Tweedehands spullen

Nu we in Kroatië zijn besluiten we dat we er een soort van vakantie van gaan maken. Nu hoor ik jullie al denken. VAKANTIE? Dat hebben jullie toch al elke dag. We doen het inderdaad rustiger aan, maar zijn toch elke dag bezig met onderhoud, boodschappen aan boord krijgen, wassen, varen, anker wachten houden met storm. Die storm kunnen we niet uit zetten helaas, en kunnen niet voorkomen dat we nu alweer 2 stormen over ons heen hebben gekregen van zeker 40 knopen.

Die ons altijd teistert in de nacht en onze nacht rust verstoord. De eerste storm komt zo onverwachts dat we in 3 seconde van 4 knopen wind naar 41 knopen wind totaal schuin worden geblazen dat ik van de bank rol en alles wat in de keuken staat nu bij de kaarten tafel verbijsterd op de grond ligt. De boot maakt een zwieper van 180 graden draaien. Ik kan alleen maar denken alsjeblieft anker graaf weer in de bodem en houd ons op ons plek. Met een ruk grijpt het anker vast, en opgelucht kan ik mijn ingehouden adem weer uitblazen. Toch zitten we allebei nog met natte oksels onafgebroken naar buiten te staren of we niet gaan krabben (verschuiven van plek). Naast ons schiet een boot van zijn anker en gaat er al stampend door de golven vandoor. Gelukkig blijven we liggen. Nu steken we altijd minimaal 30 meter ketting en is er meer ruimte is 40 meter zeker geen uitzondering. In de boeken staat bij wind 5 x de diepte van het water, al na een maand vertrek waren we er al achter dat 5x niet genoeg is in deze stormen. Dus gaat er al een jaar 7x minimaal uit. Bij alle lifeaboards (mensen die aan boord wonen) merken we dat ze dat ook doen. Ketting die in je boot ligt doet niets, dus eruit met die ketting. De volgende dag horen we dat er in een baai gezien 5 boten zijn los gerukt van hun mooring waar ze ook nog grof voor hebben betaald. en 3 daarvan op land zijn terecht gekomen. In Zadar ligt er een op de rotsen.

Daarom vertrouwen we de moorings niet, we hebben er al genoeg gezien die met beton blok en al er vandoor gingen.  Dus doen we het met ons anker en veel ketting. De 2^de storm gaat de hele nacht door, maar op 3 meter diepte 70 meter ketting, omdat er heel veel ruimte is zingen we hem uit. Nou ja wij zingen niet, maar onze verstaging des te harder. Dus buiten de wind om houden we vakantie. Geen klusjes, geen wasjes, de portemonnee gaat ietsje verder open (heeft toch al veel geld gekost om hier te mogen zeilen) en er komen familie en vrienden deze kant op. Martijn zijn broer ontmoeten we als eerste.

Hij komt met de camper deze kant op en heeft hem vol geladen met spullen die ik iets te enthousiast heb besteld bij het Harpje in Nederland. Het is een boot sloperij en verkoopt tweedehands spullen. Bij LO budget zeilen horen LO budget spullen. Op de website staat niet alles wat hij heeft, dus bel ik hem op en als ik een lijstje door mail dan gaat hij opzoek of het er is. Hij maakt overal foto’s van en wij kunnen zeggen wat we willen. Zo komt het dus dat de camper overladen is met 3 zeilen, fok, grootzeil en bezaan. 3 Lijnen van 40 meter, zwemtrap, anker bollen, rvs sluitingen, lijnstoppers, lijnrekkers maar ook op ali bestelde spullen, verrekijker, bilge pomp en nog losse spullen. Bram van het Harpje brengt zelfs alles met de auto naar Floris en dat allemaal voor niets. Super service, en wij zijn blij dat we betere lappen kunnen gaan gebruiken dan onze uitgezeilde lappen nu. Echt een aanrader om daar eens te gaan shoppen. Maar we hebben vakantie en alleen de fok maken we zeil klaar de rest komt later. Nu de camper is ontdaan van onze spullen, gaan we nog naar de Lidl. (Hoe kan het ook anders) Tot onze verbazing zit het hier vol met Lidl. Sommige ook nog op acceptabele loop afstand. Deze is een half uur lopen maar dat hoeft gelukkig alleen maar heen.

