Op 23 Mei 2013 koop ik het eerste zeilboek: “400 maandagen”
bij de watersportwinkel de Kok in Schiedam. We willen meer lezen en te weten
komen wat het inhoud om zo lang op het water te zijn in landen die wij nog niet
kennen. Landen waar we wellicht al eens zijn geweest maar nooit hebben bezeild.
Het boekje wordt mooi ingepakt met veertjes en al. Lang ligt het pakje voor m’n
neus; ik heb me voorgenomen om het cadeau te doen aan Martijn als hij terug
komt van zijn werk. Hij is hoist operator op een Search and Rescue Helicopter,
wat inhoud dat hij vaak in erbarmelijke omstandigheden boven zee vliegt om
mensen in nood te redden. Als het stormt kunnen bijvoorbeeld ook de loodsboten
niet meer naar schepen varen om loodsen af te zetten. Dan vliegen ze de loodsen
naar de schepenen zetten ze de loodsen met behulp van een lier en een kabel, af
op dek.
Moet je voorstellen dat zo’n schip beukt in de golven met
spray water over het dek heen walsend, hevig schommelt op het water, dan moet
Martijn zo’n loods bungelend aan een lijn op vaak maar 1m2, net op het juiste
moment neer zetten. Ook vliegen ze als er iets mis is, blinde darm,
drenkelingen, gebroken benen, hart aanval. Dus een drukke verantwoordelijke
baan. Hij vliegt op het moment SAR (Search and rescue) helikopter in Frans
Guyana, helemaal aan de andere kant van de wereld. Dit doet hij maand op maand
af.
Dat was even wennen. Zo is het huis vol met man en 3
kinderen met al het geregel, lekke banden, huiswerk, vriendjes, eten, opvoeden,
enz. , en ben je er net aangewend en begint er een ritme in te komen en na een
maand is het huis leeg op mij na. Want de kinderen gaan dan weer een maand naar
zijn ex als hij weer gaat werken. Dan is ons huis wel heel erg groot. uiteraard
gaat ook altijd alles stuk als ik alleen ben. Dak wat lek gaat ; van boven tot
beneden het water zo door het plafond heen, potdeksels die los raken; ik in de
wind aan de slag met schroeven, zelfs een boiler die werkelijk weggesmolten is
onder het aanrecht; hele keuken onder gelopen met uitzettende kastjes. Ook
kraakt en piept het huis als het zo leeg is. Soms lijkt het of er iemand in huis
loopt, deur piept als of hij open gaat en dan voetstappen op het parket, Ik heb
werkelijk vaak met trillende benen met een mes in mijn hand alle lichten in
huis aangedaan en met bonkend hart, nat van het (angst ) zweet het huis gecheckt.
Ik heb zelfs geregeld mijn slaapkamer de deur gebarricadeerd met de
strijkplank. Als ik dat uiteindelijk het durf te vertellen word ik voor gek
verklaart, en zelfs uitgelachen; Ach wat een onzin ‘Zit tussen je hoofd; tot
Martijn eens alleen in huis is. Schoorvoetend geeft hij toe dat het inderdaad
lijkt of er steeds iemand in huis loopt. Het ging zover dat hij zei; he schat
ben je nu al terug. Er word niet geantwoord en gaat kijken, en wat hij dan
ziet….niemand. Gelukkig ik ben niet paranoïde. Ik ben vaak wel angstig geweest
zo in het grote huis, in het pikkendonker, we hebben weilanden achter ons huis
en geloof me, s ’avonds is het echt zwart van licht loosheid. Zo geven we de onzichtbare kamerwandelaar de
naam Peter, naar onze overleden buurman. Hij was erg begaan met ons en het
huis, hij was de eerste die ons in ons huis kwam feliciteren met een fles
champagne. Helaas veel te vroeg overleden maar bij ons, in onze gedachte leeft
hij voort in ons huis. Dus roepen we steeds bij loop en wandel geluiden of als
de douche ineens begint te druppen, Hey Peter kom je weer gezellig langs? Als
de kinderen komen en we horen wat rare geluiden, dan zeggen wij in koor: ohhhh
dat is Peter die komt even langs. Die kijken ons een beetje raar aan of we niet
goed wijs zijn maar ze maken zich ook nergens meer druk om. Inmiddels zijn alle
geluiden weer verdwenen en horen we het niet meer. Ik geloof er niet zo in maar
misschien komt het dat het huis waar Peter woonde is gerestaureerd en weer
bewoonbaar is. Het geeft wat rust om iets onstuimigs een naam te geven.
