Wachten in een kleine wereld.

Wachten in een kleine wereld.

De eerste ontmoeting met Portugal is niet meteen eentje waar we warme gevoelens bij krijgen. Na een dag lekker te hebben gezeild belanden we bij …….. Volgens open cpn mogen we niet in haven ankeren, dus kiezen we om voor het strand te ankeren. We liggen er al een uur of 5 als er een rubberboot op hoge snelheid op ons af komt. Polisia nautica Ze melden ons op niet al te vriendelijke manier, dat we hier niet mogen ankeren en de haven in moeten gaan. Ja dat snap ik want het is een van de duurste havens hier aan de kust. Ze worden bijna agressief, en melden dat we ons moeten melden en een ligplaats moeten nemen. Als we vragen waarom we niet mogen ankeren, krijgen we als antwoord dat de havenmeester dat niet wilt. Tja zo ken ik er nog wel een paar. We moeten de haven meester contacten en vragen om een ligplaats, we krijgen alle nummers en marifoon kanalen, en moeten snel beslissen wat we gaan doen is de mededeling, waarna ze met dezelfde snelheid weer zijn verdwenen. We proberen de havenmeester te bereiken met de marifoon, maar na diverse pogingen komt er 0 reactie. Zelfs op het telefoonnummer komt geen reactie. Wat is dit voor een flauwe grap? We besluiten een mijl verderop, het anker voor een ander strand uit te gooien, en horen er verder niets meer van. Enkel van een paar enigszins verbaasde vissers uit het dorpje waar we voor liggen.

S’morgens hervatten we onze reis weer verder naar Porto. Althans een plaatsje naast Porto, Leixoes. Daar vinden we een grote baai waar we kunnen en mogen ankeren.

Het is wel een hele aparte baai, we liggen midden in de industrie, een soort maasvlakte waar je het anker uit gooit, en mega container schepen af en aan varen. Zelfs vlak naast lpg tankers die hier komen laden en lossen op nog geen 100 meter afstand.

Cruise schepen die om de dag hier aanleggen. Dan begint het wachten, heel lang wachten.

Martijn heeft hier een oud-collega wonen en die helpt ons op weg, en mogen het pakket met generator naar het werk van zijn vrouw  laten versturen. We worden uitgenodigd voor een barbecue bij hem thuis met zijn gezin. We hebben een top dag. We eten in de tuin, onder kurkbomen,

krijgen Portwijn te proeven die door een neef word gemaakt, net als de olijf olie. De groentes die we krijgen komen zo uit de tuin van ook weer die neef. Na een zeer gezellige dag krijgen we een fles portwijn en olijfolie en een recept van rijst mee.

We hebben besloten om de generator die in Nederland gerepareerd is te laten vervoeren. We hebben echt een stroom issue. De wind generator die het in de storm heeft begeven, hebben we geprobeerd te repareren. Nieuwe bladen erop, maar de lagers liggen eruit zodat hij zo staat te trillen dat het niet te doen is. De schroefas dynamo heeft het ook opgegeven, en de zonnepanelen alleen leveren niet genoeg. Dit komt ook omdat het hier de hele dag mistig is. Inmiddels hebben we de vriezer al uit gezet en moet de koelkast in de nacht ook uit. Dit bevorderd de houdbaarheid in de koelkast liggende spullen niet. Dus minder vlees, beleg en groente, maar weer blikjes of lang houdbare groentes.

Heel soms hebben we een waterig zonnetje, maar over het algemeen is het de hele dag mistig. Heel mistig zelfs.

We kunnen daardoor niet buiten zitten, het is fris maar vooral alles is nat. De hele dag. Binnen is alles klam, kussens, het hout, kleding, dekbed. Als je er al ruim 2,5 week ligt, bevorderd dat de sfeer niet echt. De verveling slaat letterlijk toe. We lezen veel, kijken films waar Martijn er 100den van heeft, spelen bordspelletjes en kaarten veel. Maar eerlijk na de zoveelste keer ben je er weleens klaar mee. Na 2,5 weken zijn we nog steeds vriendjes dus zit dat gelukkig nog goed. We worden door de verveling alleen melig.