Terug stouwen we 3 volle karren weer in de camper en met de dinghy 5 x varen is de boot geheel weer op getopt. Dat scheelt de komende weken weer sjouwen met zware spullen. We gaan een hapje eten, kunnen uitgebreid douchen op de camping en liggen lui aan het zwembad.

Ja dit is vakantie. Martijn en Floris meubelen de buitenboord motor van Floris uit en in elkaar en dan komt er weer koelwater uit en kan hij ook met zijn bootje varen.

Na 3 dagen gaan ze weer verder trekken met de camper en wij gaan langzaam richting Pula waar mijn broer en moeder heen komen. We liggen in verlaten baaitjes,

want erg druk is het niet op het water. Had de havenmeester toch gelijk dat het toerisme af neemt. Er zijn dagen dat we niet eens hoeven te bedenken wat we aan trekken, luieren op het dek, eten, drinken, doen een dutje, zwemmen als het echt te heet word, struinen de baaien af, en zo komen we de dagen door. Zoeken de kleinste dorpjes op om voor anker te gaan,

dolfijnen heten ons welkom

en we zitten eerste rang bij een zwemwedstrijd waar het hele dorp voor uitloopt.(ong. 100 huizen)

Dan belt Annet, een vriendin uit Heeze, dat het erg slecht weer is in Nederland, of ze een paar dagen mogen komen. Gezellig, over 3 dagen zijn we vlakbij Pula en de airport dus kom maar op.

Een onwarm welkom op Kroatie.

Een onwarm welkom op Kroatie.

Het lijkt wel of we een abonnement hebben op slechte aankomsten op lange stukken. We zeilen in 2 dagen aan een stuk door van Italië naar Kroatië, 170Nm. Nog 4 uur te gaan en we gaan naar het land waar ik in mijn jeugd veel mooie herinneringen aan heb over gehouden. Ik at er voor het eerst pizza, proefde mijn aller eerste watermeloen. Maakte kennis met cevapcici  (gehakt rolletjes) Dronk mismas (rode wijn met sinas) en sliwowitz (pruimenlikeur). Bezochten onder andere Pula, Dubrovnik, Split, Krk, en Porec. Die laatste heb ik toch wel de mooiste herinneringen aan.

Ontmoeten daar vele leeftijd genoten en de groep werd met de dag groter. Allemaal gaan we het jaar erna naar een andere camping, om vervolgens geheel zonder dat te hebben afgesproken toch weer allemaal op camping Buela Uvala te eindigen, omdat het er daar zo fijn is. Zo zien we elkaar enkele jaren op die camping. Ook in Nederland zien we elkaar geregeld ook al wonen we allemaal verspreid over het gehele land. Maar met feesten komen we toch weer samen. Ook met steeds nieuwe mensen erbij. Iedereen is welkom en hoe meer zielen hoe meer vreugd. Komen op elkaars bruiloften en later is het vervaagd maar de mooie herinneringen blijven.

Alle zeilers die we tegen zijn gekomen willen hier met de groots mogelijke boog vandaan blijven. Veel te duur, corrupt, zelfs voor je anker uitgooien moet je op sommige plekken betalen. Maar ook ik ben weleens eigenwijs en kijk er erg naar uit het land terug te zien. Dit land ligt nu dus 4 uur van ons vandaan als er op de marifoon een storm waarschuwing binnen komt. Gadver, we waren net zo lekker aan het zeilen, maar nemen de waarschuwing serieus en strijken de zeilen en motoren verder.

Al snel is het windkracht 8 en zijn de golven al akelig opgebouwd. Dubrovnik word het niet maar een plaatje dichterbij. We moeten ergens naar de douane om in te klaren, hier zou er een moeten zitten. Er is een klein kommetje waar de portpolice  zit en in het donker met deze wind is het niet geheel veilig daar af te meren aan de kleine steiger of te ankeren. We zouden niet meer van de kade weg kunnen komen met deze wind. We roepen de autoriteiten een paar keer op, maar krijgen geen geluid terug. Dan maar in de baai hiernaast en morgen ochtend vroeg nog een poging wagen. Internet is er ook niet geheel duidelijk over, maar zegt eerst bemanningslijst bij de haven meester en dan in klaren. Het havenkantoor is gesloten om 02:00 dus morgen maar proberen. Om 04:00 vallen we zwaar vermoeid in bed in slaap, we zijn nog even wakker gebleven om te kijken of we echt goed vast liggen met deze wind en op de navily app werd al gesproken over de posidonia aangroei op de bodem. In de nacht ankeren is er niets te zien van heldere plekken dus blijven we het anker in de gaten houden.

