Geholpen door de reddingsbrigade St Maartenszee.

Als we geankerd hebben voor de deur van het Kurhaus bij Scheveningen, waar we zo enorm van genoten hebben. Eerst de euforie van het op zijn plek blijven liggen in de golven en het kerende tij. Dan het steeds donkerder wordende strand waar alle terrasje veel lichtjes aan hebben. 

Het lijkt de Costa del Sol wel. Costa del Scheveningen dopen we dan ook. Daarna            s’morgens wakker worden op een nog steeds schommelende boot, maar nog steeds op de plek waar we gister het anker hebben uit gegooid. De zon staat al heerlijk te verwarmen en met een dampende kop koffie op de punt is het een geluksmomentje.

 De rond peddelende kano’s die om onze boot heen peddelen maakt de droom compleet. Toch gaan we op weg. Ons streven is  Den Helder. Omdat Martijn bij de onderzeedienst werkzaam is geweest, is dit een soort thuishaven voor hem. Hij kijkt er dan ook enorm naar uit om daar weer eens een kijkje te nemen.  

We hebben alles gecheckt voor we weg gaan, we bereken het tij mee, en de nog in voorraad hebbende diesel. Het moet kunnen. De wind valt tegen maar we moeten toch echt blijven zeilen. We hebben zo’n 60 liter Diesel in de dag tank en dan is het wel op. Nu blijkt dat ons hart van het schip veel vraagt. Heel veel om maar te blijven kloppen. Zo’n 10 a 12 liter per uur. Den helder is nog zeker 8 uur dus moeten we toch echt gaan zeilen. We sturen weer 2 uur op en 2 uur af. In de golven is het best zwaar sturen en op deze manier houden we het een stuk langer uit. We genieten van de zon, het is weer een bikini  dag. Onderweg komen we maar weinig schepen tegen. Als we er één tegen komen, word er uitbundig gezwaaid. Dat is voor mij ook een nieuwe ervaring, normaal is het een vingertje die de lucht in gaat maar nu worden we door 2 mensen hevig toe gezwaaid. Als of we de grote over steek hebben gehaald. Dat gebeurd vandaag zo’n 3 keer.

In het midden van de middag valt de wind wel erg ver terug, en met het kerende tij worden we meer naar de kant op geduwd dan dat we vooruit gaan. 

We moeten dan ook maar gaan motoren om niet te stranden. Ik vind daar niet zo veel aan met al dat gepruttel, maar het is niet anders.  Na 3 uur pruttelen ruik ik wel erg veel diesel lucht. Als ik dat meld gaat Martijn toch maar even kijken. Ik hoor felle woorden die ik maar niet op papier zal zetten, ik begrijp eruit dat het flink mis is daar beneden. Ik weet dan ook dat ik niet moet gaan roepen: Wat is er? Dat krijg ik heus zo wel te horen. Als ik iets moet doen, dan krijg ik dat ook wel in duidelijke taal te horen. Dus stuur ik door in afwachting wat er is gebeurd. Motor UIT. Oké zet snel de motor uit, en rol snel de Genua (groot voor zeil) uit. Er staat amper wind maar stuurloos dobberen is helemaal geen optie. Rol dan ook de Kluivert (kleiner punt zeil voor)maar erbij.  Zo dobber ik maar door zoveel mogelijk van de kust af te varen in afwachting wat er nu eigenlijk mis is. Dan komt Martijn naar boven en kijkt beduusd. Er is een wartel los getrild onder de tank en op 5 á 6 liter diesel na, is alles de bilge ingelopen.

Oke, dat is een domper, we moeten een plan bedenken, want met deze wind komen we niet vooruit enkel maar opzij, omdat het nog steeds opkomend water is. Straks als het tij keert worden we 6 uur lang de zee op geduwd, dat is dus zeker geen optie. We moeten maar dichter naar de kant gaan en het anker uit gooien en hopen op meer wind morgen. We zitten precies tussen IJmuiden en den Helder in dus terug gaan is ook geen optie. Dus dobberen we wat dichter naar de kant om het anker er maar onder te gooien. Als we wat dichterbij komen zien we een auto rijden op het strand van de reddingsbrigade.

