Het zwarte gat.

Het zwarte gat.

Na bijna 3 weken verlaten we Malaga. We hebben heerlijk rustig geankerd in de baai, en nu er eindelijk wind op komst is willen we toch wel erg graag weer verder. De laatste dagen heeft Sailing Sjaan naast ons gelegen. We hadden elkaar in Cascais voor het laatst gezien. We hebben gezellige borrels, gaan naar 3 koningen,

wisselen wat leesvoer uit, en ze wijzen ons op een Chinese toko, waar we gretig gebruik van maken om onze sausen aan te vullen. De wekker gaat om 05:00, maar geen wind. We draaien ons nog een keer om, 05:30 weer de wekker nog steeds niet die beloofde wind. 06:00 uur, daar is de wind, we kruipen uit bed, zetten koffie en we staan te popelen om weer eens lekker te zeilen. We beginnen rustig met 3 knopen snelheid en in de middag tikken we de 7 knopen aan. Lekker!! Na bijna 12 uur zeilen vinden we een idyllisch baaitje waar we het anker uit gooien.

Sjaan is een paar uur later dan wij vertrokken en vaart nog stug door naar Mortrill. Terwijl wij  een redelijk rustige nacht hebben, rollen zij compleet uit hun bed. De volgende ochtend gaan we al vroeg weer op pad, en als wij net bij Mortrill zeilen zien we de Sjaan net naar buiten komen op de Vessel Finder. De zee veranderd in een klotsbak, we gaan vreselijk tekeer. De wind en de deining komen recht van voren, de punt schept zoveel water dat als we de volgende golf alweer over ons heen hebben de gangboorden nog niet eens leeg gelopen zijn. Ik heb al een paar dagen last van mijn heupen en elke klap is ondragelijk. De pijn veranderd in misselijkheid, en een snelle rekensom, van 8 uur in de golven beuken met ongeveer 8 liter brandstof per uur, is duurder dan de haven van Mortrill binnen te varen. Het laatste doen we dan ook. Ook omdat er een val vast zit van het zeil wat we zo hard nodig hebben om nog redelijk aan de wind te kunnen zeilen.. Het is geen geweldige haven, maar we mogen aan de wachtsteiger liggen, geen moeilijke maneuvers van achter uit varen met lijnen onder water. We toppen alles weer op aan stroom, vullen alles wat vol kan met water, want dat hadden we nog niet gevonden de laatste weken. We hebben erg zuinig gedaan de laatste weken, en nu is het fijn om weer afgeladen te zijn. We douchen, ook al is het niet de meest geweldige douche, maar de haren zijn weer gewassen. De lig plek zou €47,50 per nacht moeten kosten, als we zeggen dat het laagseizoen is word het ineens €32,25 per nacht. Voor 2 nachten want zolang gaat de bijna ondragelijke deining door, is dat net zoveel als dat we waren door gemotord. Met als uitzondering dat we nu weer helemaal op getopt zijn. Heb zelfs nog aardig wat kleding kunnen vermaken op de naaimachine, want niet alleen word mijn huid te groot voor mijn lichaam, kleding stukken beginnen ook van mijn kont af te zakken. Sjaan is wel door gezeild (de helden) naar Almerimar, maar we hebben begrepen dat het geen lekker tochtje was en dat er voor het eerst in 8 maanden over de reling heen is gehangen. De zee is weer kalm, de wind gunstig  en we gooien los van de kade, we zeilen in de meest kalme zee weer verder, dat we ook de nacht door zeilen. Sjaan vaart op 15 mijl achter ons, en als we Cartagena willen binnen varen waar naar zeggen op Navily app (een app met anker plekken) goed te kunnen ankeren, we na veel geklotst heen en weer worden gedeind, we weer snel naar buiten varen. Hier komt de deining van alle kanten het lijkt wel een wasmachine. Helaas nog geen rust, en we motor zeilen door naar Mar Menor. Sjaan vind een plekje 15 mijl terug een baai. Het is al donker, en we varen in een zwart gat richting de anker plek. Volgens ons boek zijn ze sinds 2009 bezig er een haven te maken, volgens Navily kan je er prima ankeren. Nu hopen dat ze de afgelopen 6 maanden niet ineens die haven hebben afgemaakt. In een zwart gat varen (zo noem ik het nacht zeilen)vind ik toch nog steeds een dingetje, de maan gaat al vroeg in de nacht onder, en dan is echt alles zwart, het verschil van en lucht is er niet meer, af en toe zie je een lichtje, maar ook mijn fantasie ziet van alles op het water, en vaak iets wat er helemaal niet is. Bergen, schimmen, geluiden, boten, wanden. Tot het uiterste ben ik geconcentreerd in mijn nacht dienst om maar niets aan te varen, tegen aan te varen, over te varen. Onze navionics kaarten zijn up to date, maar wie zegt dat ze niet iets zijn vergeten erop te zetten. In het donker vinden we door onze kaarten de plek. Er staan stipjes op waar de te bouwen steigers zouden moeten komen. In het donker sta ik op de punt om iets te onder scheiden en ja hoor ik zie wel dingen. Precies in het midden gooien we het anker uit en gaan zeer vermoeid slapen. Met zeilen in de nacht doe ik in mijn niet op post zijnde tijd proberen te slapen, gek genoeg hoe moe ik ook ben lukt dat niet. Mijn brein houd me wakker, met de meest gekke verhalen die het maar kan bedenken en komt er van slapen helemaal niets. De volgende ochtend als we wakker worden liggen we naar ons mening op de meest gekke anker plek ooit. Om ons heen staan damwanden van 2 meter hoog in een rondje. Dat hier geen haven gaat komen is ons ook duidelijk. De helft van de wanden zijn al vergaan en afgebroken, de andere helft van de haven is wel al een betonnen kade gemaakt, maar die staat er ook niet zo florissant meer bij. Wel maakt dit dat het de meest fantastische anker plek is.

