Een stinkend en blinkend afscheid.

Een stinkend en blinkend afscheid.

De generator komt niet Maandag ook niet op Dinsdag maar op Woensdag. We liggen hier nu al zo lang dus kan dat er ook wel bij. Joze (gossee) Haalt hem en de nieuwe accu’s op bij het bedrijf van zijn vrouw, en brengt het naar de haven. Regelt dat we 4 uur voor €14 aan de steiger mogen liggen.

We weten anders ook niet hoe we de zware accu’s en generator aan boord moeten krijgen. Joze helpt nog om alles op de steiger te tillen, en wij mogen er pas liggen als de papieren malle molen is geregeld. Daar zijn ze hier erg streng in. Als alles rond is mogen we aan de steiger gaan liggen.

We kunnen stroom en water pakken, en dan gaan we sjouwen. We pakken het pakket uit, en er zit nog een pakketje bij die mijn moeder heeft meegegeven. Pleisters en olie om mijn lidteken te verzorgen en een stapel boekjes. Heerlijk toch een moeder die ook op afstand blijft zorgen, terwijl ze zelf thuis zit met een gebroken arm op 2 plaatsen. Ze kan haast niet uit de voeten, met 1 werkende arm. Gelukkig zijn er vriendinnen en zus die haar op weg helpen, aardappels schillen, groentes snijden, knopen dicht maken. Dan ben je ineens wel ver weg.

Dan gaan we beginnen met alles aan boord zetten.De accu’s gaan samen prima, maar de generator hijsen is wat lastiger, omdat de lijn van het takelen bij de mast hangt en als we takelen de generator alle kanten op slingert. De buurman komt behulpzaam helpen, (hij heeft ook een Suncoast) daar zijn we erg blij mee.

We moeten de generator weer uit elkaar sleutelen anders past hij niet door het luik.

Als dat is gebeurd, komt de buurman weer helpen om hem in het luik te takelen. Dan is hij binnen. Martijn gaat in het luik alle onder delen weer vast zetten, ik schrob het dek, vul de watertank, en alle emmers en alles waar maar water in kan. Als Martijn na 3 uur sleutelen uit het luik komt, lijkt het wel of ik de water slang op hem heb gezet. Zo bezweet is hij. We hebben nog een half uur, wat we besteden aan douchen en we moeten hier weg. We gooien het anker weer uit, en zijn doodop. Wat een dag en wat een spier kracht hebben we verbruikt.

Martijn vind dat we het moeten vieren dat de generator er eindelijk is, en stappen we in onze dinghy, naar het clubhuis in de haven. Je kunt er super eten voor goede prijs. Onderweg komen we de bemanning van de wandelaar tegen die besluiten gezellig met ons mee te gaan. Net als we in de dinghy stappen laat leixoes zich ineens van zijn mooie kant zien, een prachtige zons ondergang. De laatste 3 dagen hebben we geen mist meer, en vandaag zelfs geen wolkje aan de lucht. Om het nog mooier te maken, komt de maan ook nog eens erg mooi tevoorschijn. Het kan ons niet verleiden nog langer te blijven. Dat ligt zeker niet alleen omdat we het hier wel gezien hebben.

De laatste dagen hangt hier een lucht of te wel een geur die niet te houden is. Er wonen hier in de haven 100den meeuwen, en nee dit is niet een overtreffende trap. Ze dobberen zij aan zij in de haven, staan schouder aan schouder op de rotsen en het strand, Alle containers staan vol, in de vissers haven vliegen ze als wolken zo dicht op elkaar. Als er een vissers boot binnen komt, althans we denken dat het een vissersboot moet zijn, de boot zelf is niet meer zichtbaar zoveel meeuwen vliegen eromheen. Tijdens de mist hebben we het niet zo geroken, alleen als we langs de pier kwamen, maar nu in de zon en een beetje wind. Is het niet te houden. Dan moet je precies mijn neus hebben, die heeft iets met luchtjes. Of het nu een vuilnisbak is, een vis, zelf spuit deo vind mijn neus niets (Martijn spuit zelfs al buiten in de kuip) of heel veel parfum die op een meter afstand al ruikt, oh ja toiletten die vind mijn neus het ergste, als ik echt moet laat ik Martijn eerst gaan, en vraag bij terug komst of het Danielle proef is? Zo niet, al moet ik nog zo erg, ik ga niet. Nu zijn die luchtjes niet het allerergste maar het feit dat mijn neus een afspraak heeft gemaakt met mijn hersenen.

Dat is namelijk als volgt, mijn neus ruikt iets en geeft een seintje naar mijn hersenen, die vervolgens iets in mijn keel aanzet, dat er kok neigingen komen. Ik kan op geen enkele manier die afspraak verbreken, dus loop ik de hele dag half kotsend op en door de boot. De geur trekt ook binnenin de boot. Zo erg zelfs dat het al een paar keer s’nachts heeft wakker gemaakt. Zelfs nu ik het zit te tikken komt het weer op. Want ik hoef het niet perse te ruiken, erover nadenken roept het ook al op, of over praten, of op tv. Het maakt niet uit, het gebeurd. Dus zie je mij gekke schok bewegingen maken dan heeft mijn neus iets geroken, of zit je mij een smerig verhaal te vertellen.

Niet alleen de geur is hier smerig, ook de haven. Overal waar we tot nu toe geweest zijn, hebben we erg weinig of geen afval zien drijven. Wat hier allemaal drijft is te ranzig en veel. Flessen, lijnen, vuilniszakken, veel veren, zwemvest, dode vissen, dode vogels, vogel poep. (dan zijn er ook nog mensen die een duik nemen)

Toch is het niets vergeleken de Nederlandse zeilboot naast ons, zei zien bijna hun droom voorbij gaan. Hun boot beweegt als ze zeilen, dat is natuurlijk normaal bij een boot. Bij hun beweegt de romp, van binnen naar buiten. Ze hebben de boot in Nederland 2 x laten keuren, en het zou allemaal zo horen. Nu beginnen de kastjes binnen ook te rammelen bij het zeilen. Ze zijn onderweg al uit het water geweest en hebben de romp voor een groot deel laten verstevigen, en nog is het niet over. Dat schept geen vertrouwen meer in je huis. Hoe nu verder weten ze niet. Terug naar Nederland, weer het water uit in Spanje? Dan maar kokhalzend de laatste dag door komen, we kunnen er van weg varen. Je droom in duigen zien vallen, waar je al jaren naar uit kijkt dat is pas erg.