Naar Nederland en varen een halve boot over.

 

Naar Nederland en varen een halve boot over naar Friesland.

Een halve boot overvaren ik hoor jullie al denken? Is dat ding door midden gezaagd, of half opgeleverd? Nee een boot zonder masten is voor ons een halve boot. Je kan er niet mee zeilen alleen de hele dag naar een pruttel geluid van de motor luisteren. 

We hebben inmiddels Frankrijk verlaten. Onze buurtjes wilde 1 Mei vertrekken en dat was onze enige manier om in Geneve te komen. In Frankrijk is een echte lock down. Zonder papiertje met wat je gaat doen kom je nergens. Verkeer kom je echt niet tegen, ook geen koeriers, vrachtwagens en al helemaal geen personen auto’s.  Boodschappen doen, wat onze lieve Belgische buurtjes voor ons doen want ze hebben een auto, is al een gedoe. Briefje en als je terug komt, bonnetje laten zien dat je daadwerkelijk boodschappen ben gaan halen. Max 10 personen in de winkel en wachten tot je een bepaalde rij in mag lopen. Gelukkig hebben we alle drie nog een vriezer vol liggen maar af en toe wat verse groentjes is toch fijn. Mijn verjaardag word nog uitbundig gevierd op het verlaten terras wat normaal afgeladen vol zit met gasten. Nu is het er leeg en geen stoel of tafel te bekennen. We maken een bbq

van stenen en iedereen neemt wat mee, er zijn zelfs slingers en ballonnen voor me opgehangen. Er is taart voor me gemaakt. Ik voel me echt jarig, wat een feest.

