Vrouwen op zee!!

In gedachte maak ik al lijstjes. Ook een tic van mij denk ik. Ik maak werkelijk overal lijstjes van, boodschappen, wat voor klusjes er nog moeten worden gedaan, boodschappen lijstjes wat is in de aanbieding en wat kan ik er van maken, wie nog gebeld moet worden, financiën.. wat moet er nog betaald worden en wat houden we over of komen we tekort, in te pakken spullen voor de koffer als we op vakantie gaan, week menuutjes. Ik maak nog net geen lijstje van de lijstjes die ik heb.

Nu maak ik dus ook lijstjes voor de boot. Wat nemen hiervandaan al mee, wat kopen we onderweg. Wat moeten we nog regelen hier. De lijst word langer en langer. We hopen in boeken te lezen wat slim is en handig is, maar je leest er weinig tot niets over. Dus zullen we het zelf moeten ontdekken wat voor ons werkt. Ik denk dat dat één van de verschillen is tussen mannen en vrouwen of het ligt aan mij dat ik alles geregeld wil hebben. Ik hou zeker van verrassingen maar niet van onverwachte onaangename verassingen. Toch vind ik dat ook leuk maar ik wil een stap vooruit zijn.

De meeste boeken worden door mannen geschreven dus weinig vrouwen belevingen. Toch wagen steeds meer vrouwen zich ook op lange zeil trips. Denk maar aan Tania 18 jaar was ze geloof ik, solo zeilster of Laura Dekker, de jongste solo zeilster allertijden. De dames doen het op de olympisch niveau ook goed. Dan de dames die mee gaan met hun mannen op Wereld reis, of varen ze mee op vakanties met hun mannen mee. Hoe doen deze vrouwen dat? Hoe beleven ze dat.

Uiteraard is het voor een man minder leuk om te lezen hoe vrouwen het meemaken. Toch zijn er ook avontuurlijke vrouwen die stoere trips maken en dezelfde ontberingen moeten doorstaan als mannen. Sorry mannen, maar achter elke stoere succesvolle man staat een net, al dan niet, meer succes volle vrouw.

We zeilen, lopen de wacht, we sturen, navigeren, hijsen zeilen, ankeren, vissen, schilderen, koken, wassen en wat dan nog niet meer.  Maar we blijven vrouwen. We hebben net iets meer hormonen, hebben per maand een ongemakkelijke periode, denken ver vooruit (misschien in jullie ogen veel te veel) we plannen, berekenen de financiën en proviand, liggen nachten wakker (stel als er wat gebeurd wat doen we dan). Dit is voor mannen vaak niet te begrijpen. Mannen zijn meer van, we zien wel, en dan zien we wel dan wat te doen,  althans, zo is Martijn.

Toch willen wij vrouwen slagen in de ogen van de man. We zijn stoer genoeg om aan boord te stappen en met jullie mee te varen en we zijn mans genoeg om de oversteken te maken, we houden de wacht als jullie slapen, we houden net als jullie de navigatie in de gaten, we hijsen de zeilen, we kruipen over het dek als de wind over ons heen raast, we veranderen van koers als er een schip op ramkoers ligt en jij je welverdiende rust neemt na een dag zeilen. We koken voor jullie en doen de was.  

We doen het allemaal. Toch is er verschil……

 

Na die dagen, weken, maanden op zee….  als we dan een haven aan doen na weken zeilen, zijn we net zo blij dat we het hebben het gehaald als onze mannen. Uiteraard kunnen we na het ankeren niet wachten om vaste grond onder de voeten te voelen en onze aankomst te gaan het vieren op het vaste land. Toch wordt er van ons vrouwen wel iets extra’s verwacht denk ik. Wees eerlijk mannen…. denk na …… 6 weken op zee met je vrouwelijke partner. Dan eindelijk valt het anker en je wilt niets liever dan aan wal. Vaste grond onder de voeten. Hoe stoer zijn de mannen die met zware baarden, verwaaide haren de eerste de beste kroeg in duiken???? naar mijn idee  Woest aantrekkelijk… die mannen hebben iets gepresteerd en hebben land bereikt. Hoe woest aantrekkelijk zijn wij vrouwen die met die zelfde verwilderde haren, ongeschoren benen en in kleding die waarschijnlijk al een paar dagen gedragen is? Als wij zo in de kroeg belanden, zijn we dan net zo woest aantrekkelijk? Zijn we dan net zo stoer? Ik denk het waarschijnlijk niet. Of is mijn idee te veel op de media gericht?

