Wonden likken, en door. Met een grote vangst!

 Wonden likken en door, met een grote vangst.

We liggen in Morgat FR een klein toeristisch dorpje. Ik merk er weinig van, want ik lig meer te slapen dan dat ik wakker ben. Om 08:00 als bijna iedereen wakker word gaan wij naar bed. De nacht en 2 wijntjes heeft ons zo moe gemaakt dat ik pas in de namiddag met barstende hoofdpijn wakker word. Martijn is iets eerder opgestaan en heeft de meeste rommel in de boot al opgeruimd. Hij heeft iets te eten gemaakt en als ik het op heb vallen mijn ogen alweer dicht. Kan me er niet tegen verzetten.

Toch een lichte hersenschudding opgelopen. Zo gaat het de komende 4 dagen, wakker, eten en slapen. Ik heb mijn verzet ertegen opgegeven, slapen is het beste medicijn. Alles doet zeer, ik ben zeker niet klein zerig maar hier kan ik niet tegen vechten. Mijn oog is inmiddels zo dik dat je niet kan zien waar mijn neus eindigt en oog begint. Open gaat hij al helemaal niet. Martijn zijn been heeft alle kleuren van de regenboog en heeft een rare bal op zijn been. Ook zijn schouder begint op te spelen, en kan hem moeilijk bewegen.

Dag 5 ben ik toe aan een wandeling en ook aan vers brood en fruit. De prijzen hier in Frankrijk vallen ons erg tegen, zeker voor fruit groente en vlees. De wijn is goedkoop maar verder vinden we het erg duur. Google brengt uitkomst, er is een Lidl op 2,2 klm afstand. Mooi een wandeling en hopelijk goedkoop boodschappen. Met wandel schoenen, rugzakken en een band over mijn hoofd (wil niemand de stuipen op het lijf jagen, en de wind en zon is pijnlijk) gaan we op pad. Het blijkt een weg geheel berg opwaarts, en na een ruim een half uur bereiken we de Lidl. Alsof je thuis de boodschappen haalt, zo hetzelfde, maar vooral heel fijn goede betaalbare prijzen. We worden er vrolijk van en helaas ook hebberig. Met veel te veel buit, lopen we terug naar de boot, gelukkig nu wel berg afwaarts en nu in 20 min.

Slapen blijf ik veel doen, maar dag 6 gaan we weer zeilen, het is rustig weer en kunnen op de Genua voor de wind naar Duarnenes. Dat is mooi om het vertrouwen weer terug te krijgen en te kunnen genieten van het zeilen. We laten daar door een enthousiaste zeilmaker onze kluiver maken, en krijgen zeil en garen mee om de kleine scheurtjes zelf te repareren. Vervangen harpjes,

geven de dinkey een oppepper, vertroetelen de motor die zich super goed gehouden heeft en ruimen de boel op.

Dan zijn we weer klaar voor de oversteek, even twijfelen we of we de kust lijn pakken en stapsgewijs de golf van Biscaye oversteken. Maar we willen graag door en de prijzen hier in Frankrijk doen ons budget geen goed. Vooral dat laatste maakt, dat we zo snel mogelijk Frankrijk voorbij willen varen.

We varen 3 dagen en nachten, het gaat heel gemoedelijk en we lossen elkaar elke 4 uur af. Het is dienst draaien en slapen, meer komt er niet uit. Na dag 3 komen we net in het ritme, en is slapen al minder, met een mooie zonsopkomst die de inkt zwarte nacht verdrijft, is er land in zicht.

Het is bijna jammer, we gaan zo lekker. Toch gaan we land opzoeken, en schoonschippen, het is ongelofelijk wat wij iedere keer allemaal naar buiten sleuren de kuip in, en uiteraard weer niet naar binnen terug leggen. Het is iedere keer een opgave in de wild schommelende boot om iets te pakken te krijgen, dat we de moeite niet nemen het terug te zetten. Daar hebben we dus nog geen ritme in gevonden.

