Kerst in Malaga Spanje.
De temperatuur is nog steeds 20 graden, met nul wind. We
moeten vandaag naar Malaga want daar stappen mijn moeder, broer en Evelien op.
We proberen te zeilen maar met net 5 knopen wind staat het zeil meer als een
vaatdoek dan dat het wind oppakt. De bromtol gaat weer aan. Martijn is er al
dagen onrustig van, want we moeten achterste voren met anker afmeren. Nu is dat
in de middellandse zee meer regel dan uitzondering. We proberen nog op het
havenkantoor een dwars steiger te bemachtigen, maar die bestaan niet. We lopen
naar de plek waar we moeten gaan liggen, precies tussen 2 grote duur uitziende
schepen. De onrust daalt in onze lijven. We kunnen heus wel afmeren, maar
achteruit varen met onze boot is niet zo gemakkelijk. De punt van de boot gaat
een eigen leven lijden, en dat is niet recht naar achteren maar altijd gooit
hij de boeg om. We gaan het doen, we moeten toch een keer het gaan uit
proberen. We vragen hulp van de haven, en dat is geen probleem, dat doen ze
altijd. Dan krijgen we telefoon, ze zitten al in de taxi en zijn er over 15
minuten. Pfff mooi dan hebben we extra hulp. Martijn haalt vast de dinghy uit
de davits, want die hangt achter de boot, en ik wacht bij de ingang op de taxi
die mijn familie brengt. Ik ben dubbel nerveus, ik zie ze na bijna 6 maanden
weer en we gaan ons huis neer leggen ergens zoals we nog nooit gedaan hebben.
Het zweet breekt me uit, niet omdat het zo warm is, maar alles tegelijk. De
taxi komt voorrijden, en ook al is het een tijd geleden, het voelt niet zo
lang, het is vertrouwd en oke.
Dan komt het besef dat we een plek moeten invaren met een
manoeuvre die we nooit hebben uit gevoerd. Dus het bij kletsen is er niet bij,
het is gelijk actie. We spreken ongeveer af wat we gaan doen, en moeten de
wacht steiger verlaten, terwijl de koffers nog maar amper aan dek staan. De eerste keer gaat niet goed, we liggen
bijna dwars op de plek waar we naar binnen moeten, de tweede keer gaat beter,
ik laat het anker zakken, en de boeg blijft redelijk in het midden, en van de
haven uit geven ze ons lijnen aan van de kant. Nu valt het kwartje, die lijnen
zitten voor vast aan iets onder water en we hoeven ze gewoon vast te maken voor
aan de punt, het anker van ons zelf hebben we niet eens nodig. Mijn broer vind
een tweede lijn en zo liggen we voor en achter elk aan twee kanten vast. Weten
we ook weer hoe dat werkt.
We kunnen eindelijk bijkomen met bubbels.
De koffers worden uit gepakt met allemaal verrassingen.
Speculaas, zuurkool, frituurvet, dropjes, pakjes jus, tijdschriften en onze
bestelde dingen. De lampjes die we gisteren nog hebben opgehangen getest, een
gordijn vers opgehangen in de lounge hoek dicht getrokken. Nu hebben we
officieel visite. Toch raken we in de
war, vertrouwde mensen aan boord, die zeilen gewent zijn, maar niet aan ons
primitieve leven. We liggen in een haven, wat voor ons luxe is, maar voor
anderen misschien primitief. Lopen naar de wc, of boodschappen halen. We lopen
met z´n allen naar de Lidl. Als de bult op de kar wordt opgemerkt, we zijn
immers met 5 en 2 die er voor 4 eten, is deze bult groter dan anders, kunnen we
geen taxi nemen? We kunnen ons dat voorstellen, 20 minuten met een trolley
achter je aan de stad door lopen, maar dit doen we geregeld, en elke keer een
taxi worden de boodschappen veel prijziger, dus wandelen we met trolley terug
naar de boot. Gelukkig hoeft alles niet in de dinghy, want dan hadden we 3 keer
moeten varen. Wat doen we onze visite aan, ze hebben een weekje vakantie, en we
stellen ze gelijk op de proef. We gaan barbecueën en dat in december
Wij zijn na bijna 6 maanden gewent aan dit leven, we kunnen
dagen vertoeven aan boord en hebben onze draai gevonden. We liggen weleens waar
nu niet voor anker, en kunnen zo de kant op, stroom gebruiken en water vullen.
