Dom Dom Dom, we worden gestaft!

Onoplettendheid word gestraft en in dit geval 3 x. Met alle grote, veel belovende woorden, uit mijn eerdere Blog (Discipline of nonchalant oktober 2015) totaal vergeten te zijn.  
Eerst hebben we afgemeerd naast een vakantie park. Het is modern opgezet en met veel te hoge huur prijzen word het aangeboden. We vinden de huisjes niet eens mooi en het past naar ons idee niet eens in deze omgeving. Kaliber gezien en gezien worden. We lagen er gisteren al en Martijn probeerde me al die tijd al voor te bereiden om daar te gaan eten. Hij heeft al 4 x de menu kaart voorgelezen die op internet staat, houd alles in de gaten wat er op het terras gebeurd, wat hij me dan ook steeds verteld. Ze hebben er carpaccio, (smelt) ze hebben er wifi (smelt, moet toch ergens mijn blog publiceren). Wat dacht je van gamba,s (smelt) of van rosé gebakken biefstuk (smelt). Oké, nee, dag 1 kook ik stug, mij vast houdend aan het budget, maar de volgende dag kan ik de carpaccio al bijna proeven. Help, daar gaat mijn budget. We belanden de volgende dag inderdaad op dat terras. Ja, we genieten van de warmte. Het waait weer eens enorm hard hier in Nederland. Terwijl de lucht strak blauw is waaien we uit onze verschoning. Hier op het terras is het achter het glas een enorme heerlijkheid. Uit de wind in de zon, en ook onze boot ligt nog eens zo voor de deur. Wat een luxe.

Wie geniet er dan niet. Ik heb WiFi en download wat teksten en foto,s om toch te kunnen publiceren. We bestellen een wijntje en alleen een voorgerecht om later een hoofdgerecht te bestelen.

Zo genieten we optimaal.

In het zonnetje eten we de overheerlijke carpaccio met truffel mayonaise. Hij smelt op onze tongen. We bestellen nog een wijntje en rekken de tijd om zo optimaal te genieten uit de wind van de zon.

Als de zon begint af te zwakken bestellen we een hoofd gerecht, die gaan we binnen verorberen. Als we eenmaal aan een tafel binnen zitten lijken we beland te zijn in een live toneel stuk. We liggen in een deuk als we ieder tafeltje bekijken met hun aparte tafelgenoten en we proberen ze te analyseren. Hier is het pas echt gezien en gezien worden.
Dames die proberen hun beste glimlach op te zetten, maar het gezicht beweegt niet mee. Dames die met hun man op pad zijn maar het lijkt alsof het hun vader is.
Iedereen doet of hij/zij in een geanimeerd gesprek is met z’n tafelgenoot, maar ondertussen hun nekken verrekken om iedereen om hun heen aan andere tafels in de gaten te houden. Armen die in de meest rare poses worden gedraaid om dat ding om de pols zo duidelijk mogelijk te laten zien. Ogen die alle kanten op schieten om maar een belangrijk persoon te spotten om daar vervolgens een veel te hard gesprek mee te voeren zodat de omringende tafels het gesprek kunnen mee luisteren. Voor ons is het net iets te opzichtig en doorzichtig.
Eigenlijk is het zielig, maar wij vermaken ons er prima door. Zo voorspellen we steeds; Let op: Die gaat zo die aanspreken en gaat dit of dat doen. Wat denk je? Jawel, goed voorspelt. Na het hoofd gerecht bestellen we een digestief, ja zo heet dat hier. Als we de rekening vragen en betalen doet dat even heel pijn in de portemonnee. Tja, ons budget ligt een heel stuk lager dan van de gemiddelde bezoeker hier. Toch hebben we ons enorm vermaakt in dit levende live toneelstuk. Met pijn in onze portemonnee lopen we naar de boot terug. Een week rantsoen, maar.....eigen schuld.

Op de boot aangekomen trekt de lucht van blauw naar zwart, er klinkt zelfs al onweer in de verte. We besluiten nog even buiten te blijven en lekker onder onze overkapping te gaan zitten, want onweer vinden we mooi om naar te lijken. Martijn schenkt wat te drinken voor ons in. We nestelen ons in de kuip op de kussens om in relaxed stand te genieten van het onweer. Voor de zekerheid vraag ik Martijn: Heb je de dakluiken dicht gedaan? Ja die zijn dicht. Gelukkig want er komt ook regen onze kant op. Het is al pikkedonker buiten, dus we besluiten de olielamp aan te steken want van slapen komt toch nog niets met die harde klappen en de stortende regen. Tevens is het wel een mooi gezicht en dat willen we niet missen.
In een minuut loopt er al een soort riviertje over het gangboord. Zo hard regent het. Na een half uurtje gaat Martijn nog iets inschenken en hoor binnen een verbaasde: Het bed is nat!
Ohh, vraag ik. Nat of NAT NAT? Uhm...het laatste. Neeeeee!! Het luik was helemaal niet dicht, die stond dus nog wagenwijd open. Gelukkig had ik het dekbed aan de zijkant gelegd, maar hoes laken, molton, en 2 extra dekbedden die we gebruiken om het matras wat te verzachten druipen van het water, zelf het matras is nat. Je kan ze zo uit wringen. Wat oliedom.