Martijn probeert te googelen of hij een telefoonnummer kan vinden.

Met het idee om te vragen of er aan de andere kant van de dijk een benzinestation is. Zo ja gooien we het anker uit, roeien naar de kant en lopen naar het benzine station, halen diesel, terug roeien, de tank te vullen om verder naar Den Helder te gaan. Als we het nummer hebben gevonden en de reddingsbrigade van St,Maartenszee bellen en ons verhaal uitleggen, heeft de reddingsbrigade een heel ander plan. Ze gaan hun boot te water laten, komen naar ons varen nemen onze jerrycans mee en gaan met hun auto diesel voor ons halen. Hoe aardig is dat? De boot word inderdaad in het water gereden en 2 jonge mannen komen onze kant op. We overhandigen de lege jerrycans en ze varen weer terug naar de kant. We zien de auto met onze tanks weg rijden. Na een half uur komt de rubberboot weer terug maar zonder tanks. Het benzine station in het dorp is al dicht. Tja, het is zondag net even na 6 uur. De auto is door gereden naar het volgende dorpje. Wat een service en enorm aardig van deze vrijwilligers. De reddingsbrigade werkt allemaal met vrijwilligers die er voor onze veiligheid op het water zorgen. We maken een praatje met de mannen en horen ook nog eens dat ze eigenlijk al klaar waren met het werk, en dat ze er nog waren omdat ze een barbecue hebben met hun team. Wat een kanjers daar bij de reddingsbrigade. We zijn enorm onder de indruk van deze lieve mensen die in hun vrije tijd ons zo willen helpen. Dan varen ze met de rubberboot naar het andere dorpje om op het strand onze gevulde tanks op te halen en die bij ons aan boord te brengen. Het wisselgeld mogen ze houden, daar kunnen ze ruim 2 kratjes bier voor halen. Bedankt mannen jullie zijn top. 

We vullen de tank en kunnen eindelijk weer op weg. Het is nog een paar uur varen en komen helaas in het pikken donker de haven van Den Helder binnen wat zonder onze open cpn( Navigatie op de laptop) niet was gelukt. Bedankt Robert Campbell van SV Ka Ora voor de kaarten. Er zijn daar zoveel lichtjes en de haven ingang van de jachthaven was haast niet te vinden. Als we binnen varen staan er al lieve mede zeilers klaar om ons binnen te halen. We zijn blij dat we vast liggen.

Eindelijk de zee op.

We hebben de Grevelingen verlaten en gaan de zee op. Met als eind doel Texel. Hoe is het mogelijk dat ik op mijn 46^ste als Hollander nog nooit voet gezet hebt op Texel? Nou het is dus echt waar. Het jutters museum staat boven aan mijn lijstje gewoon omdat ik jutten ook een erg leuke bezigheid vind. Martijn zijn lievelingseten is Lamskotelet dus voor hem staat het Texels lam op 1. Maar eerst moeten we er nog zien te komen. De sluizen zijn we door en ankeren ons met mosselen aangegroeide boot net voor de Haringvliet brug. Er staat amper wind en hebben de hele dag moeten motoren ook op het Volkerak dat helemaal groen was.

We zijn het gepruttel zat, dus gooien we het anker uit.

Het is er gezellig druk en voor ons ligt een prachtig jacht van hetzelfde formaat als wij. Wij hopen ook zo mooi te worden. Hij ligt ook voor anker en heeft zijn bazaan bijstaan. Waarom zou hij dat doen? Maar goed we besteden er niet veel aandacht aan, want we liggen hier prima voor de komende nacht. De volgende ochtend staat er wind en kunnen we zeilen, we zeilen nog even langs de flat van mijn moeder die ons na zwaait vanaf haar balkon. In Stellendam aan gekomen meren we nog even af. Mijn moeder is nog even naar de sluis gereden om ons uit te zwaaien. Zo lijkt het een echt vertrekkers moment.  Eenmaal door de laatste sluis liggen we eindelijk op zee. In de kom bij Stellendam gooien we het anker eronder en dit is dan ook gelijk onze vuurdoop.... ons eerste zee anker nacht.

