Een constant bewegend huis

Baiona en een weekje rust.

Op aanraden van een Spanjaard die we in Cedeira hebben ontmoet en hier in Baiona een vakantie huis heeft, komen we hier terecht. Baiona is inderdaad een prachtig stadje en niet alleen daarom besluiten we hier een weekje te blijven, maar ook omdat we moe zijn, echt moe. Een weekje rust is wel zo welkom. Nu hoor ik jullie al denken! Huh moe? Hoe dan? Jullie zijn al 11 weken onderweg! Ja dat klopt en we hebben het heerlijk, maar zeilen maakt moe. Moeilijk te begrijpen en zeker voor de niet zeilers, we zijn gewoon moe.

Ik ga zeker niet klagen, maar ik zal het proberen uit te leggen. Allereerst komt ons gestreste leven van thuis nu tot rust, dat merk je aan je lichaam. Je hoofd is niet meer zo druk, en is er ineens ruimte om andere zaken te overdenken. Dan heb je het het leven aan boord wat totaal anders dan thuis. Zo schommelt de boot 24 uur per dag. Zeker als we aan het zeilen zijn is de deining best sterk en rollen we alle kanten op. Wat betekend dat je lijf ook rolt en schommelt en je je steeds schrap moet zetten om niet van de bank te worden af gezwieperd. Ook al hebben we een stuurautomaat die voor ons de boot op koers houd, zijn we alert op duizenden vissers boeitjes die hier ter pas en onpas in het water liggen. We komen ze tegen op de gekste plekken, en een lijn in de schroef willen we zeker niet.

Dan het koken, eerst moet je een trap van 9 treden naar beneden. Als we voor anker liggen en niet veel deining hebben is dat in een paar seconde gebeurd, maar op zee…. Je wacht op de juiste golf om achterste voren je eerste voet op de eerste trede te zetten. Je zet je schrap want je weet er komt een tegen golf. 2 handen vast houden en weer een tree. Halverwege is het, het lastigst, je hangt met je armen omhoog aan de handgreep te balanceren. Goede golf weer een trede. Dan eindelijk beneden wat een paar minuten kan duren, dan is het snel het aanrecht vast pakken. Met 1 hand jezelf vast houdend met de andere hand als de golf gunstig is een pan, snijplank, beker, groente snel pakken.  alles moet je vast houden anders ligt het zo daar waar je het niet wilt hebben. Gelukkig hebben we een cardanisch fornuis, die mee deint op de golven, toch is het oppassen. Als je beneden staat kan je de golven niet zien aan komen dus welke kant je op gaat is steeds een verrassing, en daar moet je op anticiperen. Zo ben je iets aan het snijden en ineens is je snijplank onder je neus verdwenen. Eten tijdens het zeilen kost veel moeite, maar eten doen we.

Naar het toilet gaan is ook een feestje. Allereerst de pot te bereiken is al een grote  opgave. Inmiddels weten we precies waar we moeten bukken en moeten lopen, maar met golven stoten we geregeld ons hoofd. Laat dat nu net elke keer op de dezelfde plek zijn, die na iedere stoot meer pijn gaat doet. Wie bij ons aan boord is geweest weet dat we door een smal gangetje moeten lopen. Als we erdoor lopen is het bonkend van links naar rechts, voor de zeilers van stuurboord neer bakboord botsend naar achter lopen tussen machine kamer en garage. Je staat met benen wijd je zelf schrap te zetten en kom langzaam vooruit. Dan zie je de  handgreep waar je jezelf mee naar voren kan trekken, en is net de golf zo dat je er niet bij kan.., wachten en ja je hebt hem. Dan heb je eindelijk na veel foute woorden schommelend de pot bereikt, hangt hij zo schuin, dat de klep steeds dicht valt. Dan heb ik het nog niet eens gehad om je van je broek te verdoen.  Met hoofd tegen de muur je been achter schrap zetten dat je redelijk vast staat, broek uit, valt de klep weer dicht. Dan zit je eindelijk, je met je handen tegenover de pot je schrap zetten, om je niet van de pot te willen laten vallen, valt de deksel steeds tegen je rug, en weer open, en tegen je aan. Je moet ook geen aller grootste nood hebben, want de pot loopt niet leeg als je hem vult. Dus jezelf vast houden en leeg pompen is wel van belang. Want met een verkeerde golf en redelijke gevulde pot stoomt het over. Dus leeg pompen en jezelf vast houden is een must. Maar dan komt het door trekken! Het water komt van buiten, dus moet je wachten tot de boot daar waar de pot hangt naar beneden komt om water te kunnen pompen. Soms duurt een plasje ruim een kwartier. Dat geld ook voor iets te snacken halen, een vest halen of iets dergelijks.

Dan het ankeren, je ligt toch met 30 ton aan een ketting te dobberen, en lig je met 1 oor open te slapen om de wind te checken, geluiden van het anker in de gaten houden. Je wilt s ´morgens toch echt niet wakker worden aan de andere kant van de haven, of erger nog wakker gemaakt worden door rotsen die onder je boot schrapen. Dus je beweegt en bent alert de hele dag, zelf tijdens een boek lezen, slapen, eten, en voor anker liggen. Helaas is die laatste taak meestal aan mij besteed, want als Martijn slaapt dan slaapt hij. Zelf met de denderende onweer die hier in echo om de bergen heen dendert. Ik ben niet bang van onweer, vind het zelfs mooi om naar te kijken. Maar de klappen hier…. gaan dwars door je lijf. Maar Martijn slaapt rustig door en beweerd de volgende ochtend dat hij niets  heeft gehoord of gemerkt. Dus zit ik de nachten geregeld buiten, en hou anker wacht.  

