Gevangen aan boord.
Sinds we Ibiza hebben bereikt, zijn de weergoden los
gebarsten. We liggen 3 dagen in een baai uit te rusten en bij te komen.
Dit zou
de jetset baai moeten zijn, maar we vinden hem alles behalve chic. Als we met
onze dinghy het strand een bezoek brengen is het enkel kiezel en stenen. Als we
de dinghy goed hebben vast gebonden aan een van de vele beschikbare stenen gaan
we deze meest geliefde Baai eens verder verkennen. Strandpaviljoens bijna
allemaal gesloten. Er is er nog 1 open. Het strand is stenen, en het onkruid
staat knie hoog. Op het parkeer terrein liggen hele bergen vuil, afval en
veel sloop auto´s
. Dat ene tentje dat
open is en er voor ons niet echt heel chic uitziet staan wel de meest dure
auto´s. Martijn kan even kwijlen bij de Ferrari ‘s, Maserati’s en andere auto´s.
Maar chic ziet het er niet uit. Op het
strand ligt een gestrand zeiljacht. De kiel afgebroken, een groot gapend gat in
de romp en happen uit de schroef. Van het anker los geschoten en op de klippen
gelopen. Het zal je maar gebeuren, het laat een diepe indruk op ons na, zeker
nu er storm word verspeld. We besluiten alvast naar Ibiza stad te zeilen, en
daar een baai op te zoeken en de storm af te wachten. We liggen er fijn. Nog
geen wind en besluiten gelijk de Vodafone winkel op te zoeken want we zijn al 4
dagen internet loos, ik word nog niet nerveus maar mijn wederhelft wel. We
lopen een uur naar de winkel, hij is dicht. Tuurlijk ook hier word Siësta
gehouden, dan maar door naar de Lidl die zit nog eens 10 minuten verder.
Boodschappen voor de komende dagen, dat het gaat stormen. Terug om 17:00 naar
de Vodafone. Nog steeds dicht! Ohhh het is zondag, ja dat heb je als je de
dagen niet meer bijhoud. Nog een dag zonder internet, het is niet anders.
Maandag gaat Martijn alleen naar de winkel, weer een uur lopen maar voor
internet had hij het hele eiland wel willen overlopen. Omdat de wind al aardig
is aangetrokken blijf ik het huis bewaken.
Met ons nieuwe anker hebben we
alleen nog maar met mooi weer gelegen en echt uitgeprobeerd nog niet. Dat
risico lopen we dus niet en hou ik anker wacht terwijl Martijn zijn geliefde
internet gaat scoren. Tevens gelijk nog wat boodschappen, want hij is toch in
de buurt. Na 2,5 uur is hij terug met internet en boodschappen. We gaan de
storm uitzingen. 5 dagen lang drijft de wind ons tot waanzin. Maar we houden en blijven liggen. We prijzen ons
anker helemaal de diepe grond in, want dat is wat je wilt tijdens het ankeren.
Je anker zo diep mogelijk in de grond. Tot we op zaterdag anker op gaan, we
willen naar San Antonio. Het is hier saai, en alles zo ver lopen hiervandaan.
Het schijnt daar iets meer te leven en gezien er nog meer storm aan komt,
lijken we daar ook goed beschermt te liggen. We gaan dus anker op en blijken 2
zware dikke kettingen te hebben gevangen. Weg vertrouwen in het anker. Met een
lijn die aan ons anker vast zit kunnen we de kettingen bevrijden door de lijn
vast te houden het anker te laten zakken waardoor het kantelt en gelukkig
vallen de gevangen kettingen zo van het anker en kunnen we gaan.
Het word een
heerlijk dagje zeilen, goede wind, indrukwekkende bergen en rotsen, en voor het
donker gooien we het anker uit in de baai. 15 andere boten liggen hier ook dus
wat meer beweging in de baai. Morgen komt er meer wind dan we ooit hebben gehad
tijdens het ankeren, maar we gaan het doen. Zei men vroeger er komt 20 knopen
wind blijven we voor anker liggen, keek ik altijd gek op, NEE natuurlijk niet,
we gaan lekker de haven in. Nu gaan we 30 knopen wind tegemoet en kiezen we
ervoor om in een baai voor anker te blijven liggen. Het duurt 2 dagen dat
kunnen we. Die 2 dagen worden 5 dagen en de 30 knopen wind worden 40 knopen. 5
dagen lang doorstaan we de wind, het gekke is dat het ankeren niet het naarste
is, maar de gierende onhoudbare wind die raast door mast en verstaging. Het is
echt gekmakend. We houden om en om anker wacht, staren naar onze vissenkom, zo
noem ik het ankeralarm, wij als rood bootje in een cirkel van groen
waar we
niet uit mogen komen. Van slapen komt haast niets, de wind maakt echt mega veel
irritante geluiden. De meeste boten om ons heen zijn onbemand, 4 opvarende
hebben hun boot verlaten om elders te gaan slapen. Wij kunnen het niet over ons
hart verkrijgen ons huis in deze situatie alleen achter te laten. We zingen het
uit. Na 5 dagen valt de wind weg en ook de deining en schijnt de zon, alsof er
niets is gebeurd. We weten niet hoe snel we de kant op moeten gaan om maar even
vaste grond onder onze voeten te hebben.
