Bikini meisje in de sneeuw

Bikini meisje in de sneeuw.



Na een 2 daagse reis, komen we laat in de avond aan op onze bestemming.

Naomi die ons van het vliegveld heeft opgehaald rijd ons in 2,5 uur naar de uiteindelijke bestemming Le Menuires in het dorpje Reberty village. Omdat ons chalet nog totaal leeg staat, logeren we bij onze buren die chalet in de wolken hosten. Het is inmiddels 11 uur, onze buren liggen al op bed, maar er staat een wijntje voor ons klaar en ook onze bedden zijn opgemaakt. Om 8 uur staat er ontbijt voor ons klaar en maken we kennis met Sarah en Werner onze buren voor de komende maanden. Gelukkig is er direct een click en blijken we veel overeenkomsten te hebben. Zij toeren al 8 jaar door de wereld, hebben een camping in Australië beheerd en rijden nu met een camper door Europa. Ze komen nu net uit Spanje gereden en met dezelfde reden als wij, de kou en nattigheid besloten een chalet te gaan beheren. Toevalligheden bestaan niet meer, het moet zo zijn, en we zijn blij met onze buren. Die dag gaan we gelijk aan de slag. Eerst maken we ons eigen slaap verblijf in orde. Het chalet is erg vies, en we kunnen dan ook direct de mouwen uitsteken. Het chalet is erg groot, heeft 7 slaapkamers, 7 badkamers, 8 toiletten, bied slaapplek aan 19 personen en wij 2. Het chalet is totaal leeg gehaald door de vorige beheerders en dit jaar is het voor het eerst dat Wens chalet dit chalet Le Chamois, wat gemzen of te wel berggeiten betekent, beheerd. Er moet bij ons even een schakel omgezet worden, we douchen elke dag, er kan zelfs een bad genomen worden, wat we dus ook uitgebreid doen inclusief de bad hapjes. We kunnen online bij de groothandel bestellen en dat word keurig voor de deur geleverd. Wat een luxe, niets meer sjouwen, en de keuze is enorm. We hebben al een menu in elkaar gedraaid, we krijgen 3 menu’s van Wens en 3 mogen we er zelf uitzoeken. Dit om continuïteit te waarborgen in de verschillende chalets. Over een week hebben we onze eerste gasten 17 personen, en het word nog een opgave om te bepalen hoeveel je nodig hebt voor zo’n groep. We zitten ook nog eens in onze zuinigheidsmodes, niet te veel, maar ook niet te weinig. We zijn bijna een halve dag bezig om onze eerste bestelling te plaatsen. Niet alles is te leveren wat we hadden bedacht in onze menu’s maar ook van de prijzen schrikken we ons lam. We hebben ons aan een budget te houden, dus worden de menu’s een beetje aangepast aan het aanbod van Frankrijk. Na 4 dagen buffelen zijn de kamers gebruiksklaar, de kerstsfeer in huis gebracht,

de eerste bestelling binnen gekomen, waar we direct van leren dat wat je besteld niet alles van binnen komt. We moeten reserves gaan inslaan voor het geval dat. Nu alles klaar is kunnen we het dorpje eens verkennen.

Nou ja dorp, het is erg klein, 2 restaurannetjes (feiko’s benaming die we hebben overgenomen) en een klein supermarktje. Als we met de gratis bus naar beneden gaan is er een iets groter dorp. Eerlijk ik kan nog niet warm lopen van die sneeuw, ik heb het koud en alle lagen kleding kan ik nog niet aan wennen. Sokken, lange broek, truien, thermo’tje, al die dingen aan mijn lijf, ik moet er aan wennen. Vanaf ons balkon die direct uitkijkt op de piste kan ik in het zonnetje de skiërs voorbij zien komen, en kan alleen maar denken WAAROM? De lift in, uit en weer in. De eerste week valt er nog veel sneeuw, wat de wegen onbegaanbaar maken.

Een wandelingetje is eigenlijk alleen maar glibberen en bibberen. Nee de ski koorts is bij mij verre te zoeken. Ik ben blij als dadelijk de eerste groep komt, en ik lekker warm in het chalet kan gaan koken. We ondernemen veel met de buren, dat is gezellig en maakt het verblijf aangenaam.

