De NOT Hot Springs

De Not hot Springs.

We zitten al weer een tijdje op de boot met onze gezellige buren. We verzinnen van alles om het een beetje gezellig te maken voor iedereen. Onze Duitse vrienden zijn inmiddels een beroemdheid geworden hier in het dorp. Er rijden hier zo ontzettend veel Duitse campers voorbij dat we ons afvragen waar die allemaal vandaan komen. Bij navraag komen we er achter dat de eerste Duitse camper, een bericht op een site heeft gezet voor Duitse rond toerders, dat er in Vonitsa een boot ligt met kinderen en daar reageren alle Duitse campers met kinderen op. Het lijkt hier af en toe wel een kinderspeel paradijs. Onze Duitse taal word aardig opgekrikt, en soms hebben we 6 kinderen aan boord die met Buck willen spelen. Puff soms best vermoeiend en proberen we in onze beste Duits ze van boord te dirigeren. Soms blijven de campers een paar dagen staan en worden we uitgenodigd op een souflaki avond, de avond erna voor een pizza avond en de dag erna vieren we Pasen met een barbecue. Hier is het op 5 Mei Pasen. Normaal word dat zeer uitbundig gevierd maar nu is het wat ingetogener. Er is een optocht met een kruis en toch lopen er zeker meer dan 100 mensen in de optocht mee, wij bekijken het van een flinke afstand en verbazen ons over de drukte. Maar het is Griekenland en hier kan alles. Dan vinden we een Hot spring op internet en het is een uurtje rijden hier vandaan. Op de foto’s ziet het er fantastisch uit, mooie natuur, watervallen, een leeg staand welness hotel, en hot springs , daar kijken we echt naar uit. 

Lekker warm bad in de open natuur. Er is wel een weg verteld internet ons, maar er ligt een grote steen midden op de weg zodat we niet verder kunnen rijden en verder moeten lopen naar de hotsprings, volgens de uitleg slechts 10 minuten. We lopen iedereen af of ze zin hebben om mee te gaan. Uiteraard wil iedereen mee en spreken af om Dinsdag te gaan en bereiden ons voor. Bikini en handdoeken mee, lunch pakket word gemaakt, veel water mee want het is hier al meer dan 30 graden. Zo gaan we bepakt en bezakt op pad. We hebben nog wel een wagen indeling probleempje want je mag eigenlijk maar met 2 in de auto. Willy uit België neemt de 2 Engelse mee in zijn camper, James voorin en Diana word achter in de camper verstopt. Wij nemen het risico om Christiaan ook voor in te zetten, En de kids Elizabeth en Sebastiaan met mama Andrea achterin op het bed te zetten. Gordijnen dicht en ze zijn niet meer zichtbaar. We proberen zoveel binnen door wegen te nemen daar is de kans erg klein dat er politie op ons staat te wachten. Halverwege kunnen de gordijnen open we rijden in de middel of now were. Zo kunnen ze een beetje mee kijken en genieten van de natuur die is werkelijk ongelofelijk mooi. En dan zijn we er. De wegen zijn niet van de beste kwaliteit, van grind tot zand paden en gescheurt asvalt.

Er ligt inderdaad  mega rots blok op de weg, maar mannen zullen geen mannen zijn als ze toch willen proberen er tussen door te rijden, heel langzaam met veel handgebaren komen ze erdoor heen, helemaal blij ha toch mooi gelukt. Nu Willy nog en ook hij komt zonder krassen erdoor heen. De alfa mannetjes weer helemaal blij. 

Dan zet de reis zich voort, maar nog geen 100 meter verder stopt toch onze auto reis, de weg is totaal ingestort en moeten we toch gaan lopen.  op en op pad, die 10 minuten blijken een 30 min  te zijn maar we bereiken het Welness hotel. Alles is eruit gesloopt alle kranen wasbakken in diggelen, de meeste bedden zijn eruit gehaald, de balie staat er nog met het reseveringsboek, daar vinden we de laatste boeking op 1Mei 2012. Het staat dus al een tijd leeg.

 . 

In een bijgebouw vinden we een receptie die nog vol ligt met medicijnen, die we uiteraard lekker achter laten, daar achter de behandel kamers in de vorm van een groot bad, en een klein kamertje met een bed. De meeste baden zijn gesloopt, toch vragen we ons af wat hier gebeurde, eerst een warm bad en dan een beetje slapen erna? Dan die medicijnen we zien infusen, hydratatie middelen, het komt een beetje luguber over. We vinden een pad naar boven en hopen daar de hotsprings te vinden het is een hele klim, door prachtige natuur, afgebrokkelde paden, 

door modder banjeren, maar als we op het einde komen, zijn er geen hot springs maar een prachtige grote waterval. We besluiten hier wat van de lunch te nuttigen. Na 10 minuten besluiten we terug te gaan naar het hotel, want de waterval maakt zo’n herrie dat we elkaar amper kunnen verstaan. Terug bij het hotel verzamelen we wat stoelen die staan er genoeg we vinden een tafel en zo hebben we een rustige picknick.

