Bestemmingen met cadeautjes

We varen door naar camerinas, daar vinden we een mooie anker plek tegen over het stadje, langs de rotsen uit de wind naast de mooiste bergen die we tot nu toe gezien hebben. Nemen een dagje rust, en sávonds gaan we met de dinkey naar 1 van de kleine prive strandjes langs de kust. We struinen de kust af, beklimmen rotsen om bij een volgend strandje te komen. We wanen ons alleen op de wereld. We zouden geen echte struiners zijn als we niet iets bruikbaars zouden vinden in de aan ge spoelde dingen. Die overigens ontzettend mee vallen, ook onderweg komen we erg weinig afval in zee tegen. Toch vinden we een vissersnet,

  2 kapotte fuiken en wat los gaas. Cadeautje Daar kunnen we best weleens 2 nieuwe fuiken van maken, en een net tja ook misschien nog wel iets. Voor het donker komen we weer aan boord met onze buit. De volgende dag besteed ik eerst aandacht aan de was, we hebben de dag ervoor in de haven wat water kunnen scoren en ook de was emmers zijn gevuld. Terwijl de was hangt te wapperen in de wind en zon, gaan we op het dek de fuiken weer te repareren.

Vanavond gaan we ze uit proberen, met wat ham in de zakjes in de fuik, gooien we ze langs de branding met een fles eraan in zee. Wat zullen we morgen gaan eten?

De volgende ochtend halen we ze weer boven, en… de zakjes zijn leeg gegeten. Wat we niet zo slim hebben gedaan is de zakjes zo vast maken dat er niet van buiten de fuik aan de zakjes gegeten kan worden. Beetje dom, want er zit niets in de fuik en de zakjes zijn vanbuiten de fuik leeg gegeten. Oké weer wat geleerd.

Daarna gaan we met de dinkey een groter strand op, en de bossen in. Vanaf de boot ziet het er zo mooi uit, dat we een dagje langer blijven om er door heen te wandelen. Dat word weer een cadeautje. Dennenbomen wel 30 meter hoog met dennenappels zo groot heb ik ze nog nooit gezien.

Dan belanden we ineens in een bos met eucalyptusbomen, die een geur verspreiden zo lekker. Vol ongeloof kijk ij naar de joekels van bomen, dacht dat eucalyptus een struik was.

Hier dus niet. Weer een cadeautje. Boven op de berg tuiten we op een gigantische picknick plaats, wel 50 tafels met banken en overal barbecues, die je mag gebruiken. Een groot strand maakt het plaatje compleet. Er word druk gebruik van gemaakt, overal staan campers, en auto’s er zijn toiletten, en douches. Overal zitten groepen mensen en de geur van kolen en vlees ruikt overal even lekker. Wat een mooie ontmoetingsplek is dit, jammer dat er niemand van ons met een camper in de buurt is, maar ook dit vinden we weer een cadeautje.

 We beginnen echt fan te worden van Spanje. Voor de kleine dorpjes. De mensen zijn vriendelijk en ik heb inmiddels een allerbeste nieuwe vriend. Hij heet Cadis. Meestal is hij heel groot, maar het belangrijkste van onze vriendschap hij vraagt erg weinig geld. Hij ziet er fris en opgeruimd uit, en is beschikbaar van 09;00 tot 21;00. En alles wat ik wil hebben word gratis thuis gebracht.Zijn vlees, oei lala. Wees maar gelukt hij is maar een supermarkt. Maar met heel mooi fruit en groente, de smaak is ook nog eens veel lekkerder, maar dat kan ook aan mijn rose bril liggen. Het vlees, zo mooi. Zeg maar hoe je het wil hebben en het word zo gesneden hoe je het wilt, en de prijs je raad het al. Wat het mooiste is aan het vlees, de grote zoals je het koopt zo komt het ook op je bord. De wijn is hier goedkoper dan de cola. 1,15 per liter. Toch ook weer een cadeautje.

