanpakken betekend € 13 betalen. Ik werp zelf mijn lijnen wel naar de kant, die geldklopperij ben ik hier zo zat. De man teleurgesteld maar al gauw heeft hij bij de volgende 3 boten al hun geld afgetroggeld. Die moet stinkend rijk worden zo een zomer werken. We worden zo uitgeklaard en er is niet eens gekeken naar de boot, we hadden dus zo uit kunnen klaren.  Nu gaan we Kroatië verlaten en via Italië naar Corfu, wat we verder gaan doen is ook niet echt zeker, in Griekenland vragen ze ook zeil tax. Ben je 12 meter betaal je € 35 ben je 16 meter dan is het 4x zoveel, we betalen €148 per maand. Nu is Griekenland heel mooi, maar de verhouding is wel erg extreem. We dachten eerst Turkije, maar met de huidige ontwikkelingen lijkt het ons niet geheel verstandig daar heen te gaan. We moeten ook echt drastisch onderhoud gaan plegen aan het dek, de kuip en ik wil nog wat kasten binnen. We zijn nog even lost, wat ons plan gaat worden. Inmiddels liggen we in Corfu stad

een prima anker plek om Martijn zijn verjaardag te vieren en onze stempels te halen voor de zeil tax.  Verder hebben we geen plan. Wel weten we dat we Lee en Agnieszka weer gaan ontmoeten die al 2 maanden op ons wachten, en dat Annet heel stoer een ticket heeft geboekt en in haar eentje hier heen komt vliegen. De wereld is open en onze agenda ook.

Visite met een bijzondere missie

 Visite met een bijzondere missie.

Annet, een vriendin uit Heeze die ik 20 jaar niet meer heb gezien, komt met haar man onze kant opgevlogen. Ze komen 3,5 dagen aan boord. We hebben elkaar 1 middag gezien een week voor ons vertrek zo’n 14 maanden geleden. Annet nog even op onze vertrek dag toen ze samen met haar jongste zoon Martijn naar ons toe is gezeild vanuit Lith.

Nu komen ze met het vliegtuig naar Pula en nog een kwartier rijden met de ubertaxi (taxi die gereden word door particulieren) naar ons toe. Normaal halen we met de gasten samen boodschappen, kunnen ze zelf uitzoeken wat ze lekker vinden, maar nu ze er zo kort zijn doen we dat zelf alvast, want kost toch een paar uur. Zonde van de tijd die we dan samen kunnen door brengen. Martijn haalt ze op met de dinghy en stappen rond 21:30 aan boord.

Ze hebben nog wat spulletjes meegenomen vanuit Nederland die we hier niet kunnen kopen. Niet omdat het moet, maar omdat het kan. Tomatenpuree en dropjes. Jammie. Als ze aan boord zijn gaat alles gewoon vanzelf, alsof er geen jaren tussen hebben gezeten. We pakken de draad gewoon op en ze voelen zich gelukkig op hun gemak en keuvelen lekker met ons mee. Wie het eerst wakker is zet koffie en we koken met elkaar en hebben net als vroeger weer fijne en goede gesprekken. Wandelen door het kleine plaatsje Medulin en drinken op een terrasje midden in de dorpskern gezellig wat. Ankeren in een baai iets verder op en er kan gezwommen worden.

Bij de douches op het strand wordt nog gepoedeld, en Patrick helpt Martijn met wat water scoren. Volgens Martijn een goede hulp, hij zet de flessen precies zo neer dat Martijn gemakkelijk kan water tappen. Zo hebben we weer in een mum van tijd 80 liter erbij. Niet dat het grote water verspillers zijn, maar met 4 personen gaat het 3 keer zo hard. Nu zijn wij wel erg extreem zuinig met water, omdat je nooit weet waar en of je aan water kan komen. Dat is omdat we nooit een haven aan doen. Daar kan gemakkelijk water getapt worden. Om nu een haven in te gaan voor minimaal 100€ per nacht word het duur water. Dus proberen we water te tappen daar waar de gelegenheid zich voordoet.

Het gaat allemaal vanzelf zo met z’n allen aan boord, wandelen wat en wil je lekker luieren ook goed. Zo zijn de 3,5 dag zomaar ineens voorbij. De laatste dag zijn we blij dat we met wat hapjes en een glas bubbels kunnen en mogen proosten op hun 24 jarige trouwdag.

Voelt speciaal omdat ik er op hun trouwdag zelf ook bij was. Mooie afsluiter van een paar mooie waardevolle dagen. Tot de volgende zullen wij zeggen.

Nog een week wachten en dan komt mijn broer en Evelien aan boord voor een paar daagjes en een dag later mijn moeder voor een week. Dit gaan ook weer bijzondere dagen worden, niet alleen omdat we met de familie samen zijn maar ook dat de urn met onze vaders as wordt uitgestrooid op zee bij Porec. Hij rijd met mijn broer mee in de auto, de rit die hij zelf jaren achter een gereden heeft. Vertoefd ook nog een paar dagen aan boord, dat wat hij altijd graag deed, zeilen. Als mijn broer sávonds aan boord stapt heeft hij Martijn zijn lievelingseten bij zich, en met een big smile wordt de mega hamburger van Mcdonalds verorberd^de

. Moeders land om 9;00 en mijn broer haalt haar op van het vliegveld en zo zijn we compleet. Uit de auto komen nog onze spullen die we een beetje missen vanuit Nederland. 5 Flessen ketjap, 3 potten pindakaas voor sate saus, soep parels, poedermelk, stroopwafels, drop, en hard frituurvet, en ook onze 2 set duikspullen. Dan gaan we anker op om richting Porec te gaan. Ankeren onderweg in baaitjes,

waar ik jullie de namen van zal besparen, er worden hier voor plaatsen meer klinkers gebruikt dat het niet uit te spreken is. Nu kunnen we helaas erg weinig zeilen, de weinige wind die er is, is tegen. Varen langs Rovinj, een erg schattig dorpje.