Natuurlijk hebben we een anker alarm, maar eer we van achter naar voren zijn de motor hebben gestart zou het zomaar kunnen dat we al een boot mee hebben gesleurd. Op de een of andere manier vinden mensen het fijn om dicht achter of naast ons hun anker uit te gooien. Dan maar beter safe then sorry. Dus brengen we de dagen alert en schommelend door. Dat ik inmiddels niet een afgetraind lijf heb begrijp ik niets van, met al die spieren die de hele dag gespannen en in beweging zijn.

Dus is Baiona is de perfecte stad voor ons om even uit te rusten. Ze hebben een prachtig kasteel, waar we voor €1 ruim 3 uur rond lopen.

We lopen door de oude straatjes, van de oude stad. Doen ook weleens een dag niets, lezen boeken, heel veel boeken en varen zo nu en dan langs de buren met de dinghy.

Dat is wat ons al vaak opvalt, dat mensen met hun dinghy langs varen en niet even een praatje maken. Zelfs niet onze eigen landgenoten. Ook zien we weinig mensen buiten. Vaak gooien ze het anker neer, om vervolgens binnen te blijven. Als ze al buiten komen is dat om met de dinghy zo snel mogelijk de kant te bereiken. Wij zitten eigenlijk altijd buiten, en als het sávonds een beetje kouder wordt, komt het dekentje erbij, gezellig met een kaarsje. (eentje op batterijen die echt vonkeld, gekregen bij ons afscheid van Carla).Als wij naar de kant varen met de dinghy, en zien iemand buiten in de kuip, maken we een praatje, maakt niet uit welke nationaliteit. Misschien zijn we wel te nieuwsgierig, maar we vinden het leuk om andere verhalen te horen van zeilers. Vaak worden we enthousiast uit genodigd, en horen we leuke verhalen. Iedereen maakt zijn reis op zin eigen manier. We hebben er nu al leuke contacten aan over gehouden. We varen niet met elkaar op, maar houden contact. We liggen nu daar, of daar is ankeren niet goed of juist wel. De wind is hier weg, of komt juist opzetten. Erg handig allemaal. Dus blijven we langs varen en praatjes maken. Gewoon omdat we dat gezellig vinden.

We gaan een avondje uit eten, bij een lokaal tentje. Aan een mini tafeltje zo in een smal straatje. Het hele straatje heeft van die kleine restaurantjes, met allemaal kleine tafeltjes. Heel gezellig. Op een dag komt er ineens een school dolfijnen de baai binnen zwemmen, dat is echt zo bijzonder, dat zelfs de lokale met hun bootjes ineens overal vandaan komen om te kijken. Heb ik het gefilmd? ja natuurlijk. Maar laten we het er maar ophouden dat ik en go-pro nog niet zo goed bevriend zijn.

Het internet op terrasjes is niet echt van super kwaliteit en als ik foto´s wil toevoegen aan mijn verhaal, heb ik echt beter internet nodig. Die vinden we in de wasserij, meestal was ik gewoon op de hand, wat meestal een 3 uur in beslag neemt. Nu hebben we dekbedovertrekken, lakens en handdoeken. Het kan op de hand, maar hoe makkelijk als het dat in de wasserette kan. Het internet is er ook erg goed. Gewapend met 2 laptops, ipad, en wasgoed gaan we naar de wasserette.

De wasserij is hier erg druk bezocht, veel lokalen doen

hier hun was, en internetten net als wij erop los. Het lijkt haast wel een ontmoetings centrum. Nu kan je een grote machine nemen voor €6 of 2 keer wassen voor €3. Raad eens, wij nemen 3 x€3. En nog een was extra voor het vissers net wat we gestruind hebben, daar kunnen we nog wel wat mee. Hebben we meer internet tijd. We blijven Hollanders. Zo kunnen we alles downloaden, uploaden, updaten wat we willen. Nog even de lakens in de droger en €12 en 2,5 uur internet later zijn we weer helemaal up to date. Misschien nog wel goedkoper dan op een terrasje, om nu 2,5 uur van een drankje te nippen is ook niet zo netjes. De was is ook nog eens schoon.

Vaak zijn de ochtenden erg mistig, dat schijnt hier normaal te zijn voor September, vaak hebben we s ‘morgens geen buren, tot de zon de mist oplost en de baai weer vol licht met buren. Na 6 dagen hebben we het wel weer gehad en willen we door. Op de laatste dag lopen we zo´n 20 minuten naar Gadis, kopen alles wat heel zwaar is en gelijk veel. 40 liter wijn, rum, frisdranken, sapjes, water, groente, fruit, vlees, wc papier, een grote winkelwagen met een stevige kop erop. Het fijne is dat we niet hoeven te sjouwen ze komen het gratis brengen aan de haven. Tussen 5 en 7. Super fijn. Ze komen het met 2 man sterk afleveren en zetten het keurig tot aan de trap waar de dinghy ligt. Wat een service. €166,58 (incl tip) zijn we kwijt. Dat zouden we in Nederland alleen al aan de wijn kwijt zijn geweest. Daar word je toch blij van.

Baiano is een heerlijk rustig stadje, met veel kleine smalle straatjes, een prachtig kasteel, met oude pandjes en vriendelijke mensen. Bedankt Ernesto voor de tip, we hebben genoten, en zijn weer uit gerust.

De volgende dag gaan we een start maken om naar Porto te gaan. Daar wacht een ex- collega van Martijn op ons. Benieuwd wat dit weer mag brengen.