Vol goede moed weer verder!

Als we lekker uit gerust zijn bij het mini eilandje ill Piana waar maar 400 bewoners wonen, gaan we door naar Calasetta. Als het anker goed ligt gaan we de wal op om brood te halen en uiteraard het stadje eens te bekijken. Het eerste wat ons opvalt is dat het er overal vies is. De straten liggen vol papier, flessen, glas, vuilniszakjes. Elk perkje wat maar enigszins niet begroeid is, ligt rommel. We wandelen door het stadje, en gaan een glaasje wijn drinken, daar krijgen we een bord vol met tapas. Normaal is het een bakje chips of olijven, nee een bord vol. Bij het 2^de glas weer, dus nog een 3^de glas en we hebben gelijk gegeten voor €9.

De volgende dag liggen we in de haven van Cagliari, gratis nog wel. Je mag op sommige plekken in heel Italië 48 uur gratis liggen. Meestal aan een oude vervallen kade zonder faciliteiten, maar wel zo handig als er boodschappen gehaald moeten worden. We reizen al geruime tijd van Lidl naar Lidl en hier zit er ook 1. Hier hebben we geen Feiko dus moeten we een uur lopen. Als we afmeren moeten we onze papieren laten zien, en het afval probleem word gelijk duidelijk.

We mogen het hier nergens weggooien. We moeten het meenemen naar de stad, en daar maar iets zoeken. Na een halve stad doorgelopen te zijn, zijn we nog steeds ons afval niet kwijt. Alle kliko’s zijn op slot ook die van bewoners, in de straten staat het afval opgestapeld en na een uur lopen, zetten we het er maar bij. Overal waar we lopen zelfs op de boulevard alles is bedekt met vuil. Het afval systeem is hier nog een dingetje.

Het tweede wat opvalt is dat alles hier veel duurder is. Hebben we steeds bij de Lidl boodschappen gedaan voor dezelfde prijs als in Nederland (zelfs op de eilanden) hier is het 1/3 duurder. Dan nog niet gesproken over het vlees, dat is echt duur. Ook hier word de vis duur betaald. Als je dan ook nog een kannibaal aan boord hebt, word het creatief kokkerellen. Na de boodschappen te hebben gehaald bij de Lidl gaan we de 2^de keer bij een Conad kijken. Die zit dichterbij de boot en het is er druk. Het is er zelfs iets goedkoper dan bij de Lidl. We gaan dus vreemd. We spitten het aanbiedingen boekje uit, en die korting krijg je alleen met een pas. Als we een dame vragen om haar pas, dan heeft ze hem al gegeven voor de gehele vraag eruit is. Ze heeft namelijk onze volle kar gezien en bij elke euro krijgt ze spaarpunten. Wij blij en zij nog meer.

Net als we bedenken dat we al 5 dagen geen storm meer hebben gehad, raast hij de volgende dag in alle hevigheid weer over ons heen. Gelukkig mogen we blijven liggen hier aan de kade, want we zijn de enige. Na 4 dagen gaan we naar de overkant, naar het meest bezochte strand hier in de regio.

Er is niets druks te bekennen, we liggen alleen en soms met 3 boten. Wel zien we mega bergen poseidonia. Een algenplant die vanaf Ibiza tot hier de bodem beheerst. Het dode spul beland op het strand, en hebben we overal enorme bergen gezien, hier is het erg extreem. Met shovels rijden ze al minstens 3 weken alles bij elkaar en word in diepladers afgevoerd. Er zit ook een naar geurtje aan. Daar waar het schoon is word de ene na de andere strandtent opgebouwd.

