Kan het nog erger, op zinken na?

Daar zitten we dan, het is 06:00 het begint buiten alweer een beetje licht te worden. We hebben een glaasje wijn genomen en zitten SAMEN op de lounge bank. Om ons heen is het een ravage, er zijn kasten uit hun slot open gesprongen en de inhoud is eruit geworpen. Boeken, etenswaar, garagespullen, kleding, het ligt verspreid door de boot. Handdoeken op de vloer, want er ligt water binnen….Zeewater. Buiten is de ravage erger, dinkey vliegt als een vlieger achter de boot, het 10 kilo anker dat erin lag zal ergens op de zee bodem liggen, een propeller van de windgenerator is afgebroken, harpjes afgebroken, lijnen totaal afgerafeld, schootlijnen afgerukt van de kluiver. Bakstag los geschoten en een zaling stuk gerafeld. Het kan ons op dit moment totaal niet boeien, we zitten SAMEN op de bank. In flitsen komt de afgelopen nacht voorbij. Het is of ik kijk naar een film, maar onze lijven, en gemoedstoestand verraden dat wij toch echt zelf de hoofdrol spelers zijn van deze film. Martijn met een dik blauw been van heup tot knie, ik met een pleister op mijn neus, schram op mijn voor hoofd en 2 hechtingen boven mijn wenkbrauw. Mijn lijf trilt en kan niet stoppen met bibberen, de tranen lopen inmiddels langs mijn wangen ze druppelen zo langs mijn nek. Ik laat ze lopen, ik ben niet verdrietig het is de ontlading van de afgelopen nacht. Door de tranen heen kijk naar Martijn, wat ben ik blij dat we hier samen zitten. Samen! Het had zo anders kunnen lopen, maar dat we een goed team zijn samen is weer gebleken. We nemen de nacht door en zoeken naar dingen die we anders hadden moeten doen.

Gisteren om 16:00 vertrekken we uit de haven van Brest, we hebben windguru, windfinder en windyty en samen op het haven kantoor met de havenmeester een Franse site bekeken. Het ziet er goed uit, 12-18 knopen. 3-5 in windkracht. Perfect om de oversteek van 3 dagen te maken naar Spanje.

We hebben de zeilen zo af gestemd op windkracht 6-7. Dat doen we altijd zeker als we de nacht ingaan, beter zeil bijzetten dan weghalen. We zeilen zo de havenmonding uit, hebben een lekker gangetje, het is fijn om weer te zeilen. De eerste 4 uur hebben we samen wacht, want we moeten een paar keer overstag, dat gaat samen beter dan alleen. Er staat een redelijke deining, maar we dansen er lekker doorheen. Martijn zit volop te genieten, en als we een wat langere koers kunnen aanhouden ga ik 2 uurtjes liggen, om straks de eerste nacht shift te nemen.  Iets voor 22:00 stap ik naar buiten, zo kan ik nu het nog een beetje licht is wennen aan de omgeving. Ik vind Martijn met een big-smile waar z’n oren bijna in verdwijnen aan in de kuip, zo aan het genieten is hij. Martijn gaat naar beneden en gaat slapen.

Het word al snel donker, heel donker. Gisteren was het nog volle maan maar vannacht hebben ze hem uitgezet. Zo donker, je ziet niets. De boot begint al meer te schommelen, en zo in de duisternis vind ik dat allemaal wat spannender, ik zie graag wat er gebeurd en vooral wanneer. Pff nog maar 3 uur en 45 minuten en mijn dienst zit erop. De wind trekt aan naar 17 knopen, en er komen bakken met water over de boot. Het gangpad krijgt niet eens de kans om leeg te lopen of er komt weer een bak met water overheen. Pff nog maar 3 uur en 30 minuten. De punt begint te verdwijnen in de golven, de golven worden steeds hoger. Nog maar 3 uur en 15 minuten. We gaan zo vreselijk schuin, dat ik me afvraag hoe dan met deze 30 tonner. Het grootzeil en bezaan heb ik laten vieren alsof we voor de wind gaan, zo kan de meeste wind eruit waaien, maar minder schuin gaan we niet. Inmiddels komen er muren van water op me af, ze tornen hoog boven de boot uit. Dit ga ik nu wel erg eng vinden, de boot rolt er wel goed overheen, maar als het gangboord verdwijnt in de golven en blijft onderwater staan is mijn grens echt bereikt. Ik gil naar Martijn als hij slaapt is hij ook echt weg, we moeten wat doen, en dat kan ik niet alleen.