Maar wat nu? Achter in de boot kunnen we niet slapen. Dat is nog een bouwval, de banken binnen zijn niet alleen te smal, maar ook te kort. De bedden die we nog over hebben, hebben geen van allen een matras meer. Die hebben we allemaal al weg gegooid. Na even te hebben gebrainstormd, kunnen we proberen de kajuit tafel naar beneden te doen en de kussen van buiten als matras te gebruiken.

Tafel naar beneden

Kussens erop

    

Gelukkig was nog 1 dekbed droog, en had ik net 2 dagen daarvoor de andere onderlakens op de hand gewassen. Na een kwartier hebben we een mega riant bed, en met een big smile zijn we eigenlijk super blij met dit fijne bed.

Ons brede, toen nog super bed.

  

Zo groot en zo ruim. Wat we dan nog niet weten is dat we de volgende ochtend wakker worden alsof we op een strijkplank hebben geslapen. Allebei in de kreukels (het strijkijzer zat er niet bij) en besluiten we daar zo snel mogelijk weg te willen. Ik ruim onze strijkplanken bed op en Martijn vult diesel bij om naar de overkant te kunnen varen. Er staat geen zuchtje wind, dus moeten we motoren. Als alles klaar is en ik de natte was nog eens goed heb uitgehangen,

 dekens voor en 2 achter.

willen we de motor starten. We draaien de sleutel om maar de motor wil niet starten. Dat is niets voor onze motor want die start tot nu toe altijd gelijk als we dat willen. Verbaasd kijken we elkaar aan en gaan op onderzoek uit. Na alle mogelijke dingen, en andere mogelijkheden te hebben gecheckt nemen we uiteindelijk een monster van de diesel. Een beetje diesel aftappen van de dag tank en pipetje erin met een water detector. Veranderd de kleur dan zit er water in. Als we wat aftappen kijkt Martijn verbaasd naar zijn bakje waar hij een beetje in heeft afgetapt. Dit blijkt geen diesel te zijn maar puur water. Niet te geloven.
Romme (collega van Martijn) had ons jerrycans met diesel gebracht en de jerrycans heeft hij eerst omgespoeld. Daarna met een beetje diesel omgespoeld om vervolgens te vullen met de te gebruiken diesel. Alleen deze laatste jerrycan zat dus vol met water, geen druppeltje diesel te bekennen. Terwijl Martijn altijd eerst een monster neemt van de diesel, heeft hij nu zoiets van, ze waren allemaal goed dus waarom deze laatste dan niet? En we wilde ook nog eens snel weg. Pfff, nu moeten alle filters van de motor eraf en worden vervangen. De gehele dagtank van 70 liter moet worden afgetapt, en nog nieuwe diesel erin. De auto staat op Springersdiep, daar staat gelukkig nog een jerrycan diesel van 60 liter in. Die heeft Martijn zelf gehaald dus die is zeker goed. Ik besluit om vast de auto te gaan halen. Een wandeling van een half uur en Martijn gaat de filters eraf halen, de dagtank aftappen, en alles reinigen. Na 3 kwartier sta ik op de parkeerplaats van het park, en bel Martijn die met het steekwagentje (wat op ons dek staat vast gebonden) komt om de 60 liter diesel op te halen, die we vervolgens over het hele park heen moeten vervoeren. (Daar is het steekwagentje voor, Jan van SV Broodnodig) Een paar weken geleden maakte Jan daar een grapje over. Ik uitte mijn verbazing over wat mensen allemaal aan boord sleepte om vervolgens hun hele dek en kuip vol stouwde met verzamelde rommel. Van kapotte fietsen tot oud ijzer. 

Jan maakte de zeer gevatte grappige opmerking: Dat begint vaak met een steekwagen op je te dek vast te zetten. Nu zijn we erg blij mee met onze steekwagen. Als straks de hoofdtank weer operationeel is hebben we die niet meer nodig, maar nu hebben we hem al heel vaak gebruikt. Als alles schoon is en brandstof weer gevuld is het al aan het einde van de middag. We besluiten toch nog een nachtje te blijven liggen. Moe van de slechte nacht ervoor en na de hele middag op z'n kop sleutelen, besluiten we dat we genoeg gestraft zijn voor onze onoplettendheid. Als we ons bed weer hebben opgemaakt met weer droge dekens, gaan we lui in de kuip liggen met een boek, Toch maar even mijn Blog "discipline of nonchalant" zelf ook maar weer eens terug lezen. Weer een leer momentje!