Vrouwen op zee!!

In gedachte maak ik al lijstjes. Ook een tic van mij denk ik. Ik maak werkelijk overal lijstjes van, boodschappen, wat voor klusjes er nog moeten worden gedaan, boodschappen lijstjes wat is in de aanbieding en wat kan ik er van maken, wie nog gebeld moet worden, financiën.. wat moet er nog betaald worden en wat houden we over of komen we tekort, in te pakken spullen voor de koffer als we op vakantie gaan, week menuutjes. Ik maak nog net geen lijstje van de lijstjes die ik heb.

Nu maak ik dus ook lijstjes voor de boot. Wat nemen hiervandaan al mee, wat kopen we onderweg. Wat moeten we nog regelen hier. De lijst word langer en langer. We hopen in boeken te lezen wat slim is en handig is, maar je leest er weinig tot niets over. Dus zullen we het zelf moeten ontdekken wat voor ons werkt. Ik denk dat dat één van de verschillen is tussen mannen en vrouwen of het ligt aan mij dat ik alles geregeld wil hebben. Ik hou zeker van verrassingen maar niet van onverwachte onaangename verassingen. Toch vind ik dat ook leuk maar ik wil een stap vooruit zijn.

De meeste boeken worden door mannen geschreven dus weinig vrouwen belevingen. Toch wagen steeds meer vrouwen zich ook op lange zeil trips. Denk maar aan Tania 18 jaar was ze geloof ik, solo zeilster of Laura Dekker, de jongste solo zeilster allertijden. De dames doen het op de olympisch niveau ook goed. Dan de dames die mee gaan met hun mannen op Wereld reis, of varen ze mee op vakanties met hun mannen mee. Hoe doen deze vrouwen dat? Hoe beleven ze dat.

Uiteraard is het voor een man minder leuk om te lezen hoe vrouwen het meemaken. Toch zijn er ook avontuurlijke vrouwen die stoere trips maken en dezelfde ontberingen moeten doorstaan als mannen. Sorry mannen, maar achter elke stoere succesvolle man staat een net, al dan niet, meer succes volle vrouw.

We zeilen, lopen de wacht, we sturen, navigeren, hijsen zeilen, ankeren, vissen, schilderen, koken, wassen en wat dan nog niet meer.  Maar we blijven vrouwen. We hebben net iets meer hormonen, hebben per maand een ongemakkelijke periode, denken ver vooruit (misschien in jullie ogen veel te veel) we plannen, berekenen de financiën en proviand, liggen nachten wakker (stel als er wat gebeurd wat doen we dan). Dit is voor mannen vaak niet te begrijpen. Mannen zijn meer van, we zien wel, en dan zien we wel dan wat te doen,  althans, zo is Martijn.

Toch willen wij vrouwen slagen in de ogen van de man. We zijn stoer genoeg om aan boord te stappen en met jullie mee te varen en we zijn mans genoeg om de oversteken te maken, we houden de wacht als jullie slapen, we houden net als jullie de navigatie in de gaten, we hijsen de zeilen, we kruipen over het dek als de wind over ons heen raast, we veranderen van koers als er een schip op ramkoers ligt en jij je welverdiende rust neemt na een dag zeilen. We koken voor jullie en doen de was.  

We doen het allemaal. Toch is er verschil……

 

Na die dagen, weken, maanden op zee….  als we dan een haven aan doen na weken zeilen, zijn we net zo blij dat we het hebben het gehaald als onze mannen. Uiteraard kunnen we na het ankeren niet wachten om vaste grond onder de voeten te voelen en onze aankomst te gaan het vieren op het vaste land. Toch wordt er van ons vrouwen wel iets extra’s verwacht denk ik. Wees eerlijk mannen…. denk na …… 6 weken op zee met je vrouwelijke partner. Dan eindelijk valt het anker en je wilt niets liever dan aan wal. Vaste grond onder de voeten. Hoe stoer zijn de mannen die met zware baarden, verwaaide haren de eerste de beste kroeg in duiken???? naar mijn idee  Woest aantrekkelijk… die mannen hebben iets gepresteerd en hebben land bereikt. Hoe woest aantrekkelijk zijn wij vrouwen die met die zelfde verwilderde haren, ongeschoren benen en in kleding die waarschijnlijk al een paar dagen gedragen is? Als wij zo in de kroeg belanden, zijn we dan net zo woest aantrekkelijk? Zijn we dan net zo stoer? Ik denk het waarschijnlijk niet. Of is mijn idee te veel op de media gericht?