Inmiddels zitten we hier al weer 5 weken, niet dat we dat door hebben, niet alleen de skiërs vliegen hier voorbij, ook de tijd. Onze eerste groep is zo ontzettend leuk, een familie die na 5 jaar voor het eerst weer samen is, ze wonen verdeeld over de wereld en zijn nu allemaal bij elkaar. Oma ziet voor het eerst in het echt haar klein kind. Ze betrekken ons overal bij, en willen zelfs dat we met ze mee eten. Vanaf de derde dag besluiten we met het hoofd gerecht mee te eten, omdat we anders niet uitkomen met de bereidingen. We krijgen zelfs een kerst cadeau, de cadeaus staan uitgestald in de woonkamer, (ik heb nog nooit zoveel cadeaus bij elkaar gezien)

De kinderen zijn door het dolle heen, als alle cadeaus zijn uitgepakt vermaken de kinderen zich met een aardappel die ze naar elkaar over gooien? We liggen allemaal in een deuk, zoveel cadeaus gehad en ze spelen met een AARDAPPEL! Bij het afscheid krijgen we een immense tip waar we stil van worden. We hebben mooie herinneringen gemaakt. De tweede groep is totaal het tegenovergestelde. Niets is goed, we lopen de voeten stuk om het maar enigszins naar hun zin te maken. Hoe harder we lopen hoe meer we voor het karretje worden gespannen om dingen te regelen. Na 3 dagen al lopen we op ons tandvlees, en maakt het volgens ons niet uit wat we doen het is toch niet goed. Gelukkig hebben we midden in de week een dag vrij, en kunnen we op oudejaars avond het vuurwerk met z’n allen bekijken en een dagje uitrusten.

We maken de week keurig af en gelukkig kunnen we ons stoom kwijt bij de buren. Vorige week hadden zij geen fijne groep en stoomde ze bij ons even uit. Wij hebben een aparte woonkamer op de begane grond, nou ja woonkamer een leeg hok met een versleten bank. Waar we ons tussen de middag en na het avond eten kunnen terug trekken. Onder tussen hebben we het er al aardig gezellig gemaakt. Gevonden kistjes aan de muur getimmerd, wat decoratie van her en der. Net als op de boot komen mensen altijd bij ons buurten en hier is het weer niet anders, we laten dan ook iedereen die wilt langs komen wat leuks mee nemen voor aan de muur. Zo is het inmiddels omgedoopt tot wijn hok, en kunnen we hier lekker bijkletsen over de dag.

We hebben een week van 5 gasten, 2 verschillende families want dat kan ook, losse kamers boeken. Gelukkig ook weer hele fijne mensen, die de hele dag skiën. Ook weer nieuw voor ons want met de families met kinderen is er altijd wel iemand thuis, nu kunnen we luieren boven in de woonkamer bij de openhaard. De families gaan tevreden weg en laten een mooie tip achter.


De komende 1,5 week hebben we vrij, en slapen een gat in de dag, badderen, nemen een sauna, gaan in de jacuzzi.

We  halen onze seizoen passen (bijna €1000 p.p die we aan het eind van het seizoen terug krijgen)en gaan op pad met de buren.Werner zijn ouders zijn een paar dagen overgekomen en we ontdekken de ski pistes. Voor het eerst in mijn leven stap ik in een ski lift, het fijne bij deze liften is dat je ook weer naar beneden kan zonder te hoeven skiën. Na 14 liften zitten we in een andere vallei en ontdekken meer van het gebied.  We hebben een enorm leuke dag met z’n 6en, eten een hamburger van €8, wat echt goedkoop is hier en drinken een biertje van €9. Alles is hier wel belachelijk duur, maar dat schijnt onlosmakelijk verbonden te zijn met skiën. Het sneeuwt ook al zeker 2 weken niet en elke nacht worden de pistes opgespoten met sneeuw, de piste wagens maken de 600 kilometer pistes ski klaar. Alles voor het skiën. Moesten ze bij zon vakanties ook eens doen, dagje geen zon hangen we een reserve zonnetje op.

Inmiddels zijn ook onze ski spullen opgehaald, die mogen we gedurende het seizoen gratis gebruiken. De voordelen van Staf zijn. De ski broeken, sokken, handschoenen zijn besteld, dus staat er haast niets meer in de weg om het bikini meisje de piste op te jagen. Nu nog ergens moed en een zakje zin tevoorschijn zien te halen.

Het roer gaat om

Het roer gaat om.

Nu we in Griekenland zijn aangekomen en een paar baaitjes hebben gehad, zijn we in Corfu stad. Een heerlijke rustige baai waar we goed beschermt liggen, als de wind maar de goede kant op waait anders ruik je de enorme stank van het riool wat hier de zee in wordt gepompt.

In deze stad hebben we alles, een Lidl, wasserij, Mac Donalds, gyros voor maar €1,00, vele winkels, vliegveld op 10 minuten lopen. We leven ons dan ook uit. Annet belt of ze nog een paar daagjes mag komen, en boekt 1 van de laatste vluchten hier naar toe. Na 26 oktober word er niet meer gevlogen.

We hebben gezellige dagen, varen naar mooie anker plekken,

wandelen en kletsen wat af. Bezoeken een klein dorpje op Paxos, waar we aan de kade mogen liggen voor niets. Er is zelfs water en stroom, Whoehoe. Gaan uit eten,

en helemaal op getopt weer terug naar Corfu waar Annet weer afstapt na heerlijke dagen. Nu moeten we toch echt eens aan de kuip gaan beginnen. Dat stellen we nu al 1,5 jaar uit. We halen heel veel boodschappen, om weken door te komen, we hebben een baaitje gevonden waar niets is. Er lopen een paar koeien, en af en toe een visser. Als we inkopen doen en ik aan een Engels man die hier woont vraagt of hij een lokale taxi voor ons wilt bellen, om onze 2 volle karren boodschappen thuis te brengen, bied hij zich spontaan aan om ons te brengen. Ze zeggen ook dat het Griekse volk vriendelijk en behulpzaam is, dat blijkt ook de volgende dag, als we een man spreken die net als vele Grieken hier elke dag komen zwemmen. (ja in dat water) We vragen hem of er een vul station is voor onze gas flessen. We hebben er 2 leeg en de derde is halverwege. Hij bied ook spontaan aan om Martijn er heen te brengen op de scooter. Met in elke hand een fles crossen ze zonder helm door de stad, de flessen zijn 3 dagen later keurig gevuld. Omdat de flessen nu wel erg zwaar zijn besluiten we een auto te huren, 1 dag €55 3 dagen €60.

De keus is dan niet erg moeilijk en gewapend met het boekje over Corfu gaan we gelijk het eiland verkennen.

Dat het laatste vliegtuig weg is, is goed te zien. Winkels, restaurants en hotels, alles is dicht getimmerd voor de winter. Alleen kleine lokale winkeltjes en barretjes zijn open. Heerlijk zo in de rust rond rijden. We bezoeken het Sisi huis,

en met een apparaat, krijgen we het hele verhaal van Sisi te horen. Het maakt op mij indruk, het was een bijzondere vrouw. We gaan wat stranden af, en voor het eerst hebben we weer echt zand onder de voeten. Dan word het echt tijd om te verkassen en aan het werk te gaan. We moeten ons zelf nog even een schop onder de kont geven, maar dan gaan we toch aan het werk. De gehele kuip word leeg gehaald, apparatuur losgekoppeld, banken en vlonders eruit gehaald. Dan zijn we klaar om eens veel herrie te gaan maken met de naalden hamer.

Veel geluk hebben we niet van de drie weken dat we hier liggen kunnen we 6 dagen buiten aan de gang. Het regent constant, of het waait heel hard. De 50 knopen wind worden aan getikt. Gelukkig blijven we met 70 meter ketting liggen, soms gaat de boot zo schuin dat zitten niet mogelijk is. We waren het even vergeten hoe het ook alweer was met storm, maar nu weten we het weer.

Na 3 weken besluiten we richting Prevesa te varen, daar liggen Lee en Agnieszka die gaan werken in Frankrijk in een Chalet. We willen nog even gedag zeggen, voordat ze vertrekken. We gaan eerst weer richting Paxos, als we daar aan komen is de gehele kade verdwenen. Alles staat onder water. Dan maar voor anker, het heeft zoveel geregend dat alles is onder gelopen.

Als we door het dorpje lopen, zijn we ineens een bezienswaardigheid. In deze periode van het jaar hebben ze nooit toeristen, en iedereen wilt dan ook weten wat ons bezield om hier te liggen. Na 3 dagen gaan we weer door en belanden in een baai waar ook alles is uitgestorven, om de volgende dag in Prevesa terecht te komen. We ontmoeten Lee en Agnieszka, en vrienden van hun. We gaan een hapje eten bij wat hun de griekse Mac Donalds noemen. Voor €5,50 heb je een gyros schotel, of hele kip, of wraps. Het is zo veel eten dat we er 3 dagen van kunnen eten. Later halen we nog maar 1 maaltijd en eten er samen 2 keer van. Daar kan je niet voor koken. De kuip staat 3 keer in de 2 componenten, en 2 keer in de verf. Wat een verbetering.