Hier liggen we lekker rustig in de bescherming van de kom en we kunnen voordat het donker wordt steeds checken of we goed vast liggen. Terwijl we zo lekker liggen proberen we ook maar gelijk de vis hengel uit.

Iets doen we niet goed, overal zien we vis bewegen maar onze hengel zwemmen ze voorbij. We eten dus weer geen zelf gevangen vis. We slapen prima en vertrekken gelijk na de koffie.

Na een dag zeilen gooien we het anker uit voor deur van het Kurhaus.

Ook weer aan het eind van de middag zodat we een paar uur kunnen zien of we goed vast liggen. Hier liggen we wat anders dan bij Stellendam. Hier is de golfslag wel een heel stuk hoger, en nu het tij aan het keren is komen de golven van de zijkant dus schommelen we heen en weer. Op een gegeven moment hebben we ons overgegeven aan dat geschommel en deinen ontspannen mee op de golven. S’avonds als we op bed liggen lijkt het wel of we in een op hol geslagen wieg liggen. Ik krijg er zelfs de slappe lach van. We rollen allebei tegelijk van linker naar rechter schouder. Op een gegeven moment bedenk ik dat als iemand ons van boven af zou zien die 2 gek rollende mensen heen en weer rollend in de punt ons een beetje gek zou vinden. Daar krijg ik dus de slappe lach van. Alsof ik zelf vanboven af ons rollend kan zien.

De volgende ochtend is het stralend weer en hoe gaaf is het wakker worden met een kop koffie zittend op de punt terwijl er 10 tallen kano varende mensen vanaf het strand ons komen ronden. Morning, Morning, Morning.

We liggen als enige voor anker, wat wij niet echt begrijpen. Waarom ligt er op zee hier niemand voor anker? Weet men iets wat wij niet weten. We hebben goed geslapen weleens waar hevig schommelend maar daar wen je op een gegeven moment aan. Dus ankeren we stug door de dure havens vermijdend.

De volgende dag varen we bij Den Helder dankzij de Reddingsbrigade (volgend Blog)naar binnen,

 Martijn helemaal blij met de marine haven. Hier heeft hij een groot deel van zijn leven door gebracht. We varen op ons gemak naar Texel, wat een heerlijk gevoel is het om zomaar met de boot een eiland te bereiken. 

Wat een vrijheid. we doen alles wat op ons lijstje staat. Alles met busjes die je belt en ze je komen ophalen daar waar je wilt worden opgehaald en dat alles voor maar €7,50 p.p. Wat goed geregeld zeg. We gaan naar het jutter museum, 

naar de vuurtoren, waar we een stuk strand jutten, we eten Texels lam, bezoeken het centrum wat dicht is op Zondag, we drinken Texels bier,    

Dit kan dus weer van de bucketlist geschrapt worden. Ik heb een bucketlist gemaakt met dingen die we moeten hebben gedaan voordat we op wereldreis gaan. En Texel met onze eigen boot stond daarop. Na 2 nachten te hebben overnacht (€84,50) in de jachthaven gaan we weer op de terug reis. We moeten vrijdag terug zijn want dan moet Martijn weer werken. Nadat we voor 280€ aan diesel hebben getankt gaan we op pad. De eerste stop is Noordwijk waar we tegenover huis ter Duin het anker uit gooien. 

Ook hier liggen we weer zo vast als een huis, Nou ja we schommelen wel heen en weer. Maar minder erg als bij Scheveningen. Wel liggen we hier weer alleen. De volgende dag zeilen we verder, omdat de wind het laat afweten en we tij tegen krijgen besluiten we om langs de kust het anker uit te gooien, wachtend op het kerende tij. We hebben geen zin om alle zeilen weer te strijken (naar beneden halen) dus besluiten we de rolfokken in te draaien en de Bazaan en groot zeil op te laten staan. We zien zover we kunnen kijken zowel links als rechts alleen maar leeg strand. 

