We brengen de boot naar huis.

Johan bied zich aan om mee te varen om de motor in de gaten te houden tijdens de overvaart, het geeft ons een heel veilig gevoel. Wij zijn veel te druk bezig met zeilen, varen, afmeren en alles wat op ons op pad kan komen. Tijd om naar het kloppende hart te kijken hebben we niet. Dat Johan mee wilt en dit avontuur te monitoren op de motor, is een geschenk. Martijn heeft nog iemand bedacht om mee te nemen. Een collega, Romme, ik heb hem nog nooit gezien. Ik ken hem enkel uit de verhalen die Martijn me heeft verteld. Hij is rescuediver ook bij NHV. Hij heeft zijn marifoon papieren en verder weet ik niets over hem. Ik moet er maar op vertrouwen dat het goed komt. De eerste minuut dat ik hem zie bij ons thuis, heb ik er al totaal geen vertrouwen in, nog dronken of aangeschoten van de vorige dag of nacht, komt hij aan bij ons thuis, met niet te vergeten een kapiteinstenue voor Martijn. Volgens Martijn is hij een goede collega en kan hij lezen en schrijven met hem. Maar iemand die met een verkleed kostuum komt: kent zeker, maar dan ook heel zeker: mijn Martijn niet. Die trekt namelijk nooit, maar dan ook nooit een verkleed iets aan.

Zeker niet als er zo iets serieus op het spel staat als we vandaag gaan doen. Al weken hebben we hier aan de bar met elkaar bedacht wat er allemaal mis kan gaan met een boot die we niet kennen en nog geen centimeter mee gevaren hebben. Johan bestoken we al weken met hoe te handelen als er iets fout zou kunnen gaan, hoe het reddingsvlot werkt en wat als er ergens een afsluiter klapt. De slechte romp, waar iedereen het over heeft (wat als er een gat in komt), de motor: gaat hij zo’n lang stuk mee of draait hij in elkaar? De zwemvesten liggen al klaar aan boord, net als de nood signalen en flares. Martijn heeft zelfs z’n dienstdoende collega’s van NHV ingelicht zowel in Den Helder als op de Maasvlakte dat we gaan varen, zodat er van 2 kanten een SAR helikopter standby staat. Dan stapt er zo’n figuur als Romme binnen die blijkbaar denkt dat het een snoepreisje word!! Dan ben ik al redelijk geïrriteerd. Tevens kom ik net een dag eerder uit het ziekenhuis waar ik met ambulance de dag ervoor naar toe ben gebracht met een heftige allergische reactie waar ik bijna van dacht dat ik het niet zou gaan halen. Gelukkig door snel handelen van Martijn was de ambulance op tijd om me weer bij de wereld te brengen. Moest er wel een nachtje blijven waar ze me elk uur wakker maakte om me te checken. Dus nog half versuft en verdooft kan ik weinig hebben. Maar er is geen weg terug, ik moet het ermee doen! We gaan op weg, met 1 auto. Ik probeer nog maar wat te slapen, om mezelf weer te kalmeren. We zijn er ruim op tijd om nog alles op tijd vaar klaar te krijgen. De motor word gestart om op te warmen, we willen de sluis van 14:00 hebben.

We zijn om 11;30 klaar en besluiten met kloppend hart (ons eigen hart) toch vast los te gooien zo kunnen we nog even oefenen met de motor en kijken wat die kan. Martijn en ik zijn best nerveus, de boot naast ons was al weg gegaan naar een andere plek, de boot achter ons was ook al een stuk naar achter gegaan om ons de ruimte te geven. Met een diepe zucht en nog een laatste keer door nemen hoe we het gaan doen en wie waar staat en wie wat doet is het moment daar en gaat de laatste lijn los waar we mee verbonden zijn met vaste land. Martijn vaart een stuk achteruit, en dan vooruit en weg zijn we. Het ging zoveel gemakkelijker dan gedacht. We proberen de motor uit en die werkt zo goed. Dan zien we ineens de sluis open gaan en we besluiten toch nu al de sluis te nemen het gaat allemaal zo lekker. Het afmeren gaat prima, en zo liggen we 2 uur eerder in de sluis. Na 15 minuten varen we al met wat meer zelfvertrouwen de sluis weer uit. De koers gaat naar IJmuiden, daar zullen we overnachten om morgen ochtend de oversteek over zee te maken naar Hellevoetsluis. Onderweg naar IJmuiden, zit Johan meer beneden bij de motor dan dat hij dag licht ziet. Hij houd niet alleen de motor in de gaten maar ook de afsluiters, de bilge, de toiletten en de schroefas. Zo kunnen wij alles buiten regelen. Romme die nu al zijn eerste biertje achter z’n kiezen heeft, en zelf maar besloten heeft z,n kapiteinstenue aan te trekken,

Romme, de kapitein voor even.

hangt er een beetje bij, waarschijnlijk door mijn blikken die ik zo af en toe toewerp. Geloof mij…. mijn blikken hebben geen woorden nodig. Na de sluizen van IJmuiden krijgen we een box toegewezen in de jachthaven en ook dat gaat ons gemakkelijk af. Dick (vriend van de vorige eigenaar) komt met zijn vrouw nog even afscheid nemen van de boot en maakt nog wat foto’s. We nemen afscheid nadat we beloven hem op de hoogte houden. We drinken een biertje en ik ga het avond eten opwarmen. Tja gemak dient de mens. Morgen op tijd weg en dan het spannendste gedeelte de zee.