1 Mei komt in zicht we halen ons hele chalet leeg, want deze word niet meer verhuurd volgend jaar, en zetten alles in het chalet van de buren. We vernieuwen veel van onze nieuwe aangekochte spullen met hun al veel verouderde spullen. Dus wie komend seizoen in chalet in de wolken boekt heeft verse kussens en dekens en modern serviesgoed. De laatste nacht slapen we bij de buren en om 7 uur gaan we vertrekken, met hun camper. Het is nog even spannend want je mag maar met 2 personen in een auto, maar gewapend met 2 briefjes, en wij achterin de camper komen we toch in Geneve aan. Het vliegveld is uitgestorven, maar onze vlucht toch zeker 2/3 vol. In Nederland worden we opgehaald door Martijn zijn jongste dochter met haar vriend die we nog nooit hadden gezien, maar die we gelijk in onze harten hebben gesloten. We mogen er 2 nachten slapen en hebben een heel gezellige tijd. Dan kunnen we bij Martijn zijn broer een huur auto ophalen en mogen we in Romme zijn huis verblijven zolang we willen. Ik heb een verleden met Romme Zie blog ( We brengen de boot naar huis Maart 2016) maar het is goed gekomen gelukkig. Hij werkt in Duitsland en is maar zelden thuis, en we mogen zijn huis gebruiken, wat we heel erg waarderen. We knappen het wat op en bouwen een veranda. Het word meer een thuis en ze willen er weer gaan wonen. Met de vriendin van Romme ga ik opruimen en zij gaat zich er nu ook meer thuis voelen, en zo helpen we elkaar. We hebben een super tijd in Renesse en met de buurtjes hebben we leuk contact. Dan komt Martijn zijn broer met een voorstel of we een motor bootje willen overvaren van Hellevoetsluis naar Friesland. We zijn er beide niet zo happig op, het halve bootje (klompje) heeft al een tijd niet gevaren en de hele dag pruttelen zijn we ook niet zo van. Maar de deal dat we geen huur kosten van de auto hoeven te betalen en Martijn zijn lievelingsauto klaar staat om mee terug te rijden haalt ons om. Er is niets aan boord dus verzamelen we, borden, bestek, potten en pannen, slaapspullen, en halen we eten en drinken. We gaan een dag eerder om alles te bekijken en uit te proberen. Johan, die zelfde als met, we varen de boot over, maakt nog even wat dingen aan de motor en het zou goed moeten zijn om morgen te vertrekken. Dat doen we dan ook met het idee dat we in drie dagen er zijn. We varen de haven uit het haringvliet op richting het spui. Net voor de ingang van het spui gaat er een alarm af we schikken ons lam want het is een immens alarm geluid. Het geluk is aan onze zijde, de mooring boeien zijn net weer neer gelegd en de allereerste die is neer gelegd is net 100 meter bij ons vandaan. We knopen vast en het blijkt een losse koelwaterleiding te zijn. We hebben totaal geen gereedschap aan boord alleen een leatherman die we hebben meegenomen uit het laatje van Romme zijn huis. Met wat gepriegel lukt het te repareren. We kunnen weer verder, het spui op. Ik wil een lunch gaan maken, en als ik beneden ben en in de keuken sta, krijg ik natte voeten. Komt dat door die slang die los zat? Na wat speurwerk trek ik de vloerbedekking weg en zie steeds water naar boven komen. Ik krijg het benauwd, water wat van onder komt voorspeld weinig goeds. Met een vork krijg ik het plankje los en zie dat de bilge vol zit met water. Het gutst zo de boot in. Door het geronk van de motor kan Martijn me niet verstaan, en schreeuw de boot loopt vol. We kunnen nergens nog aanleggen, en begin maar te hozen met een beker in een pannetje van een liter. Steeds naar buiten om het pannetje te legen en weer opnieuw. Martijn kan me niet helpen, als hij het roer los laat gaan we gelijk de andere kant op.  Na pannetje 49 ben ik gestopt met tellen, in middels hebben we oud beierland gehaald en een steiger gevonden om aan te meren. Martijn heeft Floris gebeld en die komt eraan om een pompje te brengen. Ik ben gestopt met hozen, alle vloerbekleding is nat en die gooien we naar buiten om te drogen, dit was nu precies waarom we het eigenlijk niet wilde doen. Maar goed als we ergens voor gaan doen we het ook, en maken het af. Problemen kennen we niet wel uitdagingen en dat is het. Het pompje word gebracht en houden het aan boord. Gelukkig maar want onze verdere reis blijkt dat we elke 2 uur moeten pompen. Ergens vast knopen draden vast maken voor de stroom om het pompje weer aan te zetten. Helemaal leeg gaat de bilge niet en moet ik steeds buiten om de boot schuin trekken om er zoveel mogelijk water uit te pompen. Zo word het een lange reis. Elke 2 uur word elk uur pompen en omdat we niet altijd een aanleg plek hebben is het tijdens het varen pompen maar dan gaat er niet veel uit. De vloerbedekking leggen we al niet meer terug en het gat naar de bilge blijft open. Inmiddels hebben we de slang in het toilet gehangen en is het leeg pompen door het toilet. De boot verslind ook veel diesel, en moeten we veel bijvullen. We pruttelen maar door, door kanalen, sluizen, bruggen. Hoeveel, ik ben de tel kwijt. Vast knopen wachten tot de brug open gaat, pompen en weer los gooien. We bereiken Amsterdam en daar worden we gek. We zijn inmiddels allang de dagen kwijt en het blijkt weekend te zijn. Wat een chaos daar. Iedereen vaart met bootjes door elkaar en met elkaar. Sale Amsterdam lijkt het wel. Hoezo Corona. Huur sloepjes, motor bootjes, dinghy’s, het is een wespen nest. Iedereen doet maar wat, ze varen naast je en bedenken ineens dat ze voor je langs willen, hoe vaak we niet in ons achteruit moeten om een aanvaring te voorkomen. Het zweet breekt ons zo vaak uit en niet omdat het zo’n mooie zomer dag is. Wat een gekke huis. Onze diesel is weer op, pff vind maar eens een plek om aftemeren in deze chaos. We vinden een plek aan een Ponton voor een veerdienst en hopen maar dat er even geen pond moet afmeren. Martijn gaat met een ubertaxi naar het tank station en ik hou de wacht. Ik word compleet nerveus als ik al die bootjes blijf volgen die voorbij komen. Ik heb er nog nooit zoveel langs elkaar heen zien varen. Dat er hier niets gebeurd is me een raadsel. In alle chaos vergeet ik foto's te maken want het is echt oppassen de gehele tijd. Als we weer vol zitten met brandstof weten we niet hoe snel we uit deze chaos weg moeten komen

                                                            

Direct na Amsterdam zien we een haven en leggen aan. De volgende dag maar verder. Als we bij Lelystad zijn vinden we een haven waar we kunnen tanken en als we weer weg varen is het overdrukventiel kapot en stroomt er nog meer water naar binnen. Na goedkeuring van Floris vervangen we de het ventiel en hopen dat het water nu ophoud. Inmiddels bereiken we het IJsselmeer, waar ik absoluut niet overheen wil. Maar Martijn vind het wel een goed idee omdat het korter is. Het bootje is ook niet stuur vast en het is echt flink sturen om de klomp op koers te houden, drie slagen links en gelijk weer rechts. Ik zie de haven van Urk naast ons liggen, en probeer Martijn over te halen de haven in te gaan. Ik zie hem worstelen met het roer en het zweet loopt over zijn hoofd. Nog drie uur zo varen het is niet te doen, we schommelen zo hevig heen en weer dat het ondragelijk word, het sturen is niet te doen. Hij staat als een malle alle kanten op te sturen om op koers te blijven. Nee hoor het gaat prima zegt ie. Nu word ik boos! NEE het gaat niet prima, zeker niet voor nog 2 uur. De golven nemen toe en als ik de lucht zie gaat het erger worden. Hoezo erger, zegt Martijn. De weer app. zegt dat het goed weer blijft. A.U.B. gooi die app. over boord en kijk naar de lucht, die zegt meer dan een app. Ik heb geleerd naar de wolken te kijken die zeggen alles over het weer. Uiteindelijk als zijn schouders en rug niet meer willen is hij bereid toch de haven in te duiken. Het heeft even wat tijd gekost maar hij is om. We liggen veilig vast in een haven, onze 2e na 4 dagen varen. We hebben steeds gratis ligplekjes gevonden en nu dan in een haven. De mensen zijn er allervriendelijks en de haven meester kan ons vertellen als we de urkersluis nemen we binnen door ook in Friesland uitkomen. We lopen door het dorpje eten een hapje bij het enige geopende restaurantje en gaan gerust slapen aan boord. De volgende dag zegt Martijn we nemen gewoon het IJsselmeer, het ziet er rustig uit. Daar ben ik niet zeker van en als ik een grote motorboot naar buiten zie varen wil ik dat weleens bekijken hoe hij dat op het water buiten de monding doet. Hij is nog maar net buiten de oevers en gaat als een malle heen en weer. Ik roep Martijn en ik laat hem het dansende bootje ook aanschouwen. Gelukkig hij is ook om en geeft toe dat we binnendoor gaan. 