Geheel afgesloten van de zee buiten, in een compleet omringt gebied ankeren, afgesloten van deining en wind. Over een paar jaar zullen alle damwanden wel weggevaagd zijn en maakt het een enge anker plek, met resten die onder water nog uitsteken. Als we er later met de dinghy doorheen varen, vinden we dit toch erg zonde. Er zit een mooi natuur gebied achter, en nu kijkt iedereen op een vervallen terrein naar verroeste half vergane dam wanden. We kunnen de dinghy vast knopen aan een van deze damwanden en staan bijna recht tegen over een supermarkt, waar we de nodige spullen kopen. Al kijkend op de apps voor wind, besluiten we niet de gehele kust lijn af te zeilen, waar amper anker plekken zijn, maar om 15:00 uur komt 3 dagen lang de wind in onze rug richting Ibiza. Waarom dan niet nu oversteken? Een tocht van 36 uur. Weer een nacht in het zwarte gat door zeilen. We vertrekken, en het zeilen is werkelijk heerlijk, goede wind de zeilen staan goed, niet te veel deining, mooie maan en enorm veel sterren  zelfs de dolfijnen komen nog even langs. Eentje uit een boekje, waar iedereen van kwijlt. De nacht valt in, de maan verdwijnt en met het verdwijnen van de maan verschijnen er bootjes. Onze ais kan het haast niet bijwerken met de minuut verschijnen er meer. Alsof iedereen met spoed de havens is uitgezet. Het is niet meer bij te houden wie waar heen gaat en hoe hard ze varen, we proberen ze zoveel mogelijk te ontwijken want het zijn haast allemaal vissers, er zitten ook tankers bij die met 20 knopen op ons af komen. Starend in het zwarte gat, van snel en langzaam bewegende lichtjes, voor achter, naast ons, vind ik het toch wel spannend. De wind is weggevallen en de motor staat bij. Als ik de laatste vissers voorbij ben, gooi ik het roer om en kruis ik de vrachtverkeer lijn. De wind komt weer bij en de motor gaat uit en we zeilen weer. Aan de wind nu, wat niet was voorspeld maar dat weten we nu wel, die kunnen we niet altijd vertrouwen. Martijn slaapt daardoor slecht, en ligt overdwars in bed. De deining word hoger en gaat naar mijn zin iets te hoog, de wind trekt aan en ook dat is naar mijn gevoel te hoog voor onze mega Genua. Martijn neemt het over en ik probeer iets te slapen op de lounge bank. Daar lig ik iets comfortabeler dan in bed. Ik val zelfs een uurtje in slaap, totdat alles in grote schokken trilt in de boot. De kasten kraken, de golven beuken in en mijn bed trilt. Martijn zit buiten en is nog een soort van blij we gaan 8 knopen. Ik daar in tegen ben niet blij, dit zeil wat we voeren is echt te groot, de deining is meer dan 2 meter en af en toe hoger, ook komt hij nog eens dwars in, zodat we de gang boorden af en toe kwijt zijn in het water. Mijn lijf begint te trillen, dit voelt niet goed, Ik geef dit meteen aan en ook Martijn is het toch wel met me eens. Tegen de wind in rollen we met moeite de grote Genua in, en omdat de katrol het weer begeeft van de fok, moet de kleine Kluivert uit. Het blijft een hel van een reis, de deining word als maar groter, en nu het donkere gat weer op komst is, gaat toch de motor weer aan. We zien golven op ons af komen, nog steeds van de zijkant, die zijn echt niet meer leuk. We bonken en moeten ons vast houden aan van alles. Als Martijn af en toe zegt oooohhh jee dan is het niet goed. Er komen nu golven aan, die zo hoog zijn, we kiepen om op zij en de volgende golf die aan komt vermoeden we dat we om gegooid worden. Toch tilt de golf de boot op en als ik dan naar beneden kijk zie ik zeker 5 meter lager pas weer water om met de volgende golf weer omhoog getrokken te worden. Dit moeten we nog 4 uur uitzingen. Van eten komt niets, we kunnen niet eens in de kuip blijven zitten, laat staan dat ik nu naar beneden ga om mijn voorgekookte eten op te warmen. Het worden dropjes, chocolade, en zweet druppels. Eindelijk komen we in een baai terecht. We willen eigenlijk naar de baai in San Antonio, maar door de deining gaan we die niet halen en strijken neer in een rustige baai onderaan de voet van Ibiza. In het half donker gooien we het anker uit, tussen boeien die we in het echt niet zien, maar op onze kaart er toch echt moeten liggen. Geen wind, geen deining, geen golven. Hoe soepel de reis begon, zo soepel eindigt hij ook. We liggen op Ibiza,

