Even pas op de plaats.

Als we de benodigde schroeven voor de motor hebben de volgende dag, vertrekken we naar de overkant, naast de brug van Cadiz (Spanje). Diezelfde avond worden we getrakteerd op een prachtige maansopkomst naast de prachtig verlichte brug.

We besluiten hier een tijdje te blijven, er moeten eerst eens dingen geregeld worden, waar we al een geruime tijd voor weg varen. Dus gaan we nu doen wat we moeten doen, voordat er überhaupt weer zeil gehesen gaat worden. Eerst gaan we de stad in om boodschappen te halen, we proberen zoveel mogelijk voor 10 dagen mee te nemen.

Dan doen we 10 dagen niets, helemaal niets. Slapen uit, lezen veel boeken, soms 1 per dag. Doen kaart spellen, slapen, koken, eten en slapen. We kijken films, maken een to do lijst en verder dus niets. Soms zitten we buiten in de zon ( nog steeds rond de 20 graden) en zitten binnen als het bewolkt is, of regent, want dat kan het hier. We volgen de cruise schepen die hier af en aan varen in het dok voor onderhoud, wat hier 24 uur 7 dagen door gaat, Sommige krijgen een totale re-fit, andere wat oplap werk. Soms liggen er wel 4 tegelijk in een dok.

Na 10 dagen moeten we weer wat gaan doen aan onze voorraad. Weer de wal op en bij het vissers haventje net na de brug mogen we de dinghy neer leggen, we vragen het steeds, maar no problemo. Soms is er een nieuwe havenmeester en wil hij ons paspoort zien (voor de zekerheid) prima, verder zijn ze hier erg gastvrij. We lopen dit maal een andere route dan 10 dagen geleden en we vinden een wasserij. Top want ik heb inmiddels weer aardig wat was liggen, wat ik vaak op de hand was, maar met nu 2 grote dekbedden, want de loge moest toch ook ergens onder slapen, is een wasserij wel erg handig.

We besluiten de volgende dag terug te gaan en 2x 15 kilo was weg te werken en ook maar meteen in de droger, dit is erg veel om aan het dek op te hangen, en het weer is ook niet denderend. Uiteraard kunnen we hier weer internetten, en alles bijwerken wat we moeten bijwerken, wat dingen uit zoeken, blog online zetten enz. Nog een paar dagen en dan is het internetten in het buitenland over. We hebben inmiddels bijna alle providers gebeld, zelfs de meest onbekende voor ons, maar helaas, de regel geld overal. Dus moeten we toch aan de buitenlandse kaartjes, maar laten we die nu net niet hebben gevonden, of niet goed naar gezocht hebben, want we zijn in een lui modes. Na 12 dagen, wagen we ons weer naar de overkant, naar Puerto sherry.

Daar had Martijn een werfje gezien, waar ze ons met het hoog nodige waarschijnlijk kunnen helpen. We gooien het anker er weer uit in de baai, waar we overigens enorm op de deining liggen te schommelen. Met de dinghy gaan we de wal op, naar het winkeltje naast de werf, gewapend met onze schroefas dynamo, gegevens van het anker dat we graag willen, en de vraag of ze naar de generator kunnen kijken. Het kan allemaal behalve de condensators van de accu lader, want die zijn gisteren geklapt. Zonder die condensators kunnen we niet laden maar die hebben ze niet en moeten die gehaald worden in Santa Maria een stad verderop. Ze spreken gebrekkig Engels, maar met foto’s en filmpjes kunnen we een hoop duidelijk krijgen. De volgende dag moet er een deel van de generator worden uitgebouwd en naar de winkel worden gebracht. De volgende ochtend zijn we voor ons doen vroeg op, en besluit Martijn, alleen naar de stad te gaan met de dinghy. Hij vaart 2x zo snel als ik er niet bij zit, dan komt hij beter in plane en is hij zo terug.