De laatste weken hebben we ook aardig wat gas erop moeten zetten om op tijd in Kroatië aan te komen. Martijn zijn broer komt met zijn camper en heel veel spullen onze kant op rijden. De lange dagen hebben ons uitgeput. Nachten door halen kunnen we dus niet meer op onze leeftijd. De volgende ochtend staat Martijn om 08:00 bij het havenkantoor. 4 uur slapen zijn we inmiddels gewent want dat doen we als we oversteken. 4 uur wacht en 4 uur slapen. Hij laat de bemanningslijst opmaken in het kantoor. Martijn is net weg en ik heb politie aan onze boot liggen. We hadden vannacht moeten inklaren. Ik leg ze uit dat we ze vannacht hebben opgeroepen en dat er geen reactie terug is gekomen. Nee, we doen niets met een marifoon, je moet bellen en langs komen zegt de agent. Als ik zeg dat Martijn nu aan het inklaren is en alles bijna geregeld is worden ze erg dwingend. Hij moet direct hierheen komen.  Ze gooien hun veel te zware boot aan de onze en ook al hebben we 50 meter ketting op 5 meter diep ik voel de boot trekken aan ons anker. Nee hij moet nu terug komen. Eerst een bekeuring voor de papieren rond zijn. Ik ben verbijsterd en boos tegelijk. Ik bel Martijn en vertel het politie verzoek. Hij overhandigd de telefoon aan de vriendelijke vrouwelijke havenmeester die erg behulpzaam is. Ze verontschuldigd zich een paar keer, maar kan niet verhelpen dat Martijn eerst terug moet komen. Ze vertrouwd er zelfs op dat we nog maar de helft hebben betaald aan de vergunning om hier te mogen rond dobberen. Regel dit eerst maar en ik vertrouw erop dat je terug komt. Die lui verzieken ons land zegt ze nog. Martijn komt aan boord, en na veel…… ik bespaar jullie de heen weer gesteggel die zeker een uur duurt. Papieren, nog meer papieren, regels, autoritair geneuzel (het moet van mijn baas). We zijn bekaf, en er ontglipt door zoveel onterechtheid die de man uitkraamt een vloed van tranen. Was dit nu echt het land waar ik zo naar uitgekeken heb?

De man schrijft een bekeuring uit en moet ons €270 kosten maar als we gelijk betalen is het maar €180. Wat??? Uiteraard betalen we gelijk maar hoezo bijna de helft minder? Het politie rapport is uiteraard niet te lezen dus wat we hebben betaald, geen idee. Dan nog te bedenken dat ze in 2014 tot de EU zijn toegetreden. Later googelen we dat ze van de corruptie af willen en bij Europa willen gaan horen, met euro en zonder paspoort controle. Ze zijn goed op weg. Uiteraard gaat Martijn de rekening verder betalen en de havenmeester is niet te spreken over de praktijken die net gebeurd zijn. Vorig jaar was het toerisme al gedaald met een derde en dit jaar nog eens de helft minder. Havens zijn niet meer zo vol als 2 jaar geleden, en ze weet te melden dat door dit soort praktijken en de veel te hoge prijzen het toerisme verder daalt. Dat wat ze zo nodig hebben als in komsten. Ze hoopt nog wel dat we kunnen genieten van onze 2 maanden hier op Kroatië. Nog even inklaren bij de politie, die heeft ook al ons verhaal gehoord. Direct vraagt hij of Martijn de bekeuring bij zich heeft en gaat voor ons bellen om het ongedaan te maken. Na een heftig gesprek over de telefoon (Kroatisch klinkt altijd heftig) verontschuldigd deze man zich ook hij kon er ook niets aan veranderen. Oja op het kantoor staan diverse marifoons. Inmiddels aan boord is de politie weg en is onze boot ervandoor gegaan. Ik sta al een 20 minuten met motor te varen om aanvaring te voorkomen. De politie boot heeft ons laten krabben door een posidonia veld. Dan kan je alles doen maar het anker houd niet.