 Buck die nu al 4  loopt valt direct in de schaduw in slaap. Na de lunch gaan we het hotel eens verder bekijken het is immens groot, met wel meer dan 100 kamers, Diana vind gordijnen die nog aan de rails hangen en Anderea neemt er ook een paar mee, Wij vinden een brandslang waar we een flink stuk van meenemen, altijd handig om over de lijnen te doen om slijtage te voorkomen. Zo levert onze tocht toch nog wat op. Er word wel een soort Hotspring gevonden achter het huis, maar het is ten eerste koud water en ten tweede het water is erg vies, wel ruik je de zwavel lucht uit het bad komen. Dus niet echt een lekker vooruitzicht om in te badderen. 

Er loopt nog een soort van pad naar beneden en die moeten we uiteraard ook uit proberen,

 het is klimmen en klauteren, maar dan worden we weer beloont met een prachtige waterval,  daar kunnen we ook in pootje , het water is  koud, maar wel drinkbaar, ook al vind Martijn het niets, ik vind het lekker smaken. De kids zijn bikkels die gaan er wel in zwemmen, aan de andere kant is een steile wand 80 graden naar beneden, die de kinderen gebruiken als glijbaan. Uiteraard vind Buck dit ook interessant en glijd met ze mee naar beneden.  Hoe komt hij nu weer boven, Sebastiaan komt naar Martijn en zegt we hebben een probleem, Buck staat daar beneden en kan niet meer omhoog. Elizabeth klautert omhoog en weer naar beneden, Buck volgt haar passen omhoog, en net als Martijn Buck wil halen klautert Elizabeth omhoog en volgt Buck exact de passen van haar en staat hij boven.

 Niet te geloven maar het is hem gelukt. Slimme hond. Inmiddels zijn we alweer 6 uur op pad, geen hot spring gevonden maar we hebben allemaal een super fijne dag gehad. We worden bedankt voor het fijne uitje, en rijden moe maar zeer voldaan terug naar huis. Binnen een minuut liggen de kinderen en Buck in een diepe slaap in de bus. De handdoeken en bikini kunnen droog de kast weer in. Morgen zullen we spierpijn hebben, maar deze dag was dat dubbel en dwars waard.

 

We mogen weer drijven

 

We mogen weer drijven.

 16 maanden en 4 dagen ligt onze dame op het droge, en nu eindelijk drijven we weer. Het heeft even geduurd we zijn immers in de middellandse zee, en daar duren dingen iets langer. Vandaag voor 12 uur besteld vanavond in huis is er hier niet bij. Eerlijk ik vind dat ook niet erg want waarom die haast. Het komt als het komt. We hebben in Juli Nederland weer verlaten na een geweldig afscheid van onze buurtjes die een bbq hebben georganiseerd, mijn moeder was erbij, Martijn zijn broer en schoonzus, we hebben een top avond gehad. Ze hebben ons compleet in de watten gelegd. We hebben 2 maanden in Romme zijn huis mogen verblijven en hebben een top tijd gehad. Met een busje die we provisorisch omtoveren tot een  soort camper bereiken we de boot. Wat we dan nog niet weten dat we 8 maanden op de werf moeten blijven liggen voor we dat heerlijke water weer in kunnen. In het begin zijn we vol energie om zoveel mogelijk en zo snel mogelijk gedaan te krijgen, maar dan ontdekken we snel de Griekse manier en zijn weer terug in het ‘rustige aan’ modes. Op het heetst van de dag een siësta houden is zeker geen overbodige luxe. Deze temperaturen matten je af. We zwemmen af en toe bij  het strandje naast de werf, al hoewel we allebei niet van zwemmen houden is dit de enige manier om te verkoelen. Het is 37 graden in de boot en buiten ver boven de 40 graden, het is gekken werk om je zo in te spannen met deze temperaturen. We ontmoeten onze Duitse vrienden die hier 1 dag eerder zijn aangekomen met 2 kinderen. 5 en 10 jaar oud. We werken veel binnen en doen de binnen kant van de boot in de 2 componenten zetten. Er moet veel laswerk gedaan worden , maar het duurt even, wie wil er überhaupt in deze temperaturen iets uitvoeren.  Wij niet, dus laat staan een lokale. De oudste dochter van Martijn komt 2 daagjes langs, ze is op road tour door Griekenland. We verkennen Lefkas en zwemmen op een lokaal strand in de blauwe zee. Ze slapen in onze bus en hebben een gezellige tijd. Onze zeilers zoon Martijntje (vind hij niet leuk zo genoemd te worden maar met 2 Martijns aan boord iets gemakkelijker) komt 1.5 week langs en helpt ons met klussen, we verhogen met z’n 3en het dak van de cockpit.