Martijn is snel aan dek, kijkt en roept ik kleed me aan en ben er zo. Inmiddels heb ik alle zeilen los en nog gaan we als een razende tekeer. Er moet zeil weg, maar de boot gaat zo tekeer. Met zwemvest die we standaard om hebben komt ook de life-line en hoofd lampje erbij. Dat lampje geeft niet alleen licht om te zien wat je doet, maar is voor mij een aandachts punt dat ik weet waar Martijn is, en vooral dat hij nog aan dek is. De grote Kluivert moet naar beneden, Martijn gaat het dek op gespt zich vast, maar het zeil laat zich niet gemakkelijk strijken. De punt duikt nu zo ver weg dat ik Martijn in de lucht ziet hangen boven de reling uit, en als de boot weer boven is valt hij boven op het ankerlier. Dat word een heftige blauwe plek. Het zeil schuift weer omhoog en de strijd moet opnieuw geleverd worden om hem naar beneden te krijgen. Met meer grip op het dek zie ik nu Martijn verdwijnen in het water, tot aan zijn middel, dit is echt geen windje 5 meer. Achter de boot hangt de dinkey als een vlieger te fladderen, we beschouwen hem als verloren. We hebben belangrijkere dingen om ons zorgen over te maken.

Het lijkt eeuwen te duren maar eindelijk zit Martijn zeiknat weer in de kuip. De stuurautomaat heeft het zwaar, op de teller komen nu windsnelheden van 30 knopen en meer. Het groot zeil en bezaan moeten ook naar beneden. De golven zeker 6 meter komen op ons af. Martijn is niet snel bang en deinst zelden ergens voor terug , maar nu is hij ook niet  happy meer. Het word op de hand sturen, proberen tegen de golven in, maar het gaat lastig, heel lastig. Ik trek de giek weer in het midden en wacht op tegen wind om de bezaan die vanuit de kuip los te maken is los te gooien. Ja nu, gelukkig rolt hij in een keer naar beneden, dan zie ik in mijn oog hoek iets mijn kant op komen. Voordat ik het besef heb ik het blok van de grootschoot tegen mijn hoofd.

De borging is los geschoten, de giek gaat ook zo tekeer, inmiddels is er al zoveel los gesprongen, gebroken, dus kan dit er ook nog bij. Ik word met een klap gelanceerd, en lig languit in de kuip en ben even niet op deze wereld. Ik proef bloed en denk dat mijn neus is gebroken. Dan voel ik ook nog mijn oog vollopen, denk nog zal wel water zijn, maar het regent niet en water in kuip is er nog niet geweest. Ik besef dat het bloed is. Als Martijn vraagt wat ik nu eigenlijk aan het doen ben, kom ik weer bij mijn positieve, ik heb een gat in mijn hoofd. Het is pikke donker en de schade is nog niet zichtbaar, dus krabbel ik over eind en zie gelukkig dat de bezaan naar beneden is. Het stroomt zo hard in mijn oog dat ik hem dicht moet houden en de wind snijd in mijn gezicht. Nu ga ik pas de pijn voelen, maar er moet nog een grootzeil naar beneden.