We motor zeilen en komen na 2 dagen aan in Porec. We ankeren voor de camping van Buela Uvala daar waar we meerder jaren op de camping hebben gestaan. Met erg mooie herinneringen aan onze vakanties met een grote vrienden groep. Met Patrick en Annet hebben we al vele herinneringen opgehaald, nu dus ook met de familie. De camping is niet meer te herkennen, we vinden wel de diverse plekken waar we ongeveer gestaan hebben. Toen was het een heerlijke open camping met bomen en niet echt gestructureerd vaste plekken. Vond je een mooie plek dan zette je tent of caravan er neer. Nu ziet het er in mijn ogen ongezellig uit. Alles in kaars rechte vierkanten en de camping is echt 4 keer zo groot geworden, het lijkt wel een dorp. Niets idyllisch meer aan. Toch leuk om weer eens te hebben gezien. De volgende dag wilde we eigenlijk nog even de camping op sneaken om een douche te scoren, maar er komt onaangename deining binnen en word een deel van de bemanning een beetje akelig. Dus gaan we anker op en varen we naar buiten de zee op. Richting het dorpje Porec, waar we in de haven gratis een mooring mogen pakken om te gaan lunchen. Zoveel vriendelijkheid verbaasd ons, en we gaan met de dinghy de kant op

om door Porec te wandelen, en ook weer soms herkenning vinden. Martijn en Evelien trakteren op een lunch waar we een vlees schotel eten met Civapcici, die moeten we toch weer geproefd hebben. Ja hoor, de herkenning is er weer. Terug aan boord bedanken we de haven voor hun gastvrijheid en gaan weer op pad. Op volle zee nog net voor de camping Buela Uvala gaan we het as uitstrooien van onze vader en man. Het wordt nog een aardig klusje, want hij laat zich niet zo gemakkelijk uit de urn los schudden. Gelukkig is het voor ons niet een heel beladen gebeurtenis, zoals mijn broer heel mooi vertelde, de ziel is er al uit en dit is alleen nog het as van zijn lichaam. Het was zijn wens om uitgestrooid te worden en wij vinden dit een mooie plek, het land waar hij graag kwam en we mooie herinneringen aan hebben. Om het as te verstrooien moeten we het letterlijk uit de pot lepelen, na zeven jaar is hij erg hardnekkig vast komen te zitten. Het was fijn om dit met zijn allen te kunnen doen, op de boot in een land waar we graag kwamen.

We gaan weer richting Medulin waar de auto van Martijn staat en hij verder kan met zijn vakantie, en wij met moeders nog wat anker plekken gaan bezoeken. Bezoeken Pula,

en moeten dan weer na een fijne relaxte week afscheid nemen. Dat blijft altijd lastig, maar we nemen de mooie herinneringen mee.

Tweedehands spullen

Nu we in Kroatië zijn besluiten we dat we er een soort van vakantie van gaan maken. Nu hoor ik jullie al denken. VAKANTIE? Dat hebben jullie toch al elke dag. We doen het inderdaad rustiger aan, maar zijn toch elke dag bezig met onderhoud, boodschappen aan boord krijgen, wassen, varen, anker wachten houden met storm. Die storm kunnen we niet uit zetten helaas, en kunnen niet voorkomen dat we nu alweer 2 stormen over ons heen hebben gekregen van zeker 40 knopen.

Die ons altijd teistert in de nacht en onze nacht rust verstoord. De eerste storm komt zo onverwachts dat we in 3 seconde van 4 knopen wind naar 41 knopen wind totaal schuin worden geblazen dat ik van de bank rol en alles wat in de keuken staat nu bij de kaarten tafel verbijsterd op de grond ligt. De boot maakt een zwieper van 180 graden draaien. Ik kan alleen maar denken alsjeblieft anker graaf weer in de bodem en houd ons op ons plek. Met een ruk grijpt het anker vast, en opgelucht kan ik mijn ingehouden adem weer uitblazen. Toch zitten we allebei nog met natte oksels onafgebroken naar buiten te staren of we niet gaan krabben (verschuiven van plek). Naast ons schiet een boot van zijn anker en gaat er al stampend door de golven vandoor. Gelukkig blijven we liggen. Nu steken we altijd minimaal 30 meter ketting en is er meer ruimte is 40 meter zeker geen uitzondering. In de boeken staat bij wind 5 x de diepte van het water, al na een maand vertrek waren we er al achter dat 5x niet genoeg is in deze stormen. Dus gaat er al een jaar 7x minimaal uit. Bij alle lifeaboards (mensen die aan boord wonen) merken we dat ze dat ook doen. Ketting die in je boot ligt doet niets, dus eruit met die ketting. De volgende dag horen we dat er in een baai gezien 5 boten zijn los gerukt van hun mooring waar ze ook nog grof voor hebben betaald. en 3 daarvan op land zijn terecht gekomen. In Zadar ligt er een op de rotsen.

Daarom vertrouwen we de moorings niet, we hebben er al genoeg gezien die met beton blok en al er vandoor gingen.  Dus doen we het met ons anker en veel ketting. De 2^de storm gaat de hele nacht door, maar op 3 meter diepte 70 meter ketting, omdat er heel veel ruimte is zingen we hem uit. Nou ja wij zingen niet, maar onze verstaging des te harder. Dus buiten de wind om houden we vakantie. Geen klusjes, geen wasjes, de portemonnee gaat ietsje verder open (heeft toch al veel geld gekost om hier te mogen zeilen) en er komen familie en vrienden deze kant op. Martijn zijn broer ontmoeten we als eerste.

