We mogen weer drijven

 

We mogen weer drijven.

 16 maanden en 4 dagen ligt onze dame op het droge, en nu eindelijk drijven we weer. Het heeft even geduurd we zijn immers in de middellandse zee, en daar duren dingen iets langer. Vandaag voor 12 uur besteld vanavond in huis is er hier niet bij. Eerlijk ik vind dat ook niet erg want waarom die haast. Het komt als het komt. We hebben in Juli Nederland weer verlaten na een geweldig afscheid van onze buurtjes die een bbq hebben georganiseerd, mijn moeder was erbij, Martijn zijn broer en schoonzus, we hebben een top avond gehad. Ze hebben ons compleet in de watten gelegd. We hebben 2 maanden in Romme zijn huis mogen verblijven en hebben een top tijd gehad. Met een busje die we provisorisch omtoveren tot een  soort camper bereiken we de boot. Wat we dan nog niet weten dat we 8 maanden op de werf moeten blijven liggen voor we dat heerlijke water weer in kunnen. In het begin zijn we vol energie om zoveel mogelijk en zo snel mogelijk gedaan te krijgen, maar dan ontdekken we snel de Griekse manier en zijn weer terug in het ‘rustige aan’ modes. Op het heetst van de dag een siësta houden is zeker geen overbodige luxe. Deze temperaturen matten je af. We zwemmen af en toe bij  het strandje naast de werf, al hoewel we allebei niet van zwemmen houden is dit de enige manier om te verkoelen. Het is 37 graden in de boot en buiten ver boven de 40 graden, het is gekken werk om je zo in te spannen met deze temperaturen. We ontmoeten onze Duitse vrienden die hier 1 dag eerder zijn aangekomen met 2 kinderen. 5 en 10 jaar oud. We werken veel binnen en doen de binnen kant van de boot in de 2 componenten zetten. Er moet veel laswerk gedaan worden , maar het duurt even, wie wil er überhaupt in deze temperaturen iets uitvoeren.  Wij niet, dus laat staan een lokale. De oudste dochter van Martijn komt 2 daagjes langs, ze is op road tour door Griekenland. We verkennen Lefkas en zwemmen op een lokaal strand in de blauwe zee. Ze slapen in onze bus en hebben een gezellige tijd. Onze zeilers zoon Martijntje (vind hij niet leuk zo genoemd te worden maar met 2 Martijns aan boord iets gemakkelijker) komt 1.5 week langs en helpt ons met klussen, we verhogen met z’n 3en het dak van de cockpit.

Wat een verbetering is, dan kunnen we eindelijk rechtop zitten zonder steeds onze kop te stoten. Als we ineens een knal horen, zien we dat er een boot van de trekker is gevallen. Alhoewel toerisme niet is toegestaan, moeten wij toch even de ramp toerist uithangen. Het is sneu om een omgevallen boot te aanschouwen, de verzekering zal in de buidel moeten tasten. We maken wat uitstapjes, vieren Martijn zijn 50^ste verjaardag 50 en we vinden het erg gezellig dat Martijntje langs is gekomen. Net als Martijntje weggaat zitten we weer in een Lock down. Hier is het allemaal heel serieus, overal mondkapjes waar je ook loopt zelf in de auto, zodra we de boot verlaten moet hij op. Avondklok om 6 uur. Je mag maar 2 kilometer van je huis reizen, als we boodschappen doen moet je een briefje bij je hebben wat je gaat doen en hoe laat je bent vertrokken. We zijn 2 x aangehouden en dan moet je het briefje en je paspoort laten zien en als je terug komt checken ze de tijd die je erover gedaan hebt en moet je je kassabon laten zien. Het is niet zo dat we ons vervelen we zijn namelijk allebei afgestudeerd in het niets doen, daar zijn we beiden cum laude voor geslaagd. Van de Lock down merken we dan ook niet zoveel, het is wat we al 4 jaar doen. Niet veel en af en toe boodschappen halen. Zo rommelen we wat aan op de boot en na 6 maanden constant 7 dagen in de week klussen, zijn we afgepeigerd. We moeten echt even een tandje zachter. We zijn immers niet meer de jongste. We gooien alle Electra om, die liep voor de bank en nu is het netjes weg gewerkt, verkleinen de kaarten tafel. 

