Het water uit of toch niet?

In het weekend krijgen we te horen dat we dinsdag een poging kunnen doen om uit het water te gaan. Dat gaat ineens heel snel en de spanning stijgt. We regelen iemand die de huiddikte kan uitvoeren en een lasser en ook nog een straal bedrijf. We melden dat het misschien mis kan gaan, maar als we eruit zijn, moet het allemaal wel zo snel mogelijk in gang gezet worden. Romme gaat ook mee om te helpen alle verstaging los te maken ( het zijn er maar 24) We halen zoveel mogelijk lijnen weg en zorgen ervoor dat als het lukt de masten er zo snel mogelijk af kunnen. Dan varen we naar de steiger naast de kraan. We halen 2 verstagingen los zodat de evenaar er gemakkelijk tussen past.  Martijn is ervan overtuigd dat het gaat lukken. We hebben al zoveel uit de boot gehaald dat we 11 centimeter boven de waterlijn liggen. Iedereen om ons heen is ervan overtuigd dat het niet gaat lukken. Ik weet het niet, ik hoop alleen maar. 

De evenaar hangt nu boven ons schip en de banden worden onder het schip door gehaald klaar om te liften. Tergend langzaam gaat het millimeter voor millimeter omhoog. Dan staan de banden strak en komt de boot erin te hangen, langzaam gaat die stukjes, hele kleine stukjes omhoog. Pff ik vind het spannend, de banden beginnen te kraken maar de boot komt omhoog. Ik denk woow het lukt, als de boot toch in de banden hangt kan de kraan hem toch hebben? Uit de kraan word geroepen “ik zit op 21 ton”, ik word een soort van heel blij, het gaat lukken, de boot gaat het droge op. Dan word in een klap mijn enthousiasme weer tot het min punt gebracht. Ben nooit goed geweest in natuurkunde en scheikunde, maar het blijkt dus dat als de boot nog het water raakt er nog een drijfvermogen is. Huh? Ze hangt toch al helemaal in die banden? Na nog eens 10 centimeter is het gewicht al naar ruim 23 ton, dat is bijna het maximale van de kraan. De kiel is nog niet eens zichtbaar, nog een klein stukje en dan zit de kraan echt aan z’n max. Toch proberen ze nog voor ons, blijkbaar is de teleurstelling van ons af te lezen! Na amper een centimeter hoger uit het water gaat de kraan zijn limiet overschrijden en is het echt einde oefening. Twee minuten later liggen we weer geheel in het wateren en zijn we een illusie armer. Aan boord zitten we verslagen een biertje te drinken. Het moet even bezinken, want wat gaan we nu doen?                                     You tube filmpje.

De werf komt nog met een optie en dat is een mobiele kraan huren, die is te huur voor 1 dag. Rond de 3.000 euro. Er is eventueel nog een 2^de boot die er ook bij Offerhaus uit wilt. Dat is best een aanzienlijk bedrag en we moeten er ook weer in. Toch willen we het liefst hier op de werf eruit. 1: het is gezellig, 2: het is een half uur rijden en 3: we mogen en kunnen hier veel zelf doen zodat we niet veel klussen hoeven uit te besteden. We hebben inmiddels diverse werven gebeld en haast nergens mogen/ kunnen we alles zelf doen. Stel dat we nog 2 of 3 boten kunnen vinden die er ook in Middelharnis eruit willen, dan kunnen we met 4 a 5 boten die dag eruit en de kosten delen. We zijn het nog druk aan het uit zoeken, en moeten nog even roeien met de riemen die we hebben en afwachten.

Wil je er ook uit in Middelharnis en op de werf Offerhaus liggen? Laat het weten en dan kunnen we een gezamenlijk plan en data bekijken. Reageren kan op facebook een werkelijkheidsdroom of op ons blog www.eenwerkelijkheidsdroom.blogspot.nl

 

Nog een lichtpuntje waar we dan door alle teleurstelling enorm van hebben kunnen genieten, Vaderdag aan boord op het haringvliet lekker voor anker. Met alle drie de kinderen en Romme met hond Tyler. Gezellig op het dek met hapjes en drankjes. Dat was een aangename bijkomstigheid, zeker met die temperaturen van die dag. Dat had als we op de kant hadden gelegen niet gelukt. Toch een positief afronding.
 

Waarom even niets?

Waarom schrijven we even niets? Het is niet zo dat we ons voorgenomen plan niet meer willen doorzetten, of dat we terug komen op onze droom. We zijn niet gaan twijfelen of aan het terug krabbelen. Nee het kriebelt meer dan ooit. De lente komt er weer aan en we kunnen niet wachten om verder te gaan en erop uit te trekken. 

Maar waarom doen we dat dan niet? Waarom gooien we de boot niet vol, hijsen de zeilen en gaan we er op uit. Heel simpel….. de centen zijn op. De kleine, haast niets kostende klussen voeren we nog uit, met het nog hebbende materiaal,  waardoor we extreem creatief word. Tevens zijn we druk aan het “ontspullen”. Heerlijk woord vind ik dat. Alles wat we thuis of aan boord niet meer nodig hadden is op marktplaats gegaan en daar hebben we onze benodigde spullen van gekocht om door te kunnen gaan met klussen. Martijn word het “ontspullen” wel zat, het begon hol te klinken in huis en wat als we er nog 5 jaar wonen? Tuurlijk heeft hij gelijk maar het werd een fanatieke sport dat “ontspullen”. Ook worden we weleens gesponsord met spullen die een ander niet meer nodig heeft, het kan heel klein zijn, maar wij worden er erg gelukkig van.  