Wat een verbetering is, dan kunnen we eindelijk rechtop zitten zonder steeds onze kop te stoten. Als we ineens een knal horen, zien we dat er een boot van de trekker is gevallen. Alhoewel toerisme niet is toegestaan, moeten wij toch even de ramp toerist uithangen. Het is sneu om een omgevallen boot te aanschouwen, de verzekering zal in de buidel moeten tasten. We maken wat uitstapjes, vieren Martijn zijn 50^ste verjaardag 50 en we vinden het erg gezellig dat Martijntje langs is gekomen. Net als Martijntje weggaat zitten we weer in een Lock down. Hier is het allemaal heel serieus, overal mondkapjes waar je ook loopt zelf in de auto, zodra we de boot verlaten moet hij op. Avondklok om 6 uur. Je mag maar 2 kilometer van je huis reizen, als we boodschappen doen moet je een briefje bij je hebben wat je gaat doen en hoe laat je bent vertrokken. We zijn 2 x aangehouden en dan moet je het briefje en je paspoort laten zien en als je terug komt checken ze de tijd die je erover gedaan hebt en moet je je kassabon laten zien. Het is niet zo dat we ons vervelen we zijn namelijk allebei afgestudeerd in het niets doen, daar zijn we beiden cum laude voor geslaagd. Van de Lock down merken we dan ook niet zoveel, het is wat we al 4 jaar doen. Niet veel en af en toe boodschappen halen. Zo rommelen we wat aan op de boot en na 6 maanden constant 7 dagen in de week klussen, zijn we afgepeigerd. We moeten echt even een tandje zachter. We zijn immers niet meer de jongste. We gooien alle Electra om, die liep voor de bank en nu is het netjes weg gewerkt, verkleinen de kaarten tafel. 

Alles word in de lak gezet en nu het tegen December loopt is het buiten aangenamer om te werken en wordt het dek aangepakt. De lassers komen opdagen en er wordt flink wat lappen staal vervangen. Net als de lasser verdwenen zijn en ik sta te koken, komt er een enorme stank tevoorschijn. Martijn denk dat ik het eten laat aanbranden, maar dat is niet zo. Ojee toch brand door het lassen? Ze hebben voor een stuk vervangen wat onder het bed zat, met brandblusser hebben we er constant bij gezeten. Snel trekken we alle luiken open maar vinden niets. De stank is nu echt ondragelijk en verkassen ons van binnen naar buiten, daar vinden we de oorzaak. Er staat een polyester boot in lichte laaien voor anker in de baai. We rennen van boord het is niet te doen met de stank, we lopen naar de brandende boot en zien in 30 minuten de boot totaal wegbranden. De eigenaar kon gelukkig op tijd van boord en heeft gelukkig niets. 

Hij was de motor aan het testen naast een lekkende jerrycan met benzine, de vlam sloeg over en de fik was zo heftig dat hij zelf al begreep dat daar niet tegenaan te blussen was en gevlucht is. De boot zou de volgende dag naar Spanje vertrekken want daar zou de nieuwe eigenaar haar in ontvangst nemen. De boot zal nooit Spanje bereiken. We gaan weer aan het werk. Het dek krijgt een likje verf net als de buiten kant, onder water schip 5 x in de 2 componenten en 2 lagen anti fouling. Met onze nieuwe gearbox begint het nu op te schieten, mag ook wel na 8 maanden. Hij zit erin maar er moest veel laswerk en aanpassingen aan komen omdat hij veel kleiner is. Het begint al richting April te lopen en willen toch echt mijn verjaardag op het water vieren. Een beetje druk erachter zetten en nu komen de monteurs wel elke dag aan de nieuwe gearbox werken. Er word proef gedraaid op het droge en het ziet er veel belovend uit. De grootste verrassing die we gekregen hebben is toch wel ons nieuwe pup Buck. Heel lang hebben we erover na moeten denken of we dat wel willen. Als we de was aan het ophangen zijn komt er ineens een puppy aangerend, en tja dan smelt je. We vragen zijn baasje of er nog meer puppy’s zijn. Ja nog 1 het is wel een meisje. Nou ja geeft niet kom maar op. Maandag zal ze gebracht worden, we halen eten, speeltjes een mand, snoepjes. Alles staat klaar voor onze nieuwe aanwinst. Maandag staan we klaar om haar te ontvangen, maar we worden teleurgesteld, het beestje is verdwenen, weg uit de tuin. Nu worden puppy’s hier in Griekenland gratis weggegeven, of als je er 1 zonder bandje ziet lopen mag je hem meenemen. Snel word er voor ons een nieuwe pup gevonden, we kunnen hem volgende week ophalen. Met een lock down een spannende onder neming, maar het lukt ons om 30 kilometer te rijden om Buck op te halen uit een honden opvang. hij heeft zijn facinatie's al gehad en heeft zelfs al een chip.We zijn gelijk verliefd, en de opvoed periode kan beginnen Elke 2 uur uitlaten ook s’nachts, hij slaapt nog erg veel maar het is een bolletje lief en snel lerend beestje. Na een week geeft hij aan als hij uit moet met een hoog piepje, Hij heeft nog niets gesloopt of kapot gemaakt. Na 4 weken moet hij zijn tweede inenting en we reizen af naar Vonitsa, waar ook onze Duitse vrienden liggen. De kinderen zijn al een paar keer naar de werf gekomen om met Buck te spelen en nu bezoeken wij hun. Er is hier nog plek in de haven en hier kunnen we gratis liggen. Dan eindelijk krijgen we toestemming om het water in te gaan. Na veel papier werk en goed keuring van de haven politie mogen we in 1 beweging naar Vonitsa, niet zeilen alleen op de motor. Daar moeten we de lock down afwachten. 2 April is het zover en dobberd onze dame

parmantig in het water, en Buck vind het allemaal prima.