De volgende ochtend na de gebakken eieren en ons zelf dik te hebben aangekleed in overlevingspakken, zwemvest, de boel te hebben opgeruimd en alles zee vast te hebben gezet, verlaten we de haven.

Danielle aan het roer, Martijn trekt het zeil aan.

De kaarten liggen klaar, marifoon stand-by en thermoskannen met dampende koffie, pruttelen we de haven uit. Als we eenmaal uit de haven zijn gaan we proberen de zeilen te hijsen, we zijn ten slotte een zeilboot. Het is nogal een klus voordat alles gehesen is. We hebben de zeilen één voor één eens uitgeprobeerd, maar zo allemaal tegelijk gehesen, hebben we nog niet geprobeerd.

Alle zeilen bij.

 

Als alles opstaat, temperen we de motor. We komen nog geen 2 knopen vooruit. Als we zo blijven dobberen komen we zeker vandaag niet aan in Stellendam.

Dan maar weer alles inrollen en naar beneden halen en de motor maar weer wat harder. Ook komt de helikopter uit Den helder even langs vliegen om ons gedag te zeggen. We gaan lekker en halen op de motor zo’n 9 knopen. Johan is druk met de motor en afsluiters, hij blijft alles checken en vult de dag tank steeds bij met diesel. We moeten de oversteek maken bij de Maas monding, daar krioelt het van de vachtschepen en we moeten er dwars doorheen. Als zeilboot ook al vaar je op de motor, heb je totaal geen voorrang. Dus opletten. Ik sta op de punt en probeer in te schatten hoe snel een tegemoet komende of achterop komend schip, op ons af komt. Na een uur zijn we er heelhuids door heen. Dit is voor mij de eerste keer dat ik daar vaar. Met Romme gaat het een stuk beter aan boord, en helpt een handje mee. Als we in de buurt komen van Stellendam hebben we een verrassing voor Johan! Martijn heeft met zijn collega’s geregeld dat ze een oefening gaan doen bij ons aan boord en Johan wordt gehoist van boord in de helikopter en weer terug aan boord.

Vanuit de helikopter.

Dan hangt ineens de helikopter boven ons schip en word de duiker bij ons aan boord gezet. Johan wordt van dek gehaald en hangt een beetje nerveus maar met een glimlach waar bijna z’n oren in verdwijnen, in de lucht, opgetakeld de helikopter in.

De heli vliegt een rondje om ons heen en van uit de hoogte word onze boot geheel van alle kanten gefotografeerd. Na het rondje word Johan weer keurig terug aan boord gezet. Als ik het zo tik, klinkt het zo gemakkelijk, maar vanuit die hoogte is het heel lastig een persoon op de boot te zetten met alle verstaging, lijnen en masten. Het was een geweldige ervaring voor ons allemaal.

De laatste mijlen leggen we blij af op weg naar de sluis van Stellendam. Als we bijna de haven binnen varen staat mijn moeder (Carla) en haar vriend Ton ons op te wachten op de pier. De sluis staat open we kunnen gelijk naar binnen. Mijn moeder en Ton rijden met de auto naar de sluis, en zien voor het eerst onze boot, je ziet de vraagtekens boven hun hoofd zweven, maar mijn moeder is inmiddels wel gewent aan mijn impulsieve aankopen die nog al wat werk met zich mee dragen. Als we de sluis weer uitvaren is het nog maar een klein uurtje naar de haven en onze nieuwe ligplaats, die we vorige week hebben gekregen.

We meren trots en opgelucht af in onze box, leggen vast en zijn enorm blij.

In de haven op ons plekje

Mijn moeder en Ton hebben nog wat wijn gehaald en die hebben we ons laten smaken. Johan moest gelijk weg die had nog een etentje en Romme die word opgehaald door Camille zijn vriendin, blijven nog wat drinken.

Zo is er eindelijk de tijd om de reis door te nemen, zodat ik er achter kom dat Martijn, Romme totaal, maar dan ook totaal niet had ingelicht wat voor reisje het zou worden. Romme dacht, toen hem gevraagd werd mee te varen, dat het om een plezier uitje ging. Martijn heeft hem totaal niet ingelicht wat er allemaal speelde. Niet over de verhalen van slechte romp of de staat van de motor, laat staan de slechte afsluiters. Mannen en hun afspraken…. Pffff.  Inmiddels hebben Romme en ik onze kennismaking opnieuw gedaan, Alles is goed gekomen en zien we elkaar ook privé. Zo zie je maar dat ook een eerste indruk anders kan zijn, het kan ook de gelegenheid of omstandigheden zijn. Eind goed al goed. Later die avond komt Johan na zijn etentje nog even terug en heeft de helft van zijn familie mee genomen. Zo is het gezellig druk aan boord maar met deze ruimte is het prima te doen. Johan leid iedereen even rond en we worden gefeliciteerd met de boot. Zo voelt het steeds meer realiteit te worden dat we daadwerkelijk een boot hebben gekocht.