Na de golf van Biscaye komen we aan in Espasante, een vredig rustig dorpje, met prima anker plek, en niet te vergeten een super goedkoop winkeltje. Dit gaat ons budget weer leuk vinden. De komende weken komen we alleen maar in leuke baaitjes terecht, met prima anker grond, erg leuke stadjes/ dorpjes. Allemaal in dag tripjes te doen van 4 tot 6 uur, blijven een dagje liggen en als we zin hebben gaan we weer verder. Ik had deze op modelspoorbaan lijkende dorpjes allemaal niet willen missen, want deze dorpjes geven mooi weer hoe Spanje is, en de rust die er heerst. Vooral in de kleine dorpjes krijg je het echte leven te zien, en die bevalt ons wel. Cediera, een wat drukke stad, met een fijne goedkope supermarkt Gadis. Geen haven, alleen vissersbootjes. We ontmoeten de Duitse Yoko en genieten een avond op hun catamaran, Komen sailing sjaan tegen en maken een praatje.  We halen het mooiste vlees bij de cadis, en zo mooi dat je het bakt, het blijft zo groot als je het hebt gekocht We maken er een barbecue van.Ares, leuk klein dorpje, met een mooie baai, met stranden en ook weer een Gadis. Laxe, een echt vissers dorp maar met het witste strand dat we tot nu toe hebben gezien, wat ook nog groot is als het hoog water is. Het waait als wij eraan komen enorm, en krabben 2 keer, ook al liggen we achter een enorme golven breker. Naast ons ligt Ragtime een boot uit Alderney. 2 jonge mensen die ook de wereld rond willen, we wisselen elkaar af. Zij gaan naar de wal en letten wij op hun boot en wij gaan de kant op en zij letten op onze boot. We bezoeken een strand met alleen maar glas,

of het echt is weten we niet maar het is erg leuk om te zien. We lopen de kliffen verder af en bekijken de inscripties.

  Als de wind iets is gaan liggen, willen we weer verder. We wachten op hoog water om zo de stroming mee te krijgen. De Ragtime is al vertrokken, als wij anker op willen. We hebben 50 meter gestoken met deze wind, en het duurt wel even voor die binnen is. Maar het anker komt niet binnen, wat we ook proberen, los varen, van links naar rechts varen, het zit muur vast. Martijn besluit er is maar een oplossing…. Het water in. Nu zijn we beiden geen zwemmers, en zeker niet in koud water. Al zitten we in Spanje, het water is echt heel koud. Met duik pak, snorkel, en vinnen, springt Martijn na zichzelf vermand te hebben over boord. Het is hoog water en moet toch bijna 9 meter diep. Hij ziet maar tot 2 meter onderwater, na 3 pogingen komt hij in de buurt van het anker, wat we al dachten… is bevestigd. We hebben een mega ketting gevangen. Als Martijn weer aan boord is geklauterd, laat hij met zijn handen zien hoe groot de schakels zijn, zeker 25 cm. Nu vergroot zijn duikbril wel een stuk, maar dan nog is het een serieuze ketting. Ons anker zit precies met een punt in een schakel, als je er over nadenkt best knap gevangen. Dat word dus duiken, en dat heeft hij al 4 jaar niet meer gedaan. We halen alle spullen tevoorschijn, checken de fles, extra spare/air mee, en nemen het te bewandelen traject door. Martijn gaat in de dinkey, met z´n spullen aan. Boot stukje achter de boot. Ik start de motor, voor als we los komen. Is het anker los, geef ik gas en probeer de boot op zijn plek te houden, Martijn kruipt dan weer in de dinkey, en trekt zich naar de trap, zo kan de schroef er veilig op blijven staan als hij aan boord komt. Oke we gaan het doen. Er liggen op nog geen 15 meter 6 bootjes achter ons. Dus niet veel ruimte. Martijn daalt af naar het anker, ik laat anker ketting vieren in de hoop dat het genoeg is om hem vrij te krijgen. De wind is nog hevig, en trekt het anker heel strak, als ik vier dan schiet de boot gelijk naar achter en staat de boel weer snoei strak. Inmiddels heb ik in poses 10 meter gevierd en de bootjes achter komen wel heel dichtbij. Ik hou de hele tijd de bubbels in de gaten waar Martijn zich bevind. Aan het anker hoor ik dat er nog steeds aan gewerkt word, ik wacht even dat de wind iets stil valt, tegelijkertijd met een neergaand golfje en vier uit. Later hoor ik dat Martijn net op dat moment met 2 benen, op de grond stond met de ketting in zijn handen, niets meer zag door het opwaaiende zand, en onze ongewilde vangs eraf kon gooien. Hoe we het plannen wet ik niet, maar we redden het altijd weer door gezond verstand en mee denken met elkaar. Ik wacht nog even tot ik zie waar Martijn boven komt, zodat ik niet over hem heen vaar, en bam…. het anker grijpt zich vast. Dat is een mooier scenario dan we hadden bedacht, zo kan ik Martijn helpen met zijn zware spullen aan boord te komen.  Uitgeput komt hij aan boord, en het heeft zijn zere schouder geen goed gedaan, maar we zijn verlost van onze vangst, en kunnen nu anker op, we kunnen weer door.