We gaan door de Urkersluis met een verval van 5,5 meter naar beneden. We pruttelen maar door, en elk uur hozen, er zijn zoveel bruggen dat we daar voldoende tijd voor hebben.  De laatste 2 uur varen is het eindelijk een beetje rustig varen, maarja nu zijn we erbijna.Uiteindelijk komen we na 7 dagen aan in Friesland en knopen vast in de haven van bestemming, we zijn moe en het gepruttel zat. We ruimen de boot leeg, en maken hem schoon, en worden de volgende dag opgehaald door degene die het bootje heeft ingeruild met Martijn zijn lievelingsauto. 

We worden vriendelijk ontvangen en getrakteerd op friet en frikadellen. We moeten nog even wachten op het overschrijven van het kenteken en dan kan Martijn dan eindelijk in de Porsche 911 stappen en naar Hellevoetsluis rijden. Het heeft ons 7 dagen gekost naar Friesland te varen en in 3 uur zijn we terug in Hellevoetsluis. Omdat onze vluchten maar niet willen lukken om naar huis te gaan, besluiten we om een bus te kopen en naar Griekenland te rijden. Bestellen van alles om mee te nemen en willen vrijdag vetrekken, maar daar denken de buurtjes die we na die weken in onze harten hebben gesloten heel anders over, er moet nog een afscheidsfeest komen, en hoe!

3) bikini meisje in de sneeuw. In bikini

3) Bikini meisje in de sneeuw In bikini.



We zijn aan het aftellen nog 6 weken voor het seizoen is afgelopen, inmiddels kunnen we geen Boeuf Bourgognon, Tarteflette, en onze andere gerechten meer zien. Hoe lekker ze ook zijn na 10 weken elke week hetzelfde eten komt het ons neus uit. We koken dan tegenwoordig iets anders voor onszelf. Hoe gek het ook klinkt we eten veel te weinig en zeker op Zaterdag met de wissel. Dat is zo’n drukke dag dat we vergeten te eten. We hebben een Zaterdag middag lunch clubje opgericht. Iedere Zaterdag om 12;30 maakt een van ons eten, patatje stoofvlees, Sarah en Werner kip met patat, Willemien en Ton Grote pan soep met brood, wij biefstuk met patat, zo eten we weer eens iets anders en nog gezellig ook.

In het chalet van Sarah en Werner komt hoog bezoek, Carla en Ferry. Ik ken hun van jaren geleden toen ze een rondje Atlantic gingen zeilen op hun zeilboot Gumba en mijn vader daar wat klusjes heeft gedaan. Ik was toen zo onder de indruk, want in die tijd waren er nog niet veel mensen die dat gedaan hadden.  Ze hebben voor ons kroketten met zachte witte puntjes meegenomen. We zijn door het dolle heen zo lekker na 2 jaar, mosterd erop en hele kleine hapjes GENIETEN.

We kletsen gezellig bij, met een borrel en het word een gezellige middag.

Uiteraard begint hier ook het Corona te leven. We houden het nieuws in de gaten, maar voor als nog blijft het hier open. De bestelling voor volgende week 14 personen word geleverd en de koelkasten en vriezers zitten weer vol. Arriveren er ook nog eens een mega doos Frikadellen met zachte punten, uit Nederland. nu is het feest helemaal los.

Floris en Marie Jose, broertje en zus van Martijn komen een paar dagen op het resort als een soort vrijgezelle feest omdat Floris gaat trouwen.

Martijn heeft tickets geboekt om naar Nederland te gaan om bij de bruiloft van zijn broertje te zijn. Er komt versterking onze kant op voor als Martijn in Nederland is en Jerinke komt precies tijdens de lunch aan, en kan gelijk aanschuiven achter een pan soep. Onze nieuwe gasten arriveren en gaan gelijk de piste op. Het aantal is geslonken naar 6 personen, de andere durfde het niet aan. Als ze sávonds terug keren en aan tafel zitten, komt het nieuws. Vanaf morgen gaan we in lock down. Hoe kunnen ze dat nu doen, net nu er veel gasten nog maar net gearriveerd zijn in alle dorpen. Hadden ze dan toch beter Vrijdag al kunnen melden. Onze gasten vertrekken de volgende ochtend vroeg terug naar huis. We hadden een weddenschap opgezet en Werner zei let op, vanaf maandag hebben we vrij, het is dus een dag eerder. Tja dan maar een feestje bouwen, muziekje erbij en we hebben een soort Brabantse middag.

