even helemaal klaar mee

Even helemaal klaar mee.

Wie denkt dat het zeilers bestaan alleen uit mooie plaatsen, ontdekkingen, en belevingen bestaat, word voor de gek gehouden door alleen de mooie plaatjes die worden getoond. (Doen wij ook, kijk ons het leuk hebben) Op dit moment zit ik er helemaal doorheen. Natuurlijk heb ik hier zelf voor gekozen en zal ik de tegenslagen moeten incasseren, maar als er meer tegenslagen dan mooie gebeurtenissen zijn is het afzien. Het weer is extreem en er is geen land mee te bezeilen. De afgelopen weken hebben we meer stormen gehad dan relaxte dagen. We bekijken het weer 20 keer per dag, en meestal klopt er niets van.  Gekscherend zeggen we, tel er maar minimaal 10 knopen wind bij, en dan klopt het wel. Dat gekscherend kan je weg laten want het is meer realiteit dan gekkigheid. Dagen schommelen we heen en weer, van gekkigheid weten we ook niet meer wat te doen. Klussen onmogelijk, na uch films en boeken lezen komt het je strot uit. Haven in duiken  heeft geen zin, het geluid word er daar niet minder op, en de wind komt van zij. Als je dan met de kont naar achter ligt en 1 mooring lijn voor, weet ik niet of ik daar nu gerust op bent. Als we de boten binnen tekeer zien gaan, geloof ik dat we buiten op ons anker beter liggen. We zijn nog niet 1 keer gaan krabben. Zo verlaten we Andraitx met voorspelling 10 knopen wind en 60 cm golven. Het zijn er 23, 2,2 meter golven, naar Palma Nova. Een mooie baai waar veel medezeilers liggen. Daar zitten we ook weer 2 stormen uit, als ik het heb over storm heb ik het meer dan 40 Knopen wind. Windkracht 9. Geloof me dan slaap je niet op je gemak. Dat komt vooral om het gefluit door de zaling. We hebben uiteraard het anker alarm bijstaan, maar vaak zijn wij niet het probleem, maar onze mede ankeraars. In Palma staan we om 03:00 een boot in het pikkedonker te assisteren die is gaan krabben (verschuiven van zijn plek) ze zitten bovenop een bootje dat aan een mooring ligt. Gek genoeg heeft deze boot geen motor en wonen deze mensen al 12 jaar aan boord.  Met stootwillen proberen ze de schade te beperken en de ochtend gloren af te wachten. Dan hebben we de volgende dag na een onrustige nacht, een motor boot butsend tegen onze boot. We noemen ze de weekend bootjes. Komen aan gooien anker uit, en zonder ook maar verder te kijken denken ze dat ze liggen. We hebben er al 6 los zien schieten maar deze ligt dus tegen ons aan. Hij heeft eerst het anker van onze voor buurman gegrepen met zijn anker en die is nu dus ook los, doordat hij krabt vangt hij ons anker. Pff eerst die motorboot maar eens weg zien te krijgen. Hij heeft geen idee wat hij doet, geeft elke keer vol gas en ramt ons keer op keer waardoor er scheuren in zijn polyester ontstaan, zijn zeereling scheurt uit zijn dek en zijn ankerrol breekt uit het dek. Wij geven aan wat hij moet doen en we bevrijden zijn anker uit de ketting van de voorbuurman. Nu hij los is weet hij niet hoe hard hij weg moet varen, met heel veel schade en zonder ook maar enig woord. Nu moeten wij nog uit de knoop komen met onze voor buurman. Gelukkig is deze man wel wat gewent, en vaart over ons anker en we kunnen beide anker op. Wat zijn wij blij met onze stalen bak en wonder boven wonder hebben wij geen schade. De volgende dag verkassen we naar de overkant, weer een storm maar van de andere kant. Dat zou betekenen dat de deining hier recht in de baai binnen komt. Dat we er goed aan doen horen we de volgende dag. 3 Boten belanden op het strand. Allemaal buren van gisteren. Weer zingen we 3 dagen 42,5 knopen uit. We vertrekken volgens de weerberichten, met 12 knopen wind en voor de wind naar Alcudia. Je raad hem al, 25 knopen wind en deining van 2 meter van opzij waardoor we hevig slingeren en elke keer de wind uit de zeilen valt. Dat word 21 uur afzien. We proberen schuilplekken te vinden, maar die zijn nog onheilspellender dan buiten op zee. Dus trekken we tot 3 keer toe het anker weer op en varen verder. Van onderweg slapen is geen sprake, dus zitten we samen de 21 uur uit. We krijgen 3 dagen om bij te komen, slapen heel veel, en kunnen gelukkig weer even de kant op. Lekker een lunch pakken bij foodtrucks,

die hebben we verdiend. Ook daar volgen weer 2x 3 dagen storm, buiten staan golven van 5 meter, vol verbazing kijken we naar het geweld. Wij liggen goed beschermt achter een strekdam en we hebben dit keer gezorgd dat we ver weg liggen van andere boten. Mijn buurmeisje van vroeger komt langs, met de kano. We hebben een enorm leuke middag, met oude herinneringen, en zo leuk te merken dat we ook nog dezelfde dingen hebben onthouden. Dit soort dagen doen de andere even vergeten.