We praten nog over het chalet runnen, en met weer veel regen en wind, lijkt het ons toch beter er ook eens naar te kijken. We zijn het zo zat om constant wacht te houden, en in een nat klam bed te stappen. Na wat googelen komen we bij Wens chalet uit. We vermoeden dat we een beetje laat zijn maar schrijven toch een brief op vrijdag, op maandag hebben we een skype sollicitatie, en over 2 weken kunnen we beginnen. Dat worden 2 drukke weken, regelen dat de boot uit het water kan,   

besluiten gelijk de romp te laten zand stralen en zelf gooien we er nog 2 lagen 2 componenten op.

Ruimen de boot aan kant, alles moet winter klaar gemaakt worden, en dan op 11 December vertrekken we met 2 handbagage koffers richting Athene.

Vandaar uit vliegen we naar Geneve waar een toekomstige collega ons ophaalt en naar ons Chalet brengt. De reis duurt 51 uur, maar we gaan 4,5 maand een ander avontuur aan.

Kroatie HOT or NOT

Kroatië HOT or NOT

Het heeft even geduurd voor ik dit blog kon schrijven, gewoon weg omdat ik er even geen raad mee wist. Het moest een mijlpaal worden van onze reis. Zo heb ik er naar uitgekeken hier weer terug te komen. Met dierbare herinneringen en belevenissen. Misschien moet je soms herinneringen, herinneringen laten.

Kroatië is een mooi land, maar ik denk dat het mooier is rijdend met auto of camper dan de wateren bezeilen. We hebben best mooie plekken gezien, vooral de bergen waar ineens uit het niets een jaren 70 stijl dorpje uit verrijst. Heerlijk die kneuterigheid, niets moderns aan. Het werkt ook nog, de mensen zijn vriendelijk en behulpzaam, de saamhorigheid is hart verwarmend in die mini dorpjes. Dan te bedenken dat ze afhankelijk zijn van een boot om naar het vaste land te gaan om hun levensbehoefte binnen te halen. Vaak telt een dorpje krap 100 bewoners en uiteraard kent iedereen elkaar. Als je er dan als buitenstaander aan wal gaat ben je een bezienswaardigheid. Boodschappen zijn er schaars en als we dan ergens brood kunnen kopen zijn we al blij. We willen ook niet de voorraad van de bewoners plunderen. Meestal halen we boodschappen in een grote stad, en kunnen we ruim uitzingen met de voorraad, maar vers brood is altijd lekker.

We hebben ook een hoop visite mogen ontvangen, maar of dat perse hier moest? Het maakt werkelijk niet uit waar je familie en vrienden ontmoet, het is altijd gezellig waar je ook bent.  Het kost ons € 20. Dan moeten we naar het gerechtshof om daar een apostil te halen dat de Notaris voldoet aan de eisen om dit te mogen doen. We worden vriendelijk binnen gelaten ook al zat de werktijd er al op. We moeten betalen in zegels, dus gaat Martijn de straat op en in een kiosk kan hij voor € 7 postzegels kopen en daarmee hebben we onze stempels betaald. Eerst denken we nog dat die zegels op het document worden geplakt, maar nee ze worden in een la gestopt en de betaling is rond. Ze mogen geen contant geld aannemen. Dat is voor ons weer een nieuwe ervaring. We besluiten in Pula nog een hele andere kant te bezoeken die enkel te bereiken is met de dinghy en ontdekken een oud militair terrein met vervallen huizen in diverse stijlen.  maar het was zeker de moeite waard om doorheen te lopen.

Het is inmiddels erg vervallen en zwervers hebben het zich toegeëigend,

Toch moeten we verder, de tijd dringt. We vonden de tijdsdruk ook erg storend, op de 26

Of je nu in een hutje op de hei zit of hier in Kroatië, voor de gezelligheid maakt het niets uit op welke plek je bent. Als de visite weg is, gaan we een wasserij opzoeken, er zijn veel lakens handdoeken en kleding te wassen. De boot hangt vol met wasgoed. Ook regelen we de machtiging van ons bijna aangeschafte appartement, zo hoeven we niet naar Nederland en is de notaris gemachtigd om voor ons te tekenen. Het is een aparte belevenis, eerst naar een Notaris hier in Pula, die zorgt voor de papieren en kijkt toe hoe we onze handtekeningen zetten en met een stempel word verklaart dat onze handtekeningen echt zijn.