We hadden gisteren alles klaar gezet wat we nodig hebben, en na de koffie, pakt hij zijn rugzak, en loopt naar het achter dek. Weg, hij is weg. Er hangt nog een lijn recht naar beneden in het water maar aan de lijn hangt niets meer. Ons meest belangrijkste onderdeel van onze vrijheid, onafhankelijkheid is weg. Onze Dinghy is verdwenen. Het ongeloof maar vooral ons diep gevoel van afhankelijkheid dringt diep in ons hart binnen. We turen het strand af, er staat al de hele nacht een redelijk forse wind richting het strand, dus als hij weg zou drijven moet hij daar liggen. Toch? Of is de stroming toch sterker dan de wind in is hij zee opgegaan? We voelen ons gelijk hulpeloos, zo midden op de baai, we kunnen geen kant op. Letterlijk niet. We bellen de waterpolitie, de harbour controle, de havenmeester, de politie. Niemand heeft iets gezien. Er word wel direct een rapport opgemaakt, wat we moeten ondertekenen in Santa Maria. Hoe komen we daar? Het enige wat we kunnen doen is anker op en naar de haven. We gooien hem vast aan kleine steiger naast het haven kantoor. Deze steiger is bedoeld voor ferry’s, maar met laagseizoen word er niet veel mee gedaan. We mogen blijven liggen voor een dag, zonder te betalen. In het havenkantoor zijn ze erg behulpzaam, ze bellen de gemeentewerken die die ochtend het strand hebben schoongemaakt. Helaas hebben zij niets gevonden. Martijn gaat de wandeling aan naar Santa Maria, hij loopt 2x zo snel als ik, met mijn korte beentjes. Gaat aangifte doen, en de condensators halen. 

Na 3 uur lopen is hij terug, met aangifte formulier, maar zonder condensators. Die moeten besteld worden en zijn er morgen om 5 uur. Afgepeigerd van het lopen, stort Martijn moe en nog steeds verbouwereerd op de bank neer. Hoe kon ons belangrijkste vervoer middel, op ons huis na, nu verdwijnen. De lijn was dubbel geborgd, de haak onder de dinghy, zat ook nog vast aan de lijn. Zou het afgescheurd zijn? Welke dief, zou er geen lijn door snijden, maar wel net boven de watergrens het rubber door snijden? We zijn hem vast door onze eigen toedoen verloren, maar dan nog had hij op het strand moeten eindigen. Als je een bootje op het strand vind met motor en benzinetank, en je kijkt iets vooruit en je ziet een zeilboot liggen, dan is het toch 1 en 1 is 2. Of is hij echt de zee opgegaan? We zullen het nooit weten.

We moeten opzoek naar een nieuwe bijboot, we vragen het bij het winkeltje waar de generator staat die weten wel een adres voor tweedehands, maar laten niets meer weten, we beginnen een beetje genoeg te krijgen van dit winkeltje, we maken prijs afspraken en steeds komen ze met meer en hogere kosten. We gaan naar een dealer en die heeft wel iets voor ons met 20% korting. €3423. Oepsie, dat is veel geld, erg veel geld. Ik hoor bijna iedereen in Nederland al roepen, zo worden die 15 jaar snel 10 jaar. We gaan zelf googelen en vinden een Spaanse watersport winkel die hetzelfde levert voor €1975 met motor en gratis verzending. Zo dat scheelt weer 1,5 jaar. Het anker word voorlopig geskipt. Weer helpen ze ons in het havenkantoor om de bestelling te plaatsen. Ook al zijn we dan al een tijdje in Spanje en we steeds meer begrijpen, is deze order is wat ingewikkelder.

We mogen blijven liggen waar we liggen, maar besluiten een steiger te pakken, even lekker douchen, internetten (we zijn al een paar dagen internet loos), en stroom pakken, water vullen. We liggen er 1 nacht en gaan de volgende dag weer naar Cadiz en gooien er het anker er weer uit. Het voelt zo raar om te ankeren en je weet dat je niet de kant op kan, eerst lagen we hier en konden we aan de wal en gingen we niet, nu kunnen we niet en wil je naar de wal. Mind set. Na 5 dagen gaat het behoorlijk waaien vanuit een andere hoek, we krabben een stuk, en zonder internet (soms een klein beetje bereik van een cruiseschip)

kunnen we niet checken wat de wind gaat doen, en ook niet even de wal op om het na te vragen. We varen met meer dan 30 knopen wind weer terug naar Puerto Sherry, krijgen dezelfde plek als eerst, ontvangen mails, en hoe gek ook, Martijn die dacht na 3 dagen Wi-Fi loos, heel veel te hadden gemist, maar eigenlijk niets had gemist. Volgens de mail komt ons nieuwe vervoersmiddel morgen aan. We liggen weer aan walstroom, heb een was op de hand gedaan, dek zout-vrij kunnen spoelen, Martijn heeft zijn internet weer kunnen proeven en irriteert zich aan de traagheid ervan.

De generator is over 2 dagen klaar, en ons nieuwe vervoersmiddel is in het haven kantoor aangekomen.

