Krioelende nachtmerrie.

Mei 2015. In juni gaan Martijn en ik voor een maand op vakantie naar Bonaire. Dit hebben we al geboekt voordat we de boot kochten dus eigenlijk hebben we er niet zoveel zin in, als toen we het boekte. Eigenlijk willen we met de boot weg. Maar geloof me, dat was snel vergeten toen we op Bonaire landen. Dan heb ik het gevoel thuis te zijn. Ik hou van het weer daar, de mentaliteit, de instelling, cultuur, maar als ik hier over uit gaat wijken dan word het een Caribean blog. We hebben veel gedaan en iedereen die we kennen opgezocht. Zo ook mijn oude zeilcharter bezocht. We hebben een dagje mogen meevaren en later heb ik ook nog een dagje meegewerkt aan boord. Geweldig vind ik dat om te doen. Zo fijn om te zien, dat wat nu alweer 10 jaar geleden nog mijn werkplek was, nu nog steeds wordt voorgezet. De nieuwe eigenaar heeft de boot opgeknapt en voorzien van een nieuwe naam. 

De Compass nu.

De Compass. (www.compassbonaire.com) Het is een mooie boot met een goed zeilprogramma. Als ik daar aan boord stap zijn er nog wel de mooie herinnering van toen, maar ook denk ik direct terug aan de tijd dat we die boot kochten 10 jaar geleden. We zagen haar op internet, met foto’s en beschrijving. Nog geen week later zaten we op Bonaire voor 9 dagen. We hadden een appartement gehuurd en ontmoeten de toenmalige eigenaren. Twee jonge gasten, die hun studententijd nog even voort hadden gezet op de boot en nu klaar waren voor het echte leven. 

De Suave toen.

We bezochten de boot (een Peterson 42 voet) en ooowww wat moest er nog veel gedaan worden om het op te knappen.

Veel erger dan onze boot die we nu hebben. De basis was goed, maar alles was vies, vuil, smerig, kapot of bijna kapot. De jongens hielden duidelijk niet van schoonmaken.

Toch varen we een aantal toertjes mee, om mee te maken en te voelen wat het nu eigenlijk voor werk is. 

Op één zo’n avond, wanneer we een barbecue tour deden, gebeurd er waar elke zeiler de kriebels en de paniek van zal krijgen. We hebben gezeild en hebben gebarbecued op klein Bonaire. Alle gasten komen weer aan boord.  Als wellicht toekomstige eigenaar help ik een handje mee, dus ik ga naar binnen om de afwas op te ruimen van de barbecue. Omdat het op Bonaire al vroeg donker is wilde ik het licht aan doen. Ik heb nog nooit iemand zo snel het licht weer uitzien doen nadat ik het had aangedaan. Het is nog korter aan geweest als een licht flits. Verbaasd kijk ik om en in mijn oor wordt gefluisterd "ik weet zeker dat jij het licht niet aan wilt hebben, vertrouw me maar". Nu ben ik wat dat betreft snel van begrip en denk, mijn beurt komt wel. Dit is niet het juiste moment met gasten aan boord om er een discussie van te maken. Dus in de schemer ruim ik zoveel mogelijk op en verdiep me verder in de gasten, het zeilen, het afmeren en daarna het afscheid nemen van de gasten. Als de gasten weg zijn wil ik het wel weten. Er word even getwijfeld door de 2 jongens, maar ik wil het weten. Wil deze charter misschien kopen en wil geen onverwachte dingen tegen komen. Na wat geaarzel mag ik naar beneden en het licht aan doen. Ik had veel verwacht, maar dit….. Ik heb werkelijk nog nooit eerder zoiets gezien. Het begint me overal te jeuken en later die nacht heb ik er zelfs meermalen over gedroomd om daarna zwetend wakker te worden. De achterwand binnen in de boot die eerder die dag nog redelijk wit was zat nu vol met bruin/zwarte bewegende krioelende KAKKERLAKKEN. Ze kropen overal. Over elkaar heen en door elkaar heen. Zoiets vies en zoveel heb ik nog nooit gezien.

Zo iets zag het eruit.