Kan het nog erger, op zinken na?

Daar zitten we dan, het is 06:00 het begint buiten alweer een beetje licht te worden. We hebben een glaasje wijn genomen en zitten SAMEN op de lounge bank. Om ons heen is het een ravage, er zijn kasten uit hun slot open gesprongen en de inhoud is eruit geworpen. Boeken, etenswaar, garagespullen, kleding, het ligt verspreid door de boot. Handdoeken op de vloer, want er ligt water binnen….Zeewater. Buiten is de ravage erger, dinkey vliegt als een vlieger achter de boot, het 10 kilo anker dat erin lag zal ergens op de zee bodem liggen, een propeller van de windgenerator is afgebroken, harpjes afgebroken, lijnen totaal afgerafeld, schootlijnen afgerukt van de kluiver. Bakstag los geschoten en een zaling stuk gerafeld. Het kan ons op dit moment totaal niet boeien, we zitten SAMEN op de bank. In flitsen komt de afgelopen nacht voorbij. Het is of ik kijk naar een film, maar onze lijven, en gemoedstoestand verraden dat wij toch echt zelf de hoofdrol spelers zijn van deze film. Martijn met een dik blauw been van heup tot knie, ik met een pleister op mijn neus, schram op mijn voor hoofd en 2 hechtingen boven mijn wenkbrauw. Mijn lijf trilt en kan niet stoppen met bibberen, de tranen lopen inmiddels langs mijn wangen ze druppelen zo langs mijn nek. Ik laat ze lopen, ik ben niet verdrietig het is de ontlading van de afgelopen nacht. Door de tranen heen kijk naar Martijn, wat ben ik blij dat we hier samen zitten. Samen! Het had zo anders kunnen lopen, maar dat we een goed team zijn samen is weer gebleken. We nemen de nacht door en zoeken naar dingen die we anders hadden moeten doen.

Gisteren om 16:00 vertrekken we uit de haven van Brest, we hebben windguru, windfinder en windyty en samen op het haven kantoor met de havenmeester een Franse site bekeken. Het ziet er goed uit, 12-18 knopen. 3-5 in windkracht. Perfect om de oversteek van 3 dagen te maken naar Spanje.

We hebben de zeilen zo af gestemd op windkracht 6-7. Dat doen we altijd zeker als we de nacht ingaan, beter zeil bijzetten dan weghalen. We zeilen zo de havenmonding uit, hebben een lekker gangetje, het is fijn om weer te zeilen. De eerste 4 uur hebben we samen wacht, want we moeten een paar keer overstag, dat gaat samen beter dan alleen. Er staat een redelijke deining, maar we dansen er lekker doorheen. Martijn zit volop te genieten, en als we een wat langere koers kunnen aanhouden ga ik 2 uurtjes liggen, om straks de eerste nacht shift te nemen.  Iets voor 22:00 stap ik naar buiten, zo kan ik nu het nog een beetje licht is wennen aan de omgeving. Ik vind Martijn met een big-smile waar z’n oren bijna in verdwijnen aan in de kuip, zo aan het genieten is hij. Martijn gaat naar beneden en gaat slapen.