27^ste September moeten we de land grens verlaten, aangezien er of geen wind is of extreem veel is dat nogal een uitdaging. We motoren dan ook zo’n 600 liter diesel op en dat boven op de €537 vaar tax beginnen we toch lichtelijk te zweten als we de bank rekening drastisch zien slinken. Het erge is dat we dat geld het zeker niet waard vinden om hier rond te mogen drijven. Dus zijn we teleurgesteld. Ook vinden we het noorden veel mooier dan het zuiden, maar met nog maar 2 weken voor de boeg, moet het gas erop om op tijd het land uit te zijn. Wel een voordeel is dat het erg rustig is om rond te varen, overal plek genoeg om te ankeren. Als je tenminste een gratis anker plek hebt gevonden. Hier hebben ze bedacht dat als je bij een aantrekkelijke plek je anker uit wilt gooien zo €40 van je af word getroggeld, ja je leest het goed op je eigen anker liggen in een baai kost vaak geld. Daarom is het hier al een stuk rustiger dan jaren geleden, mensen willen niet die hoge tax betalen, om wat eilanden te bezoeken.

Ze zijn net zo mooi als Spanje, Italië, Sicilië, maar dan gratis. Dat voelt toch een stuk relaxter en een stuk meer welkom. We bezoeken nog wat anker baaitjes, liggen voor een klooster waar de monniken nog rond lopen.

en de temperatuur begint al aardig te dalen. Sávonds moet de broek en trui alweer aan. Gadver dat zijn we al een paar maanden niet gewent. We bezoeken nog Dubrovnik, maar aan wal gaan is geen optie, te veel golven en heel veel bootjes verkeer.

Het is soms file varen, als we de menigte op de kant zien sjokken zijn we er niet heel rauwig om dat we niet aan wal gaan. Wat een gekrioel. We varen door naar het laatste plaatsje waar we ons ook uit kunnen klaren. Ook weer een geregel, Eerst naar de haven meester want die sluit om 15:00 en we willen om 20:00 gaan varen, omdat er dan goede wind staat richting Italië. We willen via Italië om Albanië te omzeilen en deze oversteek is de kortste. Tevens kunnen we er GRATIS in de haven liggen.

Daar zijn we wel weer even aan toe, wat geld in de portemonnee houden. De havenmeester kan ons niet uitschrijven want we moeten eerst naar de douane om toestemming te vragen of zij ons eerst mag uitschrijven terwijl we nog een paar uur blijven. Want uitschrijven is direct vertrekken. Grrrr weer dat gezeur. We lopen naar de andere kant van de stad, en vragen of we mogen uitschrijven en nog een paar uur wachten voordat we vertrekken. Nou eigenlijk niet, en we moeten ook met de boot hier aan de steiger liggen. Ze willen ons zien. Na veel heen en weer gesteggel, mogen we uitschrijven bij de haven meester, en net voor vertrek hier met de boot komen om hier uit te klaren. Tja het gaat allemaal niet gemakkelijk. We schrijven uit bij de haven meester en aan het einde van de middag varen we naar de steiger van de douane. We meren af en een man wil perse mijn lijnen aan pakken, ik wil dat niet want 2 lijnen aanpakken betekend € 13 betalen. Ik werp zelf mijn lijnen wel naar de kant, die geldklopperij ben ik hier zo zat. De man teleurgesteld maar al gauw heeft hij bij de volgende 3 boten al hun geld afgetroggeld. Die moet stinkend rijk worden zo een zomer werken. We worden zo uitgeklaard en er is niet eens gekeken naar de boot, we hadden dus zo uit kunnen klaren.  Nu gaan we Kroatië verlaten en via Italië naar Corfu, wat we verder gaan doen is ook niet echt zeker, in Griekenland vragen ze ook zeil tax. Ben je 12 meter betaal je € 35 ben je 16 meter dan is het 4x zoveel, we betalen €148 per maand. Nu is Griekenland heel mooi, maar de verhouding is wel erg extreem. We dachten eerst Turkije, maar met de huidige ontwikkelingen lijkt het ons niet geheel verstandig daar heen te gaan. We moeten ook echt drastisch onderhoud gaan plegen aan het dek, de kuip en ik wil nog wat kasten binnen. We zijn nog even lost, wat ons plan gaat worden. Inmiddels liggen we in Corfu stad

een prima anker plek om Martijn zijn verjaardag te vieren en onze stempels te halen voor de zeil tax.  Verder hebben we geen plan. Wel weten we dat we Lee en Agnieszka weer gaan ontmoeten die al 2 maanden op ons wachten, en dat Annet heel stoer een ticket heeft geboekt en in haar eentje hier heen komt vliegen. De wereld is open en onze agenda ook.