Hij komt met de camper deze kant op en heeft hem vol geladen met spullen die ik iets te enthousiast heb besteld bij het Harpje in Nederland. Het is een boot sloperij en verkoopt tweedehands spullen. Bij LO budget zeilen horen LO budget spullen. Op de website staat niet alles wat hij heeft, dus bel ik hem op en als ik een lijstje door mail dan gaat hij opzoek of het er is. Hij maakt overal foto’s van en wij kunnen zeggen wat we willen. Zo komt het dus dat de camper overladen is met 3 zeilen, fok, grootzeil en bezaan. 3 Lijnen van 40 meter, zwemtrap, anker bollen, rvs sluitingen, lijnstoppers, lijnrekkers maar ook op ali bestelde spullen, verrekijker, bilge pomp en nog losse spullen. Bram van het Harpje brengt zelfs alles met de auto naar Floris en dat allemaal voor niets. Super service, en wij zijn blij dat we betere lappen kunnen gaan gebruiken dan onze uitgezeilde lappen nu. Echt een aanrader om daar eens te gaan shoppen. Maar we hebben vakantie en alleen de fok maken we zeil klaar de rest komt later. Nu de camper is ontdaan van onze spullen, gaan we nog naar de Lidl. (Hoe kan het ook anders) Tot onze verbazing zit het hier vol met Lidl. Sommige ook nog op acceptabele loop afstand. Deze is een half uur lopen maar dat hoeft gelukkig alleen maar heen.

Terug stouwen we 3 volle karren weer in de camper en met de dinghy 5 x varen is de boot geheel weer op getopt. Dat scheelt de komende weken weer sjouwen met zware spullen. We gaan een hapje eten, kunnen uitgebreid douchen op de camping en liggen lui aan het zwembad.

Ja dit is vakantie. Martijn en Floris meubelen de buitenboord motor van Floris uit en in elkaar en dan komt er weer koelwater uit en kan hij ook met zijn bootje varen.

Na 3 dagen gaan ze weer verder trekken met de camper en wij gaan langzaam richting Pula waar mijn broer en moeder heen komen. We liggen in verlaten baaitjes,

want erg druk is het niet op het water. Had de havenmeester toch gelijk dat het toerisme af neemt. Er zijn dagen dat we niet eens hoeven te bedenken wat we aan trekken, luieren op het dek, eten, drinken, doen een dutje, zwemmen als het echt te heet word, struinen de baaien af, en zo komen we de dagen door. Zoeken de kleinste dorpjes op om voor anker te gaan,

dolfijnen heten ons welkom

en we zitten eerste rang bij een zwemwedstrijd waar het hele dorp voor uitloopt.(ong. 100 huizen)

Dan belt Annet, een vriendin uit Heeze, dat het erg slecht weer is in Nederland, of ze een paar dagen mogen komen. Gezellig, over 3 dagen zijn we vlakbij Pula en de airport dus kom maar op.

Een onwarm welkom op Kroatie.

Een onwarm welkom op Kroatie.

Het lijkt wel of we een abonnement hebben op slechte aankomsten op lange stukken. We zeilen in 2 dagen aan een stuk door van Italië naar Kroatië, 170Nm. Nog 4 uur te gaan en we gaan naar het land waar ik in mijn jeugd veel mooie herinneringen aan heb over gehouden. Ik at er voor het eerst pizza, proefde mijn aller eerste watermeloen. Maakte kennis met cevapcici  (gehakt rolletjes) Dronk mismas (rode wijn met sinas) en sliwowitz (pruimenlikeur). Bezochten onder andere Pula, Dubrovnik, Split, Krk, en Porec. Die laatste heb ik toch wel de mooiste herinneringen aan.

Ontmoeten daar vele leeftijd genoten en de groep werd met de dag groter. Allemaal gaan we het jaar erna naar een andere camping, om vervolgens geheel zonder dat te hebben afgesproken toch weer allemaal op camping Buela Uvala te eindigen, omdat het er daar zo fijn is. Zo zien we elkaar enkele jaren op die camping. Ook in Nederland zien we elkaar geregeld ook al wonen we allemaal verspreid over het gehele land. Maar met feesten komen we toch weer samen. Ook met steeds nieuwe mensen erbij. Iedereen is welkom en hoe meer zielen hoe meer vreugd. Komen op elkaars bruiloften en later is het vervaagd maar de mooie herinneringen blijven.

Alle zeilers die we tegen zijn gekomen willen hier met de groots mogelijke boog vandaan blijven. Veel te duur, corrupt, zelfs voor je anker uitgooien moet je op sommige plekken betalen. Maar ook ik ben weleens eigenwijs en kijk er erg naar uit het land terug te zien. Dit land ligt nu dus 4 uur van ons vandaan als er op de marifoon een storm waarschuwing binnen komt. Gadver, we waren net zo lekker aan het zeilen, maar nemen de waarschuwing serieus en strijken de zeilen en motoren verder.

Al snel is het windkracht 8 en zijn de golven al akelig opgebouwd. Dubrovnik word het niet maar een plaatje dichterbij. We moeten ergens naar de douane om in te klaren, hier zou er een moeten zitten. Er is een klein kommetje waar de portpolice  zit en in het donker met deze wind is het niet geheel veilig daar af te meren aan de kleine steiger of te ankeren. We zouden niet meer van de kade weg kunnen komen met deze wind. We roepen de autoriteiten een paar keer op, maar krijgen geen geluid terug. Dan maar in de baai hiernaast en morgen ochtend vroeg nog een poging wagen. Internet is er ook niet geheel duidelijk over, maar zegt eerst bemanningslijst bij de haven meester en dan in klaren. Het havenkantoor is gesloten om 02:00 dus morgen maar proberen. Om 04:00 vallen we zwaar vermoeid in bed in slaap, we zijn nog even wakker gebleven om te kijken of we echt goed vast liggen met deze wind en op de navily app werd al gesproken over de posidonia aangroei op de bodem. In de nacht ankeren is er niets te zien van heldere plekken dus blijven we het anker in de gaten houden.