Naar Nederland en varen een halve boot over.

 

Naar Nederland en varen een halve boot over naar Friesland.

Een halve boot overvaren ik hoor jullie al denken? Is dat ding door midden gezaagd, of half opgeleverd? Nee een boot zonder masten is voor ons een halve boot. Je kan er niet mee zeilen alleen de hele dag naar een pruttel geluid van de motor luisteren. 

We hebben inmiddels Frankrijk verlaten. Onze buurtjes wilde 1 Mei vertrekken en dat was onze enige manier om in Geneve te komen. In Frankrijk is een echte lock down. Zonder papiertje met wat je gaat doen kom je nergens. Verkeer kom je echt niet tegen, ook geen koeriers, vrachtwagens en al helemaal geen personen auto’s.  Boodschappen doen, wat onze lieve Belgische buurtjes voor ons doen want ze hebben een auto, is al een gedoe. Briefje en als je terug komt, bonnetje laten zien dat je daadwerkelijk boodschappen ben gaan halen. Max 10 personen in de winkel en wachten tot je een bepaalde rij in mag lopen. Gelukkig hebben we alle drie nog een vriezer vol liggen maar af en toe wat verse groentjes is toch fijn. Mijn verjaardag word nog uitbundig gevierd op het verlaten terras wat normaal afgeladen vol zit met gasten. Nu is het er leeg en geen stoel of tafel te bekennen. We maken een bbq

van stenen en iedereen neemt wat mee, er zijn zelfs slingers en ballonnen voor me opgehangen. Er is taart voor me gemaakt. Ik voel me echt jarig, wat een feest.