We pompen hem op, maken de motor klaar, en kunnen niet wachten om een proefvaart te gaan maken. We varen de motor rustig en gaan buiten de haven voor vol gas. Woooooow zo hard zijn we nog nooit gegaan en ook nog met z´n 2en in plane.

We hebben nog nooit een nieuw bootje gehad, laat staan een nieuwe motor, maar dit is wel heel fijn. Ook nog een harde bodem, we zijn weer mobiel.

Als de generator klaar is, bouwen we hem weer in, en starten maar… Dit ga je niet geloven maar hij levert weer of eigenlijk nog steeds geen stroom. Daar worden we dus echt gek van want hebben net €450 af mogen tikken. In het weekend gebeurd hier niet veel, dus moeten we wachten tot maandag, in de haven met €32 per nacht. Is het nu eens klaar met alle pech? We zitten nog niet eens in de middellandse zee. Maar na een maand hier te hebben gelegen zijn we aan het popelen om hier weg te komen. Weer de zeilen op te zetten, en verder te gaan.

Puber aan boord

Puber aan boord.

Onze eerste opstapper is gearriveerd. Nu orkaan Leslie is uitgeraasd, we veilig 3 dagen in de haven van Portimão hebben gelegen, onze eerste haven in 3,5 maand, is vandaag Martijn met het vliegtuig naar Faro gevlogen en daar op de trein gestapt en naar Portimão gereisd. Heel handig 2 Martijns aan boord, maar daar gaan we wel uitkomen.

Eigenlijk vinden we dit bezoek wel speciaal, want deze opstap Martijn kennen we eigenlijk helemaal niet en hij ons ook niet. We hebben Martijn ontmoet 1 week voor we gingen vertrekken in Juni 2018. Martijn is de jongste zoon van Annet, een vriendin van mij die ik 13 jaar niet heb gezien. Dus toen ik deze opstap Martijn voor het laatst gezien heb was hij 2 jaar oud. Hij heeft vorig jaar een zeilbootje gekocht een Hurley 700, en is sindsdien verknocht aan het zeilen. Zo zijn we weer in contact gekomen.

Ook is Martijn vanuit Lith samen met zijn moeder naar Hellevoetsluis gezeild om bij ons Vaar- Wel aanwezig te zijn en met zijn bootje mee te zeilen tot aan de sluizen van Stellendam. Dus wel geteld kennen we elkaar 2 dagen. Hij is net 16 geworden, en klaar voor zijn zee avontuur. Eigenlijk zouden we hem oppikken in Faro, maar orkaan Leslie heeft daar verandering ingebracht, dus moest er nog een trein reis aan het avontuur worden toegevoegd, om aan boord te komen.

De volgende dag verlaten we de haven, en word de eerste dag zeezeilen voor opstap Martijn een feit. Door de orkaan is de deining nog best fors, wat voor hem al een nieuwe ervaring oplevert.

Na een dag zeilen en motoren want er staat geen wind komen we aan in Faro, en ankeren zowat naast het vliegveld. Zo hadden we ons dat ook bedacht om daar opstap Martijn met de Dinghy op te halen. Nu liggen we er als nog voor anker. Het is rustig weer, weinig wind, maar ook helaas geen zon. De volgende dag gaan we boodschappen halen, nu we met 3 zijn en opstap Martijn volgens zijn moeder een grote eter is, moeten we dus inslaan. Nu is boodschappen aan boord halen een dingetje, en het is iets wat ons aardig bezig houd.

Het is een gespreks onderwerp, dat geregeld bij alle vertrekkers voorkomt, en we daar uitgebreid over discussiëren. Laatst spraken we vertrekkers en die zeiden, sinds we vertrokken zijn er nog maar een paar dingen waar we ons druk om maken, waar gaan we heen, wat eten we en nog belangrijker, hoe krijgen we het aan boord.

Dus om een totaal beeld mee te geven van het leven aan boord, gaan we gewapend met trolleys de wal op. Eerst een geschikte plek zoeken voor onze dinghy. Die vinden we bij een werf en we mogen er even blijven liggen. Dan gaat het wandelen beginnen meestal rond een 20 tot 30 minuten, hebben we pech kan het weleens verder zijn. Dan in de winkel bekijken wat er is, en wat we kunnen inslaan voor het liefst een hele week. Omdat we een week budget hebben, of we nu met 2, 3, of 4 zijn het blijft hetzelfde budget, heeft Martijn boodschappen geld mee gekregen. Daar zijn we heel blij mee, het is nogal een heikel punt onder de vertrekkers en een moeilijk punt om over te beginnen.