Visite met een bijzondere missie

 Visite met een bijzondere missie.

Annet, een vriendin uit Heeze die ik 20 jaar niet meer heb gezien, komt met haar man onze kant opgevlogen. Ze komen 3,5 dagen aan boord. We hebben elkaar 1 middag gezien een week voor ons vertrek zo’n 14 maanden geleden. Annet nog even op onze vertrek dag toen ze samen met haar jongste zoon Martijn naar ons toe is gezeild vanuit Lith.

Nu komen ze met het vliegtuig naar Pula en nog een kwartier rijden met de ubertaxi (taxi die gereden word door particulieren) naar ons toe. Normaal halen we met de gasten samen boodschappen, kunnen ze zelf uitzoeken wat ze lekker vinden, maar nu ze er zo kort zijn doen we dat zelf alvast, want kost toch een paar uur. Zonde van de tijd die we dan samen kunnen door brengen. Martijn haalt ze op met de dinghy en stappen rond 21:30 aan boord.

Ze hebben nog wat spulletjes meegenomen vanuit Nederland die we hier niet kunnen kopen. Niet omdat het moet, maar omdat het kan. Tomatenpuree en dropjes. Jammie. Als ze aan boord zijn gaat alles gewoon vanzelf, alsof er geen jaren tussen hebben gezeten. We pakken de draad gewoon op en ze voelen zich gelukkig op hun gemak en keuvelen lekker met ons mee. Wie het eerst wakker is zet koffie en we koken met elkaar en hebben net als vroeger weer fijne en goede gesprekken. Wandelen door het kleine plaatsje Medulin en drinken op een terrasje midden in de dorpskern gezellig wat. Ankeren in een baai iets verder op en er kan gezwommen worden.

Bij de douches op het strand wordt nog gepoedeld, en Patrick helpt Martijn met wat water scoren. Volgens Martijn een goede hulp, hij zet de flessen precies zo neer dat Martijn gemakkelijk kan water tappen. Zo hebben we weer in een mum van tijd 80 liter erbij. Niet dat het grote water verspillers zijn, maar met 4 personen gaat het 3 keer zo hard. Nu zijn wij wel erg extreem zuinig met water, omdat je nooit weet waar en of je aan water kan komen. Dat is omdat we nooit een haven aan doen. Daar kan gemakkelijk water getapt worden. Om nu een haven in te gaan voor minimaal 100€ per nacht word het duur water. Dus proberen we water te tappen daar waar de gelegenheid zich voordoet.

Het gaat allemaal vanzelf zo met z’n allen aan boord, wandelen wat en wil je lekker luieren ook goed. Zo zijn de 3,5 dag zomaar ineens voorbij. De laatste dag zijn we blij dat we met wat hapjes en een glas bubbels kunnen en mogen proosten op hun 24 jarige trouwdag.

Voelt speciaal omdat ik er op hun trouwdag zelf ook bij was. Mooie afsluiter van een paar mooie waardevolle dagen. Tot de volgende zullen wij zeggen.

Nog een week wachten en dan komt mijn broer en Evelien aan boord voor een paar daagjes en een dag later mijn moeder voor een week. Dit gaan ook weer bijzondere dagen worden, niet alleen omdat we met de familie samen zijn maar ook dat de urn met onze vaders as wordt uitgestrooid op zee bij Porec. Hij rijd met mijn broer mee in de auto, de rit die hij zelf jaren achter een gereden heeft. Vertoefd ook nog een paar dagen aan boord, dat wat hij altijd graag deed, zeilen. Als mijn broer sávonds aan boord stapt heeft hij Martijn zijn lievelingseten bij zich, en met een big smile wordt de mega hamburger van Mcdonalds verorberd^de

. Moeders land om 9;00 en mijn broer haalt haar op van het vliegveld en zo zijn we compleet. Uit de auto komen nog onze spullen die we een beetje missen vanuit Nederland. 5 Flessen ketjap, 3 potten pindakaas voor sate saus, soep parels, poedermelk, stroopwafels, drop, en hard frituurvet, en ook onze 2 set duikspullen. Dan gaan we anker op om richting Porec te gaan. Ankeren onderweg in baaitjes,

waar ik jullie de namen van zal besparen, er worden hier voor plaatsen meer klinkers gebruikt dat het niet uit te spreken is. Nu kunnen we helaas erg weinig zeilen, de weinige wind die er is, is tegen. Varen langs Rovinj, een erg schattig dorpje.