1 Mei komt in zicht we halen ons hele chalet leeg, want deze word niet meer verhuurd volgend jaar, en zetten alles in het chalet van de buren. We vernieuwen veel van onze nieuwe aangekochte spullen met hun al veel verouderde spullen. Dus wie komend seizoen in chalet in de wolken boekt heeft verse kussens en dekens en modern serviesgoed. De laatste nacht slapen we bij de buren en om 7 uur gaan we vertrekken, met hun camper. Het is nog even spannend want je mag maar met 2 personen in een auto, maar gewapend met 2 briefjes, en wij achterin de camper komen we toch in Geneve aan. Het vliegveld is uitgestorven, maar onze vlucht toch zeker 2/3 vol. In Nederland worden we opgehaald door Martijn zijn jongste dochter met haar vriend die we nog nooit hadden gezien, maar die we gelijk in onze harten hebben gesloten. We mogen er 2 nachten slapen en hebben een heel gezellige tijd. Dan kunnen we bij Martijn zijn broer een huur auto ophalen en mogen we in Romme zijn huis verblijven zolang we willen. Ik heb een verleden met Romme Zie blog ( We brengen de boot naar huis Maart 2016) maar het is goed gekomen gelukkig. Hij werkt in Duitsland en is maar zelden thuis, en we mogen zijn huis gebruiken, wat we heel erg waarderen. We knappen het wat op en bouwen een veranda. Het word meer een thuis en ze willen er weer gaan wonen. Met de vriendin van Romme ga ik opruimen en zij gaat zich er nu ook meer thuis voelen, en zo helpen we elkaar. We hebben een super tijd in Renesse en met de buurtjes hebben we leuk contact. Dan komt Martijn zijn broer met een voorstel of we een motor bootje willen overvaren van Hellevoetsluis naar Friesland. We zijn er beide niet zo happig op, het halve bootje (klompje) heeft al een tijd niet gevaren en de hele dag pruttelen zijn we ook niet zo van. Maar de deal dat we geen huur kosten van de auto hoeven te betalen en Martijn zijn lievelingsauto klaar staat om mee terug te rijden haalt ons om. Er is niets aan boord dus verzamelen we, borden, bestek, potten en pannen, slaapspullen, en halen we eten en drinken. We gaan een dag eerder om alles te bekijken en uit te proberen. Johan, die zelfde als met, we varen de boot over, maakt nog even wat dingen aan de motor en het zou goed moeten zijn om morgen te vertrekken. Dat doen we dan ook met het idee dat we in drie dagen er zijn. We varen de haven uit het haringvliet op richting het spui. Net voor de ingang van het spui gaat er een alarm af we schikken ons lam want het is een immens alarm geluid. Het geluk is aan onze zijde, de mooring boeien zijn net weer neer gelegd en de allereerste die is neer gelegd is net 100 meter bij ons vandaan. We knopen vast en het blijkt een losse koelwaterleiding te zijn. We hebben totaal geen gereedschap aan boord alleen een leatherman die we hebben meegenomen uit het laatje van Romme zijn huis. Met wat gepriegel lukt het te repareren. We kunnen weer verder, het spui op. Ik wil een lunch gaan maken, en als ik beneden ben en in de keuken sta, krijg ik natte voeten. Komt dat door die slang die los zat? Na wat speurwerk trek ik de vloerbedekking weg en zie steeds water naar boven komen. Ik krijg het benauwd, water wat van onder komt voorspeld weinig goeds. Met een vork krijg ik het plankje los en zie dat de bilge vol zit met water. Het gutst zo de boot in. Door het geronk van de motor kan Martijn me niet verstaan, en schreeuw de boot loopt vol. We kunnen nergens nog aanleggen, en begin maar te hozen met een beker in een pannetje van een liter. Steeds naar buiten om het pannetje te legen en weer opnieuw. Martijn kan me niet helpen, als hij het roer los laat gaan we gelijk de andere kant op.  Na pannetje 49 ben ik gestopt met tellen, in middels hebben we oud beierland gehaald en een steiger gevonden om aan te meren. Martijn heeft Floris gebeld en die komt eraan om een pompje te brengen. Ik ben gestopt met hozen, alle vloerbekleding is nat en die gooien we naar buiten om te drogen, dit was nu precies waarom we het eigenlijk niet wilde doen. Maar goed als we ergens voor gaan doen we het ook, en maken het af. Problemen kennen we niet wel uitdagingen en dat is het. Het pompje word gebracht en houden het aan boord. Gelukkig maar want onze verdere reis blijkt dat we elke 2 uur moeten pompen. Ergens vast knopen draden vast maken voor de stroom om het pompje weer aan te zetten. Helemaal leeg gaat de bilge niet en moet ik steeds buiten om de boot schuin trekken om er zoveel mogelijk water uit te pompen. Zo word het een lange reis. Elke 2 uur word elk uur pompen en omdat we niet altijd een aanleg plek hebben is het tijdens het varen pompen maar dan gaat er niet veel uit. De vloerbedekking leggen we al niet meer terug en het gat naar de bilge blijft open. Inmiddels hebben we de slang in het toilet gehangen en is het leeg pompen door het toilet. De boot verslind ook veel diesel, en moeten we veel bijvullen. We pruttelen maar door, door kanalen, sluizen, bruggen. Hoeveel, ik ben de tel kwijt. Vast knopen wachten tot de brug open gaat, pompen en weer los gooien. We bereiken Amsterdam en daar worden we gek. We zijn inmiddels allang de dagen kwijt en het blijkt weekend te zijn. Wat een chaos daar. Iedereen vaart met bootjes door elkaar en met elkaar. Sale Amsterdam lijkt het wel. Hoezo Corona. Huur sloepjes, motor bootjes, dinghy’s, het is een wespen nest. Iedereen doet maar wat, ze varen naast je en bedenken ineens dat ze voor je langs willen, hoe vaak we niet in ons achteruit moeten om een aanvaring te voorkomen. Het zweet breekt ons zo vaak uit en niet omdat het zo’n mooie zomer dag is. Wat een gekke huis. Onze diesel is weer op, pff vind maar eens een plek om aftemeren in deze chaos. We vinden een plek aan een Ponton voor een veerdienst en hopen maar dat er even geen pond moet afmeren. Martijn gaat met een ubertaxi naar het tank station en ik hou de wacht. Ik word compleet nerveus als ik al die bootjes blijf volgen die voorbij komen. Ik heb er nog nooit zoveel langs elkaar heen zien varen. Dat er hier niets gebeurd is me een raadsel. In alle chaos vergeet ik foto's te maken want het is echt oppassen de gehele tijd. Als we weer vol zitten met brandstof weten we niet hoe snel we uit deze chaos weg moeten komen

                                                            

Direct na Amsterdam zien we een haven en leggen aan. De volgende dag maar verder. Als we bij Lelystad zijn vinden we een haven waar we kunnen tanken en als we weer weg varen is het overdrukventiel kapot en stroomt er nog meer water naar binnen. Na goedkeuring van Floris vervangen we de het ventiel en hopen dat het water nu ophoud. Inmiddels bereiken we het IJsselmeer, waar ik absoluut niet overheen wil. Maar Martijn vind het wel een goed idee omdat het korter is. Het bootje is ook niet stuur vast en het is echt flink sturen om de klomp op koers te houden, drie slagen links en gelijk weer rechts. Ik zie de haven van Urk naast ons liggen, en probeer Martijn over te halen de haven in te gaan. Ik zie hem worstelen met het roer en het zweet loopt over zijn hoofd. Nog drie uur zo varen het is niet te doen, we schommelen zo hevig heen en weer dat het ondragelijk word, het sturen is niet te doen. Hij staat als een malle alle kanten op te sturen om op koers te blijven. Nee hoor het gaat prima zegt ie. Nu word ik boos! NEE het gaat niet prima, zeker niet voor nog 2 uur. De golven nemen toe en als ik de lucht zie gaat het erger worden. Hoezo erger, zegt Martijn. De weer app. zegt dat het goed weer blijft. A.U.B. gooi die app. over boord en kijk naar de lucht, die zegt meer dan een app. Ik heb geleerd naar de wolken te kijken die zeggen alles over het weer. Uiteindelijk als zijn schouders en rug niet meer willen is hij bereid toch de haven in te duiken. Het heeft even wat tijd gekost maar hij is om. We liggen veilig vast in een haven, onze 2e na 4 dagen varen. We hebben steeds gratis ligplekjes gevonden en nu dan in een haven. De mensen zijn er allervriendelijks en de haven meester kan ons vertellen als we de urkersluis nemen we binnen door ook in Friesland uitkomen. We lopen door het dorpje eten een hapje bij het enige geopende restaurantje en gaan gerust slapen aan boord. De volgende dag zegt Martijn we nemen gewoon het IJsselmeer, het ziet er rustig uit. Daar ben ik niet zeker van en als ik een grote motorboot naar buiten zie varen wil ik dat weleens bekijken hoe hij dat op het water buiten de monding doet. Hij is nog maar net buiten de oevers en gaat als een malle heen en weer. Ik roep Martijn en ik laat hem het dansende bootje ook aanschouwen. Gelukkig hij is ook om en geeft toe dat we binnendoor gaan. 