Iedereen die onder ons balkon loopt, maakt wel een dansje of moet lachen. We zijn ook een bende van ellende. Overal in het dorp word als een malle restaurants leeg gehaald, ski’s ingeleverd (dus mijn zakje moed is niet meer nodig) Skischolen afgesloten, De sneeuwwagens brengen personeel naar boven om alle markering palen van de piste weg te halen, er verdwijnen bakjes van de liften. Dat zien we allemaal van ons balkon gebeuren terwijl we aan het feesten zijn. Het geeft een beetje sfeer aan deze trieste dag. Het personeel die het restaurant leeg halen dansen met hun spullen over de weg. Alsof het feest nog niet compleet genoeg is belt mijn broer met de mededeling dat ze zwanger zijn. Whoehoe wie had dat ooit kunnen bedenken, We proosten op de nieuwe ouders to be! Uiteraard ook nog 1 omdat tante en oom worden.

We openen de gaarkeuken van Le Chamois (zo heet ons chalet) en eten elke middag en avond met z’n 6en de voorraad een beetje op.

Iedereen neemt wat mee en we eten weer eens elke dag aan tafel. Houden nog een tattoo avond waar we elkaar onder kalken met whiteboard markers.

Een dag van te voren krijgt Martijn mail dat de bus naar Geneve niet meer rijd, de reis word gecanceld net als de bruiloft. Een domper want Martijn keek er erg naar uit z’n kinderen en familie weer te zien. Dat moet nu een paar weken wachten.

Langzaam gaan we nadenken wat voor ons het handigste zou zijn, in Nederland mag je niet meer bij elkaar op visite, de straat niet meer op alleen als het hoog nodig is. Hier hebben we een chalet voor ons zelf, met ligbad, sauna, jacuzzi, maar vooral heel belangrijk een handje vol mensen, dus kans op besmetting is hier minimaal.

We hebben een vriezer vol eten dus in quarantaine gaan hier is niet zo heel moeilijk. Ook ons hier weg halen is nogal een dingetje, want er rijden geen transfers meer naar het vliegveld. Willemien en Ton hebben het aanbad gekregen om alvast naar Zuid Frankrijk te rijden met de auto. Daar heeft de eigenaar van dit dorp ook nog vakantie huizen staan waar de twee in de zomer werken. Dit was wel hun laatste jaar dat ze het hier doen, want ook zij gaan met camper de wereld onveilig maken. Ze besluiten dit dan ook gelijk aan te nemen, want daar is een grote tuin waar ze lekker in kunnen rommelen, en het chalet zomer klaar te maken. We gaan ze enorm missen die twee, ik denk dat ze dit jaar nooit meer zullen vergeten met die 4 maffe wens mensen. Wij hun zeker niet.

Al weken is het super mooi weer, en is het elke dag zonnen op het balkon, als de gasten gaan skien, gaan de broekspijpen en mouwen omhoog en komt alle vitamine D naar binnen. Nu de gasten weg zijn zit ik al 2 weken in mijn bikini, ik begin mezelf weer te herkennen met dat bruine kleurtje. Weer zo genieten, zonder al die laagjes kleding.

We besluiten zo lang mogelijk hier te blijven, met weinig mensen en weinig om te doen, maar he laten we daar nu net al een hele tijd aan gewent zijn. Niets doen. We willen het ook niemand aan doen zo lang ons in huis te nemen, dat is een paar dagen leuk maar weken of langer word wel je privacy op de proef gesteld. Van de huis eigenaar hebben we toestemming dus blijven we nog even hangen. Nog 4 dagen en onze quarantaine is geweest. De Pistes zijn verlaten, dus een voorzichtig wandelingetje zit er dan weer in. Uiteraard wel met een brief waarin staat dat je lichaamsbeweging nodig hebt. Gecontroleerd is er hier nog niemand, maar ja we wonen hier nog maar met 8 mensen.

2) Bikinimeisje in de sneeuw. Op de latten

2) Bikini meisje in de sneeuw. Op de latten

Nadat alle bestelde ski kleding is binnen gekomen zou je zeggen dat ik direct de piste op zou gaan, maar helaas het zakje zin heeft mij nog niet bereikt. Er volgen nog een aantal groepen eerst 18 Engelse studenten die de vooroordelen zeker waar maken

, en ons geregeld tot 3 uur s’nachts wakker houden, maar toch vervolgens om 8 uur s óchtens aan het ontbijt verschijnen. De jacuzzi word veelvuldig gebruikt en ook roepen we steeds, eerst douchen voor je erin gaat, geen alcohol morsen anders word hij groen en we kunnen hem niet meer verversen. Nou daar hebben ze geen boodschap aan. We hebben werkelijk nog nooit zo'n vies bad gezien en ze gingen er gewoon in. Telkens zeiden we dat het niet echt gezond was om daar in te bubbelen, ach ja maakt niet uit.