Elke ochtend staan de strandtent eigenaren hun stuk strand weer schoon te harken en ontstaan er weer nieuwe bulten stinkende poseidonia. Toch zijn ze er hier gek op, en zijn er al heel wat anker plekken verdwenen om het te beschermen. Ankeren in dat spul is echt niet mogelijk, geen grip. Dus als we ankeren moeten we eerst een lichte plek in het water zoeken en daar ons anker uitgooien. We bezoeken nog een haven met 48 uur gratis liggen. Een kade tussen scheepwrakken. Een gek gezicht, maar het heeft ook wat.

Met de dinghy kunnen we wat water laden in onze flessen en zitten we weer 2 weken goed. Ook hier is de stad bezaaid met afval als we naar een Super Pan lopen. Slaan weer genoeg in en we kunnen weer 3 weken vooruit.

We doen nog 1 baai aan en dan hebben we het kortste puntje bereikt om over te steken naar Sicilië. Volgens de berichten een kalme oversteek van 35 uur. We kunnen aardig wat zeilen, en soms moet de motor bij. Dan land in zicht. Gek is het dat je land inzicht hebt en nog 5 uur door moet varen om het te bereiken. 2 uur voor aankomst trekt de wind aan, aan de warmte te voelen komt er een Sirocco aan. Nog geen kwartier later is de 10 knopen verhoogt naar 43 knopen. Windkracht 9 de 50 cm golven jagen gestaagd naar 4 meter. Onze motor die 8 knopen haalt heeft het zwaar en komt niet verder dan 2,5 knoop als we keer op keer in de golven beuken. We zien onze voorpunt meer niet dan wel.  Zo duurt het wel even wat langer eer we kunnen schuilen bij een klein eilandje Isola Maritimo. Een van de Egadis eilanden. Het zijn er 4. Eerlijk ik had er nog nooit van gehoord, maar nu ben ik blij dat ze er liggen. Pas als we de baai invaren vallen de golven plat en hebben we alleen nog 43 knopen wind. Nu nog hopen dat het anker gelijk pakt. Het is al schemerig aan het worden dus lastiger een lichte plek te vinden. Bij het binnen varen worden we op geroepen door de Fitz Roy een boot die daar al voor anker ligt, en vraagt of alles goed met ons gaat. Hij vraagt of wij wisten van de storm omdat hij het nergens terug kan vinden. Nee, wij waren er net zo verrast over. Hij had alle gripfiles (Weerbericht) uitgedraaid. Hij schijnt ons bij met een schijnwerper waar een vissers boei ligt en waar we het anker uit kunnen gooien. 60 meter ketting en we liggen als een huis. Fijn zulke buren, hij geeft ook gelijk het weer voor morgen door, omdat we achter deze berg haast geen internet hebben. Als onze oksels opgedroogd zijn durven we een drankje te nemen. Dit keer prijs ik niet de boot de hemel in, maar onze motor. Het is dat hij loeiheet is anders had ik het oude karretje omhelst.

De volgende dag met het tegenover gestelde weer van gisteren gaan we naar het volgende eiland. Favignana. Een schattig stadje, wel erg toeristisch. Vele tenders leveren hier 100den mensen af. Maar als we de stad verder door lopen komen we al gauw in de rust. We komen hier een fenomeen tegen die we nog niet eerder hebben gezien. Overal in de straten komen we diepe vierkanten gaten van soms wel 50 meter diep en 100 meter in het vierkant uit gehakt.

Het zijn steenwinning plekken waar de huizen bovenop mee werden gebouwd. Nu worden de grote gaten gebruikt als tuin, bereikbaar middels uitgehakte trappen.

Het is een gek gezicht die gaten overal in de stad. We liggen voor anker bij een oude tonijn fabriek uit 1874. Het verhaal is imposant. De familie Florio, een van de rijksten van Italië kochten het eiland, en bouwde de fabriek. Bouwde de stad erop en kocht alle vissers bootjes. Hij was de bedenker van tonijn inblikken en ook van het sleuteltje waar je de blikken mee kan open draaien. Kennen we die nog? Nou hij heeft hem bedacht.

