Vrienden maken en afscheid nemen,

Vrienden maken en afscheid nemen.

We zeilen nu al zo’n 13 maanden over de zee rond en komen vaak mooie mensen tegen. Soms voor een dag soms voor meerdere dagen of weken. Onze eerste langdurige ontmoeting was met de sailing Sjaan. 2 lieve mensen die we geregeld overal tegen kwamen en we nog steeds af en toe contact mee hebben ook al zijn ze in Nederland en over een paar maanden opnieuw op pad gaan. We hebben er mooie herinneringen aan. Dan de ontmoeting met Feiko in Mallorca, dat is vriendschap voor het leven.

Wat hij allemaal voor ons heeft gedaan, is enorm. We hebben nog bijna dagelijks contact via whats app. Zo ook onze trouwe fan, Carla die ons al volgde voordat we elkaar al ontmoet hadden, en heel toevallig elkaar zagen op de Grevelingen, en ons altijd een berichtje stuurt hoe het met ons gaat. Vaak zijn we erg verbaasd dat mensen ons volgen en we ze zomaar ergens ontmoeten of dat we daar veel contact mee hebben. Bleu pearl, zouterik, Ben-nl, Pitou, zeilende wereld vrouwen een heuse facebook pagina waar wij vrouwen zonder commentaar gezellig ervaringen kunnen uitwisselen, en vele meer schepen. We volgen elkaar, hebben contact en wisselen ervaringen uit. Gelijk gestemde. Dat maakt het zeilen ook zo leuk. We delen de leuke dingen, maar ook de nare dingen die vaak thuis blijvers, niet begrijpen. Altijd maar zeilen is niet altijd leuk. Maar gedeelde smart is halve leed. Nu hebben we Lee en Agniezka ontmoet

en als onze koelkast weer is gemaakt en we weer verder kunnen, maken we een plan om samen verder te zeilen. Wij naar Kroatië en zij naar Griekenland. De gehele kust Italië varen we samen op. Wij op Why Not! En zei op Khadine 2 en wat had het saai geweest zonder hun. Deze gehele zuid kustlijn is werkelijk niet mooi, of interessant, weinig anker plekken, of mooie plaatsen. De dorpjes zijn vol met afval.

We maken het met z’n 4en gezellig. Slingers moet je zelf ophangen om het mooi te maken. De Khadine 2 wil de boot te koop gaan zetten in Griekenland omdat het zeilen hier totaal niet aan hun verwachtingen voldoet. Eerlijk…. bij ons ook niet. Als we opnieuw zouden vertrekken zouden we dit gehele gebied over hebben geslagen. Toch hadden we Malaga met mijn moeder broer en vriendin met kerst niet hebben over willen slaan, Ibiza in slaap stand niet willen missen en ook Mallorca met Feiko niet. Het mooie Menorca met haar mooie natuur. Dus ons lot heeft bepaald. We zijn er en maken het beste ervan. We zeilen de komende tijd met elkaar op, soms met gelijke snelheid en andere keer gaat de khadine2 sneller. We ontmoeten elkaar dan weer op de van te voren uitgezochte anker plek. Sávonds over en weer bij elkaar borrelen en de route voor de volgende dag uitzoeken. We zien de zwaard vissers met hun gekke bootjes in de straat van Messina.