Wij vertrekkers hebben geen uitputtend inkomen en ook geen vakantie, zoals bezoekers hebben. Dit is ons leven, geen vakantie maar een andere vorm van levens invulling. We horen weleens, leuk die visite maar ze eten de gehele voorraad op die we met veel gedoe aan boord hebben gehaald, en wij moeten nu bezuinigen omdat ons budget 2x zo hard is gegaan. Willen ze ook nog eens een paar keer uiteten, wat al helemaal niet past in onze portemonnee. Dat klinkt logisch omdat de visite op vakantie is, en wij gewoon ons dagelijks leven leiden. Thuis gaan we ook niet elke week uit eten. Gelukkig hebben we deze discussie niet hoeven voeren, en voeren we enkel opstap Martijn met eten. Veel eten, want hij lust wel wat.

Aan boord gaat alles eigenlijk als vanzelf, opstap Martijn is erg leergierig, heel erg zelfs. Hij pakt automatisch alles op en keuvelt lekker mee aan boord. Helpt zonder vragen bij van alles mee, en neemt dingen van ons over. Het gaat als vanzelf. Vraagt ons zoveel dingen over zeilen, ankeren, weer, routes, sterren, wind, motor, en nog veel meer. Bij heel veel vragen moeten we ons achter de oren krabben, we hebben geen antwoord, er nooit over nagedacht, nooit bij stil gestaan, of nooit belangrijk genoeg gevonden om over na te denken. Dus blijven er een hoop vragen onbeantwoord, maar ook genoeg beantwoord.

Een voordeel van een puber aan boord is dat ze handig zijn met apparatuur. Nu we in Faro zijn kunnen we ons middellandse zee kaartje in de plotter gaan gebruiken. Martijn is zo gewent aan het open CPN navigatie programma, dat elk nieuw ding niet goed werkt, in zijn ogen. Hij had wel al wat geprobeerd op het scherm, maar kwam er nog niet helemaal uit. Zet er een puber op en je weet alles in een paar minuten hoe het werkt. Zo kunnen we navigeren op de plotter en kan de laptop lekker droog binnen blijven.

Opstap Martijn had een paar doelen op zijn lijstje staan, nacht door zeilen en geen land meer in zicht. Dus gaan we vanaf Faro, direct door naar Cadiz, een lange oversteek, met een nacht door zeilen. We gaan anker op en varen de rivier af richting zee, als we naar buiten varen is er zo´n sterke stroming wat weer een nieuwe ervaring is voor opstap Martijn, en waar hij nu voor 100% overtuigd is dat hij met Nijntje (zijn bootje van 7 meter) niet deze kant op kan komen. Dat had hij wel ingedachte, nog een jaar school en dan een tussen jaar te nemen om met zijn zeilbootje naar de Middellandse zee te zeilen. We hadden hem al proberen duidelijk te maken dat hij dat maar niet moet doen, en nu hij een paar dagen op zee is geweest, heeft hij het wel door dat dat met Nijntje niet haalbaar, of eigenlijk niet verantwoord is.

Pfff.. slecht nieuws brengen is niet altijd leuk, maar wel gemakkelijker nu het echt duidelijk is. We komen net in het donker aan en gaan voor anker net naast Cadiz, we hebben meer gemotord dan gezeild, nu weer veel wind en tegen ook, wel zijn de doelen gehaald, nacht door varen en geen land meer te zien om ons heen. De nacht was erg schommelend, en als we wisselen van dienst, zit opstap Martijn al snel weer buiten, want slapen in de punt met deze golven, niet te doen. Hij probeert buiten wel te slapen. Na 4 uur los ik weer af, en opstap Martijn doet ook weer mee, ook al heeft hij weinig geslapen. We houden de wolken in de gaten, en is weer een nieuwe les, we varen een front tegemoet, die je niet op je plotter ziet, en ook was deze niet te zien op de weer sites. Na 3 uur valt opstap Martijn nog even in slaap, het kan de vermoeidheid zijn of de aromatische geuren.

Hij is zelf verbaasd dat hij heeft geslapen.