Op ons blog staat een tapblad met nog aan te schaffen spullen van grote, maar ook heel kleine dingen (stukje vloer zeil, overhemden, poets doeken, zeevis les, bakjes e.d.) misschien hebben jullie iets staan in de schuur of op zolder, we nemen het graag mee de wereld over.

 

Alle gekheid op een mastje, de grote klussen die nu echt snel moeten gebeuren zoals het water uit, huid dikte meting, de romp stralen, afsluiters vervangen, boegschroef monteren, antifouling, de romp schilderen, het dek schilderen, masten eraf en schilderen, laswerk aan onderwater schip en op het dek, en de lijst is nog veel en veel langer. Het moet allemaal wachten tot het huis is verkocht. Dus hebben we de afgelopen 6 maanden klussen gedaan zoals het zit gedeelte geschilderd. Verf hadden we nog. slapen we nu heerlijk achter op een riant bed, nog niet helemaal af want er moet aan het dak en de spiegel nog gelast worden. Slapen doen we er in ieder geval heerlijk op onze koud schuim matrassen met latten bodem.

De romp binnen hebben we behandeld en in de roest werende verf gezet. Accu’s definitief op z’n plek gezet en opnieuw aangesloten, vloerdelen geschuurd en gelakt. 

Dit alles was en is te volgen op facebook eenwerkelijkheidsdroom of op Instagram eenwerkelijkheidsdroom. Tevens ben ik ook op Instagram  begonnen met eten uit het kombuis, want saai eten hoeft aan boord niet, ook niet als je wat langer aan boord zit en geen boodschappen kunt of zoals ik zo min mogelijk vaak wil halen.

Achterkajuit toch maar weer opgepakt want het hout was al gehaald. Vlogen de accutol machines vorig jaar nog door de boot, nu lukt het ons dit keer wel, en

 

En dan gebeurd er deze week ineens iets waardoor we weer wat moed hebben gekregen dat het weer goed lijkt te gaan komen. In een week tijd hebben we 3 kijkers voor het huis. Weliswaar meer oriënterende kijkers maar het zijn er 3. Het vakantiegeld komt eraan, bij Martijn pas eind Juni maar dat duurt niet meer zo lang, en een gesprek met offerhaus (de werf) waar we nu liggen in Middelharnis die met een mooi aanbod komt om onze de boot eventueel uit het water te halen. Poeh, en dan gaat het ineens erg veel zenuwachtig kriebelen voor ons. Ze weten nog niet zeker of ze ons er echt uit kunnen halen. We hebben namelijk 2 meet brieven met 2 totaal verschillende gewichtswaarde. Het laagste gewicht, 20 ton, nog aanzienlijk veel natuurlijk, maar dan zou het kunnen maar met het hoogste gewicht van 25 ton, helaas dan kunnen we er hier niet uit... Toch willen ze het eerst proberen om ons een stukje op te liften uit het water met de masten er nog op en dan kijken hoeveel we wegen. Komt het in de buurt van het gaat net lukken dan halen we zoveel mogelijk van boord incl de masten en dan zou het moeten lukken. We vinden het heel spannend allemaal, want dan gaan de dingen ineens concreet worden. Zijn we te zwaar…wat we heel jammer zouden vinden, want waar kunnen we er dan wel uit. Waar je zoveel zelf mag doen op de werf, en is ook nog eens aan te rijden.

Daar hebben we nu al een 2 jaar last van dat het te ver is om “even” verder te gaan met een klus, en moeten het hebben van 8 dagen per maand om er heen te gaan, en aan boord te slapen tussen het klus geweld in.

Veel te weinig voor wat er nog allemaal aan de boot moet gebeuren. Het liefst hadden we de hele winter elke dag naar de boot gewild en elke dag de draad weer opgepakt. Het is niet anders en rommelen op deze manier maar weer verder. 

Inmiddels is de action erg blij met ons, we kopen er kwasten en verf bakjes, montagekit, houtlijm, wd.40, grondverf, schuurpapier, en anti roest spray en uiteraard nog veel meer.

Lekker goedkoop en het werkt ook nog, kwasten zet ik gewoon in het water en als ik 3 weken later terug kom aan boord… afdrogen en verven maar weer, gaat prima. Ons bin zunig en als de kwast na een half jaar echt op is doet het niet z’n pijn om ze weg te gooien.

Ik dwaal weer af. We zouden dus over 2 weken het water uit kunnen.

Nu krijgen we dus echt de zenuwen. Martijn droomt over een romp die barst als de boot eruit gaat en ik droom over de banden die dwars door het staal heen gaan. Dan droom ik weer van een overhellende boot die zo uit de banden op de grond glijd, Een huiddikte meting die bepaald dat we direct naar de schroot door kunnen rijden. Eigenlijk word het dus echt tijd dat we eruit gaan om dingen gewoon zeker te weten. Aan de ene kant hebben we er alle vertrouwen in, we zijn immers niets geks tegen gekomen toen we de romp aan het doen waren van binnen , maar toch? De twijfel. We willen de kant op om het zeker te weten want stel dat er een koper op de stoep staat en we zeggen ja, moeten we wel zeker weten dat ons vervangende huis helemaal goed is. Niet dat we straks huis én boot loos zijn. Het word dus hoog tijd dat we eruit gaan en het allemaal zeker gaan weten dat we de gehele winter niet voor niets stug zijn door geklust om met deze boot waar we afgelopen zomer stapel verliefd op zijn geworden echt naar al die nu al uitgekozen plekjes kunnen gaan zeilen. We zijn enthousiast maar tegelijkertijd ook er zenuwachtig. Wat gaat het worden en wat word de uitslag?