De laatste weken hebben we ook aardig wat gas erop moeten zetten om op tijd in Kroatië aan te komen. Martijn zijn broer komt met zijn camper en heel veel spullen onze kant op rijden. De lange dagen hebben ons uitgeput. Nachten door halen kunnen we dus niet meer op onze leeftijd. De volgende ochtend staat Martijn om 08:00 bij het havenkantoor. 4 uur slapen zijn we inmiddels gewent want dat doen we als we oversteken. 4 uur wacht en 4 uur slapen. Hij laat de bemanningslijst opmaken in het kantoor. Martijn is net weg en ik heb politie aan onze boot liggen. We hadden vannacht moeten inklaren. Ik leg ze uit dat we ze vannacht hebben opgeroepen en dat er geen reactie terug is gekomen. Nee, we doen niets met een marifoon, je moet bellen en langs komen zegt de agent. Als ik zeg dat Martijn nu aan het inklaren is en alles bijna geregeld is worden ze erg dwingend. Hij moet direct hierheen komen.  Ze gooien hun veel te zware boot aan de onze en ook al hebben we 50 meter ketting op 5 meter diep ik voel de boot trekken aan ons anker. Nee hij moet nu terug komen. Eerst een bekeuring voor de papieren rond zijn. Ik ben verbijsterd en boos tegelijk. Ik bel Martijn en vertel het politie verzoek. Hij overhandigd de telefoon aan de vriendelijke vrouwelijke havenmeester die erg behulpzaam is. Ze verontschuldigd zich een paar keer, maar kan niet verhelpen dat Martijn eerst terug moet komen. Ze vertrouwd er zelfs op dat we nog maar de helft hebben betaald aan de vergunning om hier te mogen rond dobberen. Regel dit eerst maar en ik vertrouw erop dat je terug komt. Die lui verzieken ons land zegt ze nog. Martijn komt aan boord, en na veel…… ik bespaar jullie de heen weer gesteggel die zeker een uur duurt. Papieren, nog meer papieren, regels, autoritair geneuzel (het moet van mijn baas). We zijn bekaf, en er ontglipt door zoveel onterechtheid die de man uitkraamt een vloed van tranen. Was dit nu echt het land waar ik zo naar uitgekeken heb?

De man schrijft een bekeuring uit en moet ons €270 kosten maar als we gelijk betalen is het maar €180. Wat??? Uiteraard betalen we gelijk maar hoezo bijna de helft minder? Het politie rapport is uiteraard niet te lezen dus wat we hebben betaald, geen idee. Dan nog te bedenken dat ze in 2014 tot de EU zijn toegetreden. Later googelen we dat ze van de corruptie af willen en bij Europa willen gaan horen, met euro en zonder paspoort controle. Ze zijn goed op weg. Uiteraard gaat Martijn de rekening verder betalen en de havenmeester is niet te spreken over de praktijken die net gebeurd zijn. Vorig jaar was het toerisme al gedaald met een derde en dit jaar nog eens de helft minder. Havens zijn niet meer zo vol als 2 jaar geleden, en ze weet te melden dat door dit soort praktijken en de veel te hoge prijzen het toerisme verder daalt. Dat wat ze zo nodig hebben als in komsten. Ze hoopt nog wel dat we kunnen genieten van onze 2 maanden hier op Kroatië. Nog even inklaren bij de politie, die heeft ook al ons verhaal gehoord. Direct vraagt hij of Martijn de bekeuring bij zich heeft en gaat voor ons bellen om het ongedaan te maken. Na een heftig gesprek over de telefoon (Kroatisch klinkt altijd heftig) verontschuldigd deze man zich ook hij kon er ook niets aan veranderen. Oja op het kantoor staan diverse marifoons. Inmiddels aan boord is de politie weg en is onze boot ervandoor gegaan. Ik sta al een 20 minuten met motor te varen om aanvaring te voorkomen. De politie boot heeft ons laten krabben door een posidonia veld. Dan kan je alles doen maar het anker houd niet.

Ik dobber met 50 meter ketting wat rond in de drukke baai, uiteraard is mijn telefoon leeg zoals bijna altijd. Bij het eerste streepje opgeladen bel ik Martijn dat we krabben, en hij was net klaar om deze kant op te komen. We halen het anker op, dat helemaal onder de posidonia zit, ankeren opnieuw en als we er zeker van zijn kunnen we eindelijk gaan slapen. €525 vaar belasting voor 2 maanden €180 boete, Kroatië we zijn er. Laat je nu maar van de mooiste kant zien.

Vrienden maken en afscheid nemen,

Vrienden maken en afscheid nemen.

We zeilen nu al zo’n 13 maanden over de zee rond en komen vaak mooie mensen tegen. Soms voor een dag soms voor meerdere dagen of weken. Onze eerste langdurige ontmoeting was met de sailing Sjaan. 2 lieve mensen die we geregeld overal tegen kwamen en we nog steeds af en toe contact mee hebben ook al zijn ze in Nederland en over een paar maanden opnieuw op pad gaan. We hebben er mooie herinneringen aan. Dan de ontmoeting met Feiko in Mallorca, dat is vriendschap voor het leven.