Het anker heeft gehouden of hebben we
weer wat gevangen? Snel halen we wat boodschappen, eens een keer vers brood is
wel weer eens lekker. We hebben ook nog geen nieuw gas waar we sinds Malaga
naar op zoek zijn, dus uitgebreid brood bakken in de oven is er niet bij. We
kunnen aan wal tot 18:00 want dan gaat het weer los voor weer 2 dagen. De Lidl
zit op 5 minuten lopen, zo dichtbij hebben we hem nog nooit gehad. Lekker verse
groente, fruit en brood. Na de boodschappen hebben we nog 1,5 uur over voor we
weer terug willen zijn aan boord.
Na deze dagen hebben we wel weer eens een
drankje op een terras verdiend. Dat is net voor kerst met mijn moeder en broer
voor het laatst geweest. Er is hier bijna niets open, zelfs de Mac Donalds is
dicht.(arme Martijn) We vinden een lokale Engelse pub. In dit deel van de stad
wonen veel Engelse. De zon schijnt en we pakken een stoel buiten. Martijn met
een pint en ik een Sprite met ijsblokjes. IJsblokjes, dat je daar zo blij mee
kan zijn. We spreken een Engelse bewoner, hij woont hier net om de hoek, en al
snel zijn we een bezienswaardigheid. Toeristen, dit zijn toeristen roep hij
naar wie er langs loopt. Er komen vele een praatje maken, en we vragen ze het
hemd van hun lijf over dit gekke eiland. De mensen genieten het meest van het
eiland als er geen toeristen zijn. Toch kunnen ze niet zonder die toeristen,
dat is hun eten. April gaat er hier wat open, in mei is alles open, en dan is
elke bewoner weer blij dat er wat te verdienen valt, van Juli tot Augustus is
het gekkenhuis, en is het eiland terrein van de meest extreme feesten, drukte,
en belachelijke prijzen. Een strandbedje kan oplopen tot €3000 en word betaald
en zit elke dag vol. We klapperen met onze oren, zoveel en het ziet er niet
eens fancy uit. De wegen zijn slecht aangelegd, de hotels niet super luxe. Ja
er staan er veel, maar zoveel geld voor dit! Misschien zijn we in de verkeerde
tijd, of zien we het in een ander daglicht maar we zien de luxe en het daarvoor
betaalde geld niet terug. Tussen neus en lippen door melden ze ons ook nog even
dat er vele schepen al los geslagen zijn en op het strand zijn beland. Om 18:00
zijn we terug aan boord.
De wind trekt weer aan maar de beloofde 30 knopen
worden er 39. Soms uitschieters naar 42. Windkracht 9 dus, en wij liggen aan
ons anker. De deining die binnen komt kunnen we nog net handelen maar het
geluid door de mast en verstaging? Bij 30 knopen is er een fluitketel die naast
je oor afgaat, bij 35 knopen zijn het er 2. Ze fluiten maar door, 24 uur per
dag. In gedachten draai ik het gas uit onder de fluitketel (zo gek maakt het
me) maar het blijft fluiten. Martijn is met oortjes zijn serie aan het kijken
om de wind maar niet te horen. Ik kan het niet series kijken, na 2 en met
moeite 3 afl. kijk ik mee, maar dan ben ik de spelers zat. Martijn niet hij
kijkt gerust 15 afleveringen per dag, als het maar beweegt en geluid maakt. Dus
ik besluit na alle immense geluiden, oorbeschermers op te zetten. Dat had ik
eerder moeten doen. Wat een rust en het ankeren met windkracht 9 is ineens veel
minder spannend. We schommelen nog steeds hevig heen en weer, maar die
angstaanjagende geluiden zijn weg. Dat maakt het een stuk rustiger. Tijdens
mijn anker wachten heb ik oordoppen in om het anker alarm te horen en als ik
off ben die oor kappen. Ik kan zelfs even slapen na 4 dagen. Na deze dagen zit
ik er echt doorheen, slaap gebrek, hevig bewegende boot, koken is een
uitdaging, laten we het niet hebben over naar de wc gaan, zitten, lopen. We
kunnen haast niets. Gevangen aan boord. Weer 5 dagen zitten, boek lezen, films kijken
als we de laptop vast houden, iets drinken en je glas vast houden, alles valt
als je het niet vast houd. Wie had dat bedacht, ankeren? We kijken verlangend
naar de kant, we zien de golven breken langs de oevers, hoe lang duurt het nog
en hoe lang houden we het nog vol? Na 5 dagen en nachten en stiekem nog een
nacht, is het wind stil. De baai is spiegelglad de noorderwind vertrokken en er
is niets. Stilte, totale stilte. Van de 22 dagen Ibiza hebben we er 18 gevangen
gezeten aan boord. Wat een genot om weer even de kant op te kunnen. De vissers
boten varen weer naar buiten,
zeilboten maken weer een rondje, de verlaten
schepen krijgen weer hun bemanning terug. Ons anker heeft ons gehouden, (of
misschien toch iets gevangen). De storm is vergeten en de korte broek kan
overdag weer aan. De dekbedden kunnen weer luchten, en we slapen s‘nachts weer
lekker onder een droog dekbed. De voorraad opgetobd, want het is maar 5 minuten
lopen. We genieten van de zon. We zijn weer vrij om te gaan en staan waar we
willen.
Nu wachten op Martijn zijn broer die naar Ibiza komt. Er is weer rust.
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
Geen opmerkingen:
Een reactie posten