We gaan door de Urkersluis met een verval van 5,5 meter naar beneden. We pruttelen maar door, en elk uur hozen, er zijn zoveel bruggen dat we daar voldoende tijd voor hebben.  De laatste 2 uur varen is het eindelijk een beetje rustig varen, maarja nu zijn we erbijna.Uiteindelijk komen we na 7 dagen aan in Friesland en knopen vast in de haven van bestemming, we zijn moe en het gepruttel zat. We ruimen de boot leeg, en maken hem schoon, en worden de volgende dag opgehaald door degene die het bootje heeft ingeruild met Martijn zijn lievelingsauto. 

We worden vriendelijk ontvangen en getrakteerd op friet en frikadellen. We moeten nog even wachten op het overschrijven van het kenteken en dan kan Martijn dan eindelijk in de Porsche 911 stappen en naar Hellevoetsluis rijden. Het heeft ons 7 dagen gekost naar Friesland te varen en in 3 uur zijn we terug in Hellevoetsluis. Omdat onze vluchten maar niet willen lukken om naar huis te gaan, besluiten we om een bus te kopen en naar Griekenland te rijden. Bestellen van alles om mee te nemen en willen vrijdag vetrekken, maar daar denken de buurtjes die we na die weken in onze harten hebben gesloten heel anders over, er moet nog een afscheidsfeest komen, en hoe!

3) bikini meisje in de sneeuw. In bikini

3) Bikini meisje in de sneeuw In bikini.



We zijn aan het aftellen nog 6 weken voor het seizoen is afgelopen, inmiddels kunnen we geen Boeuf Bourgognon, Tarteflette, en onze andere gerechten meer zien. Hoe lekker ze ook zijn na 10 weken elke week hetzelfde eten komt het ons neus uit. We koken dan tegenwoordig iets anders voor onszelf. Hoe gek het ook klinkt we eten veel te weinig en zeker op Zaterdag met de wissel. Dat is zo’n drukke dag dat we vergeten te eten. We hebben een Zaterdag middag lunch clubje opgericht. Iedere Zaterdag om 12;30 maakt een van ons eten, patatje stoofvlees, Sarah en Werner kip met patat, Willemien en Ton Grote pan soep met brood, wij biefstuk met patat, zo eten we weer eens iets anders en nog gezellig ook.

In het chalet van Sarah en Werner komt hoog bezoek, Carla en Ferry. Ik ken hun van jaren geleden toen ze een rondje Atlantic gingen zeilen op hun zeilboot Gumba en mijn vader daar wat klusjes heeft gedaan. Ik was toen zo onder de indruk, want in die tijd waren er nog niet veel mensen die dat gedaan hadden.  Ze hebben voor ons kroketten met zachte witte puntjes meegenomen. We zijn door het dolle heen zo lekker na 2 jaar, mosterd erop en hele kleine hapjes GENIETEN.

We kletsen gezellig bij, met een borrel en het word een gezellige middag.

Uiteraard begint hier ook het Corona te leven. We houden het nieuws in de gaten, maar voor als nog blijft het hier open. De bestelling voor volgende week 14 personen word geleverd en de koelkasten en vriezers zitten weer vol. Arriveren er ook nog eens een mega doos Frikadellen met zachte punten, uit Nederland. nu is het feest helemaal los.

Floris en Marie Jose, broertje en zus van Martijn komen een paar dagen op het resort als een soort vrijgezelle feest omdat Floris gaat trouwen.

Martijn heeft tickets geboekt om naar Nederland te gaan om bij de bruiloft van zijn broertje te zijn. Er komt versterking onze kant op voor als Martijn in Nederland is en Jerinke komt precies tijdens de lunch aan, en kan gelijk aanschuiven achter een pan soep. Onze nieuwe gasten arriveren en gaan gelijk de piste op. Het aantal is geslonken naar 6 personen, de andere durfde het niet aan. Als ze sávonds terug keren en aan tafel zitten, komt het nieuws. Vanaf morgen gaan we in lock down. Hoe kunnen ze dat nu doen, net nu er veel gasten nog maar net gearriveerd zijn in alle dorpen. Hadden ze dan toch beter Vrijdag al kunnen melden. Onze gasten vertrekken de volgende ochtend vroeg terug naar huis. We hadden een weddenschap opgezet en Werner zei let op, vanaf maandag hebben we vrij, het is dus een dag eerder. Tja dan maar een feestje bouwen, muziekje erbij en we hebben een soort Brabantse middag.