De eigenaren schaamde zich er ook voor. Ze beloofde er iets aan te doen. Het heeft nog ruim een jaar geduurd voordat ze ook echt weg waren. Die beesten vermenigvuldigen zich zo snel en het stoppen was echt een dag klus. Zo spuiten we elke avond gif als we weg gaan en de volgende ochtend lagen er altijd wel een paar. Eigenlijk moet je die laten liggen want hun nog levende soort genoot eet de dode op en gaan dan ook dood. Maar wat doe je als je gasten hebt? Dan laat je zo’n beest niet in het gangpad liggen.

Al ze dood zijn liggen ze op hun rug.

Dus het was een druppel op een gloeiende plaat. Soms spoten we zoveel gif als we wisten dat we een paar dagen niet aan boord zouden zijn, maar ook dat hielp niet altijd even goed. De kakkerlakken werden wel steeds kleiner, dus de oudere hadden we al uit geroeid. Kakkerlakken leggen zoveel eitjes en vooral in spleten, karton, en lijm vinden ze ook heerlijk. Beetje vocht, warmte en slechte hygiëne  en ze zijn helemaal in hun element. En dus is deze boot een ideaal "all inclusief" resort voor ze. Zo hebben we gelijk al het karton en papier afgezworen aan boord. Zelfs de etiketten van blikken, want de combinatie "etiket en lijm", is hemels voor ze. Met merkstiften schrijven we op blikken wat de inhoud is. Ook kartonnen verpakking van suiker, koffie, pasta’s en dergelijke worden verbannen. Alles moet in afsluitbare bakjes. Ik spaar nu al, de chinees bakjes op voor dadelijk als we weg gaan, je hebt er nooit genoeg van.

De grote zijn het fijnst.

Uiteindelijk hebben we een chemisch goedje gekocht wat in Nederland uiteraard niet verkocht mag worden. We hebben de driedubbele hoeveelheid in de boot gespoten. We legde zelf bijna het loodje en om de boot walmde een giftige wolk. We zijn 2 weken naar Nederland gegaan, en toen we teug kwamen hebben we er geen enkele meer gezien. Die waren voorgoed verdwenen en zelfs nu, na 10 jaar, zijn ze nog steeds weg, maar de herinnering eraan staat nog wel in mijn geheugen gegrift.

Dit is een goede les voor straks, want die beesten wil je echt niet aan boord. Straks is het ons huis en kunnen we niet steeds alles vergassen, om er vervolgens s'avonds te gaan slapen. Dus zoveel mogelijk proberen te voorkomen. We hebben zelfs al gehoord dat mensen zelfs elk stukje groente en elk stuk fruit hoe klein het ook is, wassen in verdunt bleekwater om te voorkomen dat de eitjes mee aan boord komen. Of wij zo ver gaan weet ik nog niet. Als het daadwerkelijk zover moet gaan om ze niet aan boord te krijgen ben ik tot alles in staat. Met gezond verstand, discipline en hygiëne is er een hoop te voorkomen, zo ook een KAKKERLAKKEN plaag.

Hilarische Moederdag 2006, Bonaire

Moederdag op klein Bonaire.

Eéntje uit de oude doos, Mei 2006.

In de tijd dat ik een zeilcharter op Bonaire had, zijn er speciale momenten voorbij gekomen. Daar schreef ik toen ook al over. Deze wilde ik jullie niet onthouden vandaar een oud stukje van toen der tijd. Ik heb er helaas ook geen foto,s van maar heb er een paar bij gezet ter impressie.

Op klein Bonaire is het een drukte van je welste als wij met de “Suave” (zo heette onze Peterson 42 toen)  komen aanvaren.

De Suave.

