Net op tijd

Daar gaan we dan. Nou ja, Martijn, Romme en Roy! Ik breng ze naar Middelharnis en zal ze vanmiddag ophalen in Rotterdam. Ze gaan de boot over varen naar de werf. Nog geen 3 uur later word ik al gebeld. 

Ze zijn met 10 knopen al aan gekomen bij de KRVE, Merwelands werf. De mannen hebben een mooi plekje langs de takel. We moeten er nog een paar dagen wachten. De te verwachtte botenwagen die maar liefst 100 ton kan hebben, is vertraagt, zodat de boot die er nu uit ligt niet verplaatst kan worden. 

We liggen daar prima, dus haal ik de mannen op. Een paar dagen later slapen we aan boord en krijgen we te horen dat we er morgen middag uit gaan. We denken dan nog dat we lekker uit kunnen slapen voor het laatst, want hier op de werf begint alles tussen 06:00 en 06:30. Tja en voor degene die ons maar een beetje kennen weet dat dit tijdstip voor ons midden in de nacht betekend. Om 06:30 liggen we nog compleet in knorrestijn als we voet stappen horen aan dek. Half nog in slaap stapt Martijn uit bed en kijkt uit het raam, “We varen....” hoezo we varen? Met een slaperig hoofd trekken we kleding aan en als we verward op het dek staan liggen we al onder de takel. Ze hebben ons, alsof het niets is, even verhaald. We gaan er dus uit. 

De banden gaan om de boot en een half uur later hangen we half in de loods en word het onder water schip afgespoten. 

We drinken ons 3^de bak koffie die we hier in de kantine mogen pakken en komen een beetje bij ons positieve. Wat gaat het hier toch allemaal vakkundig en ziet het er allemaal zo simpel uit dat je bijna vergeet dat er een 16,75 meter boot zo even het water uit gaat. Voor ons best een dingetje maar hier draaien ze daar hun hand niet voor om. Om 3 uur liggen we dan helemaal afgespoten en in de stempels zo vast als een huis op het droge. We laten er geen gras over groeien want we hebben maar 9 dagen en beginnen gelijk met het schuren van de romp. Hier mogen we hun machines op luchtdruk gebruiken en zelfs hun rijdende hoogwerker. Omdat ze hier vroeg beginnen gaan ze ook vroeg naar huis. We mogen aan boord slapen en hebben zelfs een sleutel gekregen. We mogen er douchen en gebruik maken van de keuken. Wat een luxe, het lijkt wel een vakantie park. Als iedereen weg is, gaan we bikken met een naalden hamer.  Ook die mogen we van hier gebruiken op luchtdruk. We krijgen alle veiligheidsmiddelen die nodig zijn voor het bikken en schuren. We bikken de randen om de patrijspoorten en het potdeksel. om 18:00 is één kant al helemaal gedaan. Wat goed gereedschap wel niet kan doen. Zo zijn we al maanden bezig met het dek wat nog niet eens half af is. Nu hebben we in 4 uur de hele romp gehad. We eten wat, en gaan vroeg naar bed, want de korte nacht heeft erin gehakt en moeten toch echt in het ritme van de werf komen. Zaterdag gaan we vroeg aan de slag met schuren. Romme komt in de loop van de dag ook een handje mee helpen. Zo is de boot rondom geschuurd en beginnen we boven verwachting al vast verder aan het dek. 

Alles wat we kunnen meepakken, pakken we mee. Zondag bikken we samen verder en het schiet aardig op. We wisselen schuren en bikken met elkaar af, want dat getril, doet je handen geen goed. Zondag avond maken we de loods zo goed het kan schoon want we hebben wel wat stof doen opwaaien. Op tijd naar bed, ik sta er morgen alleen voor en de spannende huiddikte meting komt eraan. Roy komt nog even kijken en maakt wat foto’s. Dan schrikken we ons verlamd. Onder de kiel zijn ineens gaten ontstaan. Best veel en groot. 