Zijn zoon erft het gehele gebeuren en als ze niet met de veranderingen mee gaan, stort het meest verdienende bedrijf helemaal in. Alles word verkocht en de zoon vertrekt plat zak nadat hij alle schulden heeft betaald tot de laatste cent. Zijn vader heeft een standbeeld in de stad.

Wie mij 30 jaar geleden zou zeggen dat we cultuur gingen snuiven, had ik uitgelachen. Vreselijk vond ik het tijdens vakantie al die oude panden bekijken. Liet mij maar gewoon op de camping.

Maar nu halen we het dubbel en dwars in. Oja en tussen het oude panden bekijken door hebben we in Nederland een appartement voor de verhuur gekocht. Traditie getrouw ook deze ongezien net als onze boot.

Het word echt tijd voor Sicilië. Dat staat al zo lang op mijn lijstje, waarom weet ik niet maar dat gaan we ontdekken.

even helemaal klaar mee

Even helemaal klaar mee.

Wie denkt dat het zeilers bestaan alleen uit mooie plaatsen, ontdekkingen, en belevingen bestaat, word voor de gek gehouden door alleen de mooie plaatjes die worden getoond. (Doen wij ook, kijk ons het leuk hebben) Op dit moment zit ik er helemaal doorheen. Natuurlijk heb ik hier zelf voor gekozen en zal ik de tegenslagen moeten incasseren, maar als er meer tegenslagen dan mooie gebeurtenissen zijn is het afzien. Het weer is extreem en er is geen land mee te bezeilen. De afgelopen weken hebben we meer stormen gehad dan relaxte dagen. We bekijken het weer 20 keer per dag, en meestal klopt er niets van.  Gekscherend zeggen we, tel er maar minimaal 10 knopen wind bij, en dan klopt het wel. Dat gekscherend kan je weg laten want het is meer realiteit dan gekkigheid. Dagen schommelen we heen en weer, van gekkigheid weten we ook niet meer wat te doen. Klussen onmogelijk, na uch films en boeken lezen komt het je strot uit. Haven in duiken  heeft geen zin, het geluid word er daar niet minder op, en de wind komt van zij. Als je dan met de kont naar achter ligt en 1 mooring lijn voor, weet ik niet of ik daar nu gerust op bent. Als we de boten binnen tekeer zien gaan, geloof ik dat we buiten op ons anker beter liggen. We zijn nog niet 1 keer gaan krabben. Zo verlaten we Andraitx met voorspelling 10 knopen wind en 60 cm golven. Het zijn er 23, 2,2 meter golven, naar Palma Nova. Een mooie baai waar veel medezeilers liggen. Daar zitten we ook weer 2 stormen uit, als ik het heb over storm heb ik het meer dan 40 Knopen wind. Windkracht 9. Geloof me dan slaap je niet op je gemak. Dat komt vooral om het gefluit door de zaling. We hebben uiteraard het anker alarm bijstaan, maar vaak zijn wij niet het probleem, maar onze mede ankeraars. In Palma staan we om 03:00 een boot in het pikkedonker te assisteren die is gaan krabben (verschuiven van zijn plek) ze zitten bovenop een bootje dat aan een mooring ligt. Gek genoeg heeft deze boot geen motor en wonen deze mensen al 12 jaar aan boord.  Met stootwillen proberen ze de schade te beperken en de ochtend gloren af te wachten. Dan hebben we de volgende dag na een onrustige nacht, een motor boot butsend tegen onze boot. We noemen ze de weekend bootjes. Komen aan gooien anker uit, en zonder ook maar verder te kijken denken ze dat ze liggen. We hebben er al 6 los zien schieten maar deze ligt dus tegen ons aan. Hij heeft eerst het anker van onze voor buurman gegrepen met zijn anker en die is nu dus ook los, doordat hij krabt vangt hij ons anker. Pff eerst die motorboot maar eens weg zien te krijgen. Hij heeft geen idee wat hij doet, geeft elke keer vol gas en ramt ons keer op keer waardoor er scheuren in zijn polyester ontstaan, zijn zeereling scheurt uit zijn dek en zijn ankerrol breekt uit het dek. Wij geven aan wat hij moet doen en we bevrijden zijn anker uit de ketting van de voorbuurman. Nu hij los is weet hij niet hoe hard hij weg moet varen, met heel veel schade en zonder ook maar enig woord. Nu moeten wij nog uit de knoop komen met onze voor buurman. Gelukkig is deze man wel wat gewent, en vaart over ons anker en we kunnen beide anker op. Wat zijn wij blij met onze stalen bak en wonder boven wonder hebben wij geen schade. De volgende dag verkassen we naar de overkant, weer een storm maar van de andere kant. Dat zou betekenen dat de deining hier recht in de baai binnen komt. Dat we er goed aan doen horen we de volgende dag. 3 Boten belanden op het strand. Allemaal buren van gisteren. Weer zingen we 3 dagen 42,5 knopen uit. We vertrekken volgens de weerberichten, met 12 knopen wind en voor de wind naar Alcudia. Je raad hem al, 25 knopen wind en deining van 2 meter van opzij waardoor we hevig slingeren en elke keer de wind uit de zeilen valt. Dat word 21 uur afzien. We proberen schuilplekken te vinden, maar die zijn nog onheilspellender dan buiten op zee. Dus trekken we tot 3 keer toe het anker weer op en varen verder. Van onderweg slapen is geen sprake, dus zitten we samen de 21 uur uit. We krijgen 3 dagen om bij te komen, slapen heel veel, en kunnen gelukkig weer even de kant op. Lekker een lunch pakken bij foodtrucks,