Wat hij allemaal voor ons heeft gedaan, is enorm. We hebben nog bijna dagelijks contact via whats app. Zo ook onze trouwe fan, Carla die ons al volgde voordat we elkaar al ontmoet hadden, en heel toevallig elkaar zagen op de Grevelingen, en ons altijd een berichtje stuurt hoe het met ons gaat. Vaak zijn we erg verbaasd dat mensen ons volgen en we ze zomaar ergens ontmoeten of dat we daar veel contact mee hebben. Bleu pearl, zouterik, Ben-nl, Pitou, zeilende wereld vrouwen een heuse facebook pagina waar wij vrouwen zonder commentaar gezellig ervaringen kunnen uitwisselen, en vele meer schepen. We volgen elkaar, hebben contact en wisselen ervaringen uit. Gelijk gestemde. Dat maakt het zeilen ook zo leuk. We delen de leuke dingen, maar ook de nare dingen die vaak thuis blijvers, niet begrijpen. Altijd maar zeilen is niet altijd leuk. Maar gedeelde smart is halve leed. Nu hebben we Lee en Agniezka ontmoet

en als onze koelkast weer is gemaakt en we weer verder kunnen, maken we een plan om samen verder te zeilen. Wij naar Kroatië en zij naar Griekenland. De gehele kust Italië varen we samen op. Wij op Why Not! En zei op Khadine 2 en wat had het saai geweest zonder hun. Deze gehele zuid kustlijn is werkelijk niet mooi, of interessant, weinig anker plekken, of mooie plaatsen. De dorpjes zijn vol met afval.

We maken het met z’n 4en gezellig. Slingers moet je zelf ophangen om het mooi te maken. De Khadine 2 wil de boot te koop gaan zetten in Griekenland omdat het zeilen hier totaal niet aan hun verwachtingen voldoet. Eerlijk…. bij ons ook niet. Als we opnieuw zouden vertrekken zouden we dit gehele gebied over hebben geslagen. Toch hadden we Malaga met mijn moeder broer en vriendin met kerst niet hebben over willen slaan, Ibiza in slaap stand niet willen missen en ook Mallorca met Feiko niet. Het mooie Menorca met haar mooie natuur. Dus ons lot heeft bepaald. We zijn er en maken het beste ervan. We zeilen de komende tijd met elkaar op, soms met gelijke snelheid en andere keer gaat de khadine2 sneller. We ontmoeten elkaar dan weer op de van te voren uitgezochte anker plek. Sávonds over en weer bij elkaar borrelen en de route voor de volgende dag uitzoeken. We zien de zwaard vissers met hun gekke bootjes in de straat van Messina.

De mannen lopen naar een Lidl terwijl wij vrouwen anker wacht houden. Tijdens het zeilen hebben we via de marifoon contact, wat we erg grappig vinden. Overdag doen we meestal ons eigen ding of gaan met z’n allen een dorpje onveilig maken. Of de stad maakt het voor ons onveilig, zo lopen we langs de boulevard als Agniezka struikelt over een parasol standaard met ijzeren staaf waar eigenlijk een parasol in hoort te staan. Dat ding staat tussen al het immens vele straatvuil midden in het loop pad. De staaf maakt een hele nare 20 cm lange reep uit haar scheen been. Uiteraard gebeurd dit in siësta tijd dat alle apotheken en medische centra gesloten zijn. Martijn heeft er naar gekeken en omdat ze geen tetanus prik heeft gehad, is het met al het vuil hier niet geheel onverstandig er goed naar te laten kijken. Na wat wandelen zien we een etalage met verbanddozen, en zonder aarzelen proberen we de deur, open. Wat een geluk. De man pakt de doos en het verbinden kan beginnen. De man wikkelt er wat watten op? Een open wond met watten? Uiteraard is Martijn het er niet mee eens en zo snel het erop zit heeft hij het er al sneller afgehaald. Gaat zelf aan de slag en nu ziet het er beter uit. Toch maar even naar het ziekenhuis. De man wilt ons wel even brengen. Dat stellen we erg op prijs. Als we bij de eerst hulp binnen lopen lijkt het wel oorlogsgebied. Niet dat er zoveel ernstig gewonden zitten, maar alles is zo oud en tot onze grootste verbazing ook heel erg vies. Er staan z’n 30 mensen overal verspreid, er staat ook meer politie dan verplegend personeel, de vrouw aan de receptie is meer aan het schreeuwen, en mensen aan het weg duwen uit haar kantoortje. We bekijken dit alles zeer verbaasd, we moeten in de rij staan, en als we aan de beurt zijn word de ernst van het verhaal bekeken, en krijg je een kleur toegewezen die aan geeft hoe groot de ernst is.

De arts onderzoek de wond, en zegt dat het verstandig is om toch die tetanus prik te geven omdat het een roestig gevaarte was. We moeten weer in de wachtruimte gaan staan. Ja staan, er zijn 10 stoelen en de rest staat. Agniezka krijgt een zit plek. We kijken nog steeds verbaasd rond. Er zijn vooral oudere mensen, die allemaal staan, niemand schijnt het raar te vinden, voor degene die echt niet meer op hun benen kunnen staan worden voor de oorlogstijd oude rolstoelen gehaald. Bij elke rolstoel ontbreekt wel iets, geen armleuning, voeten steunen half of kapot, zittingen die kapot zijn. We vragen ons werkelijk af of je hier niet meer ziekte bacteriën oploopt dan buiten tussen het straat vuil. De commotie loopt bij de receptie geregeld op, iedereen wil geholpen worden, en er word geschreeuwd, de receptioniste gaat geregeld uit haar dak wat geheel in Italiaans gebruik gaat met veel arm gezwaai. Sommige bezoeker gaan tierend te keer. Vandaar die politie overmacht. Martijn en Lee gaan ook maar eens af en toe vragen hoe lang het nog duurt we zitten er inmiddels al 3 uur. Na 5 uur is er nog steeds geen beweging en hebben we erg veel honger, we hadden nog geen lunch gehad. We halen wat broodjes bij de kebab zaak. Na 8,5 uur zijn we eindelijk aan de beurt als Martijn maar weer eens heeft gevraagd of we geholpen kunnen worden. Inmiddels is de crew al gewisseld en met een beetje aandringen “het is maar 10 minuten werk” mogen we naar binnen. Deze arts wil geen tetanus geven, hij verbind de wond en met advies bij de apotheek penicilline te halen wat hier zonder recept kan worden gehaald het kantoortje uitgezet.