Als we binnen gaan kijken zien we dat we zo naar buiten kijken. Mijn hart begint sneller te kloppen. Hier heb ik van de zomer gestaan om het schoon te bikken! Martijn heeft er zelfs nog op zitten kloppen, tot ergernis van mij, ook omdat we de hele staat van de dikte nog niet wisten. Zeker bij het kombuis,  waar deze gaten zitten, toch al discutabel was. Er schieten van allerlei verschillende scenario's door ons hoofd. We zijn er net op tijd uit.

Om 09:00 rijd Martijn naar z’n werk en ik wacht op de meneer die de huiddikte komt uitvoeren. Weer iets nieuws voor mij, want ik heb nog nooit een stalen boot gehad en nooit een huiddikte meting mee gemaakt. 

De man klopt met een hamer op de huid, zet kruisjes en klopt verder. Ik wordt wel nerveus zo met al die kruisjes, volgens mij betekenen die iets niet goed. Na een uur is hij uit geklopt en gaat hij opnieuw beginnen bij de kruisjes. Klopt weer hier en daar, zet er een meter op de huid en langzaam verschijnen er dikte cijfers op de huid. We moeten minimaal 3 mm hebben en tot nu toe is alles boven de 4 a 5 mm. 

Terwijl de man bezig is, gebeurd er tegelijkertijd van alles met de boot. Achter op de spiegel worden de raampjes eruit geslepen, de schilder zet de boot in de 2 componenten, mallen worden gemaakt voor de verrotte uitlaat, staal op maat gemaakt voor de spiegel, de bovenrand in de Sigma Cover 456 gezet. Ik kan het bijna niet bij houden wat er gebeurd. Alles gaat tegelijk. Waar ik kan helpen geef ik een handje bij. De slechte plekken die de huiddikte meting heeft ontdekt, moeten kaal geslepen worden, zodat er morgen nieuwe platen op kunnen worden gelast. Gewapend met een slijper, veiligheidskap, en brandwerende capuchon en handschoenen ga ik slijpen. Rondom de plekken moet het kaal staal worden anders kan er niet op gelast worden. Boven je hoofd werken valt niet mee, maar op 1 klein stukje na heb ik toch alles mooi kaal, dat laatste stukje is voor Martijn. 

En de dag vliegt voorbij. Ik probeer Martijn op de hoogte te houden die lekker aan het uit rusten is op zijn werk. Hij heeft maar 1 vlucht dus kan opladen voor morgen. Hij heeft 2 diensten kunnen ruilen en komt om 22:00 naar de boot. Helemaal verbaasd wat er al is gebeurd. De volgende dag, word alles gelast onder de boot en achter op de spiegel

Martijn en ik houden brandwacht. De één zit in het kombuis en de ander in de achter kajuit, met branddekens en brandblussers. Het gaat allemaal goed en hebben geen echte brandjes hoeven te blussen.  Na 3 uur komen Roy en Alexander ons helpen met het dek. Zo fijn dat we die mee kunnen pakken. Om 7 uur is het gehele dek kaal. Wat zijn we daar blij mee. Er zat erg veel roest en dat hebben we allemaal weg kunnen bikken.  Dag 3: Berijden we het dek voor om te lassen. We slijpen weg waar gelast moet worden, maken stukken kaal zodat het nieuwe staal er weer in kan. 

We plamuren daar waar nodig  en als iedereen weg is zetten we het geschuurde van gisteren in de 2 componenten. Nu staat het gehele dek in de verf. Dag 4: Martijn is weer een dag aan het werk. Ik maak alles stofvrij zowel binnen als buiten want het stof zit tot in de kastjes. Onder de water lijn word een rondje gelast voor de dieptemeter en omdat de romp schuin loopt word er een rondje opgelast zodat de dieptemeter recht naar beneden kan meten.

De romp gaat voor de tweede keer in de 2 componenten en de band boven op komt in de juiste kleur, RAL 9010. Dag 5: We houden het rustig. De werf is 4 dagen dicht i.v.m. kerst en wij hebben een kerst familie feestje. Ze gaan nu geen grote klussen doen, dus plakken wij alles af omdat de spuiter morgen wel komt spuiten. Zaterdag komen we na kerst boodschappen te hebben gedaan vroeg in de middag terug in de loods, heel benieuwd hoe ze er nu bij ligt. De romp is donker blauw en de antifouling zit er ook op. Maar het zit er lelijk op, overal druipers, en de antifouling druipt van de lak af.