de fles bubbels gaat open, het eten opgewarmd want dat kunnen we wel gebruiken. We hebben er wat voor over moeten hebben. Mijlpaal 2. We zijn er. Ibiza here we are.

We maken de balans op.

We maken de balans op na 6 maanden op reis.

We zijn inmiddels 6 maanden aan ons nieuwe leven begonnen. 6 MAANDEN. Gek genoeg hebben we echter nog echt niet het gevoel dat het zolang al is. We hebben al zat meegemaakt, gezien, gezeild, gemotord, geluierd, gewacht, boodschappen gehaald, water gezocht, wind en geen wind gehad. Toch voelt het niet als 6 maanden. Is het wat we er van verwachte of is het toch anders, want komen verwachtingen altijd wel uit die je van te voren hebt verwacht. Het antwoord is nee. Het is allemaal anders dan van te voren bedacht. We dachten al veel verder te zijn in de Middellandse Zee. We hadden meer idyllische plekken bedacht, maar we hebben dingen onderweg meegemaakt die je  van te voren niet kan bedenken. Dat heet reizen, het duurt even voordat je de planningen van Nederland achter je kan laten en het leven binnen kan laten komen zoals het komt. Vooraf zijn we al gewaarschuwd dat het reizen 3 tot 6 maanden moet indalen. Dat is bij ons ongeveer na 5 maanden ingedaald. Al het hectische, planningen, doelen, verwachtingen, afspraken, komen niet meer voor in onze agenda. Al waren de agenda bladzijde al praktisch leeg in Nederland nu zijn ze compleet Blanco. We schrijven nu in het verleden in de agenda, daar waar we geweest zijn, en aantekeningen die we hebben meegemaakt. Zeker ook om bij te houden welke dag het is, want ook dat is niet belangrijk meer. Het is gewoon een nieuwe dag en een naam aan die dag toeschrijven is niet zo belangrijk meer. Onze boot is nu gewoon een huis, dat geregeld verplaatst, een week thuis zitten en bank hangen is ook prima. We maken ons veel meer druk om de eerste levens behoeftes, dan om afspraken, regelen, organiseren. Het gekke is, dat we daar ook best soms druk mee kunnen zijn. Alles kost meer tijd en moeite, uitzoeken, ontdekken en aanpassen aan een nieuw land, stad, anker plek. Tijd om de balans op te maken.

Wat viel er tegen tijdens onze reis tot nu toe.

Frankrijk, Portugal, en de kust Spanje aan de middellandse zee kant. Frankrijk vonden we de kust lijn niet echt aantrekkelijk, maar zeker de prijzen van levens middelen lagen erg hoog. Dat sloeg al direct een deuk in ons budget. Portugal was niet echt een vriendelijk land, de kust ook niet echt aantrekkelijk. Laten we het zeker niet over de taal hebben, niet te begrijpen of te verstaan. Men is ook niet echt behulpzaam het je te laten begrijpen. Spanje aan de Middellandse zee kant, weinig schuil plekken, de mensen zijn vriendelijk en behulpzaam, vooral in de niet toeristische gedeeltes. Malaga, was een fijne plek om rustig te liggen kerst te vieren. Oud en nieuw word hier niet echt gevierd, men eet bij elke klokslag een druif en dat is het begin van nieuw jaar. Drie koningen word wel groots gevierd, optochten met praalwagen en de 3 koningen groots onthaald. Er word veel snoep gestrooid, een echt kinderfeest en heeft iets weg van sinterklaas, want de kinderen krijgen cadeaus.