De volgende dag zou er 10 knopen wind staan en 0,60 cm golven. Dat is perfect voor de oversteek naar Corsica. We zijn al vaak gewaarschuwd hier een goede window voor te pakken omdat hier de hoogste golven van de Middellandse zee staan. Als lokalen dat zeggen geloven we dat gelijk. Dus deze ziet er goed uit het word weer eens voorspelbaar, 3 meter golven, en 25 knopen wind. Weer hebben we net op tijd de grote genua in gerold. Dit zo’n enorm lap zeil die moet tegen de wind in ingerold worden en dan nog met zijn 2en trekken. Daar zit zo’n kracht achter, dat je gelijk voor een week voldoende gesport hebt. Tegen de wind in staat het zeil te klapperen tegen de verstaging en scheurt het zeil op de stiknaad. Achter staat de bezaan ook te klapperen en krijg hem niet strak getrokken, ook daar scheurt het zeil op de stiknaad. We schieten na 10 uur de eerste baai in van Menorca, en vallen bijna onmiddellijk in slaap. Het gekke is dat het steeds langer lijkt te duren dat we weer eens uitgerust zijn. Bij alles wat we doen zijn we gelijk bekaf. De volgende dag naaien we de zeilen en dat koste iets meer tijd dan gedacht, dus blijven we nog een nachtje. Onze goede window hebben we nu toch al gemist, en ja hoor de volgende storm komt er ook weer aan. We ontmoeten 3 kanoërs. Ze peddelen het eiland rond, slapen onder een zeiltje in slaap zakken en eten een week rijst met worstjes. Ze nodigen ons uit en ze zijn erg blij met het flesje wijn wat we hebben meegenomen. Dan weet je weer waarom we wilde gaan zeilen. De volgende dag, jawel 15 knopen wind voorstelt het zijn er 5. Haha nu eens 10 eraf. Dobberend onder de stralende zon, bereiken we Fornell, een prachtig pittoresk dorpje met amper 1000 inwoners.

We gooien het anker eronder, weer ver van alle andere boten, komt er net voor de storm een gloednieuwe catamaran binnen, ja hoor direct voor ons neus. Wij vinden het best erg dichtbij. Martijn gaat naar bed, maar ik ben weer niet comfi. Om 01:00 gebeurd waar ik bang voor was, de catamaran ligt naast ons. Omdat hij is gaan krabben heeft hij zoveel gas gegeven dat hij over zijn eigen anker is gevaren en heeft zijn ankerketting in zijn bakboord schroef gekregen. Hij heeft nu maar 1 motor en is slecht manoeuvreerbaar. Hij krast de zijkant van onze boot, de punt ontdoet hij van lak,

dan de andere zijkant tot aan de antifouling weg. Als hij eindelijk weg kan komen van onze boot, heeft hij ons anker gevangen en verschuiven we 10 meter opzij. Onze ketting zit onder zijn boot. Na veel geschreeuw, want de wind is inmiddels 43 knopen, snapt hij wat er aan de hand is en met kunst en vliegwerk met 1 motor vaart hij over ons anker, en plof hij is los. Pff weer alle adrenaline opgebruikt. Gelijk slapen gaat niet, na deze actie, maar gelukkig hoeven we niet anker op want we liggen als een huis. Na 2 dagen als de storm is gaan liggen, gaat Martijn naar de mensen toe. Zij hebben vreselijk veel meer schade dan wij. Zijn ankerketting is in zijn schroef gekomen, er is wat polyester gekraakt, een zwaard gescheurd en nog wat butsen. Ze moeten terug naar Frankrijk met hen net 3 maanden oude catamaran, om het water uit te gaan en de schade te repareren. Deze mensen hebben het zelfde plan als wij. Ze gaan onze schade betalen, en wij bieden aan het zelf op te knappen, dus kost het hun enkel plamuur en verf. Weer een klus erbij op de klussen lijst. Het weer ziet er goed uit en we willen vertrekken. Kennen jullie die boot Why- Not! Die ging vertrekken? …. Precies, golven van 4,5 meter buiten op zee.

We weten niet hoe snel we weer om moeten draaien zodra we de zee hebben bereikt. Moet je eens voor de grap naar je plafond kijken, hoe hoog is die 2,40 meter. Doe er nog een etage bovenop en dan voorstellen dat het water is. Bijna 2 maanden lang zitten we storm na stom uit op een hevig bewegende boot. Al onze spieren doen zeer, en als er maar even een gaatje is om de boot te verlaten doen we dat. Even wandelen in de vreselijk mooie natuur hier op Menorca.

We beklimmen de bergen,

want even bewegen is wel zo fijn als je dagen aan boord hebt gezeten.

Ook al zijn we Spanje gaan waarderen na bijna 9 maanden, ons inmiddels aardig verstaanbaar hebben kunnen maken, zijn we echt toe aan wat verandering. We vertrekken naar Sardinië en hopelijk de stormen achter ons laten. De vele uren motoren hebben we er voor over. Bij aankomst worden we onthaald door wel 30 dolfijnen die sierlijk naar ons toe komen gesprongen,

na een super sunset, komen er zoveel sterren tevoorschijn die we heel lang niet zo gezien hebben. Als we de baai in varen komt de maan achter ons tevoorschijn en hebben een mooie schijnwerper om het anker te droppen. Dat verdiend een fles champagne.

Energie op doen, en weer gaan genieten van ons avontuur. We zijn erg benieuwd wat Italië ons gaat brengen.