Ze houden een soort bonte avond waar iedereen in Engeland voor een persoon voor €10 een volledige outfit moest kopen wat vervolgens naar het goede doel gaat. We liggen in een deuk hoe sommige outfits gecombineerd zijn. De mannen krijgen allemaal vrouwen kleding, en ze trekken het gewoon aan. We houden er zelfs nog wat leuke items aan over, en stoppen Werner in een outfit.
Met handbagage terug reizen zit er niet meer in. We krijgen de directeur met zijn studie genoten voor een paar dagen, dus konden we 3 dagen even bijtanken. En eindelijk eens Nederlanders. Dan komt er eindelijk na 3 x opsturen een pakketje binnen wat mijn moeder heeft opgestuurd vanuit Nederland. Een koffertje vol met kleding, kaneelkoekjes, tijdschriften e.d. Hoe leuk is dat om allemaal cadeautjes uit te pakken.

We maken nog lekkere wandelingen met Sarah, Werner, Willemien en Tony. De zon schijnt heel vaak en de sneeuw laat op zich wachten. Uiteraard gaan we tussen door nog een terrasje bezoeken en is het altijd een melige  bedoeling. 

 












Als alle excuses op zijn, kom ik er niet meer onderuit, ik moet het maar eens gaan doen. Zonder zakje zin, pak ik me in al die kleding lagen en schoenen waar je amper op kan lopen, ski’s en stokken mee en op naar de oefenweide.

Ik moet op zo’n draaiende band om naar boven te komen. Daar begint het al mijn ski schuift steeds van de band, waardoor 1 been steeds weg glijd maar zonder te vallen ben ik dan boven. Martijn zegt dat ik in een pizza punt naar beneden moet, nou daar gaat ie dan. Mijn allereerste keer op ski’s. Langzaam naar beneden, maar steeds gaan die punten van mijn ski’s over elkaar, ik glij zowat in de split (zo wijd moeten mijn benen uit elkaar om die punten niet over elkaar te krijgen) naar beneden. Martijn maar roepen remmen, remmen, ja leuk maar in die pizza punt ga ik alleen maar harder. Draaien draaien, ja leuk hoe dan. Hoe krijg je 2 naar binnen staande ski’s naar buiten. Ik laat mezelf maar vallen, ik krijg die ski’s niet gedraaid zonder dat die punten over elkaar gaan. Krijg uitleg over het draaien van de ski’s en dan voor de 2^de keer op de band naar boven. Martijn gaat eerst zo kan ik zien hoe hij erop stapt en ik dat na kan doen, dat had hij beter niet kunnen doen, want bij de eerste stap op de band glijd mijn ski weg en glij zo met een ski het net in en op mijn gat. Mijn  andere been ligt nog op de lopende band. Ik zie allemaal mensen op het balkon geamuseerd toekijken, hoe ik lig te hannissen. Mijn ene helft van mijn lijf wil omhoog met de band de andere helft zit gevangen in een net, het lijkt een eeuwigheid te duren voor Martijn boven aan de band is en terug geskied is om me te bevrijden. Er volgt nog net geen applaus vanaf het balkon, maar voor de zekerheid blijven ze toch maar even kijken je weet maar nooit.

Er volgen een aantal afdalingen, bochtjes maken, remmen, stilstaan en gelukkig geen één keer meer gevallen, sorry balkon zitters, na 20 afdalingen raak ik erg verveelt. Naar beneden ben je zo en ga je weer omhoog, dus zegt Martijn nog 1 keer en dan gaan we niet richting de band maar linksaf de piste op. Nou oke doen we, netjes naar benden, linkse draai en dan raak ik in paniek, we belanden op een kruispunt waar wel 6 verschillende banen op uitkomen en het krioelt van de mensen. Waar moet ik heen, er is zoveel keuze. Remmen en ik sta stil. Waar moeten we heen, Martijn wijst naar een kant en zegt dat die groen is.

Het zal wel dus gaan we die kant op, eerst bochtjes, maar ik ga zo hard naar beneden en zie voor me een afgrond verschijnen, die zo diep is dat ik eerder geloof op een zwarte te zijn beland in plaats van een groene. Remmen hoor ik achter me, in de pizzapunt, Martijn staat gelijk stil maar ik ga nu zo hard, alsof ik op een torpedo ben geplaatst. Remmen, Remmen, blijft Martijn roepen, Wat ik ook probeer ik ga alleen maar harder, scheur zowat uit mijn liezen, links is er een afgrond en rechts zie ik een berg van sneeuw, gooi mijn ski’s om en stort mezelf in de berg met sneeuw. Zo dat was mijn ski avontuur, hub terug met de bus naar huis, en achter het vertrouwde fornuis, een stuk leuker. Dan krijg je ook later pas te horen dat mijn ski’s veel te lang zijn voor mijn korte beentjes. Nu nog een zakje moed gaan zoeken om ze om te ruilen en het heeeel misschien nog eens te gaan proberen. Of toch maar lekker in de zon relaxen.