We kunnen de kant op en naar het strand. Na 3 dagen varen we naar Malaga (daar
schijnt de kerst het mooist te zijn, erg in de kerst stemming zijn we nog niet,
we hebben wat kerst dingetjes opgehangen, een kerstboompje van takken
geknutseld, maar verder zie je weinig kerst). Het ontbreken van sneeuw heeft
hier niets mee te maken. Hoe vaak is er sneeuw in Nederland, en wie heeft er
bepaalt dat de kerst sneeuw moet hebben? Er zijn volgens mij meer landen die
uberhoud nog nooit sneeuw hebben gezien, en ook kerst vieren. Onderweg naar
Malaga worden we getrakteerd op een grote school dolfijnen, het zijn er erg
veel. Echt zin om te spelen hebben ze niet, maar varen als echte toertjes
verkopers achter ze aan. In Malaga liggen we midden in het centrum, een dag
liggen (ze rekenen hier geen nachten maar dagen) is €60. We schrikken van deze
prijs. We liggen aan de boulevard,
de kerst muziek komt uit de speakers, de
verlichting is kerst,
de boulevard bezoekers kijken schaamteloos naar onze
boot. Staan ernaast, gaan hele discussies aan, wijzen naar van alles, we
verstaan er niets van. Het gebeurd zelfs dat er iemand op de knieën gaat op de straat
om naar binnen te gluren! Hallo, we zijn gewoon aan boord hoor! Maar daar
trekken de kijkers niets van aan. Er worden foto´s gemaakt, alsof we niet aan
boord zijn. Nu worden we overal wel gefotografeerd, maar meestal als we voor
anker liggen of voorbij zeilen, als we voor elke foto €0,10 hadden gevraagd,
hadden we een riant leven. We wandelen over de boulevard, langs het strand,
door de stad, en sávonds kijken we naar de licht show op het plein.
We halen
nog de laatste boodschappen voor de kerst, bezoeken het kasteel op berg,
wat
een aardige klim is, en moeten de haven verlaten. Kerst voor anker in een baai
net naast de haven. We liggen er heerlijk beschut en hebben zelfs geen deining.
Wat vredig liggen we hier.
Er komt zelfs een 4- gangen diner op tafel. Carpaccio,
Gamba´s, Rosbief van 1,2 kilo uit de oven,
met aardappeltjes,
aardappeltaartjes, en snijbonen, Strudel met ijs en slagroom. Het kombuis is
een ravage, maar er is afwas hulp. Zo
voor anker is er weinig te beleven, het is te koud om te zwemmen, naar de kant
gaan is ook niet zo gemakkelijk. Geen steigers of afstap plekken, enkel het
strand, maar daar willen we de dinghy niet zo achter laten. Het is dus
vertoeven op de boot. Wij zijn het gewent om soms een week aan boord te zijn, en
hebben onze bezigheden, lezen, wat opruimen, staren naar de zee, repareren,
luieren. Voor de familie wellicht even
wennen. We kunnen niet zeilen, Geen wind en ze moeten hier weer op het
vliegveld. De stroom is beperkt, en zuinig met water. Bewegingsruimte minder,
dus word het lezen,
kaarten, groentes snijden. Martijn wilde de familie in de
watten leggen, want ze hebben maar een week. Ik denk dat ze best wat meer om
handen wilde hebben, om wat te doen te hebben. Volgende keer nemen wij ook een
paar vakantie dagen, en laten wij ons verrassen door lekker eten en drinken. De
dagen vlogen voorbij, een week is zo voorbij. Het is zo fijn om de familie weer
allemaal om ons heen te hebben.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten