Visite met een bijzondere missie

 Visite met een bijzondere missie.

Annet, een vriendin uit Heeze die ik 20 jaar niet meer heb gezien, komt met haar man onze kant opgevlogen. Ze komen 3,5 dagen aan boord. We hebben elkaar 1 middag gezien een week voor ons vertrek zo’n 14 maanden geleden. Annet nog even op onze vertrek dag toen ze samen met haar jongste zoon Martijn naar ons toe is gezeild vanuit Lith.

Nu komen ze met het vliegtuig naar Pula en nog een kwartier rijden met de ubertaxi (taxi die gereden word door particulieren) naar ons toe. Normaal halen we met de gasten samen boodschappen, kunnen ze zelf uitzoeken wat ze lekker vinden, maar nu ze er zo kort zijn doen we dat zelf alvast, want kost toch een paar uur. Zonde van de tijd die we dan samen kunnen door brengen. Martijn haalt ze op met de dinghy en stappen rond 21:30 aan boord.

Ze hebben nog wat spulletjes meegenomen vanuit Nederland die we hier niet kunnen kopen. Niet omdat het moet, maar omdat het kan. Tomatenpuree en dropjes. Jammie. Als ze aan boord zijn gaat alles gewoon vanzelf, alsof er geen jaren tussen hebben gezeten. We pakken de draad gewoon op en ze voelen zich gelukkig op hun gemak en keuvelen lekker met ons mee. Wie het eerst wakker is zet koffie en we koken met elkaar en hebben net als vroeger weer fijne en goede gesprekken. Wandelen door het kleine plaatsje Medulin en drinken op een terrasje midden in de dorpskern gezellig wat. Ankeren in een baai iets verder op en er kan gezwommen worden.

Bij de douches op het strand wordt nog gepoedeld, en Patrick helpt Martijn met wat water scoren. Volgens Martijn een goede hulp, hij zet de flessen precies zo neer dat Martijn gemakkelijk kan water tappen. Zo hebben we weer in een mum van tijd 80 liter erbij. Niet dat het grote water verspillers zijn, maar met 4 personen gaat het 3 keer zo hard. Nu zijn wij wel erg extreem zuinig met water, omdat je nooit weet waar en of je aan water kan komen. Dat is omdat we nooit een haven aan doen. Daar kan gemakkelijk water getapt worden. Om nu een haven in te gaan voor minimaal 100€ per nacht word het duur water. Dus proberen we water te tappen daar waar de gelegenheid zich voordoet.

Het gaat allemaal vanzelf zo met z’n allen aan boord, wandelen wat en wil je lekker luieren ook goed. Zo zijn de 3,5 dag zomaar ineens voorbij. De laatste dag zijn we blij dat we met wat hapjes en een glas bubbels kunnen en mogen proosten op hun 24 jarige trouwdag.

Voelt speciaal omdat ik er op hun trouwdag zelf ook bij was. Mooie afsluiter van een paar mooie waardevolle dagen. Tot de volgende zullen wij zeggen.

Nog een week wachten en dan komt mijn broer en Evelien aan boord voor een paar daagjes en een dag later mijn moeder voor een week. Dit gaan ook weer bijzondere dagen worden, niet alleen omdat we met de familie samen zijn maar ook dat de urn met onze vaders as wordt uitgestrooid op zee bij Porec. Hij rijd met mijn broer mee in de auto, de rit die hij zelf jaren achter een gereden heeft. Vertoefd ook nog een paar dagen aan boord, dat wat hij altijd graag deed, zeilen. Als mijn broer sávonds aan boord stapt heeft hij Martijn zijn lievelingseten bij zich, en met een big smile wordt de mega hamburger van Mcdonalds verorberd^de

. Moeders land om 9;00 en mijn broer haalt haar op van het vliegveld en zo zijn we compleet. Uit de auto komen nog onze spullen die we een beetje missen vanuit Nederland. 5 Flessen ketjap, 3 potten pindakaas voor sate saus, soep parels, poedermelk, stroopwafels, drop, en hard frituurvet, en ook onze 2 set duikspullen. Dan gaan we anker op om richting Porec te gaan. Ankeren onderweg in baaitjes,

waar ik jullie de namen van zal besparen, er worden hier voor plaatsen meer klinkers gebruikt dat het niet uit te spreken is. Nu kunnen we helaas erg weinig zeilen, de weinige wind die er is, is tegen. Varen langs Rovinj, een erg schattig dorpje.

We motor zeilen en komen na 2 dagen aan in Porec. We ankeren voor de camping van Buela Uvala daar waar we meerder jaren op de camping hebben gestaan. Met erg mooie herinneringen aan onze vakanties met een grote vrienden groep. Met Patrick en Annet hebben we al vele herinneringen opgehaald, nu dus ook met de familie. De camping is niet meer te herkennen, we vinden wel de diverse plekken waar we ongeveer gestaan hebben. Toen was het een heerlijke open camping met bomen en niet echt gestructureerd vaste plekken. Vond je een mooie plek dan zette je tent of caravan er neer. Nu ziet het er in mijn ogen ongezellig uit. Alles in kaars rechte vierkanten en de camping is echt 4 keer zo groot geworden, het lijkt wel een dorp. Niets idyllisch meer aan. Toch leuk om weer eens te hebben gezien. De volgende dag wilde we eigenlijk nog even de camping op sneaken om een douche te scoren, maar er komt onaangename deining binnen en word een deel van de bemanning een beetje akelig. Dus gaan we anker op en varen we naar buiten de zee op. Richting het dorpje Porec, waar we in de haven gratis een mooring mogen pakken om te gaan lunchen. Zoveel vriendelijkheid verbaasd ons, en we gaan met de dinghy de kant op

om door Porec te wandelen, en ook weer soms herkenning vinden. Martijn en Evelien trakteren op een lunch waar we een vlees schotel eten met Civapcici, die moeten we toch weer geproefd hebben. Ja hoor, de herkenning is er weer. Terug aan boord bedanken we de haven voor hun gastvrijheid en gaan weer op pad. Op volle zee nog net voor de camping Buela Uvala gaan we het as uitstrooien van onze vader en man. Het wordt nog een aardig klusje, want hij laat zich niet zo gemakkelijk uit de urn los schudden. Gelukkig is het voor ons niet een heel beladen gebeurtenis, zoals mijn broer heel mooi vertelde, de ziel is er al uit en dit is alleen nog het as van zijn lichaam. Het was zijn wens om uitgestrooid te worden en wij vinden dit een mooie plek, het land waar hij graag kwam en we mooie herinneringen aan hebben. Om het as te verstrooien moeten we het letterlijk uit de pot lepelen, na zeven jaar is hij erg hardnekkig vast komen te zitten. Het was fijn om dit met zijn allen te kunnen doen, op de boot in een land waar we graag kwamen.

We gaan weer richting Medulin waar de auto van Martijn staat en hij verder kan met zijn vakantie, en wij met moeders nog wat anker plekken gaan bezoeken. Bezoeken Pula,

en moeten dan weer na een fijne relaxte week afscheid nemen. Dat blijft altijd lastig, maar we nemen de mooie herinneringen mee.