Bikini meisje in de sneeuw

Bikini meisje in de sneeuw.



Na een 2 daagse reis, komen we laat in de avond aan op onze bestemming.

Naomi die ons van het vliegveld heeft opgehaald rijd ons in 2,5 uur naar de uiteindelijke bestemming Le Menuires in het dorpje Reberty village. Omdat ons chalet nog totaal leeg staat, logeren we bij onze buren die chalet in de wolken hosten. Het is inmiddels 11 uur, onze buren liggen al op bed, maar er staat een wijntje voor ons klaar en ook onze bedden zijn opgemaakt. Om 8 uur staat er ontbijt voor ons klaar en maken we kennis met Sarah en Werner onze buren voor de komende maanden. Gelukkig is er direct een click en blijken we veel overeenkomsten te hebben. Zij toeren al 8 jaar door de wereld, hebben een camping in Australië beheerd en rijden nu met een camper door Europa. Ze komen nu net uit Spanje gereden en met dezelfde reden als wij, de kou en nattigheid besloten een chalet te gaan beheren. Toevalligheden bestaan niet meer, het moet zo zijn, en we zijn blij met onze buren. Die dag gaan we gelijk aan de slag. Eerst maken we ons eigen slaap verblijf in orde. Het chalet is erg vies, en we kunnen dan ook direct de mouwen uitsteken. Het chalet is erg groot, heeft 7 slaapkamers, 7 badkamers, 8 toiletten, bied slaapplek aan 19 personen en wij 2. Het chalet is totaal leeg gehaald door de vorige beheerders en dit jaar is het voor het eerst dat Wens chalet dit chalet Le Chamois, wat gemzen of te wel berggeiten betekent, beheerd. Er moet bij ons even een schakel omgezet worden, we douchen elke dag, er kan zelfs een bad genomen worden, wat we dus ook uitgebreid doen inclusief de bad hapjes. We kunnen online bij de groothandel bestellen en dat word keurig voor de deur geleverd. Wat een luxe, niets meer sjouwen, en de keuze is enorm. We hebben al een menu in elkaar gedraaid, we krijgen 3 menu’s van Wens en 3 mogen we er zelf uitzoeken. Dit om continuïteit te waarborgen in de verschillende chalets. Over een week hebben we onze eerste gasten 17 personen, en het word nog een opgave om te bepalen hoeveel je nodig hebt voor zo’n groep. We zitten ook nog eens in onze zuinigheidsmodes, niet te veel, maar ook niet te weinig. We zijn bijna een halve dag bezig om onze eerste bestelling te plaatsen. Niet alles is te leveren wat we hadden bedacht in onze menu’s maar ook van de prijzen schrikken we ons lam. We hebben ons aan een budget te houden, dus worden de menu’s een beetje aangepast aan het aanbod van Frankrijk. Na 4 dagen buffelen zijn de kamers gebruiksklaar, de kerstsfeer in huis gebracht,

de eerste bestelling binnen gekomen, waar we direct van leren dat wat je besteld niet alles van binnen komt. We moeten reserves gaan inslaan voor het geval dat. Nu alles klaar is kunnen we het dorpje eens verkennen.

Nou ja dorp, het is erg klein, 2 restaurannetjes (feiko’s benaming die we hebben overgenomen) en een klein supermarktje. Als we met de gratis bus naar beneden gaan is er een iets groter dorp. Eerlijk ik kan nog niet warm lopen van die sneeuw, ik heb het koud en alle lagen kleding kan ik nog niet aan wennen. Sokken, lange broek, truien, thermo’tje, al die dingen aan mijn lijf, ik moet er aan wennen. Vanaf ons balkon die direct uitkijkt op de piste kan ik in het zonnetje de skiërs voorbij zien komen, en kan alleen maar denken WAAROM? De lift in, uit en weer in. De eerste week valt er nog veel sneeuw, wat de wegen onbegaanbaar maken.

Een wandelingetje is eigenlijk alleen maar glibberen en bibberen. Nee de ski koorts is bij mij verre te zoeken. Ik ben blij als dadelijk de eerste groep komt, en ik lekker warm in het chalet kan gaan koken. We ondernemen veel met de buren, dat is gezellig en maakt het verblijf aangenaam.