Na een kwartier kijken we elkaar verbaasd aan, we liggen heerlijk op de golven en blijven zo ook liggen. Jeetje wat stom van ons natuurlijk blijf je zo in de wind liggen omdat de zeilen op staan. Dat we daar niet eerder aan gedacht hebben, we hebben zelfs het voorbeeld gehad van de boot op het Haringvliet die zijn Bezaan bijzette. Wat een ontdekking, nu liggen we nog lekkerder dan anders. Waarom hebben we daar niet eerder aan gedacht. Ankeren met het zeil op is gewoon zo comfortabel. We vervolgen de weg en net voordat het donker wordt gooien we het anker weer uit maar nu bij de Maasmond bij Hoek van Holland. Uiteraard laten we de Bezaan op staan en we blijven ons verbazen dat we daar niet eerder aan hebben gedacht. De reddingsbrigade van Hoek van Holland

komt ook nog even langs varen en maken foto’s die later op hun site worden gespot. Weer liggen we alleen voor anker. De volgende dag bereiken we Stellendam. Het op zee varen is werkelijk een openbaring voor mij. Ik was niet eerder zo vol vertrouwen met het zeilen op zee, maar deze boot geeft mij zo veel vertrouwen dat ik werkelijk totaal sta te genieten. Als ik het roer heb we wisselen elkaar elke 2 uur af, geniet ik van het machtige gevoel van het besturen van zo’n grote boot. Ik rommel wat aan de zeilen en kijk vooral niet naar de kant. Zo lijkt het voor mij alsof we midden op zee zitten. De zonsondergangen zijn hier ook veel intenser, of misschien voelt dat zo.

Ik geniet volop, en heb daardoor niet in de gaten dat we iets meer achter uit gaan dan vooruit als we de laatste etappe zeilen. Martijn heeft er maar niets van gezegd mij niet willen storen in mijn geluksmomentje. Nou ja we hebben toch niet echt haast. Bij Stellendam gaan we door de sluis en ankeren net buiten de haven, met uiteraard de Bezaan weer bij. Jeetje wat hebben wij genoten van het zee reisje. Deze boot voelt zich er net zo gelukkig als haar bemanning. Deze boot is echt gemaakt om daar te varen.

Alsof ze beter beweegt op zee. Als we de volgende dag weer naar Middelharnis (onze thuis haven) zeilen missen we de zee nu al. Vandaag eindigt onze 3 maanden uit proberen en ons leven aan boord. Ik wordt misselijk als ik eraan denk dat ik weer in een huis moet wonen. Er is maar 1 conclusie te trekken. WE HEBBEN DE JUISTE BOOT GEVONDEN VOOR ONZE WERELDREIS. Het klussen kan beginnen.

Onze Klussen volgen?  Wordt lid van onze Facebook site Een werkelijkheidsdroom. of op Instagram eenwerkelijkheidsdroom.

Afscheid van de Grevelingen

We gaan na 11 weken, de Grevelingen verlaten.  De weken lijken dagen de maanden lijken weken. Hoe cliché maar het klopt. Wat vliegt de tijd als je zoveel in de natuur en in het buiten leven bent. De dagen zijn zo snel voorbij dat we er maar één conclusie kunnen trekken. We hebben het naar ons zin als we op een boot wonen. We hebben geen vakantie gehad aan boord maar hebben aan boord gewoond. Alle dagelijkse dingen die we in huis doen, hebben we deze weken ook aan boord gedaan. Er moest gekookt, gewassen, schoon gemaakt en zeker ook gewerkt worden. Niets anders als dat we in huis doen. Alleen het wonen op een boot maakt het leven voor ons zoveel relaxter. Ook al is het aan boord heel veel meer behelpen. Koffie zetten op ouderwetse manier van opgieten, op de hand de was doen, afwassen op het handje in een teiltje, zelf brood bakken en gekookt op een klein fornuis. Schoonmaken is het enige wat sneller gaat dan in huis. Deze manier van leven vinden we dus erg fijn, en we genieten dan ook elke dag. Bijna elke dag hebben we een nieuwe voortuin of achter tuin die we niet bij hoeven te houden,

Achter tuin van vandaag

dagelijks nieuwe buren. We hebben zoveel verschillende mensen ontmoet, zoveel verschillende verhalen, tips, en meningen gehoord. We hebben veel geleerd over onze boot, en het leven op het water.