De mannen lopen naar een Lidl terwijl wij vrouwen anker wacht houden. Tijdens het zeilen hebben we via de marifoon contact, wat we erg grappig vinden. Overdag doen we meestal ons eigen ding of gaan met z’n allen een dorpje onveilig maken. Of de stad maakt het voor ons onveilig, zo lopen we langs de boulevard als Agniezka struikelt over een parasol standaard met ijzeren staaf waar eigenlijk een parasol in hoort te staan. Dat ding staat tussen al het immens vele straatvuil midden in het loop pad. De staaf maakt een hele nare 20 cm lange reep uit haar scheen been. Uiteraard gebeurd dit in siësta tijd dat alle apotheken en medische centra gesloten zijn. Martijn heeft er naar gekeken en omdat ze geen tetanus prik heeft gehad, is het met al het vuil hier niet geheel onverstandig er goed naar te laten kijken. Na wat wandelen zien we een etalage met verbanddozen, en zonder aarzelen proberen we de deur, open. Wat een geluk. De man pakt de doos en het verbinden kan beginnen. De man wikkelt er wat watten op? Een open wond met watten? Uiteraard is Martijn het er niet mee eens en zo snel het erop zit heeft hij het er al sneller afgehaald. Gaat zelf aan de slag en nu ziet het er beter uit. Toch maar even naar het ziekenhuis. De man wilt ons wel even brengen. Dat stellen we erg op prijs. Als we bij de eerst hulp binnen lopen lijkt het wel oorlogsgebied. Niet dat er zoveel ernstig gewonden zitten, maar alles is zo oud en tot onze grootste verbazing ook heel erg vies. Er staan z’n 30 mensen overal verspreid, er staat ook meer politie dan verplegend personeel, de vrouw aan de receptie is meer aan het schreeuwen, en mensen aan het weg duwen uit haar kantoortje. We bekijken dit alles zeer verbaasd, we moeten in de rij staan, en als we aan de beurt zijn word de ernst van het verhaal bekeken, en krijg je een kleur toegewezen die aan geeft hoe groot de ernst is.

De arts onderzoek de wond, en zegt dat het verstandig is om toch die tetanus prik te geven omdat het een roestig gevaarte was. We moeten weer in de wachtruimte gaan staan. Ja staan, er zijn 10 stoelen en de rest staat. Agniezka krijgt een zit plek. We kijken nog steeds verbaasd rond. Er zijn vooral oudere mensen, die allemaal staan, niemand schijnt het raar te vinden, voor degene die echt niet meer op hun benen kunnen staan worden voor de oorlogstijd oude rolstoelen gehaald. Bij elke rolstoel ontbreekt wel iets, geen armleuning, voeten steunen half of kapot, zittingen die kapot zijn. We vragen ons werkelijk af of je hier niet meer ziekte bacteriën oploopt dan buiten tussen het straat vuil. De commotie loopt bij de receptie geregeld op, iedereen wil geholpen worden, en er word geschreeuwd, de receptioniste gaat geregeld uit haar dak wat geheel in Italiaans gebruik gaat met veel arm gezwaai. Sommige bezoeker gaan tierend te keer. Vandaar die politie overmacht. Martijn en Lee gaan ook maar eens af en toe vragen hoe lang het nog duurt we zitten er inmiddels al 3 uur. Na 5 uur is er nog steeds geen beweging en hebben we erg veel honger, we hadden nog geen lunch gehad. We halen wat broodjes bij de kebab zaak. Na 8,5 uur zijn we eindelijk aan de beurt als Martijn maar weer eens heeft gevraagd of we geholpen kunnen worden. Inmiddels is de crew al gewisseld en met een beetje aandringen “het is maar 10 minuten werk” mogen we naar binnen. Deze arts wil geen tetanus geven, hij verbind de wond en met advies bij de apotheek penicilline te halen wat hier zonder recept kan worden gehaald het kantoortje uitgezet.

Dat was een bijzondere dag besteding. De volgende dag gaan de 2 op pad naar een apotheek en ze stappen na 10 minuten naar buiten, met verband, ontsmetting, penicilline en een tetanus prik. Je kan beter naar de apotheek gaan dan naar de eerste hulp.                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                       We zeilen weer verder,

de laatste plek waar onze wegen zullen scheiden is Santa Maria di Leuca. Hier blijven we een paar dagen, er is weer flinke wind geweest en buiten staan er immense golven. We bezoeken het dorpje, halen wat boodschappen, zitten sávonds op het strand en nemen afscheid van elkaar. Morgen vroeg gaan zij naar Corfu en wij naar Kroatië. Ze geven ons nog de vlag van Kroatië cadeau, een mooi aandenken. We hebben mooie weken samen gehad.

We komen elkaar vast wel ergens weer tegen. Kroatië (het land van veel jeugd herinneringen) we komen eraan.