die hebben we verdiend. Ook daar volgen weer 2x 3 dagen storm, buiten staan golven van 5 meter, vol verbazing kijken we naar het geweld. Wij liggen goed beschermt achter een strekdam en we hebben dit keer gezorgd dat we ver weg liggen van andere boten. Mijn buurmeisje van vroeger komt langs, met de kano. We hebben een enorm leuke middag, met oude herinneringen, en zo leuk te merken dat we ook nog dezelfde dingen hebben onthouden. Dit soort dagen doen de andere even vergeten.

De volgende dag zou er 10 knopen wind staan en 0,60 cm golven. Dat is perfect voor de oversteek naar Corsica. We zijn al vaak gewaarschuwd hier een goede window voor te pakken omdat hier de hoogste golven van de Middellandse zee staan. Als lokalen dat zeggen geloven we dat gelijk. Dus deze ziet er goed uit het word weer eens voorspelbaar, 3 meter golven, en 25 knopen wind. Weer hebben we net op tijd de grote genua in gerold. Dit zo’n enorm lap zeil die moet tegen de wind in ingerold worden en dan nog met zijn 2en trekken. Daar zit zo’n kracht achter, dat je gelijk voor een week voldoende gesport hebt. Tegen de wind in staat het zeil te klapperen tegen de verstaging en scheurt het zeil op de stiknaad. Achter staat de bezaan ook te klapperen en krijg hem niet strak getrokken, ook daar scheurt het zeil op de stiknaad. We schieten na 10 uur de eerste baai in van Menorca, en vallen bijna onmiddellijk in slaap. Het gekke is dat het steeds langer lijkt te duren dat we weer eens uitgerust zijn. Bij alles wat we doen zijn we gelijk bekaf. De volgende dag naaien we de zeilen en dat koste iets meer tijd dan gedacht, dus blijven we nog een nachtje. Onze goede window hebben we nu toch al gemist, en ja hoor de volgende storm komt er ook weer aan. We ontmoeten 3 kanoërs. Ze peddelen het eiland rond, slapen onder een zeiltje in slaap zakken en eten een week rijst met worstjes. Ze nodigen ons uit en ze zijn erg blij met het flesje wijn wat we hebben meegenomen. Dan weet je weer waarom we wilde gaan zeilen. De volgende dag, jawel 15 knopen wind voorstelt het zijn er 5. Haha nu eens 10 eraf. Dobberend onder de stralende zon, bereiken we Fornell, een prachtig pittoresk dorpje met amper 1000 inwoners.