Inmiddels zitten we hier al weer 5 weken, niet dat we dat door hebben, niet alleen de skiërs vliegen hier voorbij, ook de tijd. Onze eerste groep is zo ontzettend leuk, een familie die na 5 jaar voor het eerst weer samen is, ze wonen verdeeld over de wereld en zijn nu allemaal bij elkaar. Oma ziet voor het eerst in het echt haar klein kind. Ze betrekken ons overal bij, en willen zelfs dat we met ze mee eten. Vanaf de derde dag besluiten we met het hoofd gerecht mee te eten, omdat we anders niet uitkomen met de bereidingen. We krijgen zelfs een kerst cadeau, de cadeaus staan uitgestald in de woonkamer, (ik heb nog nooit zoveel cadeaus bij elkaar gezien)

De kinderen zijn door het dolle heen, als alle cadeaus zijn uitgepakt vermaken de kinderen zich met een aardappel die ze naar elkaar over gooien? We liggen allemaal in een deuk, zoveel cadeaus gehad en ze spelen met een AARDAPPEL! Bij het afscheid krijgen we een immense tip waar we stil van worden. We hebben mooie herinneringen gemaakt. De tweede groep is totaal het tegenovergestelde. Niets is goed, we lopen de voeten stuk om het maar enigszins naar hun zin te maken. Hoe harder we lopen hoe meer we voor het karretje worden gespannen om dingen te regelen. Na 3 dagen al lopen we op ons tandvlees, en maakt het volgens ons niet uit wat we doen het is toch niet goed. Gelukkig hebben we midden in de week een dag vrij, en kunnen we op oudejaars avond het vuurwerk met z’n allen bekijken en een dagje uitrusten.

We maken de week keurig af en gelukkig kunnen we ons stoom kwijt bij de buren. Vorige week hadden zij geen fijne groep en stoomde ze bij ons even uit. Wij hebben een aparte woonkamer op de begane grond, nou ja woonkamer een leeg hok met een versleten bank. Waar we ons tussen de middag en na het avond eten kunnen terug trekken. Onder tussen hebben we het er al aardig gezellig gemaakt. Gevonden kistjes aan de muur getimmerd, wat decoratie van her en der. Net als op de boot komen mensen altijd bij ons buurten en hier is het weer niet anders, we laten dan ook iedereen die wilt langs komen wat leuks mee nemen voor aan de muur. Zo is het inmiddels omgedoopt tot wijn hok, en kunnen we hier lekker bijkletsen over de dag.

We hebben een week van 5 gasten, 2 verschillende families want dat kan ook, losse kamers boeken. Gelukkig ook weer hele fijne mensen, die de hele dag skiën. Ook weer nieuw voor ons want met de families met kinderen is er altijd wel iemand thuis, nu kunnen we luieren boven in de woonkamer bij de openhaard. De families gaan tevreden weg en laten een mooie tip achter.


De komende 1,5 week hebben we vrij, en slapen een gat in de dag, badderen, nemen een sauna, gaan in de jacuzzi.

We  halen onze seizoen passen (bijna €1000 p.p die we aan het eind van het seizoen terug krijgen)en gaan op pad met de buren.Werner zijn ouders zijn een paar dagen overgekomen en we ontdekken de ski pistes. Voor het eerst in mijn leven stap ik in een ski lift, het fijne bij deze liften is dat je ook weer naar beneden kan zonder te hoeven skiën. Na 14 liften zitten we in een andere vallei en ontdekken meer van het gebied.  We hebben een enorm leuke dag met z’n 6en, eten een hamburger van €8, wat echt goedkoop is hier en drinken een biertje van €9. Alles is hier wel belachelijk duur, maar dat schijnt onlosmakelijk verbonden te zijn met skiën. Het sneeuwt ook al zeker 2 weken niet en elke nacht worden de pistes opgespoten met sneeuw, de piste wagens maken de 600 kilometer pistes ski klaar. Alles voor het skiën. Moesten ze bij zon vakanties ook eens doen, dagje geen zon hangen we een reserve zonnetje op.

Inmiddels zijn ook onze ski spullen opgehaald, die mogen we gedurende het seizoen gratis gebruiken. De voordelen van Staf zijn. De ski broeken, sokken, handschoenen zijn besteld, dus staat er haast niets meer in de weg om het bikini meisje de piste op te jagen. Nu nog ergens moed en een zakje zin tevoorschijn zien te halen.

Het roer gaat om

Het roer gaat om.

Nu we in Griekenland zijn aangekomen en een paar baaitjes hebben gehad, zijn we in Corfu stad. Een heerlijke rustige baai waar we goed beschermt liggen, als de wind maar de goede kant op waait anders ruik je de enorme stank van het riool wat hier de zee in wordt gepompt.

In deze stad hebben we alles, een Lidl, wasserij, Mac Donalds, gyros voor maar €1,00, vele winkels, vliegveld op 10 minuten lopen. We leven ons dan ook uit. Annet belt of ze nog een paar daagjes mag komen, en boekt 1 van de laatste vluchten hier naar toe. Na 26 oktober word er niet meer gevlogen.