Iedereen die onder ons balkon loopt, maakt wel een dansje of moet lachen. We zijn ook een bende van ellende. Overal in het dorp word als een malle restaurants leeg gehaald, ski’s ingeleverd (dus mijn zakje moed is niet meer nodig) Skischolen afgesloten, De sneeuwwagens brengen personeel naar boven om alle markering palen van de piste weg te halen, er verdwijnen bakjes van de liften. Dat zien we allemaal van ons balkon gebeuren terwijl we aan het feesten zijn. Het geeft een beetje sfeer aan deze trieste dag. Het personeel die het restaurant leeg halen dansen met hun spullen over de weg. Alsof het feest nog niet compleet genoeg is belt mijn broer met de mededeling dat ze zwanger zijn. Whoehoe wie had dat ooit kunnen bedenken, We proosten op de nieuwe ouders to be! Uiteraard ook nog 1 omdat tante en oom worden.

We openen de gaarkeuken van Le Chamois (zo heet ons chalet) en eten elke middag en avond met z’n 6en de voorraad een beetje op.

Iedereen neemt wat mee en we eten weer eens elke dag aan tafel. Houden nog een tattoo avond waar we elkaar onder kalken met whiteboard markers.

Een dag van te voren krijgt Martijn mail dat de bus naar Geneve niet meer rijd, de reis word gecanceld net als de bruiloft. Een domper want Martijn keek er erg naar uit z’n kinderen en familie weer te zien. Dat moet nu een paar weken wachten.

Langzaam gaan we nadenken wat voor ons het handigste zou zijn, in Nederland mag je niet meer bij elkaar op visite, de straat niet meer op alleen als het hoog nodig is. Hier hebben we een chalet voor ons zelf, met ligbad, sauna, jacuzzi, maar vooral heel belangrijk een handje vol mensen, dus kans op besmetting is hier minimaal.

We hebben een vriezer vol eten dus in quarantaine gaan hier is niet zo heel moeilijk. Ook ons hier weg halen is nogal een dingetje, want er rijden geen transfers meer naar het vliegveld. Willemien en Ton hebben het aanbad gekregen om alvast naar Zuid Frankrijk te rijden met de auto. Daar heeft de eigenaar van dit dorp ook nog vakantie huizen staan waar de twee in de zomer werken. Dit was wel hun laatste jaar dat ze het hier doen, want ook zij gaan met camper de wereld onveilig maken. Ze besluiten dit dan ook gelijk aan te nemen, want daar is een grote tuin waar ze lekker in kunnen rommelen, en het chalet zomer klaar te maken. We gaan ze enorm missen die twee, ik denk dat ze dit jaar nooit meer zullen vergeten met die 4 maffe wens mensen. Wij hun zeker niet.

Al weken is het super mooi weer, en is het elke dag zonnen op het balkon, als de gasten gaan skien, gaan de broekspijpen en mouwen omhoog en komt alle vitamine D naar binnen. Nu de gasten weg zijn zit ik al 2 weken in mijn bikini, ik begin mezelf weer te herkennen met dat bruine kleurtje. Weer zo genieten, zonder al die laagjes kleding.

We besluiten zo lang mogelijk hier te blijven, met weinig mensen en weinig om te doen, maar he laten we daar nu net al een hele tijd aan gewent zijn. Niets doen. We willen het ook niemand aan doen zo lang ons in huis te nemen, dat is een paar dagen leuk maar weken of langer word wel je privacy op de proef gesteld. Van de huis eigenaar hebben we toestemming dus blijven we nog even hangen. Nog 4 dagen en onze quarantaine is geweest. De Pistes zijn verlaten, dus een voorzichtig wandelingetje zit er dan weer in. Uiteraard wel met een brief waarin staat dat je lichaamsbeweging nodig hebt. Gecontroleerd is er hier nog niemand, maar ja we wonen hier nog maar met 8 mensen.

2) Bikinimeisje in de sneeuw. Op de latten

2) Bikini meisje in de sneeuw. Op de latten

Nadat alle bestelde ski kleding is binnen gekomen zou je zeggen dat ik direct de piste op zou gaan, maar helaas het zakje zin heeft mij nog niet bereikt. Er volgen nog een aantal groepen eerst 18 Engelse studenten die de vooroordelen zeker waar maken

, en ons geregeld tot 3 uur s’nachts wakker houden, maar toch vervolgens om 8 uur s óchtens aan het ontbijt verschijnen. De jacuzzi word veelvuldig gebruikt en ook roepen we steeds, eerst douchen voor je erin gaat, geen alcohol morsen anders word hij groen en we kunnen hem niet meer verversen. Nou daar hebben ze geen boodschap aan. We hebben werkelijk nog nooit zo'n vies bad gezien en ze gingen er gewoon in. Telkens zeiden we dat het niet echt gezond was om daar in te bubbelen, ach ja maakt niet uit.