Alles word in de lak gezet en nu het tegen December loopt is het buiten aangenamer om te werken en wordt het dek aangepakt. De lassers komen opdagen en er wordt flink wat lappen staal vervangen. Net als de lasser verdwenen zijn en ik sta te koken, komt er een enorme stank tevoorschijn. Martijn denk dat ik het eten laat aanbranden, maar dat is niet zo. Ojee toch brand door het lassen? Ze hebben voor een stuk vervangen wat onder het bed zat, met brandblusser hebben we er constant bij gezeten. Snel trekken we alle luiken open maar vinden niets. De stank is nu echt ondragelijk en verkassen ons van binnen naar buiten, daar vinden we de oorzaak. Er staat een polyester boot in lichte laaien voor anker in de baai. We rennen van boord het is niet te doen met de stank, we lopen naar de brandende boot en zien in 30 minuten de boot totaal wegbranden. De eigenaar kon gelukkig op tijd van boord en heeft gelukkig niets. 

Hij was de motor aan het testen naast een lekkende jerrycan met benzine, de vlam sloeg over en de fik was zo heftig dat hij zelf al begreep dat daar niet tegenaan te blussen was en gevlucht is. De boot zou de volgende dag naar Spanje vertrekken want daar zou de nieuwe eigenaar haar in ontvangst nemen. De boot zal nooit Spanje bereiken. We gaan weer aan het werk. Het dek krijgt een likje verf net als de buiten kant, onder water schip 5 x in de 2 componenten en 2 lagen anti fouling. Met onze nieuwe gearbox begint het nu op te schieten, mag ook wel na 8 maanden. Hij zit erin maar er moest veel laswerk en aanpassingen aan komen omdat hij veel kleiner is. Het begint al richting April te lopen en willen toch echt mijn verjaardag op het water vieren. Een beetje druk erachter zetten en nu komen de monteurs wel elke dag aan de nieuwe gearbox werken. Er word proef gedraaid op het droge en het ziet er veel belovend uit. De grootste verrassing die we gekregen hebben is toch wel ons nieuwe pup Buck. Heel lang hebben we erover na moeten denken of we dat wel willen. Als we de was aan het ophangen zijn komt er ineens een puppy aangerend, en tja dan smelt je. We vragen zijn baasje of er nog meer puppy’s zijn. Ja nog 1 het is wel een meisje. Nou ja geeft niet kom maar op. Maandag zal ze gebracht worden, we halen eten, speeltjes een mand, snoepjes. Alles staat klaar voor onze nieuwe aanwinst. Maandag staan we klaar om haar te ontvangen, maar we worden teleurgesteld, het beestje is verdwenen, weg uit de tuin. Nu worden puppy’s hier in Griekenland gratis weggegeven, of als je er 1 zonder bandje ziet lopen mag je hem meenemen. Snel word er voor ons een nieuwe pup gevonden, we kunnen hem volgende week ophalen. Met een lock down een spannende onder neming, maar het lukt ons om 30 kilometer te rijden om Buck op te halen uit een honden opvang. hij heeft zijn facinatie's al gehad en heeft zelfs al een chip.We zijn gelijk verliefd, en de opvoed periode kan beginnen Elke 2 uur uitlaten ook s’nachts, hij slaapt nog erg veel maar het is een bolletje lief en snel lerend beestje. Na een week geeft hij aan als hij uit moet met een hoog piepje, Hij heeft nog niets gesloopt of kapot gemaakt. Na 4 weken moet hij zijn tweede inenting en we reizen af naar Vonitsa, waar ook onze Duitse vrienden liggen. De kinderen zijn al een paar keer naar de werf gekomen om met Buck te spelen en nu bezoeken wij hun. Er is hier nog plek in de haven en hier kunnen we gratis liggen. Dan eindelijk krijgen we toestemming om het water in te gaan. Na veel papier werk en goed keuring van de haven politie mogen we in 1 beweging naar Vonitsa, niet zeilen alleen op de motor. Daar moeten we de lock down afwachten. 2 April is het zover en dobberd onze dame

parmantig in het water, en Buck vind het allemaal prima.