We gooien het anker eronder, weer ver van alle andere boten, komt er net voor de storm een gloednieuwe catamaran binnen, ja hoor direct voor ons neus. Wij vinden het best erg dichtbij. Martijn gaat naar bed, maar ik ben weer niet comfi. Om 01:00 gebeurd waar ik bang voor was, de catamaran ligt naast ons. Omdat hij is gaan krabben heeft hij zoveel gas gegeven dat hij over zijn eigen anker is gevaren en heeft zijn ankerketting in zijn bakboord schroef gekregen. Hij heeft nu maar 1 motor en is slecht manoeuvreerbaar. Hij krast de zijkant van onze boot, de punt ontdoet hij van lak,

dan de andere zijkant tot aan de antifouling weg. Als hij eindelijk weg kan komen van onze boot, heeft hij ons anker gevangen en verschuiven we 10 meter opzij. Onze ketting zit onder zijn boot. Na veel geschreeuw, want de wind is inmiddels 43 knopen, snapt hij wat er aan de hand is en met kunst en vliegwerk met 1 motor vaart hij over ons anker, en plof hij is los. Pff weer alle adrenaline opgebruikt. Gelijk slapen gaat niet, na deze actie, maar gelukkig hoeven we niet anker op want we liggen als een huis. Na 2 dagen als de storm is gaan liggen, gaat Martijn naar de mensen toe. Zij hebben vreselijk veel meer schade dan wij. Zijn ankerketting is in zijn schroef gekomen, er is wat polyester gekraakt, een zwaard gescheurd en nog wat butsen. Ze moeten terug naar Frankrijk met hen net 3 maanden oude catamaran, om het water uit te gaan en de schade te repareren. Deze mensen hebben het zelfde plan als wij. Ze gaan onze schade betalen, en wij bieden aan het zelf op te knappen, dus kost het hun enkel plamuur en verf. Weer een klus erbij op de klussen lijst. Het weer ziet er goed uit en we willen vertrekken. Kennen jullie die boot Why- Not! Die ging vertrekken? …. Precies, golven van 4,5 meter buiten op zee.

We weten niet hoe snel we weer om moeten draaien zodra we de zee hebben bereikt. Moet je eens voor de grap naar je plafond kijken, hoe hoog is die 2,40 meter. Doe er nog een etage bovenop en dan voorstellen dat het water is. Bijna 2 maanden lang zitten we storm na stom uit op een hevig bewegende boot. Al onze spieren doen zeer, en als er maar even een gaatje is om de boot te verlaten doen we dat. Even wandelen in de vreselijk mooie natuur hier op Menorca.

We beklimmen de bergen,

want even bewegen is wel zo fijn als je dagen aan boord hebt gezeten.

Ook al zijn we Spanje gaan waarderen na bijna 9 maanden, ons inmiddels aardig verstaanbaar hebben kunnen maken, zijn we echt toe aan wat verandering. We vertrekken naar Sardinië en hopelijk de stormen achter ons laten. De vele uren motoren hebben we er voor over. Bij aankomst worden we onthaald door wel 30 dolfijnen die sierlijk naar ons toe komen gesprongen,

na een super sunset, komen er zoveel sterren tevoorschijn die we heel lang niet zo gezien hebben. Als we de baai in varen komt de maan achter ons tevoorschijn en hebben een mooie schijnwerper om het anker te droppen. Dat verdiend een fles champagne.

Energie op doen, en weer gaan genieten van ons avontuur. We zijn erg benieuwd wat Italië ons gaat brengen.