 Dit is zonde. Alles is nog nat en we kunnen er op dit moment niets mee. We weten ook dat het goed gaat komen en blijven er niet te lang over nadenken. Alleen jammer van de ingestoken tijd. We herpakken ons en takelen het dek leeg, ankers eraf, generator naar beneden, stoot willen buiten de boot ophangen. Alles stofvrij en in 6 uur tijd zetten we het gehele dek van voor naar achter in de 2 componenten. Zo staat alles er voor de 2^de keer in. We zijn heel tevreden. Zondag vullen we eerst de diesel tank met water om uit te sluiten of deze lek is. 400 liter gaat erin, maar als we de grote tank van 800 liter willen vullen blijkt deze nog vol te zitten met rode diesel. Die ie dus niet lek, maar moet wel leeg. Dat is iets voor woensdag dus plamuren we 

en schuren het hele dek nog een keer en op eerste kerstdag zetten ze het gehele dek in de Sigma Cover 456 2 componenten.  Kerst!!!!! Dag 6: Martijn moet weer werken en ik help bij het leeg halen van de tanks. De eerste kan gewoon leeg lopen omdat daar water in zit en het level is niet gezakt dus niet lek. De tweede tank moeten we gaan opzoeken. Het eerste gat wat ze boren is mis. Het tweede gat is raak, maar….water?  Waar ze boren is onder de machine kamer daar zit geen water tank. We laten het maar lopen en er word een derde gat geboord. Ook hier komt water  uit. Het mysterie is compleet. Ik moet bij de tanks blijven staan, voor als er toch diesel uit komt. Er staat een grote opvang bak klaar en een stuk of vijf emmers. Na 120 liter water komt er uit 2 gaten tegelijk rode diesel! Ja en 2 stralen opvangen…. hoe dan? Snel rijd ik de tank onder de eerste straal en ga in de weer met de tweede. Emmer eronder heeft geen zin, het spettert alle kanten op. Mijn broek is al doordrenkt en bij het wisselen van de emmer, loopt het zo mijn nek in.

 Mijn haar hangt in slierten langs mijn hoofd. En bij het omhoog houden van de emmer loopt het mijn mouw in. Zo, het diesel vrouwtje is geboren. Ik sta hier ook alleen, de emmers beginnen vol te raken en probeer ze tussendoor in de opvang tank te gieten. Steeds roepend of iemand kan helpen. Dit is niet bij te houden.  Ik dacht op een slim idee te zijn gekomen om mijn vinger in het gat te stoppen. Nou dat was niet slim want het spoot alle kanten op. Nu ben ik echt diesel. Gelukkig hoort iemand mijn geroep en snelt op me af. We wisselen elkaar af om de emmers onder de straal te houden, en in een wissel rent hij naar de werkbank en haalt een moer. Zo is het nog maar een klein recht straaltje en is het voor mij bij te houden. Ik leeg stug alle volle emmers tot de laatste. Met een stofzuiger haal ik er tot de laatste druppel uit, ontvet de vloer en ben werkelijk aan het eind van mijn latijn. Onder de douche en 2 keer mijn haar wassen stinkt het nog naar diesel. Ik ben te moe om daar langer over na te denken, en ben blij dat Martijn er weer is om 22:00 om als een blok in slaap te vallen. Dag 7: Er worden gaten in de tanks geslepen. Zo kunnen ze goed schoon gemaakt worden en worden ze ook met elkaar verbonden. En dan worden ze net zo gemakkelijk weer dicht gelast, 

worden er 12 anodes op gelast en dan gaan we weer het water in. 

