Nieuwe ontwikkelingen!

Nieuwe ontwikkelingen

Het gaat nu ineens heel snel, we modderen al 3 jaar aan met de boot. We verbouwen wat, veranderen dingen, repareren wat, halen dingen weg en tja allemaal dingen die we doen, zijn wat oplap middelen. Het belangrijkste is nog steeds niet gedaan, en dat is het water uit. Ook al zijn we al inmiddels erg gehecht aan de boot, die ook al als huis voelt, weten we nog steeds niet hoe het gesteld is met de romp .Toch klussen we vrolijk verder. Weken hebben we met het handje zitten bikken op het roest op het dek, tja heeft het geholpen?

Nee natuurlijk niet! De kuip aan gepakt, met zweet en nee net geen tranen schuren, en bikken. Het is alweer gaan roesten. Waarom? Omdat we dingen gewoon niet goed deden. Een stalen boot is toch heel anders dan polyester. Maar…we hebben veel geleerd de afgelopen 3 jaar! En het gaat steeds beter. 

Maar nu ineens uit het niets, is er verandering. Martijn spreekt een loods op zijn werk die ons blog leest. Ben je nou al eens een keer uit het water geweest? Nee, dat zijn we dus zeker nog niet! Hij roept: “heb je het al bij de roeiers geprobeerd”? UHHH nee kunnen die takelen dan? Kunnen we er daar een paar weken of maanden uit dan? Hier heb je hun nummer en bel ze even, ze doen wel meer dingen voor collega’s. Ok, en dat weten we nu pas? Daar kan niemand iets aan doen natuurlijk, en we grijpen het telefoon nummer met vier handen aan. We bellen, maken een afspraak en staan een paar dagen later bij KRVE in Rotterdam op de stoep. We lopen binnen en mogen plaats nemen midden in het werkend kantoor. Als we een minuut zitten, komt er een gevoel boven wat ik in een woord kan samen vatten. Serene rust! We zeggen het net niet tegelijker tijd tegen elkaar maar dat scheelt niet veel. Dit is nu niet een woord wat we geregeld gebruiken, maar blijkbaar komt dit niet voorkomend woord wel bijna tegelijker tijd bij ons op. We worden uitgenodigd in een grote vergader zaal en ontmoeten 2 mannen.  Alles gaat zo relaxed. We vertellen wat we willen gaan doen, en wat er aan de boot moet gebeuren. Huiddikte meting, afsluiters vernieuwen, antifouling, lassen, hoofdtank reinigen, romp verven, dek verven, enz.     

Hier gaan we er straks uit.

Ze maken even snel een berekening en kijken elkaar aan. Dan zegt de ene: “9 dagen en het is klaar”! Wat zegt hij nou, 9 maanden? Ja dat zou ik begrijpen maar 9 dagen? Dit kan toch niet. Er komt nu zoveel op ons af dat ik ook maar de helft kan opslaan. Mensen zeggen vaak dat ze in een roller coaster terecht komen, maar we worden niet rond gedraaid maar heen en weer geslingerd. Ik merk aan mezelf dat ik vaak dingen ga uitzetten omdat het te veel is. De emoties zijn zo wisselend van, blij we kunnen weg gaan, naar afscheid nemen van jaren lange interieur en inboedel, mensen om ons heen die beseffen dat ze niet zo maar meer de achterdeur plat kunnen lopen. Afscheid van het huis nemen. Opzich vind ik dat niet erg maar er zijn op dit moment nog medebewoners (de kinderen van Martijn om de twee weken) en die hebben ook hun afsluit moment nodig. We verkopen al aardig veel van ons interieur op marktplaats en langzaam word het een leeg huis. Voor iedereen verdwijnt er wekelijks wel iets uit het huis. Ik ben er wat resoluter in weg is weg, en het is zo 1 maart en dan moet alles weg zijn.

Familie die aan de enerzijds blij voor ons is dat we kunnen gaan doen wat we willen doen, maar het aan de andere kant toch wel heel moeilijk vinden. We hebben het al 3 jaar geleden verteld maar nu het zo dichtbij komt word het toch wel een ding. Ach met jullie hoeven we geen rekening te houden want jullie gaan toch weg. Waarom zou je al je zekerheid opzeggen en iets opzoeken wat niet zeker is? Hoe dan met zo weinig geld? enz. We begrijpen nu heel goed waar de, zoals ik het ben gaan benoemen, ”de nooit vertrekkers” vandaan komen. Het los scheuren is lastig. Alles achter laten en weg doen is moeilijk. Ik weet ook dat, al ben je aan de andere kant van de wereld, familie en contacten niet ver weg zijn. Als er dan iemand langs komt, is het contact veel puurder en intensiever  dan dat iemand om de hoek woont. Vaak is het, het gevoel dat iemand in de buurt is en als je langs zou willen gaan je dat ook kan, wat in werkelijkheid niet gebeurd, hoe vaak zoek je je moeder, broer, zus, oom, tante, opa, oma op? Nee niet wekelijks omdat je weet dat ze in de buurt zijn, als het nodig is. Buiten de emotionele dingen moeten we nu ook gaan plannen voor de boot, wat moeten we nu gaan doen om in 9 dagen, “in 9 dagen” die boot klaar te krijgen? We willen mensen vragen om te helpen schuren, ook dat is lastig. Romme en broer Alexander melden zich al aan, maar voor de rest vinden we het lastig om hulp te vragen. Die zien ons liever niet gaan dan wel!! Waarom zouden ze ons op weg helpen. Lastig allemaal. Inmiddels zijn de masten al van de boot. 

We gaan de loods in dan moeten die eraf zijn. We hebben 6000 € te besteden en daar moeten we het op dit moment mee doen. Het huis is verkocht en dat geld komt pas in maart op de rekening en wat we nu hebben is van spaargeld en wat we verkocht hebben uit het huis. We hebben een ligplaats tot 1 april maar dan wonen we al aan boord, dus voor 4 maanden ook nog een plekje nodig. Met al mijn lijstjes is het nog niet chaotisch maar wel druk. Vooral dat marktplaats vergt veel tijd, en energie. Ik heb op het moment ook 2 accounts want ik doe ook nog voor het verzorghuis de Grootenhoek spullen op marktplaats verkopen. Die opbrengst gaat naar de bewoners. Voorlopig gaat het goed, en kijken we enorm uit naar het moment het water uit. Duimen maar. 7 december weten we het!