In mijn hoofd maak ik een snelle rekensom. Het sturen is nauwelijks te doen, dus weet ik dat ik dat niet kan gaan doen, met 1 oog, en recht in de snijdende wind. Ik moet naar voren en het zeil laten zakken. Ik doe een life line om, en ook al is Martijn het er sterk niet mee eens…het moet. Ik besluit kruipend te gaan, en bind me vast aan de mast reling gooi mijn benen om de mast en incasseer de golven. Op de tast vind ik de val en maak hem los. Helaas heeft het zeil geen zin om te zakken, en hangend in de reef lijn trek ik aan het zeil. Na wat worstelen is hij beneden en krabbel ik terug in de kuip. Terug is het sturen iets makkelijker dus neem ik het over en Martijn gaat het zeil opbinden. De giek is zo hoog bij ons dat ik er niet bij kan, mits ik op de gas bun gaat staan en dat is nu op dit moment een verboden plek. We wisselen de life lijn en Martijn doet z´n lampje aan, kijkt naar mij en zijn woorden zeggen genoeg, ik zie er niet uit. Verzorgen moet wachten we moeten uit deze benarde situatie. Terwijl ik achter het roer gaat word er een tweede aanslag op mij gepleegd de bakstag is los geschoten en komt recht op mij af, snel grijp ik hem vast voor hij op mij inslaat en sta, met lijn in 1 hand en roer in andere hand te sturen. Martijn bind de zeilen op, en met alleen de kleine rol kluiver gaan we nog steeds als een malle tekeer.  We lijken we een tennisbal die fanatiek door twee squashers heen en weer word geslagen. Dan zie ik watervallen van 5 cm breed zo het luik instromen de boot in. We kijken elkaar verbaasd aan. Waar komt dat vandaan? Hebben we een gat in het dek? Martijn gaat weer naar voren inmiddels is het al een aardige water pool in de boot. Het luik van de bak kist is los gewaaid en de golven laten zich zo de bak kist in gieten, om door gaten de boot in te lopen. Gelukkig zit de bilge daar ook en het alarm gaat gelijk af. Zo is het wel genoeg.

Het laatste zeil moet ook weg, gelukkig kunnen we die inrollen vanuit de kuip. Tijdens het indraaien breken de schoten, natuurlijk want die waren nog niet kapot. Het zeil rolt zichzelf weer uit en klappert als een malle, en maakt scheuren in echt zeil. Dit was ons allernieuwste zeil, de oudjes zijn nog heel. Martijn moet weer naar voren nu om de rol kluiver van de rolfok te trekken. Eindelijk zijn we zeil loos en als we een veilige baai vinden op open cpn die we met golven mee kunnen bereiken is het nog 3 uur varen. Als we de koers volgen ga ik naar beneden om mijn wond te verzorgen. Ik schik me te pletter als ik in de spiegel kijk. Mijn halve gezicht is bloed, dikke al redelijk opgedroogde drab op mijn oog, en loop zo naar mijn nek waar het is geabsorbeerd door mijn zeil jack en fleece trui. Deppend maak ik het schoon en langzaam word de schade zichtbaar, een snee in mijn neus, dikke bult met een gaatje op de haar grens en een diepe brede 5mm snee boven mijn wenkbrauw. Dat worden mooie littekens.

Buiten staat de stuur automaat weer zijn werk te doen en kan Martijn een gaas over mijn wond doen. Comfortabel word de reis niet en we worden regelmatig van de banken geworpen. Alle spieren zijn gespannen, en we zijn bekaf. Nog 2,5 uur volhouden. Dat doen we, en in een rustige baai gooien we het anker uit. Het enige wat ik wil is een douche, het bloed uit mijn haren, en de natte kleren uit.

Na een warme douche is mijn wond weer open gegaan, dat komt mooi uit nu kunnen er hechtpleisters op en misschien ziet het er na genezing beter uit. We ploffen op de bank neer en nemen de nacht door met een wijntje. We hebben ons geen moment onveilig gevoeld op de boot, ze is werkelijk gemaakt voor de zee, maar deze 30 ton dame weet de golven te trotseren, en wij zijn de trotse bemanning. Een helse nacht was het zeker, die heel wat van ons gevergd heeft. Morgen zullen we de schade opnemen en onze wonden likken. Maar dat we hier SAMEN zitten is het mooiste wat er is.