Ergens volgende week halen ze ons er weer uit, en word de romp opnieuw geverfd, de schroefaslager vervangen, de stuurautomaat geplaatst en hopelijk de diesel generator ingebouwd. We mogen blijven liggen bij de werf. Als ik het allemaal weer terug zie, kan ik het nog steeds niet bevatten wat hier allemaal is gebeurd in zo’n korte tijd. Het voelt of we een maand verder zijn. Maar wat een fijne mensen werken hier! Alles gaat heel relaxed ook al zou je dat niet zeggen met wat hier per dag word gedaan. Iedereen is vriendelijk en behulpzaam de sfeer is er heel fijn. Wat hebben wij toch enorm veel geluk dat we hier terecht zijn gekomen. 

meer foto's zien. kijk op onze facebook 

Nieuwe ontwikkelingen!

Nieuwe ontwikkelingen

Het gaat nu ineens heel snel, we modderen al 3 jaar aan met de boot. We verbouwen wat, veranderen dingen, repareren wat, halen dingen weg en tja allemaal dingen die we doen, zijn wat oplap middelen. Het belangrijkste is nog steeds niet gedaan, en dat is het water uit. Ook al zijn we al inmiddels erg gehecht aan de boot, die ook al als huis voelt, weten we nog steeds niet hoe het gesteld is met de romp .Toch klussen we vrolijk verder. Weken hebben we met het handje zitten bikken op het roest op het dek, tja heeft het geholpen?

Nee natuurlijk niet! De kuip aan gepakt, met zweet en nee net geen tranen schuren, en bikken. Het is alweer gaan roesten. Waarom? Omdat we dingen gewoon niet goed deden. Een stalen boot is toch heel anders dan polyester. Maar…we hebben veel geleerd de afgelopen 3 jaar! En het gaat steeds beter. 

Maar nu ineens uit het niets, is er verandering. Martijn spreekt een loods op zijn werk die ons blog leest. Ben je nou al eens een keer uit het water geweest? Nee, dat zijn we dus zeker nog niet! Hij roept: “heb je het al bij de roeiers geprobeerd”? UHHH nee kunnen die takelen dan? Kunnen we er daar een paar weken of maanden uit dan? Hier heb je hun nummer en bel ze even, ze doen wel meer dingen voor collega’s. Ok, en dat weten we nu pas? Daar kan niemand iets aan doen natuurlijk, en we grijpen het telefoon nummer met vier handen aan. We bellen, maken een afspraak en staan een paar dagen later bij KRVE in Rotterdam op de stoep. We lopen binnen en mogen plaats nemen midden in het werkend kantoor. Als we een minuut zitten, komt er een gevoel boven wat ik in een woord kan samen vatten. Serene rust! We zeggen het net niet tegelijker tijd tegen elkaar maar dat scheelt niet veel. Dit is nu niet een woord wat we geregeld gebruiken, maar blijkbaar komt dit niet voorkomend woord wel bijna tegelijker tijd bij ons op. We worden uitgenodigd in een grote vergader zaal en ontmoeten 2 mannen.  Alles gaat zo relaxed. We vertellen wat we willen gaan doen, en wat er aan de boot moet gebeuren. Huiddikte meting, afsluiters vernieuwen, antifouling, lassen, hoofdtank reinigen, romp verven, dek verven, enz.     

Hier gaan we er straks uit.

Ze maken even snel een berekening en kijken elkaar aan. Dan zegt de ene: “9 dagen en het is klaar”! Wat zegt hij nou, 9 maanden? Ja dat zou ik begrijpen maar 9 dagen? Dit kan toch niet. Er komt nu zoveel op ons af dat ik ook maar de helft kan opslaan. Mensen zeggen vaak dat ze in een roller coaster terecht komen, maar we worden niet rond gedraaid maar heen en weer geslingerd. Ik merk aan mezelf dat ik vaak dingen ga uitzetten omdat het te veel is. De emoties zijn zo wisselend van, blij we kunnen weg gaan, naar afscheid nemen van jaren lange interieur en inboedel, mensen om ons heen die beseffen dat ze niet zo maar meer de achterdeur plat kunnen lopen. Afscheid van het huis nemen. Opzich vind ik dat niet erg maar er zijn op dit moment nog medebewoners (de kinderen van Martijn om de twee weken) en die hebben ook hun afsluit moment nodig. We verkopen al aardig veel van ons interieur op marktplaats en langzaam word het een leeg huis. Voor iedereen verdwijnt er wekelijks wel iets uit het huis. Ik ben er wat resoluter in weg is weg, en het is zo 1 maart en dan moet alles weg zijn.

