Nieuw Fenomeen Lifters

Nu we de haven zijn ingegaan, €17,50 per dag maken we kennis met een nieuw fenomeen. Lifters. Niet zomaar een paar, maar hele massa´s mensen die er alles aan doen om mee aan boord te komen en mee te varen naar bij voorkeur de Canarisch. Dit is voor ons een heel nieuw iets, waar we zeker met enige verbazing aan worden onderworpen. Meerdere keren per dag staat er zomaar een persoon of soms 2 naast de boot, om te vragen of we plek hebben aan boord, of ze mee kunnen varen. Het is niet zomaar een vraag, die zo voor de neus af word gesteld, er gaat eerst een geslijm aan voor af. Hallo, mooie boot, en wat gaan we doen, met elke keer wow, fantastisch, geweldig, ongelofelijk en nog meer mooie woorden, met de mooiste glimlach, stralendste gezichten. Het lijkt wel of ze allemaal dezelfde opleiding hebben gedaan, hoe krijg ik een lift mee aan boord. Daarna komt de vraag, of we niet een opstapper mee willen nemen, want wereld zeilers zijn toch de leukste gulle mensen op aarde, vrijgevend, en vreselijk aardig. Dan gaan ze zichzelf uitgebreid promoten. Ben erg gemakkelijk, meegaand, en kan me snel aanpassen, kan niet goed zeilen maar leer snel. Kan koken, de wacht houden, help overal aan mee. Na de derde naast de boot te hebben gehad, met hetzelfde riedeltje, worden we er een beetje misselijk van. Zo gul, vrijgevig, aardig, zijn we niet. Ze kennen ons niet eens, hoe kunnen ze ons dan in die paar minuten deze titels meegeven. Waarom zouden we een vreemde mee willen nemen? Met een oversteek kan het best handig zijn, een extra wacht. Iets langer slapen dan 4 uur, meer rust tussen de wachten door. Maar een vreemde? Misschien heb ik te veel films gezien, waar het toch heel anders afloopt dan een gezellig overtochtje. Logisch ook anders zouden ze er geen film van maken.

Ze komen over al van vandaan, Zweden, Denemarken, Israël, Frankrijk enz. De meeste al helemaal hierheen gelift. Met auto’s en campers, dat begrijp ik nog enigszins, dan kan je ze er overal uitzetten, als je het zat bent, maar op een boot een overtocht van dagen, weken? Ik weet het niet. Toch lukt het er een heleboel om een lift te krijgen, vooral naar de Canarisch. Later spreken we een Nederlander, die 2 opstappers hebben beloofd mee te nemen. Het lijkt hem handig, om extra ogen mee te laten kijken, en wat meer rust tussen de wachten te hebben. Als ze een paar dagen aan boord hebben geslapen, denk hij er nu anders over. Je privacy is weg, ze eten alles op, en zijn altijd aanwezig. Dan ligt hij nu nog in de haven te wachten op onderdelen. Ze zijn ook nog eens niet heel fris. We ontmoeten een stel, dat ook een lift probeert te krijgen, en van Denemarken zonder geld al hierheen is gekomen. Ja je leest het goed, zonder geld. Water halen ze overal vandaan, eten doen ze uit de vuilnisbak halen. Serieus. Ze vertellen er heel gepassioneerd over, en we raken erg geïnteresseerd. Niet dat we nu uit de vuilnisbak gaan eten, maar hoe doe je dat. Ze hebben vaak meer eten dan ze op kunnen eten, ze gaan naar supermarkten, en halen daar uit de containers vooral, groente en fruit. Appels met een plekje, paprika die geplet is, broccoli die een beetje geel is, zelfs vlees. In parken, vinden ze lef overs van picknicker’ s, zelfs flessen mayonaise en ketchup. Als ik in de stad langs een container loop, moet ik toch even kijken, ben toch wel nieuwsgierig, maar ben al gauw klaar wat een stank komt daar uit. Of er iets in ligt redden mijn ogen niet eens, de klep is al dicht.