Bijzondere eenden die voorbij zwemmen

De dagen waar er niet gewerkt hoefde te worden, hebben we gevuld met klusjes, luieren en intens genieten.We hebben veel visite gehad van familie en vrienden.

Dagje varen met de Familie

Gek hoor als je op de boot zit zijn die dagen intenser lijkt het. Er is geen afleiding van tv, media, internet, al hoewel Martijn zijn telefoon geen minuut los kan laten. De dagen vullen zich met andere activiteiten dan thuis. We leven dagelijks buiten, we boffen dan ook enorm met het weer. 77 dagen al weg en zeker 70 bikini dagen op de teller. Ik heb zelfs al een paar keer buiten geslapen, onder de sterren hemel, zo lekker was het. Ook hebben we hevige stormen en onweers-buien gehad. gelukkig vaak alleen s'avonds. We hebben gevist (niets gevangen), wandelingen gemaakt,

gelezen (23 boeken)

Lezen met het laatste daglicht

geluierd, gezeild, ouderwets spelletjes gedaan, geankerd, garnalen gevangen, veel mensen ontmoet, geverfd, geschuurd, gepoetst, accu’s vervangen, zonnepanelen geplaatst, geleefd zoals we dat straks willen gaan doen.

Het enige wat ik soms heb gemist is toch dat verdomde internet. Dit om mijn blogs online te kunnen zetten, te kunnen downloaden of foto’s te uploaden. Ik heb dagelijks ons eten gefotografeerd en een 2^de Blog gestart. Dan zitten we nu nog in Nederland en zou internet er toch gewoon moeten zijn. Ik heb Martijn zijn telefoon gebruikt voor het internet maar een Blog en wat foto’s dan gaat het internet tegoed er erg snel doorheen. Een middagje bij Romme thuis  (collega Martijn) heeft beter geholpen. Hoe moet dat dadelijk in het buitenland, we gaan dat nog ontdekken.   

Helemaal alleen op archipel,

We ontmoeten veel mensen die wel wat weten van onze boot, schijnbaar hebben we een bekende boot. Er zijn mensen die ons verhaal kennen uit het Zilt magazine en zelf iemand die onze boot herkende van uit mijn Blog, toen heb ik me pas echt verbaasd! Zo ontzettend leuk om zo herkent te worden, heb me er weken over verbaasd en nu nog wel een beetje. Ben net niet naast mijn schoenen gaan lopen, maar voelde me zeer vereerd. Het is leuk om zoveel mensen te vertellen wat ons plan is, en iedereen heeft wel wat tips. ook al zijn ze soms tegenstrijdig. We kunnen er voor ons zelf de beste eruit pikken die we kunnen gebruiken. 

Zeehond die dagelijks even langs zwemt

Het zeilen op de Grevelingen viel ons wel een beetje tegen. Met deze boot is het lastiger manoeuvreren op dit meer. Overstag gaan is een heel karwei, de zeilen werken niet mee en blijven hangen achter de verstaging. Dan moet er voor op het dek, flink worden getrokken om het zeil de andere kant op te krijgen. Zo is de vaart uit de boot zodat die ook niet meer om gaat, en uit eindelijk steeds de motor moet worden gestart. Deze boot is voor lange stukken en niet voor op een meer.

Het ankeren gaat nu super goed en daar genieten we het meest van, zo midden op het water dobberend aan een ketting, met niemand om je heen.  Mooi plekje zoeken, anker uit, goed vast varen en…… wat een vrijheid. Het ophalen is nog wel een flinke work out. Op het handje meters ketting binnen halen vraagt nog al wat van de spierballen, ook al varen we het anker los, het is nog al wat gewicht om boven water te krijgen. De elektrische anker lier staat al op ons wensenlijstje.