Dat was een bijzondere dag besteding. De volgende dag gaan de 2 op pad naar een apotheek en ze stappen na 10 minuten naar buiten, met verband, ontsmetting, penicilline en een tetanus prik. Je kan beter naar de apotheek gaan dan naar de eerste hulp.                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                       We zeilen weer verder,

de laatste plek waar onze wegen zullen scheiden is Santa Maria di Leuca. Hier blijven we een paar dagen, er is weer flinke wind geweest en buiten staan er immense golven. We bezoeken het dorpje, halen wat boodschappen, zitten sávonds op het strand en nemen afscheid van elkaar. Morgen vroeg gaan zij naar Corfu en wij naar Kroatië. Ze geven ons nog de vlag van Kroatië cadeau, een mooi aandenken. We hebben mooie weken samen gehad.

We komen elkaar vast wel ergens weer tegen. Kroatië (het land van veel jeugd herinneringen) we komen eraan.

Een erg dure zaag snede.

Een erg dure zaagsnede

Sinds we de Balearen hebben verlaten zijn we in veel rustiger water terecht gekomen. De wind is afgenomen en de deining is veel minder intens als dat het was. Uiteraard heeft dat ook met het seizoen te maken. Ook is de temperatuur van 23 graden naar 35 graden gestegen. Dit is niet alleen erg warm, maar ook erg vermoeiend. Afkoelen in zee is er ook niet echt bij, het water is ook rond de 25 graden. We zweten wat af, en drinken veel koud water. Niet alleen wij hebben het warm zo ook onze koelkast die met deze hitte de zo welkome verkoeling achter de deur bewaard. Om de koelkast wat meer te vertroetelen besluiten we dat er nog een tochtgat bij moet komen. Er zitten al 2 grote in de wand, maar nog 1 aan de andere kant zou wellicht meer tocht door laten. De grote gaten boor komt erbij en ik vraag nog, weet je zeker dat er genoeg ruimte is om dat gat te zagen, zonder de koelkast te raken. Martijn weet het zeker, nog zat ruimte. Maak je niet druk, komt goed. (Martijn zijn stopwoordje) Ik ben nog niet geheel gerust, misschien toch even los schroeven en hem iets naar voren plaatsen voor er gezaagd kan worden. Nergens voor nodig, ik heb hem toch zelf ingebouwd! Oke ik moet er maar op vertrouwen. Het gat word gezaagd, nog een roostertje erop geschroefd en de warme lucht kan er uit walmen.

Geheel tevreden gaan we boodschappen halen. Meestal gelijk voor 2 a 3 weken. Veel keus aan groente is er niet. Het is het land van de pasta en pizza. Paprika, uien, wortel, courgette, aubergine in overvloed. Er zijn wel wat diepvries groente die we dan maar nemen. Wel veel fruit. We nemen in overvloed mee. Het vlees probleem hebben we ook opgelost, we passen ons aan, naar Italiaans voedsel. Zo eten we s’middags pasta, pizza of maaltijd salade. Daar is weinig vlees voor nodig. Sávonds eten we iets lichts, soep, salades met vleeswaren. De vleeswaren zijn hier erg uitgebreid en te lekker. Alles word voor je neus gesneden en keurig opgerold verpakt. Daar moesten we even aan wennen, maar het werkt perfect. Dat warm eten was ook even wennen zo tussen de middag, maar dat ze dat doen overal ter wereld waar het warm is niet zo gek. Rond 13:00 14:00 is het nog net te houden in het kombuis(keuken) Tevens een stevige maaltijd heb je nodig om de warmste periode van 13:00 tot 17:00 te overbruggen. De warmte is slopend en zeer vermoeiend. Na het eten doen we dan ook een siësta houden net als iedereen hier. De mensen zijn niet lui, maar het weer dwingt dit zo af. Ik snap als je voor een paar weken op vakantie ben, je daar niets van begrijpt, maar zit je hier een stuk langer weigert je lijf gewoon om door te gaan. Sávonds na zonsondergang word er pas weer avond eten verorberd. Loop je door de stad, dan is elk restaurant pas vol na 21:00 word het dan pas aangenaam.

Met onze buit aan eten komen we weer thuis, en alles krijgt een plekje in de vriezer of koelkast. Weer keus in overvloed. De volgende ochtend zie ik dat de koelkast deur op een kiertje heeft gestaan, gadver dat heeft een hoop stroom gekost. Snel dicht en hopen dat het goed komt. Maar na 3 uur is de koelkast nog niet koud, maar de temperatuur is opgelopen tot 30 graden. Eigenlijk weet ik wel wat er mis is, maar Martijn blijft bij zijn standpunt onmogelijk dat ik de koelunit geraakt heb. Na wat aandringen word dan toch de koelkast los geschroefd en je raad hem al. Net een millimeter van de koelunit geraakt en het gas vervlogen.