Familie die aan de enerzijds blij voor ons is dat we kunnen gaan doen wat we willen doen, maar het aan de andere kant toch wel heel moeilijk vinden. We hebben het al 3 jaar geleden verteld maar nu het zo dichtbij komt word het toch wel een ding. Ach met jullie hoeven we geen rekening te houden want jullie gaan toch weg. Waarom zou je al je zekerheid opzeggen en iets opzoeken wat niet zeker is? Hoe dan met zo weinig geld? enz. We begrijpen nu heel goed waar de, zoals ik het ben gaan benoemen, ”de nooit vertrekkers” vandaan komen. Het los scheuren is lastig. Alles achter laten en weg doen is moeilijk. Ik weet ook dat, al ben je aan de andere kant van de wereld, familie en contacten niet ver weg zijn. Als er dan iemand langs komt, is het contact veel puurder en intensiever  dan dat iemand om de hoek woont. Vaak is het, het gevoel dat iemand in de buurt is en als je langs zou willen gaan je dat ook kan, wat in werkelijkheid niet gebeurd, hoe vaak zoek je je moeder, broer, zus, oom, tante, opa, oma op? Nee niet wekelijks omdat je weet dat ze in de buurt zijn, als het nodig is. Buiten de emotionele dingen moeten we nu ook gaan plannen voor de boot, wat moeten we nu gaan doen om in 9 dagen, “in 9 dagen” die boot klaar te krijgen? We willen mensen vragen om te helpen schuren, ook dat is lastig. Romme en broer Alexander melden zich al aan, maar voor de rest vinden we het lastig om hulp te vragen. Die zien ons liever niet gaan dan wel!! Waarom zouden ze ons op weg helpen. Lastig allemaal. Inmiddels zijn de masten al van de boot. 

We gaan de loods in dan moeten die eraf zijn. We hebben 6000 € te besteden en daar moeten we het op dit moment mee doen. Het huis is verkocht en dat geld komt pas in maart op de rekening en wat we nu hebben is van spaargeld en wat we verkocht hebben uit het huis. We hebben een ligplaats tot 1 april maar dan wonen we al aan boord, dus voor 4 maanden ook nog een plekje nodig. Met al mijn lijstjes is het nog niet chaotisch maar wel druk. Vooral dat marktplaats vergt veel tijd, en energie. Ik heb op het moment ook 2 accounts want ik doe ook nog voor het verzorghuis de Grootenhoek spullen op marktplaats verkopen. Die opbrengst gaat naar de bewoners. Voorlopig gaat het goed, en kijken we enorm uit naar het moment het water uit. Duimen maar. 7 december weten we het!

Gaat dat werkelijk de zee op?

We liggen aan de buitenkant van Stelledam en we zijn weer samen. Ons matroosje is opgehaald en ondanks dat het een paar leuke dagen waren, was ze blij weer vaste land te hebben onder haar voeten. We liggen moe in de kuip en bekijken alles wat van zee het haringvliet en van het haringvliet door de sluis de zee op gaat. Opeens komt er een klein motor bootje door de sluis en vaart richting zee. Martijn begint te lachen en zegt moet dat de zee op? Die komen nooit ergens aan. 