Wel 37 lokale bevolking is aan het genieten van hun vrije dag. Het is Moederdag 2006. Koelboxen vol met eten, en heel, heel veel drank is met zo’n 10 bootjes, waar je je sterk vanaf moet vragen hoe deze zonder te zinken, hier zijn beland. Het is een gezellig bedoeling. Er wordt gevoetbald, gezwommen, afgekoeld in het water (dit met kleding aan), gekletst en veel gelachen. Er staat een tafel waar alles op uitgestald is wat de inwendige mens kan verwennen. Als wij daar een half uur zitten wordt er op geruimd en moet de hele groep over de bootjes verdeeld gaan worden. De dames zitten met hun kroost in de schaduw op gemakkelijke tuin stoelen compleet met kussens. Het is immers Moederdag. De mannen beginnen met de voorbereiding om de terug reis te gaan aanvaarden. Het is jammer dat ik dit niet op film heb gezet. Het had de meest lachwekkende film aller tijden geworden. Eerst wordt al het vuil verzameld in de vuilcontainers. Dit gaat bekertje voor bekertje, dopje voor dopje, papiertje voor papiertje, flesje voor flesje en tussen door nog even een flesje bier op drinkend. Ja, scheelt weer mee terug naar huis nemen. Al die mannen lopen als dwaze kippen door elkaar en roepen steeds naar elkaar. Als iemand een dopje, fles,of  papiertje heeft opgeraapt word die ene schat zorgvuldig naar de vuilcontainer gebracht. Deksel open buit erin deksel weer dicht. De volgende komt aan met zijn buit, deksel weer open, buit erin deksel weer dicht. Zo gaat dat maar door alles een voor een. Dan wordt alles wat weer mee naar huis moet bij elkaar gezocht, uiteraard gaat ook dit gaat één voor één en iedereen blijft door elkaar lopen en roepen. Alles wordt eerst links gezet en een ander verplaatst dan alles weer naar rechts, ook weer één voor één, om vervolgens door weer een ander het weer naar een andere plek te zetten. Dan gaan al die mannen het water in om de nog net drijvende bootjes naar de kant te halen.

Zo zagen ze er ongeveer uit.

Dit gebeurd uiteraard ook weer niet gemakkelijk, de één wil links en de ander wil rechts. De één trekt aan de boot die vervolgens door een ander weer een andere kant op wordt geduwd. Met veel geroep en geschuif komen de bootjes dan toch naar de kant. Dan word de grote berg die mee moet naar huis, één voor één in de bootjes gezet. De één zet het in bootje 1 en de ander verplaatst het dan weer naar bootje 2 of 3 of 4. Zo kan het zijn dat een koelbox wel 9 keer van plek wisselt. Dan mogen een aantal dames in een bootje, ook hier wordt zorgvuldig mee omgegaan, want wie gaat er eerst en wie als laatst. Ook hier is het dan ook, zit er een dame eindelijk op een plek, moet ze er weer uit want een andere dame moet daar plaats nemen. Het is verbazingwekkend hoe geduldig deze dames ermee omgaan. Zonder te mopperen stropen ze de pijpen van hun legging weer op, om via het water weer in een ander bootje te stappen. Leggingspijpen weer naar beneden om 5 minuten later ze weer op te stropen om weer plaats te nemen in een ander bootje.

Geduldig wachten om te mogen instappen.

Eindelijk zitten er 6 dames en de verschillende nog net drijvende bootjes, worden getrokken en begeleid door een paar zwemmers, naar de grootste boot die wat dieper in het water aan een mooring ligt. Daar moeten ze weer in overstappen maar wie eerst? Dit gaat met veel gewiebel en geroep. Het kleine bootje gaat compleet met proviand weer terug naar de kant om de laatste dames op te halen en ook nog de tuinstoelen met kussens. En zo gaat het weer opnieuw. Wie gaat erin en wie moet er weer uit. Uiteraard word er weer geschoven met koelboxen, de stoelen en de dames. Dan gaat het weer naar de grote boot, maar wie gaat er nog op de grote boot en wie blijft op de kleine bootjes. Dit gaat met hevig schommelende bootjes die nog net boven de waterlijn drijven. Eindelijk zitten er dan genoeg dames op de grootste boot. De rest van de dames worden verdeeld over de nog net drijvende bootjes. De kinderen die zwemmend achter de bootjes zijn aangezwommen moeten nu nog aan boord klimmen. Dit is een hele onderneming om de bootjes niet te laten water scheppen. Als dan iedereen een plek heeft is het tijd om te vertrekken en langzaam gaat het bootje voor bootje op weg naar de overkant. 2 uur later dan toen ze begonnen met opruimen, is iedereen weg en eerlijk is eerlijk, er ligt geen bier dopje meer op het strand, er is geen spoor achter gebleven van dit gezelschap op het eiland. Wat een genot om hier getuigen van geweest te zijn. Ik ben ervan overtuigd dat de moeders een geweldige dag hebben gehad.

Overvaren boot