We hebben gezellige dagen, varen naar mooie anker plekken,

wandelen en kletsen wat af. Bezoeken een klein dorpje op Paxos, waar we aan de kade mogen liggen voor niets. Er is zelfs water en stroom, Whoehoe. Gaan uit eten,

en helemaal op getopt weer terug naar Corfu waar Annet weer afstapt na heerlijke dagen. Nu moeten we toch echt eens aan de kuip gaan beginnen. Dat stellen we nu al 1,5 jaar uit. We halen heel veel boodschappen, om weken door te komen, we hebben een baaitje gevonden waar niets is. Er lopen een paar koeien, en af en toe een visser. Als we inkopen doen en ik aan een Engels man die hier woont vraagt of hij een lokale taxi voor ons wilt bellen, om onze 2 volle karren boodschappen thuis te brengen, bied hij zich spontaan aan om ons te brengen. Ze zeggen ook dat het Griekse volk vriendelijk en behulpzaam is, dat blijkt ook de volgende dag, als we een man spreken die net als vele Grieken hier elke dag komen zwemmen. (ja in dat water) We vragen hem of er een vul station is voor onze gas flessen. We hebben er 2 leeg en de derde is halverwege. Hij bied ook spontaan aan om Martijn er heen te brengen op de scooter. Met in elke hand een fles crossen ze zonder helm door de stad, de flessen zijn 3 dagen later keurig gevuld. Omdat de flessen nu wel erg zwaar zijn besluiten we een auto te huren, 1 dag €55 3 dagen €60.

De keus is dan niet erg moeilijk en gewapend met het boekje over Corfu gaan we gelijk het eiland verkennen.

Dat het laatste vliegtuig weg is, is goed te zien. Winkels, restaurants en hotels, alles is dicht getimmerd voor de winter. Alleen kleine lokale winkeltjes en barretjes zijn open. Heerlijk zo in de rust rond rijden. We bezoeken het Sisi huis,

en met een apparaat, krijgen we het hele verhaal van Sisi te horen. Het maakt op mij indruk, het was een bijzondere vrouw. We gaan wat stranden af, en voor het eerst hebben we weer echt zand onder de voeten. Dan word het echt tijd om te verkassen en aan het werk te gaan. We moeten ons zelf nog even een schop onder de kont geven, maar dan gaan we toch aan het werk. De gehele kuip word leeg gehaald, apparatuur losgekoppeld, banken en vlonders eruit gehaald. Dan zijn we klaar om eens veel herrie te gaan maken met de naalden hamer.

Veel geluk hebben we niet van de drie weken dat we hier liggen kunnen we 6 dagen buiten aan de gang. Het regent constant, of het waait heel hard. De 50 knopen wind worden aan getikt. Gelukkig blijven we met 70 meter ketting liggen, soms gaat de boot zo schuin dat zitten niet mogelijk is. We waren het even vergeten hoe het ook alweer was met storm, maar nu weten we het weer.

Na 3 weken besluiten we richting Prevesa te varen, daar liggen Lee en Agnieszka die gaan werken in Frankrijk in een Chalet. We willen nog even gedag zeggen, voordat ze vertrekken. We gaan eerst weer richting Paxos, als we daar aan komen is de gehele kade verdwenen. Alles staat onder water. Dan maar voor anker, het heeft zoveel geregend dat alles is onder gelopen.

Als we door het dorpje lopen, zijn we ineens een bezienswaardigheid. In deze periode van het jaar hebben ze nooit toeristen, en iedereen wilt dan ook weten wat ons bezield om hier te liggen. Na 3 dagen gaan we weer door en belanden in een baai waar ook alles is uitgestorven, om de volgende dag in Prevesa terecht te komen. We ontmoeten Lee en Agnieszka, en vrienden van hun. We gaan een hapje eten bij wat hun de griekse Mac Donalds noemen. Voor €5,50 heb je een gyros schotel, of hele kip, of wraps. Het is zo veel eten dat we er 3 dagen van kunnen eten. Later halen we nog maar 1 maaltijd en eten er samen 2 keer van. Daar kan je niet voor koken. De kuip staat 3 keer in de 2 componenten, en 2 keer in de verf. Wat een verbetering.

We praten nog over het chalet runnen, en met weer veel regen en wind, lijkt het ons toch beter er ook eens naar te kijken. We zijn het zo zat om constant wacht te houden, en in een nat klam bed te stappen. Na wat googelen komen we bij Wens chalet uit. We vermoeden dat we een beetje laat zijn maar schrijven toch een brief op vrijdag, op maandag hebben we een skype sollicitatie, en over 2 weken kunnen we beginnen. Dat worden 2 drukke weken, regelen dat de boot uit het water kan,   

besluiten gelijk de romp te laten zand stralen en zelf gooien we er nog 2 lagen 2 componenten op.

Ruimen de boot aan kant, alles moet winter klaar gemaakt worden, en dan op 11 December vertrekken we met 2 handbagage koffers richting Athene.

Vandaar uit vliegen we naar Geneve waar een toekomstige collega ons ophaalt en naar ons Chalet brengt. De reis duurt 51 uur, maar we gaan 4,5 maand een ander avontuur aan.