Nu de boot hier ligt gaan we bijna elke dag wel even naar de
boot. We gaan nu serieus opruimen. Wat we niet nodig hebben gaat van boord.
Over 3 weken is er een kofferbak verkoop op de haven dus ik hoop het dan gelijk
te kunnen verkopen. De boot word steeds lichter en komt ruim boven de waterlijn
te liggen. Met opruimen komen we 10tallen potten ongeopende verf tegen, van het
dek en kajuit. Blikken vol motor olie, epoxy en anti slip verf. Heerlijk, daar
kunnen we mooi de eerste tijdelijke opknap beurtje mee doen. Zo zien we er iets
representatiever uit. We bikken alvast de ergste roest weg, en zetten alles in
de menie. Zo kan het niet verder roesten. We willen de komende weken met mooi
weer naar buiten varen en daar lekker een beetje aan het uiterlijk gaan werken.
Veel mensen in de haven komen wel even langs om te kijken wat we voor dame
hebben aangeschaft. Allemaal zien ze wel dat we nog veel werk hebben, maar zo
hebben er vele schepen in de haven bij gelegen en die zijn ook allemaal wel een
beauty geworden. We krijgen veel tips, en worden bemoedigd. Altijd leuk.
De kofferbak verkoop is helaas niet geslaagd, het regent de
hele dag door, op 1 olielamp en een schilderij is er niets verkocht, dus gaat
alles op marktplaats. Die weken verkopen we bijna alles en hebben we inmiddels
een leuk spaarpotje voor de eerste hoogst nodige. Helaas kunnen we onze plannen
niet meer waar maken, we moeten de haven deze week verlaten. Middels een mail
worden we op donderdag gevraagd op de haven te verschijnen, om middels een vergadering
uit te leggen wat we willen met onze boot. Die ligt namelijk op de mooiste plek
in de haven. We twijfelen aan deze uitnodiging maar gaan braaf op de gewenste
tijd naar de haven. We zitten nog maar net en de sfeer die er hangt is
gespannen, benauwend bijna. Snel komt het verlossende woord eruit. Jullie
moeten de haven verlaten. Wat? Waarom? Er komen wat vage kreten uit en ook nog
eens rare beredeneringen. Zoals ik het nu begrijp is het uiterlijk niet
representatief voor de nieuwe stijger en de boot blijkt ook nog eens te stinken
omdat de boot volgens hun, gezonken is geweest!?We zijn met stomheid verslagen.
Er over praten of een betere uitleg zit er niet in. Er is zelfs al een andere
plek in Middelharnis voor ons geregeld. Ik heb altijd wel mijn mondje bij me
maar nu ben ik totaal verbijsterd zodat er geen woord meer uit krijg. Later
komt er ook boosheid (zacht uitgedrukt) bij. Ik loop al rond in de haven toen die nog
gebouwd moest worden. Als klein meisje mijn vader helpend de steigers te
bouwen. Jaren heb ik als vrijwilliger in de jeugdcommissie gezeten en jaren
elke zomer elk weekend bij de zeillessen geholpen. De sinterklaas feesten,
jeugdweekenden en pasen mee georganiseerd. Het jeugdhonk en de speeltuin(die mijn
vader nog gebouwd heeft) opgeknapt. Dan ook nog havenmeester geweest, vaak in
de zomer met lange dagen, waar ik tevens stukjes over schreef in het clubblad
met klapper een prijs daarvoor, maar nu word gezegd we kennen je niet we zien
je nooit op feestjes, want dat hoort bij de vereniging. Ik ben werkelijk
verbijsterd! De polonaise lopen op een santikoor is schijnbaar belangrijker dan
je fysiek in zetten voor de vereniging. Ik druk me nu erg gematigd uit, maar
die steek onder water maakt me woedender dan dat de boot de haven uit moet. Dat
zou ik, als het op een normale manier was uit gelegd nog enigszins hebben
begrepen. Maar deze beredenering? Als ik dit nu tik is het alweer een jaar
later, maar het maakt me nog steeds boos. Oja, en we moeten er ook nog eens
binnen een week weg zijn. Jammer dat het ons niet duidelijk is uitgelegd wat er
nu precies aan de hand is, communicatie is naar mijn idee alles.
 |
| Nieuwe ligplaats in Middelharnis. |
Braaf verdwijnen we uit de haven om neer te strijken aan de
overkant van het haringvliet Middelharnis. Bij de werf Offerman, we worden er
vriendelijk ontvangen. Liggen op een prima plek, en alles wat er nodig is, is
er. Prima dat we hier liggen, maar het blijkt een stuk duurder te zijn en
moeten nu 35 minuten rijden ipv 5 minuten. Hierdoor gaan we er veel langer over
doen om onze boot zeil klaar krijgen dan we gepland hadden. We kunnen niet
zomaar even op en neer rijden om even iets te doen. Nu gaat het op een boot
nooit “even iets doen”, er moet altijd wel even iets opnieuw worden gemaakt,
uitgevogeld, of nagekeken worden.
Op deze boot is het allemaal nieuw, we hebben niemand om te
vragen hoe het zit, waar iets is en waarom juist op deze manier gemaakt. Dat
vergt veel tijd , maar eigenlijk ook wel weer fijn zo leer je je boot kennen en
kunnen we het doen zoals wij denken dat het voor ons het beste is. Bijna een
jaar later krijgen we via, via te horen dat het nogal hoog opgelopen is binnen
de vereniging, dat er zomaar leden de vereniging worden uit gezet. Het zou om
een principe kwestie zijn gegaan. Je kan leden niet zomaar uit de vereniging
zetten en als we een advocaat in de arm hadden genomen er nog een zaak zou zijn
geweest ook. Maar wees eerlijk. Als je zo te horen krijg niet meer welkom te
zijn, wat zou je doen? We betalen nog braaf onze lidmaatschap en hopen dat als
het bekoeld is misschien weer ons lig plekje kan worden. Toch vinden we het
jammer dat we er verder nooit meer iets van hebben gehoord. Niet een uitleg of niets.
Zwijgen is ook een vorm van communiceren denk ik dan maar…
Geen opmerkingen:
Een reactie posten