Hoe dit blog tot stand kwam

12 Juni 2013 komt Martijn na een maand Frans Gyahna weer een maand thuis, als ik hem van Schiphol heb gehaald, altijd weer een popel moment. Na een maand ben ik het zat om Martijn op skype te zien, dan  kijk ik ernaar uit om hem in het echt te voelen en te horen. Na een uur rijden en echt bijpraten gaan we genieten van onze enige echte avond voor ons alleen. Geloof me; die ene avond pak ik uit, telefoons gaan op stil, de bel word ontdaan van batterijen zodat het geen geluid maakt, deuren gaan hermetisch op slot! De dag ervoor maak ik onze inmiddels befaamde lekkere bad hapjes. (hapjes zo uit het vuistje van uit bad op te eten). Galia meloen omwikkeld in gedroogde ham, mini tomaatjes gevuld met garnaaltjes en stukjes appel, kippenkluifjes, kleine sateetjes op een tandenstoker, tomaatje met basilicum en mozzarella, stukjes biefstuk met in de sweetchilli saus gebakken garnaal, carpaccio met beetje sla en Parmezaanse kaas op een amuse lepel elke maand weer iets anders. Flessen prosecco in de koeler, en de kaarsjes aan.

Nu ligt er deze maand daar het boek 400 maandagen mooi ingepakt bij, ik kan haast niet wachten om het het hem te geven.

Ik hoopte al dat hij het leuk zou vinden om het boek te krijgen, maar m’n hoop werd nog meer beloont. Een nieuwe traditie word geboren. Martijn gaat voorlezen. Overal waar we de tijd vinden. In bad s ávonds als we alleen zijn, aan de bar van onze keuken als de kinderen op bed liggen, op de boot als we dagjes weg zijn en even voor anker liggen, of in bed net voor we gaan slapen. Heerlijk zijn deze momenten, het doet me terug denken aan vroeger toen m’n vader op het randje van m’n bed nog een verhaaltje voorlas voor ik ging slapen toen ik klein was.

400 maandagen begint veel eerder dan de daadwerkelijke reis, 5 jaar van voorbereiding, vertimmeren van de boot, en leren zeilen. Zo kom ik op het idee om nu al vast data ’s en gebeurtenissen vast te leggen, want zo’n reis heeft voorbereidingen nodig. Nu hoeven wij niet te leren zeilen, maar ook een nieuwe boot zal je opnieuw moeten leren gebruiken. Die moet je opnieuw verkennen, vertrouwd mee raken, uitproberen,  en niet te vergeten, haar ( ja een boot is vrouwelijk) naar onze zin te maken. We moeten er tenslotte toch op gaan wonen.

Zo staan er in boeken vaak spannende stoere verhalen, tegenvallers die natuurlijk glansrijk opgelost gaan worden, ontberingen meestal in de overtreffende trap, mooie jaloers makende verhalen, maar ook, wat er tegen kan zitten, plekken om te vermijden uiteraard allemaal zo geschreven omdat het lekker weg leest. Maar geen enkele bruikbare praktische tips. Ik blijf toch een vrouw en denk aan andere praktischere dingen dan een man. Hij denkt aan motor onderdelen, ik denk aan proviand en wc papier. Hij denkt aan gereedschap, ik aan kruiden (het liefst verse) om mee te nemen. Hij denk aan apparatuur. Ik ook wel, maar dan keuken apparatuur, hij denk aan poets doeken, ik aan: hoe kan ik de was  gaan doen. Hij denkt aan navigeren en ik aan waar kunnen we lekker ankeren, Zo zijn we, lijkt wel een goede aanvulling op elkaar om het plaatje compleet te krijgen. Ook zijn er nog 1000 vragen waar we nog geen antwoord op hebben. Mag je overal ankeren, moet je visums hebben en hoe regel je die onderweg, zijn er andere regels die er gelden in andere landen en welke dan, hoe zit het met ziekenfonds en andere verzekeringen, vergunningen, papieren en vooral waarom kan ik al die informatie niet vinden?