We motor zeilen en komen na 2 dagen aan in Porec. We ankeren voor de camping van Buela Uvala daar waar we meerder jaren op de camping hebben gestaan. Met erg mooie herinneringen aan onze vakanties met een grote vrienden groep. Met Patrick en Annet hebben we al vele herinneringen opgehaald, nu dus ook met de familie. De camping is niet meer te herkennen, we vinden wel de diverse plekken waar we ongeveer gestaan hebben. Toen was het een heerlijke open camping met bomen en niet echt gestructureerd vaste plekken. Vond je een mooie plek dan zette je tent of caravan er neer. Nu ziet het er in mijn ogen ongezellig uit. Alles in kaars rechte vierkanten en de camping is echt 4 keer zo groot geworden, het lijkt wel een dorp. Niets idyllisch meer aan. Toch leuk om weer eens te hebben gezien. De volgende dag wilde we eigenlijk nog even de camping op sneaken om een douche te scoren, maar er komt onaangename deining binnen en word een deel van de bemanning een beetje akelig. Dus gaan we anker op en varen we naar buiten de zee op. Richting het dorpje Porec, waar we in de haven gratis een mooring mogen pakken om te gaan lunchen. Zoveel vriendelijkheid verbaasd ons, en we gaan met de dinghy de kant op

om door Porec te wandelen, en ook weer soms herkenning vinden. Martijn en Evelien trakteren op een lunch waar we een vlees schotel eten met Civapcici, die moeten we toch weer geproefd hebben. Ja hoor, de herkenning is er weer. Terug aan boord bedanken we de haven voor hun gastvrijheid en gaan weer op pad. Op volle zee nog net voor de camping Buela Uvala gaan we het as uitstrooien van onze vader en man. Het wordt nog een aardig klusje, want hij laat zich niet zo gemakkelijk uit de urn los schudden. Gelukkig is het voor ons niet een heel beladen gebeurtenis, zoals mijn broer heel mooi vertelde, de ziel is er al uit en dit is alleen nog het as van zijn lichaam. Het was zijn wens om uitgestrooid te worden en wij vinden dit een mooie plek, het land waar hij graag kwam en we mooie herinneringen aan hebben. Om het as te verstrooien moeten we het letterlijk uit de pot lepelen, na zeven jaar is hij erg hardnekkig vast komen te zitten. Het was fijn om dit met zijn allen te kunnen doen, op de boot in een land waar we graag kwamen.

We gaan weer richting Medulin waar de auto van Martijn staat en hij verder kan met zijn vakantie, en wij met moeders nog wat anker plekken gaan bezoeken. Bezoeken Pula,

en moeten dan weer na een fijne relaxte week afscheid nemen. Dat blijft altijd lastig, maar we nemen de mooie herinneringen mee.

Tweedehands spullen

Nu we in Kroatië zijn besluiten we dat we er een soort van vakantie van gaan maken. Nu hoor ik jullie al denken. VAKANTIE? Dat hebben jullie toch al elke dag. We doen het inderdaad rustiger aan, maar zijn toch elke dag bezig met onderhoud, boodschappen aan boord krijgen, wassen, varen, anker wachten houden met storm. Die storm kunnen we niet uit zetten helaas, en kunnen niet voorkomen dat we nu alweer 2 stormen over ons heen hebben gekregen van zeker 40 knopen.