De vervoerder die we hebben gevonden, besluit na een week toch niet te kunnen vervoeren, want we zijn geen bedrijf. Dit is niet echt bemoedigend en een verloren week. We zoeken een andere vervoerder en die kan het wel doen voor €200, en haalt het pakket maandag op. Nou ja dat zei hij, het word uiteindelijk pas vrijdag. Dus zitten we onze tweede week ook weer uit, in de mist. Het dorpje zelf heeft niets te bieden. Geen supermarkt op een buurtsuper na, geen bezienswaardigheden, enkel container schepen. We besluiten een dagje Porto te gaan doen, en pakken de bus hier voor de haven en anderhalf uur later en voor maar €1,95 staan we midden in Porto. Het is een grote toeristische stad. Er staan prachtige panden en het uitzicht over de rivier is adembenemend.

We vinden het een aangenaam uitje, maar zijn meer natuur mensen. We houden wel van cultuur zo af en toe, maar een bos, strand, berg wandeling maakt ons iets vrolijker. Die mensen massa, die allemaal achter een stok met knuffel aan loopt (een gids), vinden we komisch om te zien, grote volwassen mensen een rosé olifant of groen krokodilletje volgen, horen zelfs Belgen die achter een geel kuikentje wandelen zeggen, hoe lang duurt die tour nog, ik heb het nu wel gezien.

De must see bekijken we wel, maar wij lopen meestal de tegenover gestelde richting en lopen straatjes in waar niemand in loopt.

Zo ontdekken we vaak de dingen die door toeristen gemist worden. Misschien minder interessant, maar altijd dezelfde foto van dezelfde kerk,

kasteel,

uitzicht, is ook niet alles. Tijdens de busrit ontdekken we een Lidle, dus stappen we eerder uit de bus, en gaan inkopen doen. Laat er nu net naast een van mijn favoriete winkels, Martijn zijn favoriete restaurant zitten. De Mac Donalds. Hij is niet meer te houden, er moet gegeten worden. Ik word er niet zo warm van die kleffe broodjes, maar vooruit de Big Mac met bacon is ook hier ten behoeve van het zoveelste jaar bestaan. Met bier.Tijdens het eten, bedenk ik me dat je hier gratis Wi-Fi hebt, en je hier best een tijdje kan blijven zitten, en dat er bij de haven vlakbij ook een Mac zit.

De broer van Martijn heeft samen met zijn vrouw een auto bedrijf (Stoopman) en maakt altijd de grap, dat als Martijn een andere auto koopt, en de oude omruilt, klanten altijd klagen dat als ze de auto hebben gekocht, het stuur begint te trekken als ze bij een Mac in de buurt komen. Dus trekt je stuur als je langs de mac rijd… grote kans dat het een auto was van Martijn.

De Mac hier vlakbij word ons volgende uitje, internetten bij de Mac, foto’s uplaoden en mijn blog verzenden.

Op een minder mistige dag, slenteren we langs het strand, wat hier best mooi is, met rotsen en hoge golven, waar door surfers dankbaar gebruik word gemaakt.

Er is zelfs een zoutwater zwembad in de rotsen gecreëerd.

We hadden hier al eerder langs gelopen, hebben de golven gehoord, maar door de mist geen strand of zee gezien.

We maken nog een toertje naar de Lidle maar nu met onze boodschappen trolleys, en zo kruipen de dagen voorbij.

In de baai, liggen veel boten, soms wel 20 voor anker. Veel Nederlandse boten die we al eerder zijn tegen gekomen Sjaan, Zouterik, maar ook nieuwe boten Karakter, Stormalong. Leuk om een praatje te maken, en even bij te kletsen. Alleen gaan zij na 2 dagen meestal weer verder, en balen we, want we willen zo langzamer hand ook wel verder. Toch zwaaien we ze uit en wensen ze een goede reis, tot eens.

Inmiddels hebben we begrepen dat het pakket inderdaad vrijdag is opgeladen, in een mega grote vrachtwagen met alleen ons pakket erin. Het was nog even spannend of ze het zouden meenemen. Want er zijn inmiddels 2 accu’s bij gekomen en het gewicht is verdubbeld net als de pallet waar de generator op staat. We hebben de accu’s aan boord te vaak te diep ontladen, dat ze leeg lopen. Het mysterie omtrent accu’s blijft voor mij een raadsel, met ampère, volt, wattage. De accu’s zeggen 24,5 volt, maar zitten dan qua ampère toch niet vol. Zelfs in Jip en Janneke uitleg heeft mij, het nog niet laten begrijpen, dus laat ik het er maar bij.

Nog de laatste daagjes wachten, (de mist begint al minder te worden) Gisteren was zelfs een hele zonnige dag en besluiten naar de vuur toren te lopen,

op een terrasje een mega groot glas wijn te drinken voor €2,70 en beginnen het weer zonnig in te zien.

Nog een paar daagjes wachten. Lissabon we komen er bijna aan!