Wat viel er MEE

We waren erg verrast door de Spaanse ria´s. Dat was exact wat we voor ogen hadden. Baaitjes met strandjes, overal heerlijk ankeren.

Mooie natuur waar je uren kan rond lopen. We hebben zoveel mogelijk de drukke steden vermeden, en hebben plekken aan gedaan, waar we erg blij van worden. Witte strandjes, blauw water, vrolijke Spanjaarden, idyllische straatjes, en de hele fijne supermarkt Gadis, goedkoper dan de lidl en bezorgen ook nog gratis zelf naar de dinghy. Als we het over doen, zullen we daar zeker langer blijven, voor ons lag de winter om de hoek, het kan daar erg koud worden en sneeuwen. Al die camper plaatsen gratis, is een mooie combi, de zeiler en familie die mee reis van plek naar plek. Faro vinden we ook een fijne plek, we hebben er rustig geankerd en de zelfvoorzienende eilandjes waren fascinerend. 

Pech

De storm tijdens de overtocht golf van Biskaye. Daar hou ik de rest van mijn leven herinneringen aan, een litteken boven mijn oog en op mijn neus, Martijn aan zijn been. Dat was echt het angstige wat we hebben mee gemaakt tot nu toe. Toch weten we dat we het samen aan kunnen aan boord.  De ankerlier die het begeeft, gescheurde zeilen, dinghy die verdwijnt, wind molen die niet meer werkt, en de eindeloze story generator die het nog steeds niet doet.

Geluk.

Buiten dat we samen het gelukkig hebben en we na zoveel tijd het nog steeds fijn hebben met z´n 2en aan boord, zijn er ook fijne geluk momentjes die op ons pad komen. De voorraad spullen aan boord. Veel spullen gekregen van Frans onze buurman in Middelharnis (Ned) Hij zegt altijd er is geen betere raad dan voorraad, en dat is gebleken, een schroefje hier en een draadje daar. Altijd wel iets in een potje te vinden waar we dingen mee kunnen repareren. Dan zeggen we tegen elkaar “we hebben weer een Fransie”. Dolfijnen naast de boot, blijft een echt bijzonder moment. Met medezeilers spullen uitwisselen, boeken, pilots, films ervaringen. Zo hebben we uch digitale pilots (boeken met informatie over anker plekken, havens) gekregen. Wij weer films op harde schijven gezet. Tijdschriften uit gewisseld, heerlijk even Nederlands bij blijven. We hebben 15.000 e-raider boeken op de schijf staan. Het vinden van water om de tank mee te vullen. Familie die op bezoek komt, een fijne anker plek, zeilers ontmoeten, boodschappen weer aan boord te hebben gesleept. Van een buurman een oude dinghy krijgen en alles eraf kan schroeven zodat we veel reserve onderdelen hebben en ook nog eens wieltjes hebben voor onder onze dinghy zodat we hem het strand of een oprit op kunnen trekken.

Met mede zeilers borrelen en hun verhalen aanhoren. Drinkwater scoren. En zo kan ik nog uren doorgaan. Het zit nu in de kleine dingen.

Gekke dingen die we hebben meegenomen en toch gebruikt worden.

Onze badjassen, heerlijk s ´morgens buiten een bakkie koffie met de badjas aan, zo huiselijk. Mijn pantoffel sokken, sokken met een dikke zachte binnen voering, s ´avonds word het behoorlijk koud en zeker binnen, de vloer voelt aan als een ijsblok dan lekker de sokken aan en warme voeten. Rechaud om iets warm te houden, sausjes, eten, e.d. Kinderzwembadje, als het erg warm is, lekker een laagje zeewater en de voetjes koelen. Calvé pindasaus emmers van 10 liter met deksel, om een wasje in te wassen. Bloempot met aardbei plantjes, ze groeien nog niet hard, maar wie weet van de zomer. Amuse lepels, lekker bij de borrel hapjes op maken, maakt het toch een stukje luxer. Stapels chinees bakjes, daar gaat werkelijk van alles in, aan gebroken pakken pasta, rijst, vleeswaren, kaas, schroefjes, makkelijk stapelbaar en zichtbaar wat erin zit. 15 blokken oude kaas, en ja het blijft goed, we trakteren ons 1 keer per maand een blok te pakken, en daar genieten we erg van. Een echte aanrader voor de komende vertrekkers. Inpakken in folie, dan vacuüm laten verpakken en het blijft perfect.