Ik dobber met 50 meter ketting wat rond in de drukke baai, uiteraard is mijn telefoon leeg zoals bijna altijd. Bij het eerste streepje opgeladen bel ik Martijn dat we krabben, en hij was net klaar om deze kant op te komen. We halen het anker op, dat helemaal onder de posidonia zit, ankeren opnieuw en als we er zeker van zijn kunnen we eindelijk gaan slapen. €525 vaar belasting voor 2 maanden €180 boete, Kroatië we zijn er. Laat je nu maar van de mooiste kant zien.

Vrienden maken en afscheid nemen,

Vrienden maken en afscheid nemen.

We zeilen nu al zo’n 13 maanden over de zee rond en komen vaak mooie mensen tegen. Soms voor een dag soms voor meerdere dagen of weken. Onze eerste langdurige ontmoeting was met de sailing Sjaan. 2 lieve mensen die we geregeld overal tegen kwamen en we nog steeds af en toe contact mee hebben ook al zijn ze in Nederland en over een paar maanden opnieuw op pad gaan. We hebben er mooie herinneringen aan. Dan de ontmoeting met Feiko in Mallorca, dat is vriendschap voor het leven.

Wat hij allemaal voor ons heeft gedaan, is enorm. We hebben nog bijna dagelijks contact via whats app. Zo ook onze trouwe fan, Carla die ons al volgde voordat we elkaar al ontmoet hadden, en heel toevallig elkaar zagen op de Grevelingen, en ons altijd een berichtje stuurt hoe het met ons gaat. Vaak zijn we erg verbaasd dat mensen ons volgen en we ze zomaar ergens ontmoeten of dat we daar veel contact mee hebben. Bleu pearl, zouterik, Ben-nl, Pitou, zeilende wereld vrouwen een heuse facebook pagina waar wij vrouwen zonder commentaar gezellig ervaringen kunnen uitwisselen, en vele meer schepen. We volgen elkaar, hebben contact en wisselen ervaringen uit. Gelijk gestemde. Dat maakt het zeilen ook zo leuk. We delen de leuke dingen, maar ook de nare dingen die vaak thuis blijvers, niet begrijpen. Altijd maar zeilen is niet altijd leuk. Maar gedeelde smart is halve leed. Nu hebben we Lee en Agniezka ontmoet

en als onze koelkast weer is gemaakt en we weer verder kunnen, maken we een plan om samen verder te zeilen. Wij naar Kroatië en zij naar Griekenland. De gehele kust Italië varen we samen op. Wij op Why Not! En zei op Khadine 2 en wat had het saai geweest zonder hun. Deze gehele zuid kustlijn is werkelijk niet mooi, of interessant, weinig anker plekken, of mooie plaatsen. De dorpjes zijn vol met afval.

We maken het met z’n 4en gezellig. Slingers moet je zelf ophangen om het mooi te maken. De Khadine 2 wil de boot te koop gaan zetten in Griekenland omdat het zeilen hier totaal niet aan hun verwachtingen voldoet. Eerlijk…. bij ons ook niet. Als we opnieuw zouden vertrekken zouden we dit gehele gebied over hebben geslagen. Toch hadden we Malaga met mijn moeder broer en vriendin met kerst niet hebben over willen slaan, Ibiza in slaap stand niet willen missen en ook Mallorca met Feiko niet. Het mooie Menorca met haar mooie natuur. Dus ons lot heeft bepaald. We zijn er en maken het beste ervan. We zeilen de komende tijd met elkaar op, soms met gelijke snelheid en andere keer gaat de khadine2 sneller. We ontmoeten elkaar dan weer op de van te voren uitgezochte anker plek. Sávonds over en weer bij elkaar borrelen en de route voor de volgende dag uitzoeken. We zien de zwaard vissers met hun gekke bootjes in de straat van Messina.