Inmiddels hebben we al het fruit, en groente, vleeswaren, vlees al weg kunnen gooien. Boem €70 weg. Zal je net hebben als je op een mini eilandje ligt. Toch vinden we een winkeltje met een zeer behulpzame eigenaar. Hij heeft het gas alleen niet de tijd om hem te maken. Een eiland verder is er wel een monteur. We varen erheen en bellen hij komt morgen om 08:00. Uiteraard twijfel ik eraan, inmiddels ben ik gewent aan de niet afspraken hier in de Med. Martijn geloofd er wel in, en we gaan een haven in. Dat is alweer heel lang geleden, €90 voor een wiebel haven, zonder douche, toilet. Maar wel water en stroom. We liggen nog oncomfortabeler dan met wind en deining voor anker. We lullen er nog €10 vanaf, maar ook €80 is veel te veel voor deze klotsbak. Uiteraard komt de monteur niet, want hij heeft geen gas. Dat gaat hij bestellen en is er morgen middag. Ik wil niet nog een nacht in deze klotsbak liggen die veel te veel kost, Martijn twijfelt nog. Ik weet ook zeker dat het gas er morgen ook niet is. We hebben inmiddels wel alles wat stroom lust tot de nek toe gevoed. Water in overvloed opgetopt en het dek schoon gemaakt. Tijd om weer voor anker te gaan. We varen in een uur weer terug naar Vulcano. Misschien heeft de andere monteur nog tijd tussen door. Uiteraard horen we niets meer van de monteur en ben ik blij dat we niet gebleven zijn. Met zakken ijs proberen we alles koel te houden. €20 aan ijs erbij. We maken een toertje naar de grotten

, Martijn beklimt de Vulkaan, gaan naar de warm water bronnen

, die zo immens stinken dat hou ik niet uit. Dat sulfaat stinkt erger dan rottende eieren. Drinken een borrel bij Nederlandse buren die 6 maanden op en 6 maanden af zeilen. Na een paar dagen besluiten we een grotere stad op te zoeken, want hier gaat er niets gebeuren. We zeilen naar Milazzo op Sicilië en hopen er meer geluk te hebben. We ankeren in een baai, met nog 5 andere boten. Maken kennis met Lee en Agnieszka. Die komen uit Londen en zijn ook een jaar onderweg. We hebben elkaar al eens gezien ergens in Portugal en nu dus weer hier. Achter ons ligt een goed Engels sprekende Italiaan, en we vragen hem of hij voor ons kan bellen naar een monteur. Hij is erg behulpzaam maar geen van de monteurs hebben tijd. Allemaal zeggen ze “morgen”. Dus gaat Martijn naar de jachthaven en legt het probleem uit. Die bellen iemand en een halfuur later staat er zowaar een monteur! Het dicht solderen van het gaatje gaat niet lukken, het is aluminium en hij heeft alleen ijzer soldeer bij zich.

We brengen hem weer met de dinghy terug aan wal en hij beloofd er vanavond weer te zijn. Geloof het of niet, hij is er en in 10 minuten tijd is het gaatje dicht, het gas gevuld en kan de koelkast aan. Hij wacht nog een half uur aan boord om er zeker van te zijn en we brengen hem met €200 in zijn broekzak weer terug aan wal. Even een gaatje zagen heeft €370 gekost. Nu vol gas naar Kroatië daar komt Martijn zijn broer heen, met spullen die we besteld hebben. De Engelse vrienden zeilen met ons mee.

Vol goede moed weer verder!

Als we lekker uit gerust zijn bij het mini eilandje ill Piana waar maar 400 bewoners wonen, gaan we door naar Calasetta. Als het anker goed ligt gaan we de wal op om brood te halen en uiteraard het stadje eens te bekijken. Het eerste wat ons opvalt is dat het er overal vies is. De straten liggen vol papier, flessen, glas, vuilniszakjes. Elk perkje wat maar enigszins niet begroeid is, ligt rommel. We wandelen door het stadje, en gaan een glaasje wijn drinken, daar krijgen we een bord vol met tapas. Normaal is het een bakje chips of olijven, nee een bord vol. Bij het 2^de glas weer, dus nog een 3^de glas en we hebben gelijk gegeten voor €9.

De volgende dag liggen we in de haven van Cagliari, gratis nog wel. Je mag op sommige plekken in heel Italië 48 uur gratis liggen. Meestal aan een oude vervallen kade zonder faciliteiten, maar wel zo handig als er boodschappen gehaald moeten worden. We reizen al geruime tijd van Lidl naar Lidl en hier zit er ook 1. Hier hebben we geen Feiko dus moeten we een uur lopen. Als we afmeren moeten we onze papieren laten zien, en het afval probleem word gelijk duidelijk.

We mogen het hier nergens weggooien. We moeten het meenemen naar de stad, en daar maar iets zoeken. Na een halve stad doorgelopen te zijn, zijn we nog steeds ons afval niet kwijt. Alle kliko’s zijn op slot ook die van bewoners, in de straten staat het afval opgestapeld en na een uur lopen, zetten we het er maar bij. Overal waar we lopen zelfs op de boulevard alles is bedekt met vuil. Het afval systeem is hier nog een dingetje.

Het tweede wat opvalt is dat alles hier veel duurder is. Hebben we steeds bij de Lidl boodschappen gedaan voor dezelfde prijs als in Nederland (zelfs op de eilanden) hier is het 1/3 duurder. Dan nog niet gesproken over het vlees, dat is echt duur. Ook hier word de vis duur betaald. Als je dan ook nog een kannibaal aan boord hebt, word het creatief kokkerellen. Na de boodschappen te hebben gehaald bij de Lidl gaan we de 2^de keer bij een Conad kijken. Die zit dichterbij de boot en het is er druk. Het is er zelfs iets goedkoper dan bij de Lidl. We gaan dus vreemd. We spitten het aanbiedingen boekje uit, en die korting krijg je alleen met een pas. Als we een dame vragen om haar pas, dan heeft ze hem al gegeven voor de gehele vraag eruit is. Ze heeft namelijk onze volle kar gezien en bij elke euro krijgt ze spaarpunten. Wij blij en zij nog meer.