Ze slapen in een tentje, ergens tussen de bossen, in parken, en waar maar mogelijk.

We zijn verbijsterd, maar zij leven de afgelopen 4 jaar niet anders, ze zijn allebei maar 1 keer een beetje ziek geworden. Dachten wij dat we een bijzonder verhaal hadden. Mij lijkt het vermoeiend, steeds opzoek naar eten, een lift regelen, steeds zo vriendelijk mogelijk doen om die lift te krijgen. Tentje opzetten op de meest gekke plekken en tijden, en niet gesnapt worden. (ook hier mag je niet overal wild kamperen.) Tevens zien we ze de hele week in dezelfde kleding, die we op dag 1 al aardig smerig vonden ogen. Eigenlijk zijn het rondreizende zwervers die zichzelf dumpster divers (vuilnisbakken duikers) noemen.

Dan komt eindelijk ons anker binnen op het haven kantoor. Hier duurt 72 uur 6 dagen. Ze zijn zo vriendelijk om ons met een golfkarretje daar af te zetten. Als we het anker zien, schrik ik van de grote, wat een ding. 40 kilo schoon aan de haak, wat een ding. Met het golfkarretje worden we met onze big beast afgezet bij de steiger, en gaan we hem gelijk aan de ketting zetten, en halen hem binnen.

Eenmaal onder de preekstoel lijkt hij helemaal niet zo groot meer, en hij past perfect. Hopelijk komt hier de rust mee terug.

Na 6 dagen verlaten we de haven. €151,35. Water en stroom word hier apart afgerekend. Pff weer een rib. Gelukkig was het anker rond de €200 goedkoper dan in Nederland, maar toch weer veel geld. We varen gelijk naar Gibraltar om te tanken. 977 liter voor €611,26  €0,62 cent per liter. En benzine voor de dinghy en generator €19,21 €0,78 per liter. Dat scheelt weer, en we zitten weer vol. Op naar Fuengirola Spanje. De plannen Ibiza staan even in de ijskast. We krijgen een erg mooi kerst cadeau dat 20 December aankomt, dan halen we net wel of net niet Ibiza. Dus komt ons kerst cadeau nu aan in Malaga.
Dat halen we zeker, dus wachten we een paar dagen in de baai van Fuengirola, en testen we ons nieuwe anker.

We liggen er erg rustig, tot de derde dag, er komt 20 knopen wind, die niet zo erg is, maar de bijna 2 meter deining, stelt ons anker op de proef. We stampen erg heftig, maar verschuiven enkel een paar centimeter. We gaan ook nog eens gerust slapen. Heerlijk, wel met een enorme schommelende boot. Toch slapen we lekker. Na een mooie zonsondergang.

We wandelen langs de boulevard, die we na 10 minuten zat zijn. Wat een toeristisch gedoe. Allemaal dezelfde winkeltjes, restaurantjes die prijzen vragen, zonder zich te schamen. We gaan onze eigen weg, en al snel zijn de toeristen verdwenen en komen de gezellige vriendelijke Spaanse mensen weer tevoorschijn. De sfeer is ook meteen weer vredig, de straatjes niet met neon, schreeuwende reclame borden. De prijzen zijn weer Spaans, de gezelligheid is weer terug. Ook zo iets raars, als je in het toeristische deel komt, wil elk restaurant zich profileren met hele slechte foto’s van hun eten. Ze zijn altijd vergeelt, wazig, en wat er op de foto staat, heb ik nog op geen een etensbord terug gezien. Dus lopen we lekker door de straten achter de drukte. We vinden een Lidl. Slaan vast een paar boodschappen voor 20 December in om ons kerst cadeau mee te ontvangen. Jawel, mijn moeder, broer, en zijn vriendin Evelien komen een week bij ons aan boord. Fijne kerstdagen allemaal.