De mannen lopen naar een Lidl terwijl wij vrouwen anker wacht houden. Tijdens het zeilen hebben we via de marifoon contact, wat we erg grappig vinden. Overdag doen we meestal ons eigen ding of gaan met z’n allen een dorpje onveilig maken. Of de stad maakt het voor ons onveilig, zo lopen we langs de boulevard als Agniezka struikelt over een parasol standaard met ijzeren staaf waar eigenlijk een parasol in hoort te staan. Dat ding staat tussen al het immens vele straatvuil midden in het loop pad. De staaf maakt een hele nare 20 cm lange reep uit haar scheen been. Uiteraard gebeurd dit in siësta tijd dat alle apotheken en medische centra gesloten zijn. Martijn heeft er naar gekeken en omdat ze geen tetanus prik heeft gehad, is het met al het vuil hier niet geheel onverstandig er goed naar te laten kijken. Na wat wandelen zien we een etalage met verbanddozen, en zonder aarzelen proberen we de deur, open. Wat een geluk. De man pakt de doos en het verbinden kan beginnen. De man wikkelt er wat watten op? Een open wond met watten? Uiteraard is Martijn het er niet mee eens en zo snel het erop zit heeft hij het er al sneller afgehaald. Gaat zelf aan de slag en nu ziet het er beter uit. Toch maar even naar het ziekenhuis. De man wilt ons wel even brengen. Dat stellen we erg op prijs. Als we bij de eerst hulp binnen lopen lijkt het wel oorlogsgebied. Niet dat er zoveel ernstig gewonden zitten, maar alles is zo oud en tot onze grootste verbazing ook heel erg vies. Er staan z’n 30 mensen overal verspreid, er staat ook meer politie dan verplegend personeel, de vrouw aan de receptie is meer aan het schreeuwen, en mensen aan het weg duwen uit haar kantoortje. We bekijken dit alles zeer verbaasd, we moeten in de rij staan, en als we aan de beurt zijn word de ernst van het verhaal bekeken, en krijg je een kleur toegewezen die aan geeft hoe groot de ernst is.

De arts onderzoek de wond, en zegt dat het verstandig is om toch die tetanus prik te geven omdat het een roestig gevaarte was. We moeten weer in de wachtruimte gaan staan. Ja staan, er zijn 10 stoelen en de rest staat. Agniezka krijgt een zit plek. We kijken nog steeds verbaasd rond. Er zijn vooral oudere mensen, die allemaal staan, niemand schijnt het raar te vinden, voor degene die echt niet meer op hun benen kunnen staan worden voor de oorlogstijd oude rolstoelen gehaald. Bij elke rolstoel ontbreekt wel iets, geen armleuning, voeten steunen half of kapot, zittingen die kapot zijn. We vragen ons werkelijk af of je hier niet meer ziekte bacteriën oploopt dan buiten tussen het straat vuil. De commotie loopt bij de receptie geregeld op, iedereen wil geholpen worden, en er word geschreeuwd, de receptioniste gaat geregeld uit haar dak wat geheel in Italiaans gebruik gaat met veel arm gezwaai. Sommige bezoeker gaan tierend te keer. Vandaar die politie overmacht. Martijn en Lee gaan ook maar eens af en toe vragen hoe lang het nog duurt we zitten er inmiddels al 3 uur. Na 5 uur is er nog steeds geen beweging en hebben we erg veel honger, we hadden nog geen lunch gehad. We halen wat broodjes bij de kebab zaak. Na 8,5 uur zijn we eindelijk aan de beurt als Martijn maar weer eens heeft gevraagd of we geholpen kunnen worden. Inmiddels is de crew al gewisseld en met een beetje aandringen “het is maar 10 minuten werk” mogen we naar binnen. Deze arts wil geen tetanus geven, hij verbind de wond en met advies bij de apotheek penicilline te halen wat hier zonder recept kan worden gehaald het kantoortje uitgezet.

Dat was een bijzondere dag besteding. De volgende dag gaan de 2 op pad naar een apotheek en ze stappen na 10 minuten naar buiten, met verband, ontsmetting, penicilline en een tetanus prik. Je kan beter naar de apotheek gaan dan naar de eerste hulp.                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                       We zeilen weer verder,

de laatste plek waar onze wegen zullen scheiden is Santa Maria di Leuca. Hier blijven we een paar dagen, er is weer flinke wind geweest en buiten staan er immense golven. We bezoeken het dorpje, halen wat boodschappen, zitten sávonds op het strand en nemen afscheid van elkaar. Morgen vroeg gaan zij naar Corfu en wij naar Kroatië. Ze geven ons nog de vlag van Kroatië cadeau, een mooi aandenken. We hebben mooie weken samen gehad.

We komen elkaar vast wel ergens weer tegen. Kroatië (het land van veel jeugd herinneringen) we komen eraan.