Het word al snel donker, heel donker. Gisteren was het nog volle maan maar vannacht hebben ze hem uitgezet. Zo donker, je ziet niets. De boot begint al meer te schommelen, en zo in de duisternis vind ik dat allemaal wat spannender, ik zie graag wat er gebeurd en vooral wanneer. Pff nog maar 3 uur en 45 minuten en mijn dienst zit erop. De wind trekt aan naar 17 knopen, en er komen bakken met water over de boot. Het gangpad krijgt niet eens de kans om leeg te lopen of er komt weer een bak met water overheen. Pff nog maar 3 uur en 30 minuten. De punt begint te verdwijnen in de golven, de golven worden steeds hoger. Nog maar 3 uur en 15 minuten. We gaan zo vreselijk schuin, dat ik me afvraag hoe dan met deze 30 tonner. Het grootzeil en bezaan heb ik laten vieren alsof we voor de wind gaan, zo kan de meeste wind eruit waaien, maar minder schuin gaan we niet. Inmiddels komen er muren van water op me af, ze tornen hoog boven de boot uit. Dit ga ik nu wel erg eng vinden, de boot rolt er wel goed overheen, maar als het gangboord verdwijnt in de golven en blijft onderwater staan is mijn grens echt bereikt. Ik gil naar Martijn als hij slaapt is hij ook echt weg, we moeten wat doen, en dat kan ik niet alleen.

Martijn is snel aan dek, kijkt en roept ik kleed me aan en ben er zo. Inmiddels heb ik alle zeilen los en nog gaan we als een razende tekeer. Er moet zeil weg, maar de boot gaat zo tekeer. Met zwemvest die we standaard om hebben komt ook de life-line en hoofd lampje erbij. Dat lampje geeft niet alleen licht om te zien wat je doet, maar is voor mij een aandachts punt dat ik weet waar Martijn is, en vooral dat hij nog aan dek is. De grote Kluivert moet naar beneden, Martijn gaat het dek op gespt zich vast, maar het zeil laat zich niet gemakkelijk strijken. De punt duikt nu zo ver weg dat ik Martijn in de lucht ziet hangen boven de reling uit, en als de boot weer boven is valt hij boven op het ankerlier. Dat word een heftige blauwe plek. Het zeil schuift weer omhoog en de strijd moet opnieuw geleverd worden om hem naar beneden te krijgen. Met meer grip op het dek zie ik nu Martijn verdwijnen in het water, tot aan zijn middel, dit is echt geen windje 5 meer. Achter de boot hangt de dinkey als een vlieger te fladderen, we beschouwen hem als verloren. We hebben belangrijkere dingen om ons zorgen over te maken.

Het lijkt eeuwen te duren maar eindelijk zit Martijn zeiknat weer in de kuip. De stuurautomaat heeft het zwaar, op de teller komen nu windsnelheden van 30 knopen en meer. Het groot zeil en bezaan moeten ook naar beneden. De golven zeker 6 meter komen op ons af. Martijn is niet snel bang en deinst zelden ergens voor terug , maar nu is hij ook niet  happy meer. Het word op de hand sturen, proberen tegen de golven in, maar het gaat lastig, heel lastig. Ik trek de giek weer in het midden en wacht op tegen wind om de bezaan die vanuit de kuip los te maken is los te gooien. Ja nu, gelukkig rolt hij in een keer naar beneden, dan zie ik in mijn oog hoek iets mijn kant op komen. Voordat ik het besef heb ik het blok van de grootschoot tegen mijn hoofd.

De borging is los geschoten, de giek gaat ook zo tekeer, inmiddels is er al zoveel los gesprongen, gebroken, dus kan dit er ook nog bij. Ik word met een klap gelanceerd, en lig languit in de kuip en ben even niet op deze wereld. Ik proef bloed en denk dat mijn neus is gebroken. Dan voel ik ook nog mijn oog vollopen, denk nog zal wel water zijn, maar het regent niet en water in kuip is er nog niet geweest. Ik besef dat het bloed is. Als Martijn vraagt wat ik nu eigenlijk aan het doen ben, kom ik weer bij mijn positieve, ik heb een gat in mijn hoofd. Het is pikke donker en de schade is nog niet zichtbaar, dus krabbel ik over eind en zie gelukkig dat de bezaan naar beneden is. Het stroomt zo hard in mijn oog dat ik hem dicht moet houden en de wind snijd in mijn gezicht. Nu ga ik pas de pijn voelen, maar er moet nog een grootzeil naar beneden.