De volgende dag gaan we nog tanken want de tank is leeg. We hebben zoveel meer moeten motoren, ook om onze plekken te halen om er op tijd te komen. Zeker ook omdat de generator het nog niet doet de motor elke dag aan moet voor stroom. Tijdens het laden van 400 liter diesel, draait Martijn nog even een moertje aan van de retour leiding op de motor en draait zo het kopje eraf en spuit alle diesel er uit. Zo kunnen we niet weg. Op zondag hoef je hier nergens naar te zoeken want alle winkels zijn dicht. Maandag kunnen we wat gaan proberen. Met Cadiz  aan de overkant, daar waar Martijn op de trein moet stappen in zicht, lijkt ver weg. Er zit niets anders op dan hier te blijven liggen aan de brandstof steiger. Gelukkig mogen we hier kosteloos blijven liggen aan de steiger en dan merken we weer hoe fijn het is om weer in Spanje te liggen. De vriendelijkheid verwarmd ons weer, en ook de taal is beter te begrijpen, of de mensen doen meer hun best om het ons te laten begrijpen.

Het onderdeel is nergens op voorraad en treed plan B in werking, met de dinghy 4 mijl (8 km) naar de overkant, om Martijn op de trein te zetten. Het is niet anders maar hij heeft nu al zoveel omwegen moeten maken om een week met ons mee te varen, dat dit er ook nog bij kan.

Een puber aan boord. Deze puber dan, is erg gezellig. Het is een aan pakker, die snel alles oppakt. Weet hoe het leven aan boord eraan toegaat. Geen water en stroom verspiller, maakt lekkere ontbijtjes maakt ( Martijn die nooit ontbijt eet nu nog elke dag yoghurt met fruit). Houd van puber voer, tosti´s,

koekjes, chips, chocola, maar ook van fruit en yoghurt, en alles wat we hem verder voorzetten, hij eet alles op, zelfs champignons. Gemakkelijk in de omgang, misschien moest hij daar nog even aan wennen, aan die 2 gekke mensen. Dat we elkaar maar 2 x eerder hebben ontmoet is nergens aan te merken, hij fladdert zo tussen onze dagelijkse routine door, alsof hij hier al een maand is. Af en toe een beetje bemoederd want dat Nederlandse boek moest toch echt uitgelezen worden voor school (GRRRR). Omdat wij veel lezen, en wat moet je anders aan boord behalve heel veel spelletjes doen, hebben we hem ook een zeilboek van Tristan Jones in z´n handen gedrukt. Laat hij dat nu net een leuk boek vinden en hij ook aan het lezen slaat. Grappig hoe het leven aan boord dingen veranderd.

Wij weten zeker dat hij nog eens aan boord zal stappen, maar dan met zwem weer, op eilandjes, en een ticket geboekt naar een plek waar we dan liggen. Want met een boot weet je het nooit.

Horror anker

Horror anker.

Het bezit ons leven, het bepaald ons leven, het houd ons de gehele dag bezig. Het maakt ons verward, soms angstig, soms verbaasd, blij, twijfelachtig, maar vooral alert. Overal waar we komen en gaan liggen, komt het weer boven, een zuchtje wind kan het al oproepen, laat staan iets meer wind. We zitten nachten wakker buiten in de kuip, de horizon af te kijken. Vaste punten op het land nauwlettend in de gaten te houden, dat onze ogen gaan branden van het staren. Allemaal voor niets, want er gebeurd niets. Terwijl we er juist zitten omdat we zeker verwachten dat er juist wel iets moet staan te gebeuren. Dat is juist het gekmakende gevoel, dat het ons leven beheerst, maar het eigenlijk niet doet. Wij het zeker weten dat het fout moet gaan, maar het gebeurd niet. We niet veilig zijn, maar het eigenlijk wel zijn. We ons ongemakkelijk voelen, maar eigenlijk comfortabel zijn. Het gaat hier niet om buitenaardse dreigingen, of terreur zaken, nee we hebben een horror anker.

Dit anker zat aan de boeg vast toen we de boot kochten. Een lief klein anker, zo mooi vast op de punt van de boot. We achten hem klein, maar alles was zo goed uitgerust aan boord, dat we er eigenlijk niet veel aandacht verder aan besteden. Op het achterdek lag nog een reserve anker, dat groter en zwaarder eruit zag, maar dat lag prima op het achter dek. Op het haringvliet waar we vaak zeilde waren overal morings dus gebruikte we het anker dat zo mooi op de punt lag niet.

Een jaar later gingen we 3 maanden proef varen op de Grevelingen, daar wilde we wel graag ankeren. We gooide het anker dat zo mooi al die tijd op het voordek heeft gelegen uit. We varen hem vast, en bij de minste wind, drijven we al meters ver van de plek waar we het anker hebben uit gegooid. Toen hebben we besloten dat het anker op het achterdek het anker moest worden dat voor op de punt moest komen. Het lieve kleine anker gaat naar het achter dek, en het reserve anker word hoofd anker. We hebben het nooit na gewogen maar het eerste anker weegt 15,67 volgens internet, het tweede anker voelt zwaarder. We wanen ons veilig met het anker.