Financiën.

Die vallen ons tegen. We hadden gehoopt met €1000 per maand uit te komen. We zitten nu op een bedrag van €8618,80. Dat is alleen ons leef geld. Voor onderhoud hebben we een apart potje. Dat is toch €2618,80 boven budget. We hebben vaker moeten tanken dan gehoopt, Na de Spaanse ria’s hebben we veel op de motor moeten doen omdat er geen of verkeerde wind stond, en er weinig plekken zijn om het anker uit te gooien. We hebben vaker in havens gelegen dan we hadden gehoopt. Waren we na 3 maanden onderweg nog zo trots te zeggen dat we nog maar 1 haven hadden aangedaan, nu zijn er al meerdere bij gekomen.

Meestal om te wachten op spullen, dinghy, anker. Nu weten we dat we moeten wachten een haven in te duiken als we een mailtje hebben ontvangen dat iets er is. Op tijd leveren kennen ze hier niet. 72 uur is hier ruim 8 dagen. We lagen 2 keer 4 dagen langer in een haven te wachten op ons bestelde spullen. De havens met kerst heeft heel lief onze visite betaald, net als hun deel in eten. Er gaat ook veel geld naar eten, drinken. Nu houden we van lekker eten en we hebben de tijd om alles zelf te maken, geen zakjes, pakjes, alle sausjes, soepen maken we zelf, dat zou goedkoper moeten zijn dachten we. Eten is toch wel een ding waar we elke keer weer naar uitkijken. Met mede zeilers is dat vaak het gesprek van de dag, eten en hoe haal je het aan boord. We hopen dat het veranderd als we op de middellandse zee zitten, veel meer anker plekken, korte afstanden te zeilen van en naar een nieuwe plek, blijven liggen als er geen wind is. Misschien ergens een baantje zoeken, Martijn is al bezig om wat bedrijven aan te schrijven, om weer te gaan vliegen. De spaarrekening optoppen, want stoppen willen we nog niet.

Internet.

Dat blijkt toch belangrijker dan ik dacht. Martijn zou zelfs lopend naar Nederland gaan als hij het niet meer zou hebben. Niet alleen het weer bekijken maar ook Facebook, whats-up wat we eigenlijk niet veel gebruiken, we bellen meer dan tikken van een bericht. Kan er in korte tijd veel meer gezegd worden. Ik mis het met het online zetten van mijn blog, vooral de foto’s vragen veel van het internet. Dus we zijn Wi-Fi afhankelijk geworden. Ik kom er niet meer onderuit, in deze digitale wereld. Ook bekijken we veel sites voor goede anker plekken waar medezeilers al ervaring mee hebben opgedaan. Chat groepjes van Nederlandse boten die ook onderweg zijn, verdeeld over de wereld. Blog lezen van andere schrijvers. We kopen nu dus losse kaartjes voor internet, wat alleen in Vodafone winkels kan, zo is er dus weer een uitdaging bijgekomen het vinden van die winkels. Waar we dan ook weer internet voor nodig hebben.

Water

We gebruiken weinig water en doen met onze tank 450 liter ruim een maand. Tanden poetsen kan precies met een bekertje water, douchen gaat in 2 minuten en 1x per week, de rest van de dagen met wegwerp was handjes. Afwassen ongeveer eens in de 2 dagen, precies voor 1 teiltje water. Water drinken doen we uit flessen water. 8 liter voor €0,97 cent. Water is best een uitdaging, als je voor anker ligt. Als je met de dinghy naar een haven kan varen, nemen we alle flessen mee, die vullen we op de steiger en weer aan boord, gaat het in de water tank. Ongeveer 50 liter per keer. Als we in de haven liggen, kan de tank gevuld worden met de water slang en dan vullen we ook gelijk de flessen voor reserve.   

Een half jaar op pad, we hebben op eigen kiel de middellandse Zee bereikt, we kijken er erg naar uit als de dagen weer langer gaan worden, de zon langer gaat schijnen, de eilanden die op ons liggen te wachten, de temperatuur die gaat stijgen, zwemmen, snorkelen, vis vangen. Nieuwe mensen ontmoeten, want er zijn genoeg zeilers daar. Ons nieuwe leven bevalt ons prima, geen moeten meer maar mogen. Leven met wat je hebt. We gaan nog even door. Op naar nieuwe avonturen.