Ze houden een soort bonte avond waar iedereen in Engeland voor een persoon voor €10 een volledige outfit moest kopen wat vervolgens naar het goede doel gaat. We liggen in een deuk hoe sommige outfits gecombineerd zijn. De mannen krijgen allemaal vrouwen kleding, en ze trekken het gewoon aan. We houden er zelfs nog wat leuke items aan over, en stoppen Werner in een outfit.
Met handbagage terug reizen zit er niet meer in. We krijgen de directeur met zijn studie genoten voor een paar dagen, dus konden we 3 dagen even bijtanken. En eindelijk eens Nederlanders. Dan komt er eindelijk na 3 x opsturen een pakketje binnen wat mijn moeder heeft opgestuurd vanuit Nederland. Een koffertje vol met kleding, kaneelkoekjes, tijdschriften e.d. Hoe leuk is dat om allemaal cadeautjes uit te pakken.

We maken nog lekkere wandelingen met Sarah, Werner, Willemien en Tony. De zon schijnt heel vaak en de sneeuw laat op zich wachten. Uiteraard gaan we tussen door nog een terrasje bezoeken en is het altijd een melige  bedoeling. 

 












Als alle excuses op zijn, kom ik er niet meer onderuit, ik moet het maar eens gaan doen. Zonder zakje zin, pak ik me in al die kleding lagen en schoenen waar je amper op kan lopen, ski’s en stokken mee en op naar de oefenweide.

Ik moet op zo’n draaiende band om naar boven te komen. Daar begint het al mijn ski schuift steeds van de band, waardoor 1 been steeds weg glijd maar zonder te vallen ben ik dan boven. Martijn zegt dat ik in een pizza punt naar beneden moet, nou daar gaat ie dan. Mijn allereerste keer op ski’s. Langzaam naar beneden, maar steeds gaan die punten van mijn ski’s over elkaar, ik glij zowat in de split (zo wijd moeten mijn benen uit elkaar om die punten niet over elkaar te krijgen) naar beneden. Martijn maar roepen remmen, remmen, ja leuk maar in die pizza punt ga ik alleen maar harder. Draaien draaien, ja leuk hoe dan. Hoe krijg je 2 naar binnen staande ski’s naar buiten. Ik laat mezelf maar vallen, ik krijg die ski’s niet gedraaid zonder dat die punten over elkaar gaan. Krijg uitleg over het draaien van de ski’s en dan voor de 2^de keer op de band naar boven. Martijn gaat eerst zo kan ik zien hoe hij erop stapt en ik dat na kan doen, dat had hij beter niet kunnen doen, want bij de eerste stap op de band glijd mijn ski weg en glij zo met een ski het net in en op mijn gat. Mijn  andere been ligt nog op de lopende band. Ik zie allemaal mensen op het balkon geamuseerd toekijken, hoe ik lig te hannissen. Mijn ene helft van mijn lijf wil omhoog met de band de andere helft zit gevangen in een net, het lijkt een eeuwigheid te duren voor Martijn boven aan de band is en terug geskied is om me te bevrijden. Er volgt nog net geen applaus vanaf het balkon, maar voor de zekerheid blijven ze toch maar even kijken je weet maar nooit.

Er volgen een aantal afdalingen, bochtjes maken, remmen, stilstaan en gelukkig geen één keer meer gevallen, sorry balkon zitters, na 20 afdalingen raak ik erg verveelt. Naar beneden ben je zo en ga je weer omhoog, dus zegt Martijn nog 1 keer en dan gaan we niet richting de band maar linksaf de piste op. Nou oke doen we, netjes naar benden, linkse draai en dan raak ik in paniek, we belanden op een kruispunt waar wel 6 verschillende banen op uitkomen en het krioelt van de mensen. Waar moet ik heen, er is zoveel keuze. Remmen en ik sta stil. Waar moeten we heen, Martijn wijst naar een kant en zegt dat die groen is.

Het zal wel dus gaan we die kant op, eerst bochtjes, maar ik ga zo hard naar beneden en zie voor me een afgrond verschijnen, die zo diep is dat ik eerder geloof op een zwarte te zijn beland in plaats van een groene. Remmen hoor ik achter me, in de pizzapunt, Martijn staat gelijk stil maar ik ga nu zo hard, alsof ik op een torpedo ben geplaatst. Remmen, Remmen, blijft Martijn roepen, Wat ik ook probeer ik ga alleen maar harder, scheur zowat uit mijn liezen, links is er een afgrond en rechts zie ik een berg van sneeuw, gooi mijn ski’s om en stort mezelf in de berg met sneeuw. Zo dat was mijn ski avontuur, hub terug met de bus naar huis, en achter het vertrouwde fornuis, een stuk leuker. Dan krijg je ook later pas te horen dat mijn ski’s veel te lang zijn voor mijn korte beentjes. Nu nog een zakje moed gaan zoeken om ze om te ruilen en het heeeel misschien nog eens te gaan proberen. Of toch maar lekker in de zon relaxen.