In mijn hoofd maak ik een snelle rekensom. Het sturen is nauwelijks te doen, dus weet ik dat ik dat niet kan gaan doen, met 1 oog, en recht in de snijdende wind. Ik moet naar voren en het zeil laten zakken. Ik doe een life line om, en ook al is Martijn het er sterk niet mee eens…het moet. Ik besluit kruipend te gaan, en bind me vast aan de mast reling gooi mijn benen om de mast en incasseer de golven. Op de tast vind ik de val en maak hem los. Helaas heeft het zeil geen zin om te zakken, en hangend in de reef lijn trek ik aan het zeil. Na wat worstelen is hij beneden en krabbel ik terug in de kuip. Terug is het sturen iets makkelijker dus neem ik het over en Martijn gaat het zeil opbinden. De giek is zo hoog bij ons dat ik er niet bij kan, mits ik op de gas bun gaat staan en dat is nu op dit moment een verboden plek. We wisselen de life lijn en Martijn doet z´n lampje aan, kijkt naar mij en zijn woorden zeggen genoeg, ik zie er niet uit. Verzorgen moet wachten we moeten uit deze benarde situatie. Terwijl ik achter het roer gaat word er een tweede aanslag op mij gepleegd de bakstag is los geschoten en komt recht op mij af, snel grijp ik hem vast voor hij op mij inslaat en sta, met lijn in 1 hand en roer in andere hand te sturen. Martijn bind de zeilen op, en met alleen de kleine rol kluiver gaan we nog steeds als een malle tekeer.  We lijken we een tennisbal die fanatiek door twee squashers heen en weer word geslagen. Dan zie ik watervallen van 5 cm breed zo het luik instromen de boot in. We kijken elkaar verbaasd aan. Waar komt dat vandaan? Hebben we een gat in het dek? Martijn gaat weer naar voren inmiddels is het al een aardige water pool in de boot. Het luik van de bak kist is los gewaaid en de golven laten zich zo de bak kist in gieten, om door gaten de boot in te lopen. Gelukkig zit de bilge daar ook en het alarm gaat gelijk af. Zo is het wel genoeg.

Het laatste zeil moet ook weg, gelukkig kunnen we die inrollen vanuit de kuip. Tijdens het indraaien breken de schoten, natuurlijk want die waren nog niet kapot. Het zeil rolt zichzelf weer uit en klappert als een malle, en maakt scheuren in echt zeil. Dit was ons allernieuwste zeil, de oudjes zijn nog heel. Martijn moet weer naar voren nu om de rol kluiver van de rolfok te trekken. Eindelijk zijn we zeil loos en als we een veilige baai vinden op open cpn die we met golven mee kunnen bereiken is het nog 3 uur varen. Als we de koers volgen ga ik naar beneden om mijn wond te verzorgen. Ik schik me te pletter als ik in de spiegel kijk. Mijn halve gezicht is bloed, dikke al redelijk opgedroogde drab op mijn oog, en loop zo naar mijn nek waar het is geabsorbeerd door mijn zeil jack en fleece trui. Deppend maak ik het schoon en langzaam word de schade zichtbaar, een snee in mijn neus, dikke bult met een gaatje op de haar grens en een diepe brede 5mm snee boven mijn wenkbrauw. Dat worden mooie littekens.

Buiten staat de stuur automaat weer zijn werk te doen en kan Martijn een gaas over mijn wond doen. Comfortabel word de reis niet en we worden regelmatig van de banken geworpen. Alle spieren zijn gespannen, en we zijn bekaf. Nog 2,5 uur volhouden. Dat doen we, en in een rustige baai gooien we het anker uit. Het enige wat ik wil is een douche, het bloed uit mijn haren, en de natte kleren uit.

Na een warme douche is mijn wond weer open gegaan, dat komt mooi uit nu kunnen er hechtpleisters op en misschien ziet het er na genezing beter uit. We ploffen op de bank neer en nemen de nacht door met een wijntje. We hebben ons geen moment onveilig gevoeld op de boot, ze is werkelijk gemaakt voor de zee, maar deze 30 ton dame weet de golven te trotseren, en wij zijn de trotse bemanning. Een helse nacht was het zeker, die heel wat van ons gevergd heeft. Morgen zullen we de schade opnemen en onze wonden likken. Maar dat we hier SAMEN zitten is het mooiste wat er is.