Net als we bedenken dat we al 5 dagen geen storm meer hebben gehad, raast hij de volgende dag in alle hevigheid weer over ons heen. Gelukkig mogen we blijven liggen hier aan de kade, want we zijn de enige. Na 4 dagen gaan we naar de overkant, naar het meest bezochte strand hier in de regio.

Er is niets druks te bekennen, we liggen alleen en soms met 3 boten. Wel zien we mega bergen poseidonia. Een algenplant die vanaf Ibiza tot hier de bodem beheerst. Het dode spul beland op het strand, en hebben we overal enorme bergen gezien, hier is het erg extreem. Met shovels rijden ze al minstens 3 weken alles bij elkaar en word in diepladers afgevoerd. Er zit ook een naar geurtje aan. Daar waar het schoon is word de ene na de andere strandtent opgebouwd.

Elke ochtend staan de strandtent eigenaren hun stuk strand weer schoon te harken en ontstaan er weer nieuwe bulten stinkende poseidonia. Toch zijn ze er hier gek op, en zijn er al heel wat anker plekken verdwenen om het te beschermen. Ankeren in dat spul is echt niet mogelijk, geen grip. Dus als we ankeren moeten we eerst een lichte plek in het water zoeken en daar ons anker uitgooien. We bezoeken nog een haven met 48 uur gratis liggen. Een kade tussen scheepwrakken. Een gek gezicht, maar het heeft ook wat.

Met de dinghy kunnen we wat water laden in onze flessen en zitten we weer 2 weken goed. Ook hier is de stad bezaaid met afval als we naar een Super Pan lopen. Slaan weer genoeg in en we kunnen weer 3 weken vooruit.

We doen nog 1 baai aan en dan hebben we het kortste puntje bereikt om over te steken naar Sicilië. Volgens de berichten een kalme oversteek van 35 uur. We kunnen aardig wat zeilen, en soms moet de motor bij. Dan land in zicht. Gek is het dat je land inzicht hebt en nog 5 uur door moet varen om het te bereiken. 2 uur voor aankomst trekt de wind aan, aan de warmte te voelen komt er een Sirocco aan. Nog geen kwartier later is de 10 knopen verhoogt naar 43 knopen. Windkracht 9 de 50 cm golven jagen gestaagd naar 4 meter. Onze motor die 8 knopen haalt heeft het zwaar en komt niet verder dan 2,5 knoop als we keer op keer in de golven beuken. We zien onze voorpunt meer niet dan wel.  Zo duurt het wel even wat langer eer we kunnen schuilen bij een klein eilandje Isola Maritimo. Een van de Egadis eilanden. Het zijn er 4. Eerlijk ik had er nog nooit van gehoord, maar nu ben ik blij dat ze er liggen. Pas als we de baai invaren vallen de golven plat en hebben we alleen nog 43 knopen wind. Nu nog hopen dat het anker gelijk pakt. Het is al schemerig aan het worden dus lastiger een lichte plek te vinden. Bij het binnen varen worden we op geroepen door de Fitz Roy een boot die daar al voor anker ligt, en vraagt of alles goed met ons gaat. Hij vraagt of wij wisten van de storm omdat hij het nergens terug kan vinden. Nee, wij waren er net zo verrast over. Hij had alle gripfiles (Weerbericht) uitgedraaid. Hij schijnt ons bij met een schijnwerper waar een vissers boei ligt en waar we het anker uit kunnen gooien. 60 meter ketting en we liggen als een huis. Fijn zulke buren, hij geeft ook gelijk het weer voor morgen door, omdat we achter deze berg haast geen internet hebben. Als onze oksels opgedroogd zijn durven we een drankje te nemen. Dit keer prijs ik niet de boot de hemel in, maar onze motor. Het is dat hij loeiheet is anders had ik het oude karretje omhelst.

De volgende dag met het tegenover gestelde weer van gisteren gaan we naar het volgende eiland. Favignana. Een schattig stadje, wel erg toeristisch. Vele tenders leveren hier 100den mensen af. Maar als we de stad verder door lopen komen we al gauw in de rust. We komen hier een fenomeen tegen die we nog niet eerder hebben gezien. Overal in de straten komen we diepe vierkanten gaten van soms wel 50 meter diep en 100 meter in het vierkant uit gehakt.

Het zijn steenwinning plekken waar de huizen bovenop mee werden gebouwd. Nu worden de grote gaten gebruikt als tuin, bereikbaar middels uitgehakte trappen.

Het is een gek gezicht die gaten overal in de stad. We liggen voor anker bij een oude tonijn fabriek uit 1874. Het verhaal is imposant. De familie Florio, een van de rijksten van Italië kochten het eiland, en bouwde de fabriek. Bouwde de stad erop en kocht alle vissers bootjes. Hij was de bedenker van tonijn inblikken en ook van het sleuteltje waar je de blikken mee kan open draaien. Kennen we die nog? Nou hij heeft hem bedacht.

Zijn zoon erft het gehele gebeuren en als ze niet met de veranderingen mee gaan, stort het meest verdienende bedrijf helemaal in. Alles word verkocht en de zoon vertrekt plat zak nadat hij alle schulden heeft betaald tot de laatste cent. Zijn vader heeft een standbeeld in de stad.

Wie mij 30 jaar geleden zou zeggen dat we cultuur gingen snuiven, had ik uitgelachen. Vreselijk vond ik het tijdens vakantie al die oude panden bekijken. Liet mij maar gewoon op de camping.

Maar nu halen we het dubbel en dwars in. Oja en tussen het oude panden bekijken door hebben we in Nederland een appartement voor de verhuur gekocht. Traditie getrouw ook deze ongezien net als onze boot.

Het word echt tijd voor Sicilië. Dat staat al zo lang op mijn lijstje, waarom weet ik niet maar dat gaan we ontdekken.