Na 4 dagen genieten worden we nieuwsgierig naar volgende plekken, wat vinden we daar? We varen door naar Fisterra volgens velen een mooie plek. Oke het dorpje ziet er leuk uit maar we liggen niet fijn voor anker. Door de bergen liggen we te gieren met de boot, dat we niet gerust gaan slapen. Val winden, vanuit de bergen gieren om ons heen. De volgende dag besluiten we gelijk verder te varen zonder het dorpje gezien te hebben en gaan door naar muros. Het is een stad, er liggen vele boten voor anker, en we wurmen ons er tussen. Na 4 uur kijken of we goed liggen besluiten we met de dinkey aan wal te gaan, achter in de haven vinden we een plek, en de stad ziet er oud uit. Mooie panden die we nog niet eerder hebben gezien, en leuke sluip door paadjes tussen de huizen in. We hebben wat boodschappen nodig en ook hier is mijn grote vriend weer te vinden, het is er zo druk dat de voorraad bijna op is en wat we nodig hebben er niet meer is. Dus morgen weer terug en gelijk wifi zoeken en de stad verkennen. Zover komt het niet, we krabben 2 keer met het anker, en in het bijna donker kiezen we eieren voor ons geld. Gekke uitspraak eigenlijk, maar gaan een baai verderop liggen, totaal uit de gekke valwinden, en hebben een zeer rustige nacht, met weer een cadeautje als we wakker worden. Het word inmiddels erg  flauw om te zeggen, maar weer een geweldige mooie natuur om ons heen, mega grote baai, die we voor ons alleen hebben. Cadeautje 

Bijschrift toevoegen

Na weer wat rond dobberen komen we op een eiland terecht, omdat er rare wolken en kleuren onze kant op komen, en we het niet vertrouwen, zoeken we beschutting achter het eiland. Als we naast het eiland varen komt er ineens zo’n ongelofelijk warme lucht op ons af. De Cariben is er niets bij net na het eiland is het weer weg. Zo raar, maar we nemen het voor lief. Zo’n warme zeil dag was het niet, en komen aan de achter zijde van het eiland uit in een baai. Er staat een prachtig pand wat vroeger een zout pekel fabriekje was.

We lopen wat over het eiland en begrijpen uit tekst dat we eigenlijk een vergunning nodig hebben om niet alleen dit eiland maar alle eilanden te mogen bezoeken. We mogen blijven, weer een cadeautje.

Na weer wat rond dobberen komen we op het eiland Sal vora terecht, omdat er rare wolken en kleuren onze kant op komen, en we het niet vertrouwen, zoek en we beschutting achter het eiland. Als we naast het eiland varen komt er ineens zo’n ongelofelijk warme lucht op ons af. De Cariben is er niets bij net na het eiland is het weer weg. Zo raar, maar we nemen het voor lief. Zo’n warme zeil dag was het niet, en komen aan de achter zijde van het eiland uit in een baai. Er staat een prachtig pand wat vroeger een zout pekel fabriekje was. We lopen wat over het eiland en begrijpen uit tekst dat we eigenlijk een vergunning nodig hebben om niet alleen dit eiland maar alle eilanden te mogen bezoeken. We mogen blijven, weer een cadeautje. Het begint enorm te waaien, en met laag water komen de enorme rotsen wel erg dichtbij, vooral de golven die erop worden gesmeten maakt het een beetje griezelig. Het komt met zo´n enorm geweld binnen en dan die onheilspellend geluid, maakt dat we anker op gaan en het plaatsje San ficente do grove verder op gaan liggen. Hier liggen we weer rustig, maar de volgende dag is de wereld ineens heel beperkt. De boot die 30 meter verder van ons af ligt is niet meer te zien. Het is zo mistig dat de wereld alleen nog bestaat uit onze boot en wij samen. We blijven liggen, de volgende dag word het beter en gaan benzine halen in de haven voor de generator. Er is verder niet veel. We varen door naar San xenxo, wat een drukte daar zeg, we kijken onze ogen uit. Zoveel mensen liggen er op het strand, hutje mutje. Dat zijn we gewoon nu al niet meer gewent.

Maar ook hier is mijn grote vriend ergens in de stad, dus gaan we met bijna hoog water het strand op met de dinghy, gewapend met 2 grote boodschappen trolly´s. Je had die gezichten moeten zien van de mensen op het strand. We kunnen er maar net tussen door lopen, zo dicht ligt iedereen op elkaar. Zwaar beladen en nog geen €60 armer, komen we weer terug en varen onder verbaasde blikken terug naar de boot. De volgende dag vertrekken we naar Baiona daar hebben we een missie. We varen nog even langs Ille Cies. Volgens google het mooiste strand van de wereld. We kunnen er niet ankeren want daar heb je net als de andere eilanden een vergunning voor nodig. Om die te krijgen was zo´n gedoe dat we er niet verder ingedoken zijn, en er besluiten langs te varen. Of het nu het mooiste strand van de wereld is? Het ziet er mooi uit.

Baiona is een rustig stadje, met een fijne rustige baai. We hebben in ceidera Ernesto ontmoet die hier woont. We maakte zomaar een praatje met hem op een bankje terwijl we naar Spaanse doedelzak spelers zaten te luisteren. Hij vertelde dat hij hier in Baiona woonde en dat we zeker langs moesten komen. Dat doen we dus.

 We zoeken eerst internet, en ik heb nog nooit op zón mooie plek een blog verstuurd. Vanaf het kasteel.