Voor anker heerlijk op mijn lievelings plek aan de koffie

Als het hoog seizoen is begonnen is het lastiger om een plekje te vinden en moeten we aan de grote boten steigers gaan liggen als Martijn moet werken. Hij gaat dan 3 hele dagen en nachten weg, en dan heeft hij nog 3 nachten en is hij overdag aan boord. Ik blijf dan alleen aan boord. Wat een verschil is dat met de gezellige steigertjes en de eilanden. Daar is altijd wel een praatje of gebeurd er wel wat. Op de grote boten steigers is iedereen wel erg op zichzelf. Een praatje kan er haast niet af. Komt waarschijnlijk ook dat er veel mensen op hun boot wonen en gewoon dagelijks werken, en inmiddels al uitgepraat zijn.  De mensen die vakantie hebben met een grote boot zijn wel spraakzaam.

Bijzondere kwal.

Het leven aan boord is een stuk voordeliger dan in huis wonen, ik heb alles bijgehouden aan kosten die we gemaakt hebben. Het uit eten,gemiddelde van €457 per maand, buiten de ziektekosten en verzekering dus zou dadelijk €1000 per maand moeten gaan lukken. Dat is wel ons streven dan kunnen we het wel een aantal jaar uithouden. Alle kosten en boodschappenlijstje, wat we hebben gegeten is te lezen op www.eenwerkelijkheidsdroommenu.blogspot.com  / nog aangeschaft.

Eten bij de Italiaan

uit eten, wijn en bier is wel de grootste kosten post.
Het in een keer voor 3 maanden aan boord halen van boodschappen is ook erg bevallen, die houden we erin. Er is erg weinig weggegooid, op een halve tomaat, 2 broden, een ui, en 3 plakjes worst na. We hadden wel iets te veel gekocht voor deze 3 maanden, maar dat maken we thuis wel weer op.

Eind conclusie Grevelingen: We hebben een super tijd gehad, en alle tijd gehad om de boot uit te proberen. Veel geleerd van de fouten die we hebben gemaakt, maar veel vertrouwen in ons schip. Ik zou het iedereen willen aan raden om een lange periode aan boord te gaan wonen voordat ze een lange reis gaan maken, of de boot gaan verbouwen. We hebben een echte zeezeiler en is niet echt geschikt op wat kleiner vaar water maar dat gaan we de komende 2 weken uit proberen. We vinden het ankeren het allerleukste, en het leven aan boord gelukkig makend. We hebben niet eens zin om naar huis te gaan. Deze proef periode is glansrijk geslaagd met dank aan iedereen die het ons gezellig heeft gemaakt. Vakantie we komen eraan!

(Broodnodig, Wending, Cuna, Rambam,  Zilte Zucht, Wieringen, Rode Passie, White Mouse, de tijd zal ’t leeren, Larvik, en alle andere gezellige mensen waar we de boot naam niet meer van weten.

Dom Dom Dom, we worden gestaft!

Onoplettendheid word gestraft en in dit geval 3 x. Met alle grote, veel belovende woorden, uit mijn eerdere Blog (Discipline of nonchalant oktober 2015) totaal vergeten te zijn.  
Eerst hebben we afgemeerd naast een vakantie park. Het is modern opgezet en met veel te hoge huur prijzen word het aangeboden. We vinden de huisjes niet eens mooi en het past naar ons idee niet eens in deze omgeving. Kaliber gezien en gezien worden. We lagen er gisteren al en Martijn probeerde me al die tijd al voor te bereiden om daar te gaan eten. Hij heeft al 4 x de menu kaart voorgelezen die op internet staat, houd alles in de gaten wat er op het terras gebeurd, wat hij me dan ook steeds verteld. Ze hebben er carpaccio, (smelt) ze hebben er wifi (smelt, moet toch ergens mijn blog publiceren). Wat dacht je van gamba,s (smelt) of van rosé gebakken biefstuk (smelt). Oké, nee, dag 1 kook ik stug, mij vast houdend aan het budget, maar de volgende dag kan ik de carpaccio al bijna proeven. Help, daar gaat mijn budget. We belanden de volgende dag inderdaad op dat terras. Ja, we genieten van de warmte. Het waait weer eens enorm hard hier in Nederland. Terwijl de lucht strak blauw is waaien we uit onze verschoning. Hier op het terras is het achter het glas een enorme heerlijkheid. Uit de wind in de zon, en ook onze boot ligt nog eens zo voor de deur. Wat een luxe.

Wie geniet er dan niet. Ik heb WiFi en download wat teksten en foto,s om toch te kunnen publiceren. We bestellen een wijntje en alleen een voorgerecht om later een hoofdgerecht te bestelen.

Zo genieten we optimaal.

In het zonnetje eten we de overheerlijke carpaccio met truffel mayonaise. Hij smelt op onze tongen. We bestellen nog een wijntje en rekken de tijd om zo optimaal te genieten uit de wind van de zon.

Als de zon begint af te zwakken bestellen we een hoofd gerecht, die gaan we binnen verorberen. Als we eenmaal aan een tafel binnen zitten lijken we beland te zijn in een live toneel stuk. We liggen in een deuk als we ieder tafeltje bekijken met hun aparte tafelgenoten en we proberen ze te analyseren. Hier is het pas echt gezien en gezien worden.
Dames die proberen hun beste glimlach op te zetten, maar het gezicht beweegt niet mee. Dames die met hun man op pad zijn maar het lijkt alsof het hun vader is.
Iedereen doet of hij/zij in een geanimeerd gesprek is met z’n tafelgenoot, maar ondertussen hun nekken verrekken om iedereen om hun heen aan andere tafels in de gaten te houden. Armen die in de meest rare poses worden gedraaid om dat ding om de pols zo duidelijk mogelijk te laten zien. Ogen die alle kanten op schieten om maar een belangrijk persoon te spotten om daar vervolgens een veel te hard gesprek mee te voeren zodat de omringende tafels het gesprek kunnen mee luisteren. Voor ons is het net iets te opzichtig en doorzichtig.
Eigenlijk is het zielig, maar wij vermaken ons er prima door. Zo voorspellen we steeds; Let op: Die gaat zo die aanspreken en gaat dit of dat doen. Wat denk je? Jawel, goed voorspelt. Na het hoofd gerecht bestellen we een digestief, ja zo heet dat hier. Als we de rekening vragen en betalen doet dat even heel pijn in de portemonnee. Tja, ons budget ligt een heel stuk lager dan van de gemiddelde bezoeker hier. Toch hebben we ons enorm vermaakt in dit levende live toneelstuk. Met pijn in onze portemonnee lopen we naar de boot terug. Een week rantsoen, maar.....eigen schuld.

Op de boot aangekomen trekt de lucht van blauw naar zwart, er klinkt zelfs al onweer in de verte. We besluiten nog even buiten te blijven en lekker onder onze overkapping te gaan zitten, want onweer vinden we mooi om naar te lijken. Martijn schenkt wat te drinken voor ons in. We nestelen ons in de kuip op de kussens om in relaxed stand te genieten van het onweer. Voor de zekerheid vraag ik Martijn: Heb je de dakluiken dicht gedaan? Ja die zijn dicht. Gelukkig want er komt ook regen onze kant op. Het is al pikkedonker buiten, dus we besluiten de olielamp aan te steken want van slapen komt toch nog niets met die harde klappen en de stortende regen. Tevens is het wel een mooi gezicht en dat willen we niet missen.
In een minuut loopt er al een soort riviertje over het gangboord. Zo hard regent het. Na een half uurtje gaat Martijn nog iets inschenken en hoor binnen een verbaasde: Het bed is nat!
Ohh, vraag ik. Nat of NAT NAT? Uhm...het laatste. Neeeeee!! Het luik was helemaal niet dicht, die stond dus nog wagenwijd open. Gelukkig had ik het dekbed aan de zijkant gelegd, maar hoes laken, molton, en 2 extra dekbedden die we gebruiken om het matras wat te verzachten druipen van het water, zelf het matras is nat. Je kan ze zo uit wringen. Wat oliedom.

Maar wat nu? Achter in de boot kunnen we niet slapen. Dat is nog een bouwval, de banken binnen zijn niet alleen te smal, maar ook te kort. De bedden die we nog over hebben, hebben geen van allen een matras meer. Die hebben we allemaal al weg gegooid. Na even te hebben gebrainstormd, kunnen we proberen de kajuit tafel naar beneden te doen en de kussen van buiten als matras te gebruiken.

Tafel naar beneden

Kussens erop

    

Gelukkig was nog 1 dekbed droog, en had ik net 2 dagen daarvoor de andere onderlakens op de hand gewassen. Na een kwartier hebben we een mega riant bed, en met een big smile zijn we eigenlijk super blij met dit fijne bed.

Ons brede, toen nog super bed.

  

Zo groot en zo ruim. Wat we dan nog niet weten is dat we de volgende ochtend wakker worden alsof we op een strijkplank hebben geslapen. Allebei in de kreukels (het strijkijzer zat er niet bij) en besluiten we daar zo snel mogelijk weg te willen. Ik ruim onze strijkplanken bed op en Martijn vult diesel bij om naar de overkant te kunnen varen. Er staat geen zuchtje wind, dus moeten we motoren. Als alles klaar is en ik de natte was nog eens goed heb uitgehangen,

 dekens voor en 2 achter.

willen we de motor starten. We draaien de sleutel om maar de motor wil niet starten. Dat is niets voor onze motor want die start tot nu toe altijd gelijk als we dat willen. Verbaasd kijken we elkaar aan en gaan op onderzoek uit. Na alle mogelijke dingen, en andere mogelijkheden te hebben gecheckt nemen we uiteindelijk een monster van de diesel. Een beetje diesel aftappen van de dag tank en pipetje erin met een water detector. Veranderd de kleur dan zit er water in. Als we wat aftappen kijkt Martijn verbaasd naar zijn bakje waar hij een beetje in heeft afgetapt. Dit blijkt geen diesel te zijn maar puur water. Niet te geloven.
Romme (collega van Martijn) had ons jerrycans met diesel gebracht en de jerrycans heeft hij eerst omgespoeld. Daarna met een beetje diesel omgespoeld om vervolgens te vullen met de te gebruiken diesel. Alleen deze laatste jerrycan zat dus vol met water, geen druppeltje diesel te bekennen. Terwijl Martijn altijd eerst een monster neemt van de diesel, heeft hij nu zoiets van, ze waren allemaal goed dus waarom deze laatste dan niet? En we wilde ook nog eens snel weg. Pfff, nu moeten alle filters van de motor eraf en worden vervangen. De gehele dagtank van 70 liter moet worden afgetapt, en nog nieuwe diesel erin. De auto staat op Springersdiep, daar staat gelukkig nog een jerrycan diesel van 60 liter in. Die heeft Martijn zelf gehaald dus die is zeker goed. Ik besluit om vast de auto te gaan halen. Een wandeling van een half uur en Martijn gaat de filters eraf halen, de dagtank aftappen, en alles reinigen. Na 3 kwartier sta ik op de parkeerplaats van het park, en bel Martijn die met het steekwagentje (wat op ons dek staat vast gebonden) komt om de 60 liter diesel op te halen, die we vervolgens over het hele park heen moeten vervoeren. (Daar is het steekwagentje voor, Jan van SV Broodnodig) Een paar weken geleden maakte Jan daar een grapje over. Ik uitte mijn verbazing over wat mensen allemaal aan boord sleepte om vervolgens hun hele dek en kuip vol stouwde met verzamelde rommel. Van kapotte fietsen tot oud ijzer. 

Jan maakte de zeer gevatte grappige opmerking: Dat begint vaak met een steekwagen op je te dek vast te zetten. Nu zijn we erg blij mee met onze steekwagen. Als straks de hoofdtank weer operationeel is hebben we die niet meer nodig, maar nu hebben we hem al heel vaak gebruikt. Als alles schoon is en brandstof weer gevuld is het al aan het einde van de middag. We besluiten toch nog een nachtje te blijven liggen. Moe van de slechte nacht ervoor en na de hele middag op z'n kop sleutelen, besluiten we dat we genoeg gestraft zijn voor onze onoplettendheid. Als we ons bed weer hebben opgemaakt met weer droge dekens, gaan we lui in de kuip liggen met een boek, Toch maar even mijn Blog "discipline of nonchalant" zelf ook maar weer eens terug lezen. Weer een leer momentje!