We zijn verwoede ankeraars, van de 4 maanden dat we nu al weg zijn hebben we pas 4 nachtjes in een haven gelegen. 1 vanwege het vervangen van onze ankerlier, en 3 nachtjes i.v.m. orkaan Leslie. Dus ankeren we nu al zo´n 120 dagen overal, waar hem maar uit kunnen gooien. We ankeren met verschillende weer types, stromingen, winden, of juist geen wind. Kenteren 2 maal per dag en als we ergens langer liggen wel 14 keer per week op hetzelfde plekje. 2 maanden geleden is ons anker achter een mega ketting blijven hangen, niet los te krijgen dat Martijn zelfs moest gaan duiken om ons te bevrijden. De vloeiers zijn toen krom getrokken, en moet je hopen dat het anker op de juiste manier naar beneden valt zodat het zich kan ingraven in de grond. Toen ging het vaker mis dan goed. Je kan immers niet onder water kijken hoe dat anker valt. Dus besluiten we weer dat het lieve kleine anker weer aan de anker ketting gaat.

Steeds zeggen we dat we een ander anker moeten gaan bestellen, 33 kilo zou onze boot met zo´n 30.000 kilo moeten hebben. Sinds we dat hebben uitgezocht, is het twijfelen aan ons anker begonnen. Op open cpn kan je een anker wacht zetten, een groen rondje om een rood bootje. Dat bootje geeft aan waar wij liggen. Als er maar een beetje wind komt, slaat de alarmering door ons heen. Want een anker van iets meer dan 15 kilo kan ons toch niet op zijn plek houden? We staren wat af naar het beeldscherm, en ook weer buiten, want satellieten kunnen het toch ook fout hebben?

Dat doet hij dus wel, de afgelopen 2 maanden dat dit lieve ankertje aan onze ketting hangt, hebben we 30 knopen wind en tij tegen om onze masten gehad. De wind giert als een gek door de zaling, de boot slingert alle kanten op, we houden anker wachten, maar we blijven gewoon liggen. We ontmoeten veel mede zeilers die wel veel zwaardere ankers hebben dan wij, zelfs veel lichtere bootjes als wij, hebben nog een zwaarder anker. Laten we ons gek maken of hebben we de afgelopen 4 maanden gewoon geluk gehad? Toen we er nog niet van bewust waren, lagen we prima en maakte we ons nergens druk om. Nu laten we ons horror anker, het ankeren beheersen, om er vervolgens weer achter te komen dat we goed liggen. Zou een zwaarder anker deze beheersing weg nemen? Boten met zelfs een 40 kilo anker, houden anker wacht, dan voel je je toch echt lullig met hetzelfde gewicht boot met maar 15 kilo aan de ketting en je ligt gewoon vast. De proef was vorige week, in Cadiz (Spanje). 30 Knopen wind, gierde door onze mast en zalings, de boot lag zo schuin alsof we vet aan het zeilen waren, de wind stopte niet, 1,5 dag houden we angstvallig alles in de gaten, de stroming is hier enorm, die hadden we er ook nog eens tegenin. We wisselen elkaar af, om na 1,5 dag doodmoe te moeten constateren dat ons Horror anker ons weer beheerst. We liggen er nog.

Dagen van uiterste

.

Een week van uitersten.

Nu de generator weer aan boord is, zijn we in jubel stemming, en varen we naar Cascais. Een prachtige grote baai, waar we prima kunnen ankeren en een mooi uitzicht hebben. Wij Nederlanders zijn er ruim vertegenwoordigt en we beginnen echt in te dalen in het vertrekkers gevoel. Althans het vertrekkers gevoel zoals we dat hadden voor gesteld. We varen wat af, heen en weer naar elkaar met onze dinghy´s. Sjaan, de Wandellaar, Mangata, Ben-nl, Stormalong, Mach3, Joy, en wij Why Not!, 8 schepen vanuit Nederland met allemaal een eigen doel, bestemming en tijdsbestek. We Kletsen wat bij, wisselen ervaringen en belevenissen uit en vieren een verjaardag op de Ben-nl. We komen al snel in diepgaande gesprekken die je thuis niet zo snel zou uitwisselen. Ook zijn we van alle leeftijden. Er is zelfs een whats-up groep aan gemaakt Sailing Dutchies. Zo houden we elkaar op de hoogte waar we zitten, wat er te doen is, of je goed kan ankeren en meer informatie. Het is een gezellig drijvend dorp zo met alle boten. Als er iemand in de haven ligt lenen we douche pasjes, nemen elkaars vuil mee, als we naar de containers gaan maar toch moeten we verder.