Die ons altijd teistert in de nacht en onze nacht rust verstoord. De eerste storm komt zo onverwachts dat we in 3 seconde van 4 knopen wind naar 41 knopen wind totaal schuin worden geblazen dat ik van de bank rol en alles wat in de keuken staat nu bij de kaarten tafel verbijsterd op de grond ligt. De boot maakt een zwieper van 180 graden draaien. Ik kan alleen maar denken alsjeblieft anker graaf weer in de bodem en houd ons op ons plek. Met een ruk grijpt het anker vast, en opgelucht kan ik mijn ingehouden adem weer uitblazen. Toch zitten we allebei nog met natte oksels onafgebroken naar buiten te staren of we niet gaan krabben (verschuiven van plek). Naast ons schiet een boot van zijn anker en gaat er al stampend door de golven vandoor. Gelukkig blijven we liggen. Nu steken we altijd minimaal 30 meter ketting en is er meer ruimte is 40 meter zeker geen uitzondering. In de boeken staat bij wind 5 x de diepte van het water, al na een maand vertrek waren we er al achter dat 5x niet genoeg is in deze stormen. Dus gaat er al een jaar 7x minimaal uit. Bij alle lifeaboards (mensen die aan boord wonen) merken we dat ze dat ook doen. Ketting die in je boot ligt doet niets, dus eruit met die ketting. De volgende dag horen we dat er in een baai gezien 5 boten zijn los gerukt van hun mooring waar ze ook nog grof voor hebben betaald. en 3 daarvan op land zijn terecht gekomen. In Zadar ligt er een op de rotsen.

Daarom vertrouwen we de moorings niet, we hebben er al genoeg gezien die met beton blok en al er vandoor gingen.  Dus doen we het met ons anker en veel ketting. De 2^de storm gaat de hele nacht door, maar op 3 meter diepte 70 meter ketting, omdat er heel veel ruimte is zingen we hem uit. Nou ja wij zingen niet, maar onze verstaging des te harder. Dus buiten de wind om houden we vakantie. Geen klusjes, geen wasjes, de portemonnee gaat ietsje verder open (heeft toch al veel geld gekost om hier te mogen zeilen) en er komen familie en vrienden deze kant op. Martijn zijn broer ontmoeten we als eerste.

Hij komt met de camper deze kant op en heeft hem vol geladen met spullen die ik iets te enthousiast heb besteld bij het Harpje in Nederland. Het is een boot sloperij en verkoopt tweedehands spullen. Bij LO budget zeilen horen LO budget spullen. Op de website staat niet alles wat hij heeft, dus bel ik hem op en als ik een lijstje door mail dan gaat hij opzoek of het er is. Hij maakt overal foto’s van en wij kunnen zeggen wat we willen. Zo komt het dus dat de camper overladen is met 3 zeilen, fok, grootzeil en bezaan. 3 Lijnen van 40 meter, zwemtrap, anker bollen, rvs sluitingen, lijnstoppers, lijnrekkers maar ook op ali bestelde spullen, verrekijker, bilge pomp en nog losse spullen. Bram van het Harpje brengt zelfs alles met de auto naar Floris en dat allemaal voor niets. Super service, en wij zijn blij dat we betere lappen kunnen gaan gebruiken dan onze uitgezeilde lappen nu. Echt een aanrader om daar eens te gaan shoppen. Maar we hebben vakantie en alleen de fok maken we zeil klaar de rest komt later. Nu de camper is ontdaan van onze spullen, gaan we nog naar de Lidl. (Hoe kan het ook anders) Tot onze verbazing zit het hier vol met Lidl. Sommige ook nog op acceptabele loop afstand. Deze is een half uur lopen maar dat hoeft gelukkig alleen maar heen.

Terug stouwen we 3 volle karren weer in de camper en met de dinghy 5 x varen is de boot geheel weer op getopt. Dat scheelt de komende weken weer sjouwen met zware spullen. We gaan een hapje eten, kunnen uitgebreid douchen op de camping en liggen lui aan het zwembad.

Ja dit is vakantie. Martijn en Floris meubelen de buitenboord motor van Floris uit en in elkaar en dan komt er weer koelwater uit en kan hij ook met zijn bootje varen.

Na 3 dagen gaan ze weer verder trekken met de camper en wij gaan langzaam richting Pula waar mijn broer en moeder heen komen. We liggen in verlaten baaitjes,

want erg druk is het niet op het water. Had de havenmeester toch gelijk dat het toerisme af neemt. Er zijn dagen dat we niet eens hoeven te bedenken wat we aan trekken, luieren op het dek, eten, drinken, doen een dutje, zwemmen als het echt te heet word, struinen de baaien af, en zo komen we de dagen door. Zoeken de kleinste dorpjes op om voor anker te gaan,

dolfijnen heten ons welkom

en we zitten eerste rang bij een zwemwedstrijd waar het hele dorp voor uitloopt.(ong. 100 huizen)

Dan belt Annet, een vriendin uit Heeze, dat het erg slecht weer is in Nederland, of ze een paar dagen mogen komen. Gezellig, over 3 dagen zijn we vlakbij Pula en de airport dus kom maar op.