Ongeveer zo"n bootje

Ik denk er het mijne van en vermoed dat ze net om het hoekje gaan vissen.  In het kommetje is dat wel te doen met zo’n bootje. Op het dek staan 2 klapstoeltjes, meer kan er ook niet op, het is maar een klein dekje. Ik zie het al voor me, 2 mannen op die klapstoeltjes, dicht tegen elkaar aan hengel uit gooien en vissen maar. Vol gas en zelf vertrouwen varen ze via de buitenhaven de zee op. Na 3 kwartier tot een uur komen ze weer binnen. Ik zeg nog “die zijn snel uit gevist”. Martijn zegt: te veel golven waarschijnlijk. Wij zelf komen net van zee en ja er stonden wel redelijk hoge golven 1:a 1,5 meter hoog. De mannen proberen vast te leggen aan de wachtsteiger, om weer door de sluis te gaan en geheel gemakkelijk gaat het niet. Omdat de wind onze kant op staat kunnen we het gesprek volgen van het bootje. Vraag die man daar op de grote zeilboot die weet het vast wel! Ja maar ik kan er hier niet af, horen we die andere man zeggen. Dat klopt, de wachtsteiger is een balk en er is wel een bruggetje om aan de kant te komen, maar die ligt een stuk verder. “Ja, maar roep hem dan”. Omdat we het toch al hebben gehoord lopen we hun kant op. Hallo mannen, wat is er? “Wat ben ik blij om mensen te zien, we hebben werkelijk geen idee waar we zijn. Ik heb dit bootje vanmorgen gekocht en moeten naar Rotterdam”. Nou dan zitten jullie toch echt een eind uit de richting. “Ja en we denken dat we net de zee zijn op gegaan, want we zagen alleen maar strand”. Wij moeten erg lachen en bevestigen dat ze inderdaad de zee zijn op gegaan. Vol ongeloof kijken ze ons aan. “SERIEUS??? Nou, lekker dan. Zie je wel? Ik zei het toch, dit is de zee. Blij dat we terug zijn gegaan”. Wij denken het onze ervan. Hebben jullie geen kaarten dan. Nu komt er tot onze verbazing een derde man uit het bootje. “Weet je; hij doet het met navigatie op zijn telefoon, want het mag allemaal niets kosten. We varen al vanaf 9 uur vanmorgen, en hij heeft zelfs niets te eten en te drinken mee genomen. Gelukkig had ik zelf wat meegenomen maar met z’n drieën is dat zo op”. Wij vragen aan de eigenaar of hij wel nautische kaarten op zijn telefoon heeft staan, maar hij deed het gewoon met zijn auto navigatie.” Ja, ik dacht dat gaat wel anders moest ik voor 1 x varen een stel kaarten kopen die ik toch niet meer gebruik”…. 

Wij zijn vol verbazing. Dan vervolgt de derde man, “we hebben ook geen diesel meer, hij heeft 2 tankjes mee genomen van 15 liter. Ja zegt de eerste ik dacht dat is wel genoeg”. Eigenlijk is het heel triest we moeten om deze onkunde lachen, maar eigenlijk is het onverantwoord dat dit gebeurd. Er gebeuren al te veel ongelukken door onkunde en varen blijft naar mijn idee toch een oplettende sport of vrije tijds besteding. Wij hebben wel kaarten aan boord en Martijn gaat ze halen.  Hij mag ze overnemen dan kopen wij wel weer nieuwe, maar ook dat wil hij niet. De derde man: tja dat kost geld he. Ja maar nu moet je bij Stellendam de haven in, wachten tot morgen tot je diesel kan tanken, dus ook een overnachting en dan maar hopen dat je de weg weer vind. We laten zien hoe ze ongeveer moeten varen. We waarschuwen voor de boeien en staken, dat ze daar binnen moeten blijven. De tweede man die de hele tijd niet veel zegt, roep ineens, “ja we lagen al vast op het midden van het haringvliet en zijn een half uur bezig geweest om los te komen. We hadden geluk, onze zuinige man dacht dat het makkelijk kon zo naast de betonning”. Uit eindelijk gaat de sluis open en de 3 mannen, gaan er doorheen. Of ze thuis zijn gekomen vast wel, want dat soort lui lukt het op een of andere manier toch wel. Geen angst of oplettendheid, enkel omdat ze niet weten waar ze bang of op moeten letten. Dus waar moet je bang voor zijn. We hebben er nog smakelijk om gelachen.  Hoe dom kan je zo onvoorbereid op pad gaan, ook al ben je beginner. Dat varen ohh dat doe ik even… niet dus. Dat is maar weer bewezen. Deze mannen hebben geluk gehad. Het navigatie systeem stuurde ze de zee op naar maasmond in een badkuip. Daar zouden ze nooit zijn aangekomen. Geen zwemvesten, niet genoeg diesel maar vooral geen zeewaardig bootje. Investeer in goede navigatie en niet spelen met je leven.