Bijschrift toevoegen

Ook omdat we onze eerste opstapper krijgen in Faro, dus gaan we na 7 dagen weer op pad. Ook aan gezelligheid komt een eind. De laatste dag word de voorraad weer aangevuld vanuit de Lidl. Martijn gaat alleen samen met de Ben-NL boodschappen halen. Er staat voor het eerst weer wind, 30 Kts en ons anker van slechts 15,67 kilo vertrouw ik niet. We hebben in Leixoes dit anker er weer op gezet wat al op de boot zat toen we hem kochten en we te licht achten. Het reserve anker is wat zwaarder rond de 20 kilo maar de vloeien zijn krom getrokken in Laxe door de gevangen ketting. Met dit lichte anker liggen we dus al een week als een dijk voor anker, ook omdat er geen zuchtje wind staat al de hele week, met een vishaak hadden we waarschijnlijk ook blijven liggen met ons 40 meter ketting. Maar het is gek makend om te bedenken dat we daar nu met 30 Kts op kunnen ankeren. We moeten een 33 kilo anker hebben volgens de berekeningen. Dus hou ik anker wacht samen met Mariëlle van de Ben-NL. Het blijkt voor niets want we liggen echt vast. Dan moeten we vast iets gevangen hebben daar op de bodem, we krabben geen centimeter. 

S’avonds worden de accu’s weer opgetopt, want we moeten een avond door. We draaien om de dag een uur de generator, en dan kunnen we er weer tegen. Maar vanavond na 3 kwartier, stopt de generator met stroom te leveren. Hier worden we dus echt chagrijnig van.

4 uur en 47 minuten en hij is weer stuk. Die generator heeft nu al zoveel geld gekost. €450 aanschaf. €100 inbouwen €350 reparatie in België, €100 onderdeel, €200 reparatie in Nederland, €240 verschepen. €1440 in totaal. De vriezer gaat dus weer uit, dat word de komende dagen veel kip eten, want we hadden 2 hele kippen gekocht. De koelkast gaat s’avonds ook weer uit. Gelukkig hadden we niet echt veel gekocht voor in de vriezer. We zijn toch wel erg teleurgesteld.

De volgende ochtend worden we vroeg gewekt door watervliegtuigen, we denken nog dat het een show is, omdat er marine dagen zijn, maar het blijkt een brand te zijn ergens in een natuur reservaat. Ook al is de aanleiding niet zo fraai, het is toch spectaculair.

We vertrekken naar Sines, (het anker heeft niets gevangen! Hoe dan?) een grappig plaatsje aan de kust. Het is op een berg gebouwd en er lopen overal trappen omhoog om van het strand naar de huizen te komen. Martijn duikt het luik weer in, om de oorzaak te zoeken van het niet meer stroom leveren van de generator. Alles word doorgemeten, draadjes na gelopen, zekering bekeken, de conclusie….niets te vinden.

Dan maar een feestje bouwen, ondanks dat Martijn zijn verjaardags cadeau al weer stuk is, vieren we hier vast Martijn zijn verjaardag. Morgen zitten we de hele dag op zee en komt er niet van om iets feestelijks te koken.

Net nu we een beetje dat vertrekkers gevoel beginnen te krijgen, het Nederlandse gedoe achter ons hebben gelaten, komen er 2 mailtjes binnen vanuit Nederland. 1 van de verzekeraar omtrent CWO keuring. Waarschijnlijk vallen wij daar toch onder. Die regels zijn niet grappig, van alles labelen, keurings certificaten van alles wat aan boord maar gekeurd zou kunnen worden, water dichte schotten, nog meer brandblussers, (we hebben er al 6)de lijst is oneindig lang. We hebben niets tegen veiligheid, deze regels lijken meer voor een charter, dan voor ons huis. Dit gaan we eens goed uitzoeken, of we er echt onder vallen. Want dat zou betekenen dat we naar Nederland moeten en weer het water uit.

Dan komt T-mobile met een verhaal, dat als je meer data gebruikt in het buitenland dan in Nederland, de Gb op je telefoon in rekening worden gebracht. We hebben expres een abonnement genomen met onbeperkt bellen en 10 Gb voor in het buitenland. Nu is er een nieuwe regel (niet bedacht door T-mobile zeggen ze) Dus ons abonnement is waardeloos. We kunnen de 10 Gb naar beneden brengen en een buitenlands kaartje kopen en dat is het dan. Gelukkig kunnen we nog wel onbeperkt bellen en sms gebruiken, dus moeten we over gaan op sms. Nu bellen we toch al meer dan dat tikken. Bellen blijft toch persoonlijker en je kan er veel meer in kwijt dan dat getik. Toch word het internet straks gemist. Nu heb ik een telefoon verslaafde aan boord, die er behoorlijk sacherijnig bij zit. Want de 10 Gb gaat gemakkelijk op elke maand, en dan doet hij al zuinig. We zullen kaartjes moeten kopen en elke keer een ander nummer hebben. Of heel vaak de kant op moeten om Wi-Fi te zoeken.

Die regels daar wilde we juist vanaf, maar ook al ontvlucht je Nederland van de regels kan je dus niet vluchten.

De volgende dag moeten we alweer op pad, we moeten nog flink wat mijlen maken, om in de buurt van onze opstapper te komen. We gooien het anker uit in Sagres net in het donker, we hebben de hele dag moeten motoren. Er staat geen wind en het beetje wat er staat is tegen samen met tij tegen. Jammer maar de accu’s zijn wel weer vol. Bij ochtend licht is het een hele leuke baai, maar we schommelen zo belachelijk hard, we kunnen niet eens meer normaal lopen. De snugger lijn (lijn die aan het anker vast zit om de kracht van de ankerlier te houden)  is zelfs de grote harp van omgebogen. Zo hard hebben we nog nooit geschommeld op golven van 3 meter (op ons anker van 15 en een beetje kilo en toch maar ietsje gekrabd).

Als we weg varen komen we net een stukje verder een baai tegen die een golf breker heeft, hadden we dat maar eerder gezien. Onderweg word het er niet beter op, weer geen wind en de deining is ondragelijk, bijna eng. We gaan nu zo hard tekeer, dat het van gangboord naar gangboord gaat. We moeten ons aan alles vast houden om niet in de kuip rond te rollen. Het weer is ook zo extreem overal, met orkanen, stevige winden. We houden alles extra goed in de gaten, want de beelden uit Griekenland, Madeira, en meerdere plekken hebben ons ook bereikt. Door de gekke deining moeten we Lagos overslaan en gaan door naar Portimão. Dit is wel een erg geweldige plek.

Hoe lang we hier blijven liggen weten we nog niet, orkaan Leslie bijgenaamd Zombie Leslie komt recht op Faro af, precies op Zondag als we daar moeten zijn. Hier hebben ze havens, op Faro veel minder en erg ondiep. Het weer heb je niet in de hand, je veiligheid wel.

Inmiddels hebben we besloten hier te blijven, Windy geeft snelheden van 60 knopen, daar gaan we ons niet aan wagen. We reserveren de haven en bellen met onze opstapper want Faro gaan we dus niet meer halen. Hij krijgt er een extra treinreis bij. We gaan Zaterdag de haven in, en de wind is al aan het toenemen. We hebben al bijna 3,5 maand geen haven meer gezien laat staan een box. Het is wel weer even gek, lijnen klaar leggen, stootwillen uithangen, en de box invaren. De buurman helpt met lijntjes aan pakken en we liggen vast in een box.

Om ons heen is iedereen al druk bezig dekken leeg te ruimen alles vast te zetten, extra lijnen vast te maken. Ook wij zetten extra lijnen, en moeten het maar gaan afwachten. De wind fluit door de masten en verstagingen, we schommelen ondanks de golf breker toch al aardig. Vlaggen staan strak, en de regen komt met bakken naar beneden. We houden Leslie constant in de gaten, en zien hem aan ons voorbij trekken en richting Lissabon en Cascais gaan. Daar liggen alle Nederlanders nog, die we daar ontmoet hebben. De wind trekt s´nachts nog meer aan, blij dat we binnen liggen. We slapen toch wel wat onrustig, maar komen de nacht door zonder schade. Via de Whats-up houden we contact met alle boten, iedereen is er op een gebroken lijn na goed doorheen gekomen. Het blijft waaien en de deining buiten op zee is nog enorm. 3,5 meter hoog denderen ze tegen de kade en rollen schuimend het strand op. We besluiten de 2 nachten die we geboekt hebben te verlengen naar 3 nachten, dus zal onze opstapper zijn eerste